A ja podziwiając stare okładki prozy MacDonalda (nie powiem, niektóre na poziomie Albatrosa ), zdałam sobie sprawę, że już miałam z jego twórczością do czynienia. Mianowicie patrząc na facjatę Roberta De Niro, wspomniałam sobie, że oglądałam parę lat temu PRZYLĄDEK STRACHU. Świetny film, trzymający w napięciu do ostatniej chwili, a De Niro po mistrzowsku zagrał czarny charakter, po prostu miodzio ! Jeśli więc film choć w drobnym stopniu obrazuje styl tego pisarza, to już zacieram rączki !

Mnie również podobał się ów film w reżyserii Scorsese . De Niro kapitalny w swojej roli . I Jessica Lange jeszcze nie taka stara  . I dopiero wiosną tego roku odkryłem, że to John D. MacDonald rzucił pomysłem reżyserowi . Ciekawostką jest jeszcze to, iż rzeczona adaptacja filmowa to remake obrazu z 1962 roku z Gregorym Peckiem i Robertem Mitchumem w rolach głównych (z resztą obaj zagrali gościnnie także w tej późniejszej, kolorowej wersji  ).

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=WsvPdgpskvg" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=WsvPdgpskvg</a>

Marczewku, prawdopodobnie każda powieść traktuje o osobnej sprawie śledczej prowadzonej przez McGee, choć kto wie, czy w późniejszych powieściach nie przewijają się jakieś wcześniej poruszone wątki, czy bohaterowie z początku cyklu . A cała seria istotnie może zejść Albatrosowi gdzieś mniej więcej do 2020 roku przy założeniu 3 - 4 części na rok  .

50 stron Niebieskiego pożegnania zrobiłem i czuję że chyba faktycznie Lee Child wzorował się na tej serii. Wiem już że kupię wszystkie 21 

Hehe, widzę, ze mamy w zasadzie bliźniacze odczucia i to już na tym samym etapie lektury!!  Ale przyznacie, powieść ma w sobie coś specyficznego, jakiś taki ulotny klimat, który aż chce się chłonąć    .

Jeśli o mnie chodzi, to jeszcze trzy tygodnie oczekiwania (mam nadzieję, że wytrzymam bez ogryzienia wszystkich paznokci łącznie z raciczkami dolnymi  ) i biorę się za drugą część rzeczonego cyklu  .

Może mam po prostu nosa do bestsellerowych autorów??   Inna sprawa, że chyba nie mam serca, by ciekawić się setką pisarzy na raz  .

Mówiąc zaś na poważnie z Johnem D. MacDonaldem w naszym kraju rzecz się miała dotychczas tak samo jak do niedawna z Jackiem Ketchumem  . I jeden i drugi w swojej ojczyźnie znani i uznani od dawna, a w Polsce kompletna cisza w temacie ich twórczości  . Ketchum, tak jak to było do przewidzenia przyjął się u nas bardzo silnie i idę o zakład, że analogiczna sytuacja będzie wkrótce będzie miała miejsce w odniesieniu do prozy MacDonalda . Wystarczy tylko spojrzeć ile wydań / wznowień i pozytywnych rekomendacji ma za oceanem cykl o Travisie McGee   Tam to już postać kultowa / ikona literatury detektywistycznej, a jak jeszcze na duży ekran wejdzie ekranizacja z DiCaprio w roli Travisa, to już w ogóle będzie szał   .

U nas co prawda tego autora już wydawano - jak wiemy, były to trzy powieści z rzeczonego cyklu (w latach 1991-93) oraz "Przylądek strachu" (rok 1999 albo 2000), ale poza tym krótkim, mało widocznym romansem z książkami MacDonalda, nikt inny z wydawców przez kolejnych naście lat nie garnął się, by rozruszać tegoż pisarza w Polsce  . Aż dopiero w tym roku nasze ulubione wydawnictwo podjęło rękawicę w tym temacie  . I myślę, że wyjdą z tą inicjatywą wyłącznie na plus, tak dla siebie jak i rzeszy czytelników  .

