Ta złota myśl spowodowała u mnie niekontrolowany napad śmiechu ! Miałam przy tej książce kilka takich momentów .
A pod koniec akcja tak fajnie się  rozwija, że nie ma szans że się zawiedziesz!!! Genialnie MacDonald dozuje napięcie !

Byłoby fajnie jakby odpisali, oczywiście w jakimś pozytywnym sensie . Bo jak odpiszą, że następny McGee za rok to lepiej żeby już nic nie pisali . Wolę się łudzić .
Xavier jeszcze trzeba im było grzecznie zasugerować jak powinna wyglądać okładka do czwartej części ! Pan K ma tu duże pole do popisu .

Wrzesień? Buuu... Myślałam raczej o maju  .

Czas na mój wymuskany esej   :



Po lekturze "Purpurowego miejsca zgonu" mój zachwyt nad prozą Johna D. MacDonalda zostaje podtrzymany i śmiało mogę powiedzieć już po trzecim spotkaniu z Travisem McGee, że urasta on do rangi mojego faworyta wśród książkowych cyklicznych bohaterów .

"Klasyk amerykańskiej literatury kryminalnej" - ta notka, którą czytamy na okładce rzeczonej powieści mówi sama za siebie, bo serią o McGee autor stworzył coś wspaniałego w obrębie tego gatunku   . I choć mija dokładnie półwiecze od powstania "Purpurowego miejsca zgonu", to dla mnie jest to wręcz nowy, zupełnie inny wymiar wtajemniczenia w prozę detektywistyczną. Książki z Travem McGee w roli głównej mają wszak swój niepowtarzalny czar; stanowią esencję wspaniałego kryminału retro, gdzie bohater wikła się w mrocznych tajemnicach ludzkich, wykorzystując jedynie własny urok i upór osobisty oraz intelekt w parze ze zmysłem obserwacji otoczenia. U MacDonalda nie ma miejsca na współczesne nam techniczne fajerwerki w postaci inwigilacji satelitarnej, wszelkich monitoringów, czy też tropienia przy użyciu internetu - i to jest właśnie piękne w twórczości rzeczonego pisarza!
 
W książkach MacDonalda oprócz kultowej postaci, bryluje również nastrojowy, a nieraz cierpki obraz Ameryki lat 60/70 ubiegłego wieku - spostrzeżenia bohatera-narratora i odwołania do ówczesnych realiów społeczno-ekonomicznych czyta się, ba! wręcz chłonie się z prawdziwym smakiem, mając nieodparte wrażenie jakoby samemu zostało się przeniesionym w tamtejsze miejsca i czasy .
 
Do tego dochodzą świetnie nakreślone postacie drugoplanowe ze swymi niedoskonałościami i sekretami, z których emocjonalnością w rożnych sytuacjach musi zmierzyć się sam Travis. Mowa tu głównie o kobietach, którym niełatwo będzie odnaleźć się w nieco sarkastycznym i szelmowskim świecie McGee, ale i panowie też nie mają lekko z naszym bohaterem, potrafiącym tu i ówdzie ostro zaleźć za skórę. Dialogi i osobiste przemyślenia w powieściach MacDonalda to już klasyka, nasączona zarówno specyficznym, wisielczym humorem, jak i sporą dozą ironii. Wszystkie te cechy razem wzięte, w moim odczuciu stanowią swego rodzaju magiczną serię literacką, której fanem stałem się z resztą już przy pierwszym spotkaniu .

W trzeciej, najnowszej u nas odsłonie wspomnianego cyklu autor przenosi swego bohatera ze słonecznej Florydy aż na piaszczysto-skaliste tereny Arizony. To tam - już w pierwszym rozdziale książki - na oczach Travisa ginie od  snajperskiej kuli jego niedoszła klientka. McGee w wyniku tego incydentu, wplątuje się w zagmatwaną intrygę pociągającą za sobą cały ciąg przyczynowo - skutkowy. Niejasność sytuacji w jakiej znalazł się bohater, nie daje spokoju nie tylko jemu samemu, ale także i miejscowym władzom oraz kilku innym osobom z otoczenia zamordowanej kobiety. McGee przy użyciu swoich naturalnych, dosadnych zdolności interpersonalnych, krok po kroku zbliża się do rozwikłania niepokojącej zagadki, nie spodziewając się, że w finale przybierze ona tak zaskakujący obrót. W międzyczasie poznamy towarzyszącą mu niejako z konieczności, rozchwianą emocjonalnie niewiastę, która na kartach powieści przejdzie metamorfozę osobowości a i sam McGee koniec końców zażyje przy niej nie tylko duchowej terapii .

"Purpurowe miejsce zgonu" to książka, która oprócz tego, że wielce ciekawi samą kryminalną aurą, to jeszcze powoduje na twarzy czytelnika wszelakie spektrum mimiczne - od śmiechu, poprzez wzruszenie, aż po melancholijną zadumę. Detektywistyczny klasyk pełną gębą, jakiego w dzisiejszej literaturze kryminalnej już nie uświadczymy . Już teraz z wielkim wyczekiwaniem odmierzam czas do jesiennej premiery "Szybkiego czerwonego lisa", czwartego tomu z kapitalnym Travisem McGee w akcji!

Dzięx, Cobenko . I muszę w tym miejscu powiedzieć Ci, że o wybornych powieściach - a taką jest przecież "Purpurowe miejsce zgonu" - aż chce się pisać takie rozwlekłe, pełne pasji słownej przemyślenia  . Przyznaję, że Twoje peany na cześć prozy MacDonalda, Chattama, Cobena i nie tylko, również lubię poczytywać, wszak jest w nich tyle wesołości i ekspresji słowa, że czasem mam wrażenie, że to sam Travis ze swoimi powiedzonkami zawitał na nasze forum . Mając zły dzień, wystarczy zajrzeć do odpowiednich działów Gotham Cafe i już humor się poprawia  .

A wracając do omawianych tu książek, to nie wiem, czy nie pęknę w swoim celibacie związanym z nieczytaniem "Pustego miedzianego morza" w tej starej edycji DaCapo Anno Domini 1993  . I weź tu hartuj swoją silną wolę, skoro przez ponad pół roku czekania na kolejnego McGee od Albatrosa można nerwicy i niekontrolowanych torsji dostać  . Oj, Mr Endrju & spółka wystawiają moje zdrowie na wielką próbę sił  .

A ja sobie czytam Niebieskie pożegnanie tralalala i szykujcie się na opinię tralalala

A wiesz, że bardziej mi się podoba?

Marczewek szokujesz  . A ja już ostrzyłam topór !

No już tak się nie dziw, bo może jakbyś NIEBIESKIE POŻEGNANIE najpierw przeczytał, to KOSZMAR NA RÓŻOWO inaczej byś odebrał. Sam żeś sobie winny, trzeba to było po bożemu czytać    !!

Mam nadzieję, że się ogarną! Szkoda, że w lecie nie planują tego wydać, bo zdaje mi się, że byłaby to idealna lektura na wakacje !! Już się widzę na leżaku, z książką w jednej ręce, a w drugiej drink... aaaa  !! Ale najważniejsze to żeby w ogóle kiedyś się ta książka ukazała, bo jeśli nie, to trzeba będzie zapolować na wersję hardcorową z Seri z opryszkiem  !
Za to Weaver nowy jest na 30 lipca w zapowiedziach ! Byłoby super  !