Jakub Małecki ? urodzony w 1982 roku w Kole, absolwent i doktorant na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu, z zawodu ekonomista.

Debiutował opowiadaniem Dłonie w roku 2007, rok później ukazały się jego dwie powieści: Błędy oraz Przemytnik cudu. W 2009 roku nakładem wydawnictwa Powergraph ukazał się zbiór opowiadań Zaksięgowani, zawierający tekst Za godzinę powinna tu być, który uzyskał nominację do nagrody im. Janusza A. Zajdla za rok 2009.

W dorobku autora znajduje się też ponad dziesięć opowiadań opublikowanych w prasie oraz antologiach książkowych takich jak Trupojad, Nowe idzie czy City 1.

Mieszka w Poznaniu z narzeczoną i kotem.

KSIĄŻKI:

Błędy  (Red Horse 2008)

Przemytnik cudu  (Red Horse 2008)

Zaksięgowani  (Powergraph 2009)

W odbiciu  (Powergraph 2010) ? zapowiedź

Dżozef  (W.A.B. 2011) ? zapowiedź

http://carpenoctem.pl/wordpress/jakubmalecki/


Osobiście reklamuje prozę Małeckiego w kręgu znajomych i nie tylko!!!
Gość mnie po prostu kupił opowiadaniem z antologii "Trupojad", a potem powieścią "Błędy"
Osobiście uwielbiam książki, którą targają moim umysłem, targają emocjami do tego stopnia, że potrafię nawet wejść w ostrą zażartą dyskusje z krytykami tej książki  

Małecki mimo młodego wieku już pisze naprawdę fajne książki, aż boje sie myśleć jakie ten obłąkany gość będzie pisał, gdy będzie 10 lub 20 lat starszy

Jeszcze tylko jedno spostrzeżenie, często jego bohaterowie, to pracownicy banku czy firm ubezpieczeniowych, gdzie czasem sie kłamie i oszukuje klientów. Ja sam pracuje w jednej z największej sieci komórkowej w Polsce i poobserwowałem w moim środowisku podobnych ludzi, którzy tak oszukują, żeby tylko mieć prowizje większa na koniec miesiąca. Banda sk...... i ku........ widać jest nie tylko w korporacjach operatorów sieci komórkowych, ale także w bankach.

Wszystko z życia wzięte.


Obecnie czytam "Zaksięgowanych" (za mną dwa opowiadania i jestem mega zadowolony z wydanej kasy   )
ps. Tylko okładka jest dla mnie minusem.

Mi się podobały "Błędy" i "Przemytnik cudów", ponieważ dobrze oddał życie w blokowisku oraz dodał do tego elementy grozy.Dziadek i cała jego świta byli ciekawie przedstawieni.Pamiętam też, że książka "Błędy" była skonstruowana tak, że na początku były opowiadania w formie wprowadzenia, a póżniej dopiero wszystko łączyło się w całość.Tak samo z "Przemytnikiem cudów", który był trochę bardziej dopracowany od "Błędów".Widać, że pisarz ma wyrobiony styl pisania  i wie jak i o czym chce pisać.

Ja też czytałem Błędy, a do tego opowiadanie z Trupojada, ale mam podobne zdanie, co Paweł. Groteska niby fajna, pomysłowa, ale dla mnie z tego żaden horror i moim zdaniem polscy pisarze grozy nie powinni zbytnio uciekać w groteskę, bo wychodzi zbyt groteskowo, if you know what I mean. Moim zdaniem Małecki pisałby lepsze powieści realistyczne, opisujące realia polskich blokowisk i raczej w tę stronę powinien się rozwijać.

