Przed momentem skończyłem czytać "Bohatera wieków" i jestem bardzo zadowolony z lektury. Co prawda akurat ta część wydawała mi się troszkę słabsza od poprzednich to samo zakończenie trylogii to majstersztyk. Niby kończy się dobrze ale jednak pewne wydarzenia rzutują na nasz odbiór zakończenia.

Właściwie jedyny zarzut jaki mam do Sandersona to jednak dla mnie nie tworzy on głównych postaci tak dobrze jak Sapkowski czy Martin, czegoś mi brakowało w postaciach Vin i Elenda, chociaż z drugiej strony kreacja Kelsiera i Zane'a mnie zachwyciły i dlatego trochę żałowałem, że akurat oni byli postaciami epizodycznymi ale pewnie z takimi bohaterami Sanderson nie mógłby poprowadzić tej fabuły w taki sposób jaki sobie zaplanował.

Generalnie czekam na dalsze części, na razie nie tykam się "Drogi Królów" bo nie chcę znów wskoczyć w uniwersum, które ma mieć 10 tomów a wydane są dopiero 2

Wy się tak zachwycacie, a ja robię drugie podejście do "Drogi królów" i dla mnie to jest dramat. Jakieś 4% książki za mną, niby mało, ale nie wiem, czy doczytam. Styl toporny, zatrzęsienie jakiś artefaktów i dziwnych pojęć, bohaterowie jak z płyty gipsowej. Może doczytam do 20% i zobaczę czy się rozkręci, ale na razie zupełnie nie rozumiem zachwytów. A fantasy generalnie bardzo lubię i szukałem sobie czegoś dłuższego, co będę mógł czytać z doskoku dla czystej przyjemności i relaksu.

Podbijam temat, nie dajcie się nabrać na tego autora. Ja popłynąłem na fali pochwał i zachwytów i zakupiłem Drogę Królów - jest to jedne z największych rozczarowań jakie dane byłomi mi chyba przeżyć w książce. Zero wprowadzenia w świat, fatalni bohaterowie, nie logiczna fabuła i świat w którym nie idzie się po 150 stronach (które dałem radę przeczytać) połapać w jaki kolwiek sposób. UWAGA NA TEGO PANA, BO MOŻNA SIĘ NIE WĄSKO PRZEJECHAĆ.

Kiedy Shai zostaje pojmana podczas próby zastąpienia Księżycowego Berła niemal idealnym falsyfikatem, musi targować się o życie. Cesarz Ashravan co prawda nie zginął podczas ataku skrytobójcy, ale utracił świadomość ? a fakt ten nie wyszedł na jaw jedynie dlatego, że w tym samym zamachu zginęła jego żona. Jeśli jednak po trwającej sto dni żałobie cesarz nie pokaże się publicznie, rządzące Stronnictwo Dziedzictwa utraci władzę, a cesarstwo pogrąży się w chaosie.
Shai dostaje do wykonania niemożliwe zadanie: w ciągu niecałych stu dni stworzyć ? za pomocą Fałszerstwa ? nową duszę dla cesarza. Niestety, Fałszowanie dusz jest uważane za bluźnierstwo przez tych, którzy ją pojmali. Shai zostaje zamknięta w niedużej, brudnej komnacie, strzeżona przez człowieka, który czuje do niej nienawiść, szpiegowana przez polityków i uwięziona za drzwiami opieczętowanymi jej własną krwią. Jedynym sojusznikiem Shai jest Gaotona, najbardziej lojalny doradca cesarza, który próbuje zrozumieć jej prawdziwy talent.
Shai brakuje czasu. Tworząc Fałszerstwo i próbując zrozumieć prawdziwe motywy tych, którzy ją uwięzili, musi jednocześnie opracować doskonały plan ucieczki.

Autor:   Brandon Sanderson
Tytuł oryginału:  Emperror's Soul   
ISBN: 978-83-7480-653-4   
Tłumaczenie:   Anna Studniarek   
Oprawa:  twarda   
Format:  książka   
Ilość stron:  128   
Rok wydania:  15 czerwca 2016   
Cena detaliczna:  19,00

 

Nie tylko to jest od Sandersona. Jeszcze 2 książki.

