Andrzej Pilipiuk (ur. 20 marca 1974 w Warszawie) - polski pisarz, publicysta, felietonista, archeolog. Laureat nagrody literackiej im. Janusza A. Zajdla za rok 2002 (był dziewięciokrotnie nominowany do nagrody).



Najbardziej znany z cyklu o Jakubie Wędrowyczu. Debiutował opowiadaniem Hiena ("Fenix" 2/1996), w którym po raz pierwszy pojawia się właśnie postać Jakuba. Od tego czasu Pilipiuk napisał kilkadziesiąt innych opowiadań z tego cyklu - zostały zawarte w 6 zbiorach. W latach 1999-2005, pod pseudonimem Tomasz Olszakowski, wydał 19 tomów kontynuacji przygód Pana Samochodzika. Publikował swoje teksty w niezliczonej ilości czasopism i antologii. Jest autorem kilkunastu powieści i trzech zbiorów opowiadań "niewędrowyczowych" (wielokrotnie wznawianych), a także współautorem podręcznika wiedzy o społeczeństwie dla uczniów gimnazjów. Związany z Fabryką Słów. W 2005 roku kandydował do Sejmu, w 2009 do Parlamentu Europejskiego (w obu przypadkach z ramienia ugrupowań Janusza Korwina-Mikke).

Bibliografia (pomijam książki z przygodami Pana Samochodzika):
Cykl o Jakubie Wędrowyczu
- "Kroniki Jakuba Wędrowycza" (2001)
- "Czarownik Iwanow" (2002)
- "Weźmisz czarno kure..." (2002)
- "Zagadka Kuby Rozpruwacza" (2004)
- "Wieszać każdy może" (2006)
- "Homo bimbrownikus" (2009)
Cykl Kuzynki
- "Kuzynki" (2003)
- "Księżniczka" (2004)
- "Dziedziczki" (2005)
Cykl Norweski dziennik
- "Ucieczka" (2005)
- "Obce ścieżki" (2006)
- "Północne wiatry" (2007)
Cykl Oko Jelenia
- "Droga do Nidaros" (2008)
- "Srebrna Łania z Visby" (2008)
- "Drewniana Twierdza" (2008)
- "Pan Wilków" (2009)
- "Tryumf Lisa Reinicke" (2010)
- "Sfera armilarna" (2011 - zapowiedź)
- "Miasto spopielone" (2011 - zapowiedź)
Inne powieści
- "Operacja dzień wskrzeszenia" (2006)
- "Wampir z M-3" (2011)
Zbiory opowiadań
- "2586 kroków" (2005)
- "Czerwona gorączka" (2007)
- "Rzeźnik drzew" (2009)
- "Dzwon wolności" (2011 - zapowiedź)

---

Nie jestem wielkim fanem Pilipiuka, ale to chyba najbardziej płodny polski pisarz fantastyczny, do tego trzaska na wszystkich frontach gatunkowych, także nie wyobrażam sobie, żeby zabrakło u nas tematu o jego twórczości. Sporo popełnił horrorów i pozycji, które chociaż horrorami nazwać nie można to pełnymi garściami czerpią z dobrodziejstw horroru (stąd umiejscowienie tematu).
 
Lata temu czytałem kilka opowiadań wędrowyczowskich w antologiach i czasopismach. Lekka lektura. Napisane  przystępnym językiem pełne specyficznego humoru, który nie do końca wszystkim podejdzie. Aczkolwiek nigdy mnie specjalnie nie ciągnęło do któregokolwiek ze zbiorów. Cykl o Jakubie podzielił ludzi - ma tak samo dużo zwolenników jak i przeciwników. Ja osobiście jestem gdzieś poza. Kiedyś miałem ambitny plan chociaż to pożyczyć i przeczytać, ale teraz już machnąłem na to ręką.

Za to bardzo lubię opowiadania bez Jakuba. Pilipiuk ma cholernie fajne pomysły, niejednokrotnie szalone i swobodnie pisze pisze w każdej konwencji. Wychodzą mu świetnie parodie. Cykl opowiadań o dr Skórzewskim to IMHO jedne z lepszych opowiadań polskiej grozy. Czasami przeszkadzają mi że przemyca na siłę swój światopogląd, niejednokrotnie psuje tym świetny pomysł, ale ogólnie raz na jakiś czas lubię sobie wrócić do takich "2586 kroków" i przeczytać jakieś opowiadanie do poduszki.

Kiedyś bardzo chętnie sięgałem po Pilipiuka - przeczytałem kilka tomów Wędrowycza, bardzo mnie bawiły, ale jak z rok temu sięgnąłem po chyba ostatni, to bardzo się męczyłem i szybko sobie odpuściłem. Pewnie trafiłem na akurat słabszy tom, ale tak czy siak mniej mnie ta lektura już rajcuje.

