marczewek, w książkach z Poirotem są co najwyżej drobne nawiązania do wcześniejszych spraw, więc nie musisz czytać po kolei. A zamiast chybił-trafił, możesz sięgnąć po to, co wymieniła Cobenka, ale z mojej strony polecam też np. "Zabójstwo Rogera Ackroyda". A na początek możesz sięgnąć po debiut, "Tajemniczą historię w Styles". Osobiście najbardziej lubię książki właśnie z Poirotem, panna Marple mnie jakoś nudzi. Możesz spróbować też po książki z nurtu szpiegowskiego, z jakimiś tajemniczymi organizacjami w tle (np. "Tajemniczy przeciwnik", "Tajemnica siedmiu zegarów", itp"). Te książki odrobinę trącą myszką, ale też taki ich urok.

A generalnie - lepiej sięgać po książki z lat 20., 30. i 40., późniejsze książki Agatki - czytałem tylko kilka z nich - nie są już tak ciekawe.

A "Inicjały..." mnie nie kuszą, przede mną jeszcze kilkadziesiąt książek samej Agatki, więc luz

Czytałem i bardzo dobra jest . Początkowo pomału się akcja rozwija, ale później coraz bardziej robi się ciekawie, a zakończenie rewelka .
Cobenka czytałaś może coś Margery Allingham ?

Musiałem zadać .


No pewnie, że tak . Jak lubisz Agatę to musisz przeczytać, bo książka w podobnym tonie napisana i klimatyczna .

Paskudna jest ta nowa seria. Czcionka jakaś taka chmurkowata, grafiki bez klimatu i polotu...

Zasadniczo fanką  nie jestem. Oglądałam kiedyś Morderstwo w Orient Ekspresie i z uwagi na to, że zakończenie mniej więcej pamiętam, to nie wiem czy i kiedy się za powieść zabiorę.
Później czytałam - trochę na zasadzie: bo to klasyka i znać choć trochę wypada czytałam, czy raczej słuchałam:
"Zwierciadło pęka w odłamków stos", "Przyjdź i zgiń" i "Karaibską tajemnicę". O pierwszej pamiętam, że nie bardzo mi przypadła do gustu, z pozostałych w ogól nic nie zapamiętałam. I pewnie zostałabym przy opinii, że Christie to jednak nie dla mnie, gdyby mi ostatnio nie wpadła w ręce płyta "I nie było już nikogo" (tytuł prawie jak "Johnny gnie na końcu" ;-) ) w interpretacji Danuty Stenki. Książka genialna, zakończenie takoż. Choć taka jakaś nieAgatowa mi się wydaje. No, ale gdyby wszystkie inne pisała na wzór tych Dziesięciu Murzynków/żołnierzyków/Indian (znaczy Niggers zmienili na Indians a u nas Indians przetłumaczyli na żołnierzyków, czy w końcu Indians zmieniono na soldiers?) to byłoby nudno i przewidywalnie. A tak to jest powieść, która do końca trzyma w niepewności. I przekonuje mnie, że może jeszcze jeśli mi jakiś kryminał Pani Agaty wpadnie w ręce to poczytam/posłucham, bo jest szansa, że jeszcze czymś się zachwycę.

Wybierałam spośród tego, co kiedyś dostałam. I nawet żołnierzyków/Murzynków/Indian przesłuchałam, bo mogłam to mieć legalnie za darmo 
Więc podejrzewam, że to z czym jeszcze się zapoznam, to też będzie w wersji audio. Mam tak mało czasu na czytanie, że lektury wybieram bardziej uważnie, natomiast przy audiobookach jestem już mniej wybredna - audiobook towarzyszy mi przy pracy, więc nawet jak kiepski - nie mam poczucia zmarnowanego czasu. No, ale jeśli trafię gdzieś na Morderstwo w Orient Ekspresie w wersji do czytania, to pewnie przeczytam. Bo faktycznie, z filmu pamiętam tylko finał, szczegółów już wcale. I pamiętam, że mi się podobało.

Właśnie skończyłam A.B.C. Nie powiem, że równie dobra jak I nie było już nikogo, ale spośród (nie)licznych książek Christie, jakie przeczytałam/przesłuchałam właśnie uplasowała się na drugim miejscu. Czyli jednak będę wracać do twórczości królowej kryminału jeśli nadarzy się okazja. Zwłaszcza do tych s Herkulesem... którego podobno sama Christie nie lubiła.

Dziesięciu murzynków

Agatha Christie nazywana często królową kryminału stworzyła dwoje najbardziej rozpoznawalne postacie kryminału, czyli Herculesa Poirota i Pani Marple. W swoim dorobku ma również opowiadania i powieści kryminalne. Dziesięciu murzynków chciałem przeczytać już dawno, ale poniekąd nie po drodze mi było zawsze. Teraz żałuje, bo otrzymujemy powieść z zaskakującą zagadką praktycznie nie do rozwiązania. Uważam ją za jedną z najlepszych powieści Christie.
Historia zaczyna się, kiedy dziesięć osób dostaje listy i zarazem zaproszenia na Wyspę Murzynków, gdzie stoi dom, w którym mają zamieszkać. Nie sposób się z niej wydostać, ponieważ otoczona wodą sprawia, że jest niedostępna przy szkwale lub pogorszeniu pogody. Nasi bohaterowie nie podejrzewają, jaką rolę w tym wszystkim im przypisano. Bezradni i zdani na siebie będą musieli zrobić wszystko, aby przeżyć. Fabuła może zdawać się nie odkrywcza, ale autorka przygotowuje wiele niespodzianek dla czytelnika. Motywy mordercy są szybko odsłonięte i zdaje się, że wszystko wiemy. Niestety to tylko mała cząstka zagadki. Początkowo nic nie zapowiada dramatu i obserwujemy jak się wszyscy dobrze bawią aż do pewnej chwili. Wprowadzenie do opowieści znakomite i pełne uznania, bo czytelnik nie spodziewa się takiego obrotu sprawy. Czym dalej brniemy w historię robi się intrygująco, a sam klimat osaczenia i niepewności zaczyna gęstnieć. Co się tyczy morderstw są pomysłowe i czasami trochę makabryczne.
Postacie są dobrze nakreślone i tutaj nie mogę mieć żadnych uwag do nich. Każde z nich z osobnym rysem psychologicznym, własnymi wadami i zaletami. Przejmujemy się ich losami, co też uważam za pozytyw. Każda z postaci skrywa swój mroczny sekret z przeszłości.
Książka świetna i trzymająca w napięciu od samego początku. Czym dalej zagłębiamy się w opowieść klimat robi się coraz bardziej posępny i pełen niepewności. Sama zagadka, jaką proponuje nam autorka praktycznie nie do rozwiązania, bo mylenie tropów i wprowadzenie na nie czytelnika ma opanowane perfekcyjnie. Mnie muszę przyznać zaskoczyła takim obrotem sprawy i nie wiedziałem, kim jest morderca. Można samemu spróbować dojść do rozwiązania zagadki lub przeczytać zakończenie, gdzie wszystko się wyjaśnia. Chociaż książka krótka to błyskawicznie mi się czytało i nie mogłem się oderwać. Fantastycznie poprowadzona akcja, ciągłe zwroty akcji sprawiły, że nudzić się nie będziemy mogli. Każdy rozdział niesie ze sobą kolejne emocje, na kogo tym razem padnie, a później robi się coraz bardziej zaskakująco. Christie stworzyła nietuzinkową powieść, pełną fałszywych tropów, mroku i zarazem z niesamowitą zagadkę do odgadnięcia. Świetna książka. Ocena 8/10.

Po drodze jeszcze było "Dziesięciu małych Indian"

Choć książka uchodzi za najlepszą powieść Christie, sam jej nie czytałem, a że teraz czytam chronologicznie, to prędzej czy później do niej dotrę

Zaliczyłem ostatnio pierwsze udane spotkanie z panią Christie (ogólnie ostatnie tygodnie to sporo literackich odkryć i co jedno to lepsze). Wcześniej mi nie wychodziło, ale to może dlatego, że brałem przypadkiem to, co akurat było na promocji albo na półce w domu, jakieś środkowe sprawy Poirota czy pannę Marple, która mnie mocno do autorki zniechęciła. No to stwierdziłem, że czas na ostateczny pojedynek między mną i Christie, wybrałem - a jakże - "I nie było już nikogo". Dobre to było. Naprawdę dobre. Kiedy słyszę "kryminał" i "lata 30" w jednym zdaniu to widzę od razu powolne odkrywanie tajemnicy, popisywanie się inteligencją detektywa i przekomplikowane, za to długo wyjaśniane zwroty akcji. Także mocno zaskoczyło mnie, ile w tej książce jest napięcia, dawkowanego praktycznie bez przerwy, do tego często w stylu, który można nawet uznać za mroczny. Klimat niemalże slasherowy i zagadki, których pozornie nie da się wyjaśnić, choć zakończenie jako takie... niby trochę naciągane, jednak z perspektywy całej powieści pasujące całkiem dobrze. Bałem się szczerze mówiąc, że to całe szczęście nie poszło w tę stronę Zaskakująco porządne postaci jak na tak dużą ilość i tylko sto kilkadziesiąt stron . No w każdym razie - kozak kryminał i lecę dalej. Cisnę teraz z pierwszym tomem Poirota (wiem, że pewnie lepiej by było jakieś ABC czy Orient Express, ale ja nie potrafię cykli od środka zaczynać) i choć może książka nie zbiera jakichś masakrycznie dobrych opinii, to i tak jestem pełen nadziei. Zobaczymy