Przeczytałem tylko pierwszą jego książkę - Kiedy pęka tama i powiem szczerze, bez rewelacji - taki średni thriller z tym psychologiem dziecięcym. Bez polotu i nudny, generalnie średnio mi się to czytało. Takie jakieś mało porywające. A jak pisał późnej nie mam pojęcia.

Książka Kiedy pęka tama nie jest tak dobra jak kolejne jego książki, ponieważ mamy w niej wiele opisów, które momentami przynudzają.Mogą przez to odstraszać do zapoznania się z tym autorem, ale trzeba pamiętać, że jest to dopiero debiut tego autora.Jednak zagadka jest dobrze skonstruowana i oprócz opisów czytało mi się dobrze.Polecam jego póżniejsze książki jak między innymi Potwór (zostawiła po sobie u mnie pozytywne odczucie) od, których należy moim zdaniem zacząć przygodę z autorem by się do niego nie zrazić

Bardzo dobra wiadomość Xavier bo lubię tego autora i chętnie przeczytam tą książkę jak tylko ją dostanę .

A ja dodam, że nieźle pisze też ich syn Jesse. Chyba nie był jeszcze tłumaczony na polski, ale kończę teraz czytać jego "The Brutal Art" (inny tytuł - "The Genius") i to całkiem zgrabna rzecz - nie byłabym zaskoczona, gdyby za jakiś czas przyćmił rodziców.

http://www.guardian.co.uk/books/2008/aug/02/crime.roundupreviews1
http://en.wikipedia.org/wiki/Jesse_Kellerman

czytałem kiedyś nad krawędzią, ale mnie nie zachwyciła i dałem sobie spokój

Najnowszy Kellerman w natarciu made in Amber  . I trzeba przyznać, że ten autor wydawany jest u nas w zasadzie na bieżąco .



Opis wydawcy
Alex Delaware, najsłynniejszy psycholog dziecięcy w literaturze, wobec zagadki kryjącej się za najbardziej zaskakującymi i najbardziej brutalnymi zabójstwami, jakie widziało Los Angeles.
Miejsce zbrodni wygląda makabrycznie. Jedno spojrzenie na mieszkanie ofi ary zamienione w rzeźnię skłania porucznika Sturgisa do wezwania Alexa Delaware. Ale nawet wybitny psycholog nie może zrozumieć motywu. Kolejne potworne zabójstwa jeszcze bardziej mącą trop: między ofi arami nie ma żadnego widocznego związku. Ale przy wszystkich jest pozostawiony jeden ślad ? kartka ze znakiem zapytania. Może być zarówno groźną kpiną, jak? wołaniem o pomoc ze strony mordercy. Czas nagli? Wszystko wskazuje, że niebawem będą kolejne ofi ary. Żeby udaremnić następne zbrodnie, Alex decyduje zagłębić się w pełen mrocznych tajemnic świat psychiatrii: od eleganckiego gabinetu terapeuty w Beverly Hills po zamknięty szpital, gdzie kiedyś uczył się zawodu ? i gdzie przerażający sojusz między obłędem a zbrodnią mógł zostać przypieczętowany krwią.

Tytuł Ofiary
Tytuł oryginalny Victims
Autor Jonathan Kellerman
Wydawca Amber
Cykl Alex Delaware
ISBN 978-83-241-4361-0
Cena 39,80
Data wydania 2 sierpnia 2012

 .

O, widzę, że Amber i dla Kellermana dał czcionkę, która na początku była zarezerwowana wyłącznie dla książek Simona Becketta, a teraz nieomal każdy kryminał w tym wydawnictwie takową się szczyci .

Kurczę, strasznie długo odkładam to, by zabrać się w końcu tak solidniej za serię z Alexem Delaware'm  . Dotychczas przeczytałem jedynie wspominane wcześniej "Oczy do wynajęcia", potem planowałem "Doktora śmierć", a ostatnio nawet kupiłem na wyprzedaży "Impuls" i... ciągle coś innego wpada w mój czytelniczy grafik . A tego lata to już w ogóle mnóstwo ciekawych nowości i znowu nici z Kellermana, a tu jeszcze i powieść syna w międzyczasie wyskoczyła w naszym przekładzie . Ale któregoś dnia musi się trafić wreszcie to wolne okienko  .

Trzeba jednak przyznać, że proza Jonathana wydawana jest u nas w zasadzie na bieżąco, wszak "Wina", której zwiastun wrzucił właśnie Marczewek, w Stanach ukazała się w lutym tego roku  . A z kolei na luty 2014 zapowiadany jest kolejny, 29-ty już tom cyklu, o dźwięcznym dla literatury kryminalnej tytule "Killer"  .

