Autor z wykształcenia dziennikarz, który pracował w Radiu Kolor i Radiu Plus. Pisarz kryminałów i twórca przygód Róży Krull oraz wielu innych książek.

Bibliografia :
Jak Cię zabić, kochanie?

Cykl Joanna Szmidt :

Ukochany z piekła rodem
Morderstwa na Korfu

Cykl Róża Krull na tropie :

Do trzech razy śmierć
Lustereczko, powiedz przecie
Kto zabił Kopciuszka

Do trzech razy śmierć

O autorze książki Do trzech razy śmierć słyszałem wielokrotnie i chciałem kiedyś przeczytać jakąś jego powieść. Okazja nadarzyła się niespodziewanie, gdy będąc w bibliotece zauważyłem pierwszy tom z Różą Krull i po zaznajomieniu się z opisem wypożyczyłem. Nie wiedziałem czego się spodziewać po autorze, bo była to pierwsza książka i zawsze mam pewne obawy przy nowej książce nie znanego mi wcześniej pisarza.
Róża Krull zostaje zaproszona na zjazd pisarzy do dworku nie daleko Krakowa. Niestety po przybyciu na miejsce w pierwszym dniu zostaje otruta podczas jedzenia jedna z pisarek. Na stole znaleziono czarną różę, która nawiązuje do jednej z powieści Rózy Krull. Po tym zdarzeniu bohaterka postanawia na własna rękę poprowadzić nieoficjalne śledztwo. Wraz ze swoim agentem i boyem hotelowym uwielbiającym kryminały zaczyna drążyć temat. Jednak musi uważać, bo morderca nie cofnie się przed niczym.
Do trzech razy śmierć to książka reklamowana jako kryminalna komedia i nic dziwnego.  Postacie pisarek, które przybyły na zjazd wydawały mi się przerysowane, potraktowane z przymrużeniem oka i mające swoje zdanie o wszystkim. Żyjące swoimi powieściami i czerpiące natchnienie z różnych przygód jakie je spotykają. Widać tutaj próbę nawiązania do znanych pisarek i przedstawienia ich w krzywym zwierciadle. Jest to moim zdaniem ukazanie w wyolbrzymiony sposób, często absurdalny i przedstawiający różne przywary świat artystyczny, gdzie każda z gwiazd ma swoje wymagania, przeżywa rozterki lub uwielbia cały czas gadać o swoich przygodach. Autor przedstawia od kuchni relacje Krull ze swoim agentem, mającym z nią wiele kłopotów, w które wpada dzięki zwariowanym pomysłom. Oprócz tego nie mogło zabraknąć prawdziwej czarnej owcy pośród pisarek jaką jest Kika Luna. Nie lubianej, ale zawsze mającej swoje własne zdanie i nie przyjmującej dobrze krytyki. Róża Krull nie dąży ją sympatią. Pisarek piszących miłosne historie i kryminalne. Czujące do siebie niechęć, skrywające własne tajemnice albo lubiące się. Takie zestawienie postaci posiadających  różne temperamenty, cechy charakteru i zachowania powoduje przejaskrawienie relacji przez autora i tym samym wywołuje efekt komiczny.
Druga sprawą jest prowadzone śledztwo nie tylko przez właściwe organy ścigania, ale też przez naszą bohaterkę, która postanowiła zabawić się w detektywa. Co z tego wyjdzie to nikt nie wie. Autor wątek śledztwa potraktował w pierwszej połowie z przymrużeniem oka i wszystko przedstawił w krzywym zwierciadle. Najważniejsze nie stały się kolejne zbrodnie, ale próba dowiedzenia się przez Krull najwięcej informacji, staje się wścibska i w sposób taktyczny próbuje dowiedzieć się jak najwięcej. Dużym naciskiem potraktowano ukazanie się wszystkiego co dzieje się w dworku niż prowadzenie śledztwa przez policje, które zajmuje drugi plan. W drugiej części książki pojawiające się wcześniej humorystyczne podejście  zostaje zastąpiony trochę bardziej poważnym klimatem, ale doprawionym od czasu do czasu humorem.