Przeczytałem Dżozefa i dostałem dokładnie to, czego się nie spodziewałem. Bo, otóż spodziewałem się blokowej historii ze sporą dawką niezrozumiałej groteski i absurdu w połączeniu z horrorem - w wszystko miało być napisane sprawnie. Zamykając książkę natomiast otrzymałem świetną historię, z kapitalnymi dialogami, gdzie groteska i absurd są jak najbardziej na miejscu - wszystko to napisane nie tyle w sposób poprawny, co wręcz kapitalny.
Po pierwsze oklaski dla Kuby za pomysł. Połączenie dresiarstwa, szpitala, retrospektywnej opowieści i Josepha Conrada uważam za strzał w dychę. Łatwo było to spaprać, ale Małecki poradził sobie z tym znakomicie.
Po drugie bohaterowie: główni - świetnie nakreśleni, żywi; drugoplanowi - również świetnie opisani. Do tego dochodzą niezłe dialogi, cała akcja i oczywiście opowieść, ale w to już się wgłębiał nie będę. Jedynym elementem, który przez niektórych  może być odebrany jako mankament powieści, jest mało widocznej grozy czy horroru. Mnie absolutnie to nie przeszkadzało.
Podsumowując uważam, że Dżozef jest książką przede wszystkim dojrzalszą. Małecki barwnie bawi się konwencją groteski, obyczaju i ukrytej grozy, oddając to wszystko w sposób bardzo realistyczny. Jeśli tak dalej pójdzie mamy na pewno wschodzącą gwiazdę rodzimego poletka polskiej grozy (oczywiście oprócz Orbita ).
Polecam, bo zdecydowanie warto to przeczytać

Cichy u mnie w poprzednich powieściach też to zgrzytnęło. Nie potrafiłem ogarnąć tego u Małeckiego, a u Orbitowskiego nagromadzenie groteski bardzo mi się podobało. Dlatego ostrożnie podszedłem do tej pozycji. Ale tutaj dla mnie (!!!) wszystko jest na swoim miejscu. To właśnie groteska i absurd sprawiają, że ta książka tak mi posmakowała. Na bank sporo osób będzie na siłę waliło porównania do prozy Orbitowskiego, ale moim zdaniem to dwa różne style pisania, które spokojnie da się oddzielić grubą krechą.

No po tej pozycji właśnie nie wiem. Zarówno elementy obyczajowe jak i te trochę bardziej z grozy wyszły Małeckiemu bardzo dobrze, więc ciężko powiedzieć w którą stronę ruszy autor.
Ja od siebie mogę jedynie dodać, Dżozef bardzo mi się spodobał, chociaż myślałem, że będzie inaczej. Ale ilu czytelników tule opinii.

Mam za sobą już 2 teksty Małeckiego: opowiadanie z 11 cieć i Dżozefa. O ile ten pierwszy to fajna wariacja na temat snu, a la Alicja w Krainie Czarów, to książka to bardzo dobry rodzaj opowieści w opowieści. Ciekawie przedstawiony główny bohater, który niestety jakby trochę zabrał wyrazistości innym bywalcom szpitala. Wciągająca historia, gdzie w pewnym momencie opowiadana historia w książce, staje się ciekawsza niż to co się dzieje w sali szpitalnej.

Zawodzi tylko trochę zakończenie, bo po dobrze budowanym napięciu ono po prostu jest, nawet nie wiadomo jakby kiedy przyszło, ale w sumie nie widzę innego.

Małecki bardzo ciekawie skacze między zwykłą opowieścią szaleńca, a realizmem magicznym. Na pewno zaznajomię się jeszcze z Błędami i Przemytnikiem Cudów bo mam w domu, a i chyba  zaopatrze się w najnowszą książkę z Powergrapha, bo myślę, że warto.

Nie jakoś zbiór mnie nie ciągnie. Ogólnie to chyba nie podchodzę pod to, że mi się jakoś bardzo, ale to bardzo podobało, że uznam go za najlepszego - no Orbitowski rządzi - ale nie podchodzę też do tego tak, że to ten sam gatunek, więc trudno porównywać. Widać, że Orbit to taki poeta słowny, a Małecki niestety nie, chociaż czasami się stara i ładnie to wychodzi. Małecki ma fajną fabułę, ale nic poza tym, a u Orbita właśnie dochodzi jeszcze ta zabawa i magia zdań, słów itd.

A mi się jednak "Błędy" bardziej podobały niż "Przemytnik cudu", ale i tak obie książki da się czytać. Tylko "Zaksięgowanych" odradzam, bo jest tam naprawdę mało dobrych tekstów. Jeśli nie podobały ci się "Błędy", Ingo, to z "Zaksięgowanych" nie będziesz zadowolony. Jak chcesz to przeczytaj tylko "Każdy umiera za siebie", "Za chwilę powinna tu być" i "Król Ruger na zbutwiałym tronie".