Proza Becketta urzekała mnie dotychczas wspaniałością fabularną, która wciągała mnie w wir tajemniczych, nierzadko makabrycznych śledztw już od pierwszych stron, pogłębiając uczucie niesamowitości z każdym kolejnym rozdziałem i rzucając cień podejrzenia na kilka zagadkowych postaci uwikłanych w akcję książki . W każdym bądź razie w jego utworach ciągle coś się działo, mroczny kryminalny wydźwięk połączony z niepewnym tropem śledztwa sprawiał iż chciało mi się czytać każdą kolejną stronę już, teraz, natychmiast!!   W "Wołaniu grobu" tego istotnego elementu po prostu mi zabrakło  . Jak na książkę liczącą sobie 350 stron, otwarcie konkretnej akcji na stronie 250 to dla mnie za mało, aby zaspokoić mój wielomiesięczny głód oczekiwania na tę powieść . Owszem, jest w niej nasz stary dobry znajomy David Hunter, jednak tutaj zamiast wikłać się od początku w przyprawiających o ciarki śledztwach, bohater Becketta wpada w pułapkę historii prawie że obyczajowej, będąc duszą do towarzystwa głównej żeńskiej postaci książki; zamiast odkrywać prawdę wyłaniajacą się ze szczątków ciał, on wysłuchuje żali i humorów rozchwianej emocjonalnie kobiety, momentami tylko robiąc sobie odskocznię do rozmów z ludźmi powiązanymi z toczącą się w przeszłości a zarazem obecnie sprawą kryminalną...  Masakra po prostu!!   Nie sądziłem, iż czytając Becketta tak się wynudzę, a tym samym tak zjadę powieść tego świetnego bądź co bądź pisarza   Tak jak pisałem powyżej, ostatnie 100 stron otwiera całkiem ciekawą akcję, miejscami bogatą w bardzo dobre elementy fabularne, tak cenione przeze mnie we wcześniejszych dokonaniach twórcy postaci Davida Huntera  . Wydarzenia opisane na tychże stronach ratują tę książkę w moich oczach przed określeniem jej słabą - dla mnie więc "Wołanie grobu" jest utworem przeciętnym, bo temu co otrzymałem od Simona ciężko jest mi wystawić ocenę dobrą .

Poważna akcja kryminalna z elementem lawionowego odkrywania tajemnicy i pewnej wewnętrznej trwogi, jaką serwuje nam autor w dobrze zaawansowej drugiej połowie książki jest miła w odbiorze, jednak w znacznym stopniu przewidywalna . Pewne cechy osobowości i zachowań poszczególnych postaci przewijających się na kartach "Wołania grobu" sprawiają, iż część rzekomych podejrzeń możemy przekreślić, czy nawet wykluczyć danego bohatera z grona złych gagatków . Owszem, fajnie jest to opisane, ze znaną u tegoż pisarza poetyką słowa i stopniowaniem napięcia w finalnych scenach, jednak czyteniczy zmysł dektetywistyczny również nie próżnuje, Panie Beckett .

I jeszcze słów kilka o Jeromie Monku . Jak dla mnie tę postać można w pewnym stopniu utożsamiać z kingowym Blaze'm . Odrzucony przez społeczeństwo, traktowany jako dziwadło, rosły i budzący przestrach odludek żyjący we własnym świecie uwikłany w kryminalną sprawę i nie zasługujący na smutny finalny los .

Przypomniała mi się jeszcze kwestia rozprawienia się autora z czarnymi charakterami powieści; zarówno Terry Connors, jak i Monk zginęli w dosyć specyficzny sposób, gdzie do ich kresu w znacznym stopniu przyłożyła się natura ta ożywiona bądź martwa, a nie ręką człowieka - takie rozegranie końcowych scen wskazuje na pewnego rodzaju kompromisowe załatwienie ostatecznego rozrachunku z tymi postaciami, tak jakby pisarz sam z siebie nie chciał, aby ich zabito w walce, ale aby odeszli z tego świata ze świadomością, iż drugi człowiek ich oszczędził... że to sam los stał się ich sędzią ostatecznym . Aczkolwiek Monk w zestawieniu z Connorsem nie zasłużył na taki koniec!!   I jeszcze podobało mi się, iż David Hunter jako ten ostatni sprawiedliwy w finale wygarnął winę Sophie...  jakoś tak od początku nie ufałem tej rozstrojonej kobiecie, która wykorzystała zbyt dobre serce naszego cyklicznego bohatera .

Szkoda rzecz jasna było mi Ropera, ale też i napędził on stracha Hunterowi, a i mnie zwiodło jego dziwne zachowanie - ta akcja rzecz jasna na plus Beckettowi . Szkoda tylko, że był to jeden z niewielu świetnych momentów całej książki  .