Umieszczenie akcji książki w dworku pod Krakowem, gdzieś na odludziu i otoczonym mokradłami było strzałem w dziesiątkę. W okolicy są tylko bagna i drzewa, a teren na jakim położono posiadłość znajduje się w niedostępnym miejscu skrywającym swoje tajemnice. Uwielbiam akcję umieszczoną w takich miejscach, gdzie grupka osób zaproszonych na zjazd lub imprezę staje się świadkiem morderstwa. Mała ilość podejrzanych sprawia, że każdy z nich może być sprawcą. Trudnością zazwyczaj jest problem tak zakręcić czytelnikiem i podsuwać mu jak najmniej informacji, aby nie zgadł kim jest morderca. Mylić tropy i podsuwać fałszywe. W tym przypadku nie udało mi się odgadnąć całej prawdy, chociaż miałem pewne podejrzenie wobec niektórych osób. W  takim miejscu autor umiejscowił swoją akcję historii. Oprócz szukania sprawcy dobrze nakreślił tło obyczajowe i w krzywym zwierciadle przedstawił sylwetki poszczególnych świadków dramatu.
Główną bohaterką jest Róża Krull, rozkapryszona pisarka pisząca kryminały. Pomimo niechęci na zjazd i spotkanie się z jedną pisarek, wyrusza do dworku i staje się świadkiem morderstwa. Jej postać autor nakreślił w sposób świetny pod względem psychologicznym. Przedstawił w absurdalny sposób jej zachowanie, które było niekiedy szalone i mało rozważne. Mająca swoje zdanie o róźnych pisarkach, ciekawska, nie zważająca na niebezpieczeństwo i czasami lekkomyślna. Potrafiąca zdobywać informacje nie cofając się przed niczym i zaleźć za skórę swojemu agentowi, któremu ręce opadały po rozmowie z nią. Jeżeli sobie coś postanowi to dopnie mimo grożącego niebezpieczeństwa. Jest postacią pozytywną, ciekawą i sympatyczną pomimo swoich wad. Taką, którą można polubić podczas czytania.  Pozostałe postacie zostały nakreślone również dobrze, Są interesujące i przedstawione czasami z przymrużeniem oka. Wypadają ciekawie i widać w ich relacjach pewne emocje jak zawiść, niechęć, nienawiść, przyjaźń i nutę szaleństwa. Mają do siebie pretensje i nie wahają się przed podstępami. Jeżeli chodzi o dialogi są dobre i nie przeszkadzają podczas czytania.
Książka posiada akcję, która została błyskawicznie poprowadzona i wiele się dzieje podczas czytania. Wydarzenia toczą się w szybkim tempie i cały czas do przodu. Nie znajdziemy tutaj w żadnym razie przynudzania i dlatego nudzić się nie można. Historia została potraktowania z przymrużeniem oka, ociekająca ironią, karykaturalnie bohaterowie, a wszystko to  powoduje wiele absurdalnych chwil i zabawnych momentów. Humor występujący sprawia, ze książkę czyta się przyjemnie i lekko. Sięgając po nią nie spodziewałem się, ze dostanę przyjemną rozrywkową powieść w stylu kryminalnej komedii ukazujący w krzywym zwierciadle świat artystyczny. Jestem zadowolony z lektury, która sprawiła mi wiele frajdy podczas czytania i jako taka sprawdza się znakomicie. Byłem  sceptyczny wobec niej i oczekiwań nie miałem za dużo. Dlatego nie zawiodłem się na niej i miło spędziłem czas podczas czytania. Podobała mi się historia doprawiona humorem i absurdem, przerysowani bohaterowie i nawet finał książki potrafiący lekko zaskoczyć pod koniec.
Książka  Do trzech razy śmierć wypadła powyżej oczekiwań jakie miałem i jest dobrą powieścią rozrywkową, przypominającą klasyczne kryminały (położony dwór w odludnym miejscu, tajemnicza zbrodnia, krąg podejrzanych,  mające swoje własne tajemnice goście, śledztwo, detektyw) doprawiony lekkim humorem. Na pewno nie jest to moje ostatnie spotkanie z autorem i sięgnę po drugą część przygód Róży Krull lub inna książkę jeśli trafi się okazja. Warto było przeczytać i dla fanów lekkich, nieraz zabawnych albo napisanych w starym stylu kryminałów. Dobrych książek, przy których można spędzić miło czas. Poszukujących odskoczni od czegoś wymagającego, Do trzech razy śmierć będzie przyjemną i lekką lekturą.