Ja w zasadzie tego pisarza kojarzę od pierwszej połowy lat 90-tych, gdy jeszcze jako nastolatek kupowałem na ulicznych straganach pierwsze powieści Koontza i Mastertona, a między rzeczonymi amberowskimi edycjami często dostrzec można było dwie powieści MacDonalda z logo bodaj nieistniejącego już dziś wydawnictwa Da Capo  . Inna sprawa, że Travis McGee był mi w pewien sposób znany z książek Koontza - dla przykładu w "Złym miejscu" jeden z detektywów pracujących w agencji Dakota & Dakota czytał sobie jedną z przygód z Travisem McGee w roli głównej   Ponadto Dean - wielki fan twórczości MacDonalda - hołduje jego bohaterowi nadając jego personalia swoim postaciom; dla przykładu w "Opiekunach" główny bohater nosi jego imię, natomiast w "Pieczarze gromów" jedna z czołowych postaci nosi nazwisko McGee  . Można więc powiedzieć, że dzięki Koontzowi zaraziłem się MacDonaldem, a gdy już wiem, że Albatros chce wydać cały cykl, to już jestem kupiony na maxa przez tego twórcę  .
 

Wielki dzięx za docenienie moich wypocin, Cobenko  . W większości przypadków przeczytane przeze mnie książki dostarczają mi ogromnych pokładów satysfakcji, stąd i ochota ma rozbudowane wnioski i spostrzeżenia z mojej strony . O dobrych powieściach aż chce się mówić, a wówczas uwidacznia się moja słabość, co jest równoznaczne z tym, że czytelnicza gęba mi się nie zamyka . A to z kolei prowadzi do wylewu moich myśli właśnie tu, w kryminalnym pamiętniku Gotham Cafe  .


Travis, Trav czy Trevor, jak zwał, tak zwał   . W każdym razie z genezą imienia tej postaci związana jest ciekawa historia  . Otóż ów bohater pierwotnie miał mieć na imię Dallas, ale wówczas McGee niekoniecznie miło kojarzyłby się światu (a zwłaszcza Amerykanom) w świetle zabójstwa Kennedy'ego na ulicach Dallas raptem kilka miesięcy przed opublikowaniem "Niebieskiego pożegnania"   Ostatecznie padło na imię Travis - za namową przyjaciela, John D. MacDonald szukał inspiracji w nazwach amerykańskich baz sił powietrznych rozlokowanych w Kalifornii i imię dla McGee zostało zapożyczone od Travis Air Force Base w Fairfield  .

Natomiast co do odzywek tej postaci i skojarzeń z Myronem Bolitarem, to faktycznie, czuć tożsamy klimat  . Samo określanie przez Trava swoich tymczasowych funkcji - opiekunka McGee, mama McGee   - przywodzi na myśl słowotok najbardziej rozpoznawalnej postaci w twórczości Cobena  .

Skończyłem. Travis to ciekawa postać, liczę że w kolejnych książkach dowiemy się więcej o jego przeszłości. Zawiodła mnie trochę finałowa konfrontacja, jakoś za mało o tym Juniorze się dowiedziałem. Do końca roku pewnie przerobię całą serię, bardzo szybko się to czyta. Nie mam zamiaru czekać kilku lat aż albatros wszystko wyda.

Ktoś wie ile lat ma Travis? Bo chyba nie było tej informacji w pierwszej książce.

Dzięki. Mam nadzieję że dowiemy się o nim więcej niż trochę, bo autor zmarł i cykl nie ma podobno żadnego konkretnego zakończenia.

Może jutro coś machnę o Przylądku, bo właśnie konsumuję Koszmar na różowo.
Już na początku dostajemy wskazówkę co do wieku bohatera. A przynajmniej pierwszej cywerki oznaczającej ilość dziesiątek wiosen.
Pierwszej części nie czytałem, ale chyba miałem rację, że kolejność ma drugorzędne znaczenie.
Jest dobrze.

Ja właśnie zakończyłam  POŻEGNANIE, książka rewelacja! Końcówka mnie nie rozczarowała, bo nie chcę więcej o tym czubku, Juniorze słyszeć.
Bardzo podobały mi się finałowe sceny, pełne napięcia, gotowy scenariusz na film, szok że dopiero teraz wpadli na pomysł ekranizacji!
Książka to dla mnie popis jednego aktora, sławetnego McGee ! Jego charyzma, dowcip plus masa ciekawych i celnych życiowych przemyśleń sprawia, że nie można oderwać się od lektury!
Ostatnie strony mogą zasmucić i zdają się wyznaczać przyszłość Travisa, wiecznego wędrowcy i poszukiwacza przygód ! Bo powieść mimo kolorowej, błekitnej otoczki oraz rajskich widoków jest mroczna i melancholijna w swoim przekazie. Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie swoją głębią, nie spodziewałabym się tego po kryminale z lat 60 !
Mały minusik - kobiety ukazane jako istoty słabe i potulne, to jakieś zaszłości z czasów wojny secesyjnej, gdy chodowano takie twory na pęczki ! Mam nadzieję, że Trav spotka jeszcze kobitkę, którą to on będzie prosił o pomoc !