Przed kilkoma dniami skończyłem "Impuls" i wrażenia po lekturze są całkiem przyzwoite . Książka czterech liter nie urywa, ale Kellerman potrafi zaciekawić i przyciągnąć uwagę swoją firmową serią kryminalną  . Powieść - tak jak wspomniałem wcześniej - nie obfituje bynajmniej w diaboliczne tempo i spektakularne zwroty wydarzeń, a raczej ukazuje jak mozolną pracą jest detektywistyczny fach, ile trzeba się nachodzić, najeździć i przeprowadzić wywiadów środowiskowych, aby cokolwiek w śledztwie ruszyło z miejsca  . "Impuls" gdzieniegdzie przypominał mi prozę Michaela Connelly'ego ze swoim spokojnym tempem, rzetelnym odkrywaniem prawdy i szarymi, nieprzejaskrawionymi na potrzeby widowiskowości postaciami drugoplanowymi uwikłanymi we własne problemy  . Dlatego też jeśli spodziewamy się po "Impulsie" galopu fabularnego i akcji na zasadzie "zabili go i i uciekł" to możemy poczuć znużenie i zniechęcenie do tej lektury i cisnąć ją w kąt, jeżeli zaś pozwolimy sobie na nieśpieszną, ale zagadkową wędrówkę zaułkami aglomeracji Los Angeles (i nie tylko  ) w towarzystwie rzeczowego porucznika Sturgisa i przenikliwego w wyciąganiu wniosków doktora Delaware'a, to możemy być zadowoleni z tej książki  . Kellerman w niniejszym utworze bardzo ciekawie przedstawia misję śledczą swoich pracowitych bohaterów z ich przykuwającymi uwagę dialogami, a ponadto ciekawi trafnymi spostrzeżeniami, dosadnymi porównaniami i zwięzłą, oszczędną wręcz w słowach i nierzadko okraszoną ironią warstwą opisową  . Generalnie książkę czytało mi się z dużym zainteresowaniem, bo autor zaintrygował mnie tajemniczym, czarnym charakterem, którego tożsamości nie sposób rozszyfrować i tak naprawdę pod tym względem pozytywnie mnie zaskoczył, gdy w końcu objawił wszem i wobec, kto krył się za całym misternym, nikczemnym szlakiem zbrodni  . To co mnie jednak mocno rozsierdziło, to błahe, mało emocjonujące starcie końcowe, tak jakby Kellermanowi strasznie się gdzieś spieszyło i jakby rozwiązanie zagadki chciał mieć już za sobą, nie dając czytelnikowi satysfakcji z wieńczącej tę akcję potyczki  .  Ponadto jak na książkę o przebiegłym, wyrachowanym mordercy, to tej warstwy kryminalnej z jego udziałem było jak dla mnie nieco za mało, bo powieść tak naprawdę traktuje o znikomej ilości zbrodni, a mogłaby wydrążyć z tego tematu więcej mrocznej esencji  .

Mimo kilku uchybień i stonowanego tempa, "Impuls" pozostawił na mnie dobre wrażenie i pewnie za jakiś czas, w przerywniku między bardziej dynamicznymi thrillerami, sięgnę po kolejny utwór z szerokiego wachlarza twórczego Jonathana Kellermana  .
 

Minęło nieco czasu, ale właśnie dziś skończyłem lekturę rzeczonego Kellermana .

"Wściekłość" przeczytałem na raty - zacząłem w nieco niefortunnym momencie, gdy jedna po drugiej przybyły do mojej domowej biblioteczki nowości moich literackich ulubieńców: Becketta, Chattama i MacDonalda i siłą rzeczy najpierw rozprawiłem się z dokonaniami owej trójcy . Tuż po tym, powróciłem więc do prozy Kellermana z nowym zapałem, bo rozpoczęte przezeń śledztwo duetu doktor Delaware & porucznik Sturgis mocno mnie zaciekawiło .

We "Wściekłości" pod przykrywką prawych obywateli, mamy do czynienia z całym kalejdoskopem brudnych moralnie ludzi z ich mrocznymi grzeszkami, które w miarę upływu dochodzenia wychodzą na światło dzienne. Autor bardzo przejmująco nakreśla obraz - zepsutej karierowiczostwem i chciwością oraz pogonią za pieniądzem i wyuzdanym seksem - aglomeracji Miasta Aniołów! Przez to bagno tajemnic brną nieugięcie Delaware wraz ze Sturgisem i choć ich poczynania mogą wydawać się mozolne, to jednak przynoszą efekty. Rozwiązując sprawę obecnego morderstwa, odkrywają sieć powiązań między tym incydentem, a zbrodnią dokonaną na małym dziecku przed laty. A tak naprawdę to dopiero wierzchołek góry lodowej!

"Wściekłość" to moje trzecie spotkanie z twórczością Jonathana Kellermana, a jednocześnie najlepsze z dotychczasowych . Dodam również, że powoli krystalizuje mi się i utrwala obraz stylu pisarskiego tego autora. Kellerman unika totalnego dynamizmu; w miejsce szalonej, pędzącej na łeb na szyję akcji, mamy nieśpieszne tempo fabularne w postaci dużej ilości dialogów, analiz, domysłów i wreszcie wyciągania wniosków - a wszystko to jest efektem bardzo dobrze przedstawionej roboty detektywistycznej w postaci rzeczowych wywiadów środowiskowych, którymi wspólnie, bądź na zmianę parają się nasi dwaj prawi bohaterowie powieści .

Książka Kellermana jest utworem o dosyć zawiłej i wielowątkowej fabule, a im dalej w treść, tym odkrywane matactwa jeszcze bardziej się pogłębiają! Wydawać by się więc mogło, że im większe nagromadzenie pobocznych motywów, tym mniej wiarygodna będzie powieść w odbiorze jako całość. Nic bardziej mylnego, wszak "Wściekłość" jest powieścią do bólu realistyczną, a szokujące, opisane w niej historie mogłyby wydarzyć się bez żadnego ubarwiania w rzeczywistym nam świecie. Całą książkę odbieram raczej jako stonowany, ale mroczny w swojej wymowie dramat kryminalno-obyczajowy i z tego punktu widzenia właśnie ją oceniam, bo krzywdzące dla "Wściekłości" byłoby wystawianie noty przez pryzmat spektakularnych thrillerów z galopująca akcją i morzem twistów fabularnych. Proza Kellermana to zupełnie inna ranga, stylowo widzę go w pobliżu twórczości Michaela Connelly'ego, więc jeśli ktoś nastawia się w tym miejscu na galopujące widowisko a la Coben czy Deaver może poczuć znużenie. Jeśli zaś będzie miało się na uwadze ten rozdźwięk, to twórczość i bohaterów Kellermana da się polubić .

Oo, czyżby Amber stracił kolejnego autora?