 Ocena 7/10.

Kto zabił Kopciuszka?

Czekałem z niecierpliwością na najnowszą cześć przygód Róży Krull, która zawsze pakuje się w kłopoty przez prowadzenie śledztwa na własną rękę. Kto zabił Kopciuszka? jest trzecią częścią jaką przyszło mi przeczytać i oczekiwałem znów intrygującą historie, ciekawych bohaterów i dawkę humoru. Jednak miałem obawy, czy autor sobie poradzi, bo przecież jest to trzeci tom przygód i zawsze coś może nie wypalić jak potrzeba. Pomimo wszystko chętnie po nią sięgnąłem i cieszyłem się z kolejnych przygód bohaterki jakie dostałem.
Róża Krull wraz ze swoją przyjaciółką Miłką zostają zaproszeni na charytatywną aukcje, na której ma wystąpić znana piosenkarka Lilian ze swoimi najlepszymi przebojami. Po przybyciu okazuje się, że światło na chwilę gaśnie, a kiedy zapala wszyscy przeżywają szok, włącznie z Mario z powodu popełnionego morderstwa. Róża Krull znów postanawia zacząć własne śledztwo, poszukać poszlak i odkryć prawdę dotyczącą kto jest mordercą. Podejrzanych jest spore grono włącznie z Mario, mających wiele tajemnic i osobistych niechęci do piosenkarki.
Sięgając po kolejny tom przygód znanej pisarki kryminałów Róży Krull zawsze wpadającej w kłopoty ze względu na śledztwa prowadzone na własną rękę. Posiadających grono znajomych w tym panią Cecylie, którzy wspierają ją w śledztwie i próbują uchronić przed zagrożeniem. Autor buduje intrygę i zagadkę wokół tajemniczej śmierci piosenkarki. W tym celu mamy szerokie grono znanych z telewizji lub gazet osobistości skrywających wiele sekretów i każdy z nich miał motyw do popełnienia zbrodni. Dlatego pomimo kłopotów i Mario do końca nie wiemy kto tak naprawdę jest odpowiedzialny za morderstwo. Poszlak jest znikoma ilość i nie ma za wiele śladów mogących przybliżyć do rozwiązania zagadki. Bawiąc się konwencją kryminału wprowadza nie tylko mylne tropy, rzuca podejrzenia na różne osoby, ale w tym wszystkim nie brakuje szalonych pomysłów i przygód Róży Krull. Mającej wiele pomysłów na minutę i lubiącej bawić się w detektywa odkrywając poszczególne części zagadki. Tak jest tym razem, gdzie bohaterka wraz ze swoją przyjaciółką piszącą horrory, lubiącą dobrze zjeść, próbuje wyciągnąć informacje z innych uczestników wydarzeń.
Główną bohaterką jest Róża Krull, mająca szczęście zawsze znaleźć się w pobliżu prawdziwej zbrodni. Zawsze wszczyna wtedy śledztwo mogące być niebezpieczne dla niej, okolicy, przyjaciół, ale jeśli uprze się na coś, to nie ma przebacz. Szalona, roztrzepana, potrafiąca improwizować i mająca wiele pomysłów na minutę, które chce wprowadzić w życie. Jej sylwetkę nakreślono pod względem psychologicznym świetnie i na tle innych postaci wypada zdecydowanie ciekawie. Drugą osobą jest Cecylia Jodełka zawsze modląca się do swoich patronów, świetnie gotująca i znosząca humory Róży ze spokojem. W poprzednim tomie postać drugoplanowa, a tutaj czekała mnie niespodzianka, bo odgrywa większą rolę niż oczekiwałem w całej historii. Oprócz nich pojawiają się znani z poprzednich części komisarz Krzysztof Darski, Betty i Pepe chcący powstrzymać lub ograniczyć szkody jakie może zrobić Róża w otoczeniu. Szkoda tylko, że często i gęsto pojawiały się nieraz sporadycznie, a nie jak wcześniej bardziej uczestniczyły w toczących się wydarzeniach. Jest również pisząca horrory Miłka, myśląca o jedzeniu, wprowadzająca swoim zachowaniem zamieszanie i zabawnie wypadają jej wywody na temat jedzenia. Pozostałe postacie drugoplanowe i trzecioplanowe występujące tutaj są nakreślone nieźle, jedne lepiej, inne słabiej, ale mające rolę do odegrania w historii. Można było bardziej postarać się o pogłębienie rysu psychologicznego występujących bohaterów, aby stały się bardziej ciekawe. Na pewno podobała mi się jak zwykle Róża Krull. Jej wystrzałowe i często