Z niewędrowycza czytałem chyba 2586 kroków i Oko jelenia, tom I. Też bardzo podobały mi się opowiadania o Skórzewskim, w kilku innych miał fajne, oryginalne pomysły. OJ to bardzo fajne historyczne fantasy - z humorem i dobrą akcją, napisane bardzo solidnie i świetnie się czytające. Ale prawie nic nie pamiętam z jego czy opowiadań czy powieści. Bo jeszcze chyba Kuzynki czytałem i fajne to było, ale tylko tak na przegryzkę, dla oddechu. Teraz jakoś już nie chce mi się po Pilipiuka sięgać - dobry jest i oryginalny, a przy tym bardzo sympatyczny gość, ale jakoś zupełnie mnie nie ciągnie.

Cichy, coś jest nie tak z Twoim pojęciem polskości

Ja za sobą mam kilka już książek Pilipiuka: "Rzeźnik drzew", dwa pierwsze tomy jakubowe, I tom Oka Jelenia i kilka opowiadań bez jakubowych, które pojawiały się to tu, to tam. Jedne się podobały drugie mniej, ale ogólnie książki są fajnym czytadłem. Najbardziej podobał mi się zbiór "Rzeźnik drzew" fajnie wyglądało wydanie, ładny papier mroczne okładki. Opowiadania miały świetny klimat. Kawał doskonałej prozy

Chyba u Was, w Serocku to jest typowe My na Śląsku jemy rolady z kluskami i kapustą, mówimy mową wiązaną i uczciwie pracujemy

A typowo Polskie są też filmy Hasa i utwory Tadeusza Nowaka. Chamstwo i alkohol ma każdy naród, nie ma w tym nic typowego.

Cichy...a ja się z Tobą zgadzam i też mnie ta "polskość" drażni. Z tym, że właśnie lubię poczytać o Jakubie, bo to jedyny moment kiedy można się z całego tego cyrku pośmiać, a nie wkurzać i wstydzić za nasz kraj gdziekolwiek nie pojedziemy w świat 

I jak Sicku, czytałeś?

Jakiś czas temu dziabnąłem Wampira z M-3 i muszę przyznać, że się ubawiłem. Lekka, zabawna i ciekawa lektura. Muszę przyznać, że ta akurat pozycja bardzo mi się spodobała. Książkę oczywiście czyta się błyskawicznie i ja przynajmniej czytałem z przyjemnością. Kurde, z jednej strony lubię Pilipiuka za jego niezobowiązującą prozę, bo to czysta rozrywka, którą przyjemnie się czyta, czasem zbyt przyjemnie. Z drugiej mam mu za złe, że książki na które trafiałem ulatywały mi z głowy po niezbyt długim czasie. Wyjątkiem są dwa opowiadania: Czytając z ziemi - genialne moim zdaniem, i 2586 kroków. Parę innych pozycji pana Pilipiuka obskoczyłem i mnie twórczość albo odrzuca albo zachwyca, na przemian.

Teraz coś mnie ciągnie do drugiego tomu Oka Jelenia. Cholera wie po co. Pierwszy średnio mi się podobał. Nie wiem, chyba drugiemu dam szansę. Jeśli nie podejdzie to odpuszczam tą serię. 

Przeczytałam swojego czasu Czerwoną gorączkę i 2586 kroków. Co mnie w tych zbiorach urzekło, to duża różnorodność tematyczna, stylistyczna i gatunkowa opowiadań. Zgadzam się, że opowiadania z doktorem Skórzewskim to dobra proza i groza na wyżej niż przyzwoitym poziomie. Samą Czerwoną gorączkę odebrałam jako nieco humorystyczne opowiadanie... za które, gdyby napisał je jakieś dwadzieściakilka lat wcześniej spokojnie mógłby trafić za kratki. Ale w tym opowiadaniu "wybaczam mu" ukazywanie swoich sympatii. "Wujaszek Igor" czemuś kojarzył mi się nieznacznie z opowiadaniami kolejowymi Grabińskiego+oczywiście antybolszewickie zapatrywania Pilipiuka. Ale i tutaj "wybaczam" autorowi przemycanie swoich poglądów. Humorystyczne opowiadania też przyjemne - chwila uśmiechu między horrorem. Reszta opowiadań jakoś szczególnie nie utkwiła mi w pamięci.
Z Wędrowyczem miałam kontakt raz, może dwa w jakichś czasopismach fantastycznych... jednak ten typ polskiego pijaczka jakoś nie pociąga mnie na tyle, żebym zapragnęła poczytać jakiś zbiór opowiadań poświęcony tej postaci.

