Ja po prostu lubię wracać do książek, które lubię

Ja nic takiego nie mogę sobie przypomnieć. Ale jakby przypomniały Ci się jakieś tytuły to daj znać (a raczej dajcie znać). Nie wiedzieć czemu chciałabym  przeczytać o tym, chociaż to pewnie będzie wspomniane tylko przez chwilę.  


Dziękuję Miałam niezłą radochę na sam koniec


Wiem, dlatego nie sięgałam po jej książki jakieś dwa, trzy lata. Teraz zrobię sobie przerwę i wrócę do niej już w nowym roku.


Tak jak pisała Rose, ja też lubię wracać do książek, które lubię i  Agatha jak najbardziej do tych właśnie należy. I jak napisał p.a nie zawsze pamiętam o co w nich chodziło (chyba, że zakończenia były charakterystyczne, jak Morderstwo w Orient Expresie. Ale tą książkę i tak jeszcze raz przeczytam, ponieważ chciałabym się skupić bardziej na szczegółach).

Przeczytałem "Poirot prowadzi śledztwo" - pierwszy zbiór opowiadań z Herkulesem Poirot w roli głównej z 1924 roku. Tak jak podejrzewałem, książka wywarła na mnie mniejsze wrażenie, niż powieści. Po pierwsze - jakoś tak mam, że po prostu wolę dłuższe formy. Po drugie - ze względu na ograniczoną ilość stron (średnio opowiadania mają ich kilkanaście), lista podejrzanych jest z reguły mocno ograniczona, nie ma praktycznie żadnych wątków pobocznych, jakiś mrocznych historii rodzinnych, z powodu których wszyscy kłamią, etc. Same historie całkiem zgrabne, przy czym rozwiązania niektórych z nich są naprawdę mocno naciągane. Natomiast warto sięgnąć po ten zbiór z tego powodu, iż widzimy tu Poirota w nietypowych dla niego zadaniach. Sporo tu kradzieży, jest porwanie premiera czy zniknięcie pewnego jegomościa... Szare komórki szarymi komórkami, ale w tej książce Poirot jaw się jako osobowość całkiem miejscami dynamiczna i zdecydowana

Ciekawi mnie ta Twoja opinia, bo również słyszałem o tym, że to jej najlepsza powieść (vide biblionetka) i do tej pory jej nie czytałem...

Hehe, mnie niełatwo zniechęcić   Na pewno dam znać, tyle, że prędko to nie nastąpi. Na Agathę mam ochotę tak z 2 razy na rok, lecę chronologicznie (czytając niektóre powieści po raz drugi) i na razie siedzę w połowie lat 20-tych A, z tego co pamiętam, "I nie było już nikogo" jest z 1941

No to przyszła pora,żebym ja w końcu coś w tym temacie napisał,a jako ,że jestem świeżo po lekturze I nie było już nikogo, czy jak kto woli Dziesięciu Murzynków,zdaje się,że jest to najbardziej odpowiednia chwila. Sięgnąłem, bo słyszałem tudzież czytałem wiele dobrego. Nie wiem, czy dobrze jest sięgać przy debiucie po książkę uważaną, jeśli nie za najlepszą,to przynajmniej za jedną z najlepszych. W każdym bądź razie,już po fakcie.

 Odnośnie samej książki,podobała mi się ów kryminałek bardzo,ale nie na tyle, by pójść za ludem i oceniać na full. Faktem jest, że czytało się bardzo przyjemnie; była intryga,było tajemniczo, i przede wszystkim było to wszystko sprawnie i logicznie poukładane.
To co mi się nie podobało i myślę, że psuło troszkę  lekturę to ów wiersz umieszczony już na pierwszych stronach książki, który jest jakby schematem postępowania po sobie tych wydarzeń. Momentami również czułem, że to takie trochę sztywne było. Ta cała aura grozy,która spoczywała na bohaterach jakoś niezbyt mocno oddziaływała na samych bohaterów. Z pewnością największą tego przyczyną jest fakt, iż książka pozbawiona jest jakichkolwiek opisów psychologicznych postaci, co jest minusem,ale na dobrą sprawę może być podciągnięta także pod plus. 

Generalnie po przeczytaniu jestem zadowolony. Książka dobra na jeden,maks dwa dni. Przyjemna w czytaniu, lakoniczna ( nie ma tutaj mowy o gadulstwie), zgrabnie wydana przez wydawnictwo-jak zresztą cała ta seria,która mi się podoba. I myślę, że nie szybko zakończy się moja przygoda z p. Agatą. Ostatecznie I nie było już nikogo oceniam 5/6 i myślę,że tym samym ani nie zawyżam ani nie zaniżam.

Na półce czeka na mnie jeszcze Zabójstwo Rogera Ackroyda,ale ja mam pytanie odnośnie serii z Poirotem. Chciałem się zorientować, która książka rozpoczyna cały ten detektywistyczny cykl, czy jest to książka pt. A.B.C.?

Potwierdzam nigdy nie było tak, że była opisana cała poprzednia sprawa, którą zajmował się Poirot.Zawsze to było wspomnienie, ale bardzo krótkie, które nie wnosiło, nie przeszkadzało w niczym jeśli ktoś nie czytał i nie znał  poprzednich jej książek

Wiesz, Poirota poznajemy w momencie, gdy już jest niejako stary, niektórzy powątpiewają w jego umiejętności z tego powodu... więc z tym rozwojem to nie bardzo. Być może widać go po zbiorach opowiadań - jest taki jeden zatytułowany "Wczesne sprawy Herkulesa Poirot". Ale Christie jednak lepiej się sprawdza w powieściach, aniżeli opowiadaniach.

Na święta wyjeżdżałem, więc nie chciałem zabierać się za coś ciężkiego. Na te 3-4 dni wypożyczyłem sobie jeszcze w ostatniej chwili na szybko książkę Christie Noc i ciemność. Nie był to przypadkowy wybór, o tej książce wiele już czytałem. Między innymi, że to nie taki sztampowy kryminał do jakich nas pani Christie przyzwyczaiła, że dominuje tam bardziej nastrój mrocznej tajemnicy i uwaga... grozy!!!
No i sprawdziło się, książka jest zupełnie inna niż wszystkie, które do tej pory czytałem. Bardzo fajnie się ją czyta przede wszystkim dzięki niesamowitemu jak na prozę tej pani ciężkiemu i momentami przerażającemu klimatowi. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony i polecam zapoznać się z tą niedługą, aczkolwiek bardzo fajną książką.
No i oczywiście rozwiązanie całej akcji jak najbardziej smakowite.

Ty czytasz według jakiegoś schematu , czy według własnego upodobania ziomie zza miedzy? Ja po obronie zamierzam kupić razem z nowym Ketchumkiem "Tajemniczą historię w Styles" i tym samym poznać w końcu ów legendarnego Herkulesa. Co ważne, że nastąpi to wcześniej niż zapoznanie się ze sławniejszym chyba Sherlockiem. Jakoś nie potrafię się zabrać za tą cegłę, Ty już ruszałeś, czy podobnie jak u mnie, wyczekuje odpowiedniej chwili?

Edycja:

Aha, Brunciu, czy mi się wydaje, czy przystopowałeś z MW?