szalone pomysły, które jak zawsze często pojawiały się, co skutkowało zabawnymi zdarzeniami. Cecylia Jodełka wyrasta na ciekawą postać jaka pojawiła się w serii. Mam nadzieje, że autor rozwinie jej postać sporo bardziej, bo można poczuć sympatie do niej. Szkoda tylko, że Mario pojawia się na początku i przy końcu historii. Spodziewałem się jego obecności w większym stopniu niż dostałem i mógł wnieść jak w drugim tomie wiele humoru swoim zachowaniem. Jeżeli chodzi o relacje łączące bohaterów zostały nakreślone bardzo dobrze. Dialogi są świetne i pojawiają się w nich różne uczucia i emocje w czasie rozmów. Nie przeszkadzały, a zawarta ironia i humor dodają kolorytu.
Dzięki przeczytania już kilku pozycji Alka Rogozińskiego wiem czego spodziewać się po jego książkach, w których szybka akcja, niezła dawka humoru, ironiczne ukazanie świata show biznesu, w tym przypadku branży muzycznej, zabawne sytuacje i wątek kryminalny zostają połączone świetnie ze sobą. Jednak w czasie czytania miałem niekiedy wrażenie lekkiego zmęczenia materiału, bo pojawiały się nieraz fragmenty, przez które przedzierałem się od czasu do czasu, powodujące zwolnienie akcji na chwilę. Zabrakło mi niekiedy większej dawki humoru w czasie czytania. Pomimo tego nie byłem rozczarowany najnowszą częścią przygód Róży Krull. Autor skupia się na wątku prowadzonej przez nią dochodzenia i śledztwo policyjne jest obecne, lecz jakby na drugim planie. Odkrywanie z bohaterami kolejnych tropów jest fascynujące i nie zawsze wszystko jest takie oczywiste. Najważniejsze jest nie tylko zagadka jaką dostałem, ale występujące gagi sytuacyjne i ironiczne spojrzenie na świat gwiazd znanych z ekranu. Ukazanie niechęci, zazdrości, nienawiści i wielu innych emocji jakie targają bohaterów. Zakulisowych gier jakie toczą się pomiędzy znanymi osobistościami i pozostawienie na fali popularności za wszelką cenę.
Książka Kto zabił Kopciuszka? jest najnowszą powieścią autora z cyklu Róża Krull na tropie, po którą sięgnąłem z nadzieją na dobrą zabawę i odkrywaniem tajemnicy morderstwa znanej piosenkarki. Spora ilość bohaterów mogących być mordercą, szukanie motywów i odwzorowanie miejsca zbrodni, brak poszlak i zdobywanie informacji. Spotkałem się z takim podejściem w klasycznych kryminałach jakie czytałem, gdzie każdy jest potencjalnym podejrzanym do roli sprawcy. Dodając do tego dawkę humoru otrzymaliśmy komedie pomyłek i kryminał w jednym z ciekawą propozycją detektywa amatora w postaci Róży Krull, która z każdym tomem wyrasta na intrygującą postać. Trochę szaloną, nieobliczalną, pakującą się w kłopoty i mającą dryg do wyciągania z ludzi informacji. Książka posiada w większości szybko poprowadzoną akcje, wydarzenia toczą się do przodu w szybkim tempie i dlatego nie nudziłem się podczas czytania. Samo zakończenie jest dobre, ale pod koniec nie wydaje się takie zaskakujące na jakie liczyłem. Mogło by być bardziej nieoczywiste. Sięgając po książkę miałem spore oczekiwania wobec niej i nie zawiodłem się pomimo pewnych pojawiających się niuansów. Sama historia podobała mi się, znalazłem czasami zwroty akcji i oczywiście nie brakuje zabawnych sytuacji. Sami bohaterowie wypadli dobrze i daje się ich polubić. Nawet czarne charaktery robią wrażenie. Jestem zadowolony z tego w każdym razie, co dostałem, bo miałem nie tylko nadzieje, lecz również obawy, czy autor poradzi sobie z kolejną historią. Udało mu się kolejny raz stworzyć dobrą powieść, przy której można bawić się wspaniale. Wciągnęła mnie historia, można było pośmiać się nieraz i mieć frajdę podczas czytania. Czytało się nie tylko przyjemnie, ale lekko i czas jaki poświęciłem nie był stracony. Chętnie sięgnę po kolejne książki autora w niedługim czasie i czekam z niecierpliwością na kolejny tom przygód Róży Krull.

