No cóż, "Gabinet osobliwości" już za mną. Niestety powrót do cyklu o tajemniczym agencie FBI nie wywołał już na mnie tak piorunującego wrażenia jak "Relikt" czy "Relikwiarz". A choć to bardzo dobra powieść i zarazem nostalgiczny powrót do wątków okołomuzealnych, to jednak wolę odrębne dokonania duetu z wielką przygodą w tle.
Całkowicie zgadzam się w tym miejscu z Filippo gdyż to coś o którym pisze jest bardzo ciężkie do określenia. Wydaje mi się, że "Gabinet osobliwości" jest po prostu za bardzo przegadany, za dużo tu roboty detektywistycznej a za mało akcji. W poprzednich tomach było to jakoś bardziej zrównoważone.
Groza bijąca z kart tej powieści wywołana jest głównie za sprawą mrocznych lokalizacji i ciekawie poprowadzonej fabuły. Natomiast sam czarny charakter przez większość książki nie wydawał mi się adekwatnym zagrożeniem dla kogoś takiego jak Pendergast i nie wywoływał swoją osobą większych emocji. Na szczęście później uległo to zmianie. Największym plusem tej książki są oczywiście sami bohaterowie, a w głównej mierze sam Pendergast. Wszak to on jest w końcu pierwszoplanową postacią w tej historii. Jednak niemniej ważną rolę odgrywa tu znowu Bill Smithback, po którego autorzy sięgają w swych powieściach częściej aniżeli po tajemniczego agenta FBI.
Zaskakujące w tej powieści jest też to, że tajemniczość spowijająca osobę Pendergasta została wyraźnie nadszarpnięta, gdyż wreszcie dowiadujemy się co nieco o jego rodzinnych korzeniach. O dziwo te fakty jeszcze bardziej komplikują sprawę i wprowadzają niemałe zamieszanie w jego dotychczasowym wizerunku.
Poniższy cytat z Xaviera w pełni oddaje moje odczucia względem Pendergasta dotyczące treści "Gabinetu osobliwości".
Jednakże Jarek w swej wypowiedzi odnosi się do "Granic szaleństwa". O co kaman, zatem się pytam, Xavier gdzie jest te nowatorstwo o którym piszesz?
Mimo wszystko lektura tej książki wcale mi się nie dłużyła, a podłoże historyczne dotyczące dawnych muzeów, czyli tytułowych Gabinetów osobliwości, było nad wyraz ciekawe. Jak widać sam Nowy Jork w rękach Prestona i Childa wydaje się być niekończącą kopalnią wiedzy i pomysłów na kolejne książki.
Na koniec dodam jeszcze pewną ciekawostkę. W treści książki możemy doczytać się, że znana nam z "Reliktu/Relikwiarza" dr Margo Green, pracuje aktualnie w korporacji GeneDyne w Bostonie. A jak wiadomo w jednym z laboratoriów tego koncernu toczy się akcja "Laboratorium".
Także podsumowując nie było źle, a nawet bardzo dobrze. Po prostu w odniesieniu do pozostałych książek duetu odnotowałem wraz z "Gabinetem..." lekką zniżkę formy. W każdym bądź razie polecam gorąco ten tytuł fanom kryminałów i szybciutko zabieram się za lekturę "Martwej natