Jest to utwór zupełnie niepodobny do wcześniejszych powieści autora i to nie tylko pod względem niezależności od serii z doktorem Hunterem  . Istotną różnicą jest specyficzna narracja tej książki, miejscami irytująca, a innym razem intrygująca, gdyż wszystko dzieje się na zasadzie TERAZ, czyli opisywane w pierwszej osobie i to w dodatku w czasie teraźniejszym!!  .

"Rany kamieni" to książka dosyć kontrowersyjna, która ma zarówno swoje dobre jak i słabe strony . Jak zwykle magnetyzm historii, przyciąganie czytelnika do książki jest tak duże jak planet naszego układu do Słońca . Snuta przez Becketta opowieść intryguje, ciekawi i ciągle ma się wrażenie, że autor prowadzi nas po nitce do kłębka pewnej spektakularnej tajemnicy, która wstrząśnie nami po stokroć u zwieńczenia fabuły . A powieść sama w sobie stanowi bardziej dramat obyczajowy niż thriller, także nie uświadczymy w niej znamion dynamizmu z efektownymi scenami brutalnych starć, jakie niejednokrotnie są udziałem mrocznej literatury sensacyjnej . "Rany kamieni" wydają się być zatem książką o konstrukcji tykającej bomby, podobnie jak to było w przypadku "Straconych" Jacka Ketchuma - czytając, cały czas czekamy na niesamowity finał, a tymczasem... jest w tym pewna niesamowitość, ale myślę, że balonik oczekiwań był zupełnie inny i w końcówce - choć jesteśmy nią zaskoczeni i niejako poruszeni jej pełną zgrozy wymową - to zamiast magicznych fajerwerków, dostajemy trudny w swoim przekazie dramat rodzinny, a wydawało się, że Beckett przez całą książkę nakręcał nas po prostu na coś zupełnie innego!! Po prostu finał "Ran kamieni" jest niewspółmierny do tego, czym autor zaciekawił nas w pierwszych, jakże tajemniczych i pełnych adrenaliny scenach powieści . I mówiąc szczerze nie ratuje tego nawet podwójna oś akcji książki, czyli te krótkie wtrącenia z wyskokami bohatera w jego niedaleką przeszłość... ba, to już w ogóle jest gwóźdź do trumny zakończenia tej naprawdę obiecująco zaczynającej się powieści . Ot, splot jednego epizodu z życia Anglika z prywatnym odosobnieniem osobliwego francuskiego klanu  . Także bywało lepiej Panie Beckett i podpisuję się pod tym, że "Rany kamieni" byłyby bardzo dobrą książką na debiut literacki, ale znając wcześniejsze utwory sygnowane tym nazwiskiem, siła rzeczy stawiamy wysoką poprzeczkę oczekiwań, a te w przypadku najnowszej książki, zostały niestety zawiedzione . W moim prywatnym rankingu książek Becketta, ta zajmuje pozycję czwartą o oczko wyżej od "Wołania grobu" .

I jeszcze taka błyskotliwa refleksja na koniec, to naprawdę miło, że autor próbuje czegoś nowego w swojej twórczości, być może po to, by w przyszłości nie zostać zaszufladkowanym wyłącznie jako ten od "Chemii śmierci" i jakichś tam powieści . Zmiana stylu pisarskiego nieraz procentuje pozyskaniem rzesz nowych czytelników i było naprawdę ciekawie przez sporą część książki, ale dotychczasowi fani prozy Becketta chyba tak jak i ja poczują pewien niedosyt i powiedzą sami przed sobą: "to całkiem fajna książka i można byłoby ocenić ją wyżej, gdyby nie napisał jej właśnie Beckett, bo od niego oczekujemy po prostu czegoś więcej"  .