Ocena 7/10.


Zbrodnia w wielkim mieście jest najnowszą powieścią napisaną przez autora, z którą wiązałem spore nadzieje. Cykl z Różą Krull bardzo mi się podobał i świetnie bawiłem się przy nim. Chciałem zobaczyć jak poradzi sobie z odrębną książką i nie związaną bezpośrednio z cyklem. Spodziewałem się dobrej lektury, przy której będę bawił się świetnie podczas czytania, lecz towarzyszyły mi obawy, czy dostanę taką historie. Różnie czasami z tym bywa i dlatego nie nastawiałem się za bardzo, mając takie obawy.
Trzy przyjaciółki pracujące w wydawnictwie wydającym pisma dla pań, podczas pewnego wieczoru narzekając snują plan jak zabić własnego szefa. Znana w pół świadku chce odzyskać dług od właściciela tegoż wydawnictwa. Sam również chciałby mieć sporo pieniędzy i postanawia zrealizować swój plan wspólnie z kolegą. Nikt nie przeczuwa, że wszystko skomplikuje się, gdy naprawdę zginie nie lubiany szef i dłużnik. Wszyscy zastanawiają się kto za tym stoi, dlaczego tak stało się i nawet policja ma niewiele poszlak.
Pierwsze rozdziały zapowiadały się ciekawie i widać było, że autor znów jest w dobrej formie jeśli chodzi o prowadzenie historii. Od samego początku zostajemy wciągnięci w wir wydarzeń jakie zostały przygotowane dla nas. Punktem wyjściowym opowieści została okazja zostania po godzinach w ramach pracy, w której trzej przyjaciółki znające się od wielu lat, po kilku kieliszkach wina zaczynają obmyślać plan morderstwa swojego szefa. Nie wiedząc jeszcze, że takie gadanie może przysporzyć im sporo kłopotów, gdy naprawdę ginie. Zaczynając czytać od samego początku wiedziałem czego spodziewać się po historii, bo znów z łatwością wprowadza kilka wątków połączonych ze sobą. Wszystko zostaje podlane humorem, występują gagi i zabawne sytuacje, które potrafią rozbawić. Bohaterki są często przyczyną różnych takich sytuacji, ale nie tylko. Najlepsze w tym było, gdy zniknął im trup właściciela, jakby rozpłynął się we mgle. Zabawnie wyszło autorowi, a później robi się coraz bardziej ciekawie. Nie brakowało takich scen bawiących przez przedstawienie w krzywym zwierciadle ludzkich wad, słabości, sytuacji i kontrastu pomiędzy pokoleniami na przykładzie Iwony i jej dziećmi z piekła rodem. Pierwsza część książki jest moim zdaniem najlepsza, bo właśnie w niej jest najwięcej występowania humoru. Pojawiają się wątki kryminalne w postaci nierozgarniętych bandytów i ściągnięcia długu. Nie brakuje śledztwa prowadzonego przez trzy roztrzepane bohaterki próbujące dowiedzieć się prawdy. Wydawała mi się bardziej przemyślaną częścią i autor wiedział jak ma poprowadzić akcje. Nie wszystko jest tutaj jasne jeśli chodzi o morderstwo, ale na jego podstawie buduje komedie pomyłek połączoną z kryminałem. W drugiej części książki za bardzo namieszał i wydawało mi się, że pomysłów mu trochę zabrakło na dalsze prowadzenie historii. Pojawiają się nowe wątki, jest próba zaskoczenia czytelnika, pojawia się policja i Darski próbujący znaleźć, choć jeden ślad po działaniach bohaterek, co jest niezwykle trudne. Znajdziemy humorystyczne sytuacje, ale brakowało mi lekkiego podejścia i większej dawki humoru podczas czytania. Nieraz udało się mnie rozbawić, lecz w porównaniu z początkiem jest zdecydowanie słabiej. Śledztwo prowadzone przez wszystkich, którzy próbują ustalić przyczynę i znaleźć sprawcę zostało poprowadzone bardzo dobrze, bywa intrygujące i ciekawe. Zagadka jaka proponuje nam autor do rozwiązania jest na tyle nieoczywista i brakuje poszlak, że trudno wyrokować kto za tym stoi. Podejrzanych mamy na pęczki, z których możemy wybierać poszczególne osoby. Każdy miał motyw i okazje do popełnienia zbrodni.