Alcatraz kontra Bibliotekarze : Kości Skryby

Piaski Raszida będące pierwszym tomem spowodowały mi się, że sięgnąłem po kolejną część Alcatraza kontra Bibliotekarze autorstwa Brandona Sandersona. Ciekawy byłem jak potoczą się losy poszczególnych bohaterów i co przyszykuje autor dla czytelnika. Czy dostanę coś ciekawego lub tylko dobrego. Dlatego zabrałem się do czytania.
Po zdarzeniach w pierwszej części upłynęło trochę czasu, lecz zagrożenie nie zniknęło całkowicie względem sekty Bibliotekarzy. Alcatraz czekający na dziadka, który jak zwykle się spóźnia zostaje zaatakowany przez agentów nieprzyjaciela. Podczas ucieczki dowiaduje się o Bibliotece Aleksandryjskiej ukrytej tak, aby nikt jej nie znalazł i rusza śladami swojego dziadka. Będzie musiał nie tylko zmierzyć się z najemnikami ze sekty Kości Skryby, ale również upiorami pilnującymi Biblioteki. W tej przygodzie towarzyszyć będzie jemu Bastylia i nowo poznani członkowie rodziny.
Pierwsza część cyklu Piaski Raszida zostały napisane lekko i z humorem. Możemy przeżyć wiele niezwykłych i niebezpiecznych przygód podczas czytania właśnie tego tomu. Byłem ciekawy jak potoczą się dalsze losy bohatera i co szykuje dla nas autor. Książka zaczyna się, gdy upłynęło dłuższy czas od tamtych wydarzeń. Polujący na nich Bibliotekarze powodują częste zmiany miejsca i czujność bohaterów. Alcatraz to trzynastolatek, który czeka na swojego dziadka. Wygląda normalnie i jest niczym nie wyróżniającym nastolatkiem, ale skrywającym tajemnice, że należy do Okulatorów, którzy przeciwstawiają się Bibliotekarzom. Niestety Alcatraz wpada znów w kłopoty i tak zaczyna się niezwykła, lecz groźna przygoda. W pierwszych rozdziałach autor bawi się z czytelnikiem koncepcjami i mamy sposobność poznać innych członków rodziny Smedry. Również niezwykłych jak Alcatraz i też powracają starzy znajomi z poprzedniego tomu. Nie mogło zabraknąć Bastylii chcącej pokonać agentów Bibliotekarzy i wszelkie niebezpieczeństwo czyhające na naszych bohaterów. Sam bohater rusza tropem zostawionym przez dziadka w celu jego odszukania do wydawało się nie istniejącej już Biblioteki Aleksandryjskiej skrywającej nie jeden sekret i zamieszkałej przez podstępnych Kustoszy czyhających na dusze. Autor w poprzednim tomie bawił się z czytelnikiem odniesieniami do literatury i nie brakuje tego tutaj. Wyprawa do Biblioteki Aleksandryjskiej i przygody w niej, podczas poszukiwań przypominała mi przygody samego Indiana Jonesa w wersji dla młodych czytelników, który również musiał uważać na pułapki zastawione w celu powstrzymania poszukiwaczy skarbów. Albo książki przygodowe o odkrywaniu dawno pogrzebanych sekretów. Drugą rzeczą jest wątek dotyczący tajemniczej sekty Kości Skryby i przerażającego najemnika wysłanego tropem bohaterów przypominający wiele książek o takim typie literatury, to znaczy, gdzie głównego bohatera ścigają złoczyńcy.
Głównym narratorem i bohaterem jest Alcatraz Smedry próbujący odnaleźć swojego dziadka i stawiający czoło wielu przeciwnością losu. Przeżywający niesamowite przygody pełne groźnych sytuacji. Jego sylwetka najbardziej z pozostałych postaci jest nakreślona pod względem psychologicznym świetnie. Nawet jego zachowanie mi nie przeszkadzało. Widać tutaj kto jest główną postacią książki. Może ze względu, że jest narratorem opowiadającym swoje niesamowite przygody i dzięki temu historia jak też bohaterowie stają nam się bliscy. Posiadający talent jak inni członkowie rodziny, próbujący zawsze wykorzystywać go do walki ze złowrogimi Bibliotekarzami lub grożącym mu niebezpieczeństwem. Autor kreśli obraz zwykłego nastolatka mającego pewne moce w świetny sposób. Dlatego pomimo swoich wad i zalet jakimi został obdarzony można go polubić. W tej części cyklu wypadł po prostu sympatycznie.
