My Yave, my!! A oni się nie znajo!

Ostatnio obawiałem się czytania "Obiecaj mi" ze względu na potężne zmiany w życiu bohaterów. Tym razem bałem się czytać "Zaginioną", bo ten cykl to kozak i zasób pozytywnych przymiotników skończył mi się już dawno. Bałem się, że w końcu zobaczycie, że od "Najczarniejszego Strachu" jadę na samych synonimach. A Coben jakby to wyczuł i okrutnie się ze mną zabawił, pisząc jedną z najlepszych książek w swoim dorobku.

Myron rusza tym razem do Paryża, mając nadzieję na romantyczny weekend z dawną kochanką, Terese. Jednak, jak to Myron, zamiast prostego romansu wplątuje się w skomplikowane śledztwo dotyczące byłego męża Terese. Czy kobieta miała z tym coś wspólnego? I jakie sekrety skrywają się w przeszłości byłej miłości Myrona? I przede wszystkim - czy Bolitar będzie miał odwagę ich szukać?

O rany, Zaginiona, co za książka. Taka... praktycznie bez wad. Coben wspina się w niej na wyżyny swoich możliwości w każdym aspekcie. Fabuła, choć z początku pachnie typowym Harlanem, w połowie doznaje wyjątkowego zwrotu, zmieniającego historię w niebywale specyficzną i zaskakującą - nie tyle szokiem i zdziwieniem, co bardziej potęgą i zasięgiem. Zmiana miejsca akcji - brawo! Chyba najlepszy pomysł Cobena od naprawdę dłuższego czasu. Jest tu sporo mocnych scen, których nigdy bym się u Cobena nie spodziewał (wiertarka czy też 16 dni). Mnóstwo strzelanin, dużo bijatyk i łamanych nosów; przytłaczający momentami klimat i atmosfera bezsilności, zagłębianie się w psychikę Myrona, nadzwyczaj dojrzały humor, świetne dialogi - i to nie tylko na linii Lockwood - Bolitar - rany, trochę jest tych plusów!

No a poza tym przecież postaci - to jest to, co wynosi ten cykl jak i autora na szczyty wszystkich rankingów. Wygląda to tak, jakby Coben zobaczył moje narzekania i postanowił się nagle poprawić. Powrót Esperanzy to spora zaleta, szczególnie, że wraca ona do bycia po prostu sobą. Znów jest sarkastyczną, złośliwą i narzekającą, ale jednak opiekuńczą i kochaną przyjaciółką. Dużym szokiem jest to, że drugi plan wymiata - Berleand jako kompan w śledztwie wprowadza mnóstwo świeżośći, a Terese - choć początkowo irytująca jako płacząca dama w opałach - okazuje się porządną postacią i bardzo dobrą partią dla głównego bohatera. No a Bromance Myrona i Wina... czysta zazdrość! Trochę mi nie pasowało, że w poprzednich kilku częściach bardziej wyglądali na partnerów w śledztwie niż na prawdziwych przyjaciół, cieszę się więc, że "Zaginiona" skupiła się mocno na ukazaniu ich właśnie w tym świetle. Widać to szczególnie w drugiej części książki, kiedy po "wiadomych" wydarzeniach widać całą masę wzajemnej troski i opieki. Kto by pomyślał, że seryjny psychopata-morderca w ludzkiej odsłonie to aż tak kapitalne posunięcie?

No nie przyczepię się do niczego, wyśmienita lektura. Prawdopodobnie cobenowa topka. Polecam wszystkim fanom dobrego thrillera, a w zasadzie to nawet fanom po prostu dobrego czytania. Gwarancja pierwszorzędnej zabawy.

Ciacho to w ogóle bredzi jakby się nie urodził w 1988 roku, tylko jakby był z feralnego czarnobylowego rocznika 86 Przyznaj, że sobie te dwa lata odjąłeś mutancie!!

Nie ma mowy, jestem HOT88.  Tylko nie rozumiem, czemu "mutancie"?

To ja się piszę na kontr opinię WMT. Toż to największa kicha u stryjka Haranka