Dużym plusem ksiażki są stworzone postacie, które zostały nakreślone świetnie i nie sposób nie polubić żadnej z nich. Nie mamy rozgraniczenia na dobrych i złych bohaterów jak obawiałem się dostać. Postacie występujące tutaj nie są papierowe, ale posiadające własne cechy charakteru, rys psychologiczny i głębie. Dlatego można nimi zainteresować się i kibicować podczas niebezpiecznych sytuacji. Pierwszą z nich jest szefowa pisma Sandra, trochę szalona singielka i fanka Tindera. Mająca wiele pomysłów na prowadzenie pisma, ale stopowana przez swojego szefa. Martyna jest redaktorką i widującą się z mężem raz na pół roku. Znudzona tym wszystkim, chcąca porozmawiać z mężem i w sprawach zagrożenia nieraz reaguje histerycznie. Kolejną postacią jest Iwona, zajmująca się w wydawnictwie grafiką, wychowująca samotnie dwójkę nastolatków z piekła rodem, które dają jej popalić jak tylko mogą. Oprócz tego pojawia się szereg różnorodnych postaci jakie przewijają się w historii na drugim i trzecim planie. Autor zderza różne charaktery i sytuacje tworząc z nich mieszankę wybuchową, obnażając wady i różnice charakteru. Relacje jakie są pomiędzy bohaterami książki zostały nakreślone świetnie i nie tylko nie brakuje w nich emocji, ale również pojawiającego się w nich humoru. Dialogi bywają zabawne, nieraz uderzają w poważniejsze tony, ale bawiłem się przy nich świetnie w czasie czytania.
Książka Zbrodnia w wielkim mieście to kryminał połączony z komedią pomyłek i dodatkowo warstwą obyczajową. Autor skupia się nie tylko na kryminale, lecz ukazuje w krzywym zwierciadle różne światy jak przestępczy, dziennikarski i szalone przygody jakie przeżywają bohaterki. Zakończenie wyjaśniające motywy i zagadkę morderstwa pasuje do całej historii. Było zaskakujące w pewnym momencie, bo nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy. Wszystko zostało doprawione humorem i występującymi gagami. Styl w jakim pisze autor jest niezwykle lekki, przystępny i bardzo przyjemny. Można rzec, że prosty i wciągający, od którego nie sposób oderwać się. Z tego powodu kartki leciały mi szybko do przodu i nie wiadomo kiedy przeczytałem całą książkę. Sięgając po Zbrodnie w wielkim mieście nie nastawiałem się nie wiadomo na co i dlatego nie zawiodłem się, bo spędziłem miło czas przy czytaniu i dobrze bawiłem się. Było trochę w drugiej części książki niuansów, lecz nie wpłynęło na ocenę całości. Ciekawy byłem jak wypadnie sama historia, która przyznaje, spodobała mi się. Postacie wykreowane na potrzeby opowieści przypadli mi do gustu, powodowali wiele komediowych scen i humorystycznych gagów przez swoje zachowanie. Ze szalonymi bohaterkami w roli głównej i świetnie poprowadzoną akcją biegnącą cały czas do przodu nie zatrzymującą ani na chwilę. Zbrodnia w wielkim mieście jest dobrą powieścią na poprawę humoru z kryminalną intrygą, wciągającą historią i ciekawymi bohaterami.