Jestem po lekturze zbioru opowiadań Wampir z M3, który można określić mianem fajnym, łatwym i przyjemnym.Autor w kilku opowiadaniach stworzył ciekawe postacie, które nie sposób nie polubić i jak zwykle nieraz osadził i nawiązał do czasów PRL.Mamy tutaj młodą wampirzycę Małgosie, Igora - komunistę, Sławka zwanym Profesorem i Marka - stolarza.Stwarza to wiele zabawnych sytuacji oraz sama fabuła potrafi wciągnąć i czyta się naprawdę szybko.Ocena 6/10 .

Opis :
Andrzej Pilipiuk kolejny raz rozkłada przed nami wachlarz opowieści z różnych miejsc, czasów i rzeczywistości alternatywnych. Kolejny raz bohaterowie zmierzą się z nienazwanym...

W przededniu I wojny światowej doktor Skórzewski zostaje wplatany w kuriozalną aferę szpiegowsko-ornitologiczną. Antykwariusz Robert Storm otrzymuje dziwaczne zlecenie odnalezienia narzędzi zrabowanych w czasie okupacji przez szewca-nazistę. A archeolog Tomasz Olszakowski użerając się z nieuczciwymi inwestorami, przyjmie pomoc lapońskich szamanów.

W zbiorze nie zabraknie też rozważań, co by było gdyby. Wyobraźcie sobie świat gdzie Hitler i Goering zamiast niewolić narody Europy zmagają się z wysokością czynszu i administratorem przytułku, a dilera morfiny doktora Mengele tropi konkurencja - żydowska mafia.

W antologii:

1. Wunderwaffe
2. Traktat o higienie
3. Ślady stóp w wykopie
4. Parowóz
5. Ludzie, którzy wiedzą
6. W okularze stereoskopu
7. Sekret wyspy Niedźwiedziej
8. Yeti ciągną na zachód
9. Świątynia
10. Szewc z Lichtenrade

      
data wydania:    lipiec 2012
ISBN-13:    978-83-7574-880-2
wymiary:    125 x 195
liczba stron:    384

Kolejnym zbiorem opowiadań był Aparatus gdzie znajdziemy cztery opowiadania opublikowane w czasopiśmie SFFH oraz cztery nowe opowiadania. Warto przeczytać bo opowiadania są ciut ciekawsze niż Szewca z Linchtenrade.

Za kordonem. Lwów. - nasz bohater dostaje propozycje powrotu do Lwowa i oprócz tego powierzono mu pewną misję odnalezienia wynalazku. Opowieść jak to u autora bywa poprowadzono doskonale i jest ciekawa. Fajnie jest opisany Lwów za czasów wojny gdzie wszędzie są ruiny, a ludzie uciekają lub są wysiedlani. Bardzo dobre opowiadanie.

Ostatni biskup - tutaj spotykamy starego znajomego czyli doktora Skórzewskiego. Tajemniczy umierający nieznajomy zleca misję doktorowi żeby coś zawiózł. Dobrze napisane z fajną historią i czyta się przyjemnie.

Ośla opowieść - spotykamy Roberta Storma, który w pogoni za historią postanawia odnaleźć tajemnicza rasę osiołków. Co odkryje jest bardzo przerażające. I tym razem autorowi udała się opowieść gdzie znajdziemy grzebanie naszego bohatera  w przeszłości by odkryć prawdę. Jest tajemnica oraz jej przerażające wyjaśnienie.  Bardzo dobra opowieść i czyta się przyjemnie.

Aparatus - kolejna opowiadanie z Robertem Stormem, który zaciekawiony kupuje niesamowitą pozytywkę. Dobra i przyjemna opowieść.

Choroba białego człowieka - kolejne opowiadanie, którym występuje Skórzewski. Za namową kogoś z rodzinny wyrusza na ratunek i po przybyciu odkrywają przerażającą prawdę. Zgrabnie opowiedziana historia, która może trochę zaskoczyć.

Staw - nieco zabawna historia z odniesieniem do mitologii Cthulhu gdzie zakończenie uważam za dobre oraz zabawne. Czyta się fajnie.

Księgi drzewne - kolejna przygoda Roberta Storma, który za sprawą pewnych skrzypiec musi odnaleźć drzewo, z którego je zrobiono. Nasz bohater zagłębia się w przeszłości i próbuje odnaleźć ślady pozostawione przez twórcę skrzypiec. Bardzo dobre opowiadanie z ciekawym zakończeniem.

Dzwon wolności - ponownie spotykamy doktora Skórzewskiego, który przyjeżdża by zaszczepić. Poznaje również miejską legendę. Zgrabnie napisane oraz ciekawe opowiadanie.

W zbiorze nie ma słabych lub średnich opowiadań tylko bardzo dobre, które są dopracowane i ciekawe. Historie potrafią wciągnąć i nawet zakończenia są odrobinę lepsze niż w przeczytanym przez ze mnie poprzednim zbiorze. Widać, że są lepiej przemyślane i z tego względu czyta się fajnie. Ocena 8/10.