Z moimi opiniami na temat myronowego cyklu jest tak, że jak przeczytasz jedną, to tak jakbyś przeczytał wszystkie. Na początek trochę pogadam o tym, że wcale mi wytarte schematy nie przeszkadzają i że świetnie się to czyta, potem zasadzę od groma słów uwielbienia dla Myrona i Wina, chwaląc ich głównie za humor, a Wina to w sumie za wszystko, przy okazji rozpaczając, że to już ponad połowa cyklu i że chcę więcej; potem pozachwycam się intrygą, która jest tu w pytę poplątana i przyznam się do tego, że dałem się znów nabrać na te same zwroty... i tak dalej, i tak dalej...

Tylko że nie mogę oprzeć się wrażeniu, że czegoś mi w "Najczarniejszym Strachu" zabrakło. Podejrzewam, że to zakończenie mnie z lekka zawiodło. Nie zrozumcie mnie źle, jest zaskakujące i pomysłowe, ale to już u Cobena klasyka. Mam nieodparte wrażenie, że był tu potencjał na coś dużo potężniejszego. W końcu cała intryga opierała się na seryjnym porywaczu Siej Ziarno (swoją drogą kapitalna ksywa), którego opisy i dialogi tworzyły klimat mroku i tajemnicy, kojarzący się z ciemną piwnicą, w której gość w nieskazitelnie czystym stroju sam buduje trumnę przy akompaniamencie muzyki klasycznej. I właśnie przez ten klimat zakończenie wydaje się bardzo łagodne, delikatne wręcz i (przynajmniej dla mnie) nie do końca satysfakcjonujące.

No i pozostaje sam fakt obyczajówki. Cała historia, jak i śledztwo zaczynają się od poszukiwań przez Myrona dawcy szpiku dla swojego syna, którego istnienia nie był nasz bohater świadom. Oczywistym więc wydawałoby się wrzucenie dziecka do grona bohaterów drugoplanowych, żebyśmy mogli się z nim zapoznać i żeby go było szkoda. Niestety mały Jeremy na pierwszych 380 stronach dostaje chyba pół, a i tam wypowiada tylko słowo "cześć!". Przez to ciężko przeżywać emocje związane z jego chorobą i paniczne poszukiwania dawcy przez Myrona. Ja na ten przykład miałem klasycznie wywalone, co się z tym dzieckiem stanie. To chyba nie tak powinno być, biorąc pod uwagę, że był to główny wątek książki. Jedyne co w obyczajówce było dobre, to sam fakt ojcostwa Myrona, jego przemyślenia i przeżycia, sposób, w jaki powoli dojrzewał do roli rodzica. Wspaniały kawał cobenowej literatury.

Ale nawet pomimo tych kilku "drobnych" wad, wciąż świetnie się bawiłem, głównie za sprawą typowych dla tego cyklu cech. Bo "Najczarniejszy Strach" to w zasadzie klon poprzednich części. A to chyba już samo świadczy o tym, że to kapitalne kryminalne czytadło.

Ja nie mam czasu na czytanie, mam małego kota, jest chyba gorszy niż małe dziecko