Ocena 7/10.

Kryminał Teściowe muszą zniknąć Alka Rogozińskiego zapowiadał się ciekawie od samego początku. Historia o teściowych z piekła rodem brzmiała interesująco i miała spory potencjał na komedie kryminalną w rolach głównych z teściowymi. Dlatego sięgnąłem po książce spodziewając się lekkiego kryminału podszytego humorem.

W książce Teściowe muszą zniknąć wszystko kręci się wokół skarbu jaki został ukryty wiele lat wcześniej na początku drugiej wojny światowej. Przenosimy się do czasów współczesnych, gdzie dwójka bohaterów postanawia poszukać go według pozostawionych wskazówek. Jednak nie wszystko idzie z planem, bo na drodze stają teściowie, szef mafii, zamordowana lokatorka i sekrety każdego z bohaterów. Mamy kryminalny watek dotyczący poszukiwań dawno ukrytego skarbu, który staje się motywem przewodnim wydarzeń. Jak w komedii pomyłek każdy chce go zdobyć nie wiedząc co tak naprawdę skrywa. Szef lokalnej mafii ostrzy sobie pazurki nie przebierając w środkach, aby wyeliminować konkurencje. Dwie teściowe bohaterów mają rożne charaktery i na tej przedstawił autor konfrontacje pomiędzy religijną Kazimierą węszącą wszędzie spiski z bardziej racjonalną Marią, która dziwi się dlaczego Kazimiera jest taką osobą. Zderzenie i zawsze pojawienie się skutkuje zawsze awanturą na wszelkie sposoby. Wprowadzając tym sposobem nieco zabawy podczas czytania. Opierając się też na rodzinnych spotkaniach dwójki bohaterów ze swoimi teściowymi, którzy niczym sam diabeł z piekła rodem wzbudzają wielkie zamieszanie. Wątek kryminalny jaki pojawia się jest z lekkością prowadzony i zawiera kilka zwrotów akcji, pojawienie się poszlak i śladów do zbadania. Nie wiadomo do końca kto może być sprawcą morderstwa i pozostałych wydarzeń. Jednak wraz z rozwojem akcji dowiadujemy się coraz więcej, lecz autor nie odkrywa za szybko kart co spodobało mi się. Sam kryminalny wątek został poprowadzony ciekawie i wciągnął mnie. Oprócz niego mamy warstwę obyczajową bardzo dobrze przedstawioną. Relacje pomiędzy bohaterami i ich interakcje są podszyte lekkością i ironicznym albo czarnym humorem.

Książka Teściowe muszą zniknąć jest lekkim i nie wymagającym kryminałem z humorem jaki dostałem od autora. Sam pomysł na fabułę jest może nie oryginalny, ale dający pole do popisu w kwestii zderzenia dwóch teściowych bohaterów za sobą. Mogą tym sposobem wnieść sporo zabawy i wariactwa w pozytywnym znaczeniu do samej historii. Jednak brakowało mi w tym wszystkim czasami lepszego dopracowania pewnych scen, które mimo, że miały zabawny charakter, to jednak można było wycisnąć z nich więcej. Oprócz takich niuansów sama historia potrafiła mnie wciągnąć i dobrze bawiłem się podczas czytania. Przygody najpierw bohaterów, później ich matek, które mimo różnic w charakterze nawiązują współprace bywały przedstawione z lekkością i w zabawny sposób. Akcja została poprowadzona błyskawicznie i wiele dzieje się w czasie czytania. Wydarzenia lecą do przodu w szybkim tempie i nie zatrzymują się ani na chwilę. Dlatego nie nudziłem się podczas czytania, lecz bawiłem się dobrze w czasie lektury.

Książka Teściowe muszą zniknąć posiada szereg bohaterów uwikłanych w rozwikłanie tajemnicy skarbu ukrytego i poszukiwanego. Autor stworzył ciekawe postacie nadając im rys psychologiczny, swoje własne zachowanie i cechy charakteru. Spotykamy bardzo religijną Kazimierę węszącą spiski ze wszystkich stron. Kochającą teorie spiskowe, które nadają jej sens życia i moc do wygłaszania długich kazań. Drugą teściową jest Maria mająca nowoczesne podejście do świata i życia. Zawsze podchodząca do wszystkiego w racjonalny sposób i często dziwiąca się zachowaniu Kazimiery, którą uważa za nawiedzoną. Spotkanie tych dwóch pań skutkuje zamieszaniem, kłótnią i konfliktem rozlegającym się w domowym zaciszu. W taki sposób zderzając dwa różne charaktery dostajemy wiele razy przeciw wagę do stworzenia zabawnych momentów, gagów lub sytuacji. Kolejna postacią jest Amelia i jej mąż, którzy wpadają w kłopoty. Zostali dobrze nakreśleni i wypadają ciekawie. Najbardziej z nich to Amelia rządzi tutaj gotowością do walki za wszelką cenę. Jest jedną z głównych postaci jakie spotykamy i również ciekawą. Oprócz takich pojawiających się częściej, mamy szereg drugoplanowych i na dalszym planie wypadających dobrze. Nawet znalazło się miejsce dla znanego komisarza Darskiego i pewnej pisarki z innego cyklu. Takie smaczki w fabule dodatkowo lubię i cenię u autora. Każdy z bohaterów został stworzony w lekki i fajny sposób. Dlatego daje się polubić chyba każdego tutaj mimo wszystko, bo nie ma większego podziału na tych złych i dobrych. Na pewno papierowych postaci nie uświadczymy, ale ciekawe i wciągające. Mimo pojawienia się na chwilę, odegranie jakieś roli w fabule lub dotyczących głównych bohaterów można ich polubić, a nawet poczuć sympatie do nich. Relacje przedstawiono w lekki, łatwy i z humorem sposób. Dialogi świetnie napisane, nieraz ironiczne, zabawne i wciągające.

Książka Teściowe muszą zniknąć okazała się dobrym wyborem na poprawę samopoczucia i humoru. Nie ma tutaj większego zaskoczenia, bo spodziewałem się bardziej historii o dwóch teściowych nienawidzących się i zawsze robiących piekło wszystkim, także sobie w czasie konfliktu. Dostałem po części, to czego oczekiwałem, lecz główną osią jest poszukiwanie skarbu przez wszystkich co o nim dowiadują się. Wszystko napisane jest w przystępnym, lekkim i humorystycznym stylem przez autora. Dlatego dobrze można się bawić mimo wszystko w czasie czytania. Teściowe muszą zniknąć okazała się lekkim i przyjemnym kryminałem z humorem, który wciągnął mnie od samego początku. Zakończenie można podzielić na dwie części, gdzie poznajemy rozwiązanie zagadki morderstwa i motywów jakie kierowały sprawcą. Finał w pewnym momencie, ale bliżej końca można przewidzieć i odgadnąć kto za wszystkim stał. Sama końcówka spodobała mi się, bo pojawia się w niej gość specjalny. Nie zdradzę kto nim był. Niech to będzie niespodzianka. Książkę nie tylko czyta się świetnie i wciąga, lecz bawiłem się podczas lektury dobrze. Nie żałuje sięgnięcia i czasu jaki poświęciłem, bo autor jak zwykle stworzył zabawny kryminał z tłem obyczajowym. Teściowe muszą zniknąć jest pierwszą częścią cyklu Teściowe, który jako rozrywkowy kryminał z dozą humoru sprawdza się świetnie. Na tyle mnie zaciekawił, że chętnie sięgnę po drugi tom i może jeszcze dalsze jak powstaną. Mam nadzieje na lepszą i zabawniejszą historie, bo potencjał fabularny jest spory i liczę, ze będzie mocniej wykorzystany. Ciekawy i lekki kryminał z dozą humoru, zwariowanymi teściowymi, szefem mafii lubiącym zwierzątka i samym skarbem do znalezienia. Po prostu kolejna dobra książka od autora, przy której czas biegł mi szybko w czasie czytania i zostałem wciągnięty od początku w historię.

Ocena 6/10.