Mamy przyjemność poznać dwójkę osób z rodziny Alcatraza. Australia jest osobą posiadającą nawet jak na rodzinne talenty bardzo dziwną zdolność. Nieraz zagubiona, traktująca wszystko dosłownie, ale też odważna. Drugą postacią jest wujek bohatera Kaz, który jest niskiego wzrostu i dlatego wymyślił listę czemu niscy są lepsi od normalnych ludzi. Niekiedy jego komentarz do zaistniałej sytuacji potrafi rozbawić albo podczas rozmów z innymi bohaterami książki wypaść zabawnie. Na pewno można ich polubić podczas czytania. Bastylia powraca w najnowszej odsłonie przygód i znów będzie chciała powstrzymać sługi Bibliotekarzy lub grożące niebezpieczeństwo przeciw rodzinie Smerdy. Po zmianach w jej życiu postanawia nie dopuścić do jeszcze większych. Jako postać wypadła bardzo dobrze i nadal jest osobą, która wydaje się pomimo wszystko sympatyczna. Pozostałe postacie drugoplanowe i trzecioplanowe wypadły dobrze. Mają do odegrania pewną rolę w historii i trzeba przyznać, nie znajdziemy tutaj papierowych postaci, które nie wzbudzają większych emocji. Nawet pojawiający się najemnik sekty Kości Skryby wypadł jako czarny charakter dość mrocznie ze swoimi zdolnościami i przypominającą jak z jakiegoś koszmaru postać. Szkoda trochę Kustoszy, bo liczyłem na mroczniejszą odsłonę ich, która byłaby sporo straszniejsza niż jest w rzeczywistości. Trzeba pamiętać, że książka skierowana została do młodego czytelnika i może dlatego autor nie zrobił ich takich przerażających. Jeżeli chodzi o relacje pomiędzy bohaterami zostały ukazane w świetny sposób. Tak samo wypadają pojawiające się dialogi, do których nie można się przyczepić.
Książka posiadająca pomału poprowadzoną akcję i czasami przyspieszającą. Wydarzenia toczą się w szybkim tempie. Nie znajdziemy nudnych opisów lub momentów, bo pomimo występujących opisów nie wieje nudą i nudzić się nie można. Sama fabuła przypomina zabawę konwencją i możemy odnaleźć nawiązania do literatury lub popkultury, przekształconych na potrzeby książki i dodanych do historii. Narracje mamy pierwszoplanową, opowiadającym jest sam bohater Alcatraz przybliżający swoje przygody. Zresztą na samym początku dowiadujemy się, że to właśnie on, a nikt inny napisał książkę. Taki zabieg ma swoje plusy i minusy. Na pewno do tych pozytywnych należy możliwość śledzenia akcji jakby samemu tam się było, przygód bohaterów i przeżywania emocji podczas czytania dotyczących losów poszczególnych postaci. Wadą dla mnie było zwracanie się do czytelnika w pierwszych akapitach rozdziałów, które powodowało, że często najszybciej chciałem zacząć czytać dalej, aby mieć to za sobą. Akurat mi przeszkadzała taka próba rozpoczęcia rozdziału, bo niekiedy powstrzymywała akcję, która powinna być płynna. Żeby czytający mógł się wgryźć w historie i czerpać przyjemność z lektury. W pierwszej części było sporo humoru i tutaj jest go trochę jednak mniej, ale oczywiście też występuje. Finał powieści spodobał mi się bardzo, ale jak zwykle autor zostawił sobie furtkę do kontynuacji. Trzeba pamiętać, że Kości Skryby skierowane zostały do młodszego czytelnika, ale starszy też powinien coś znaleźć dla siebie. W każdym razie wszystkie elementy fabuły pasują do siebie i nawet zabawa konwencją powieści przygodowej i popkulturą sprawdza się bardzo dobrze. Autor potrafił wciągnąć mnie w stworzoną historie i z ciekawością przyznaje śledziłem losy poszczególnych postaci.
Książka Kości Skryby posiada wszystko co powinna zapewniając rozrywkę. Napisana została przystępnym i lekkim językiem, który sprawia, że przez historie przelatuje się w szybkim tempie i kartki same się przewracają pomimo wymienionych niuansów. Byłem ciekawy jak wypadnie drugi tom cyklu, bo oczekiwania miałem wobec Kości Skryby spore. Pierwsza część była bardzo dobrą powieścią i taką lub lepszą chciałem otrzymać. Dostałem książkę porównywalną do Piasków Raszida i również wciągającą, podszytą humorem i niezwykłą przygodą z ciekawymi bohaterami. Spotkałem starych znajomych z poprzedniej części jak również nowych wnoszących ożywienie w historie. Jestem zadowolony z lektury, nawet pomimo skierowania jej do młodego czytelnika. Przeczytałem z przyjemnością i czas poświęcony na nią nie był stracony. Bardzo chętnie sięgnę po kolejną część przygód Alcatraza i przeczytam, aby przekonać się jak potoczyły losy innych postaci i jakie jeszcze przygody naszego bohatera czekają. Brandon Sanderson stworzył książkę, która zapewnia świetną rozrywkę i wciąga w przygodę.

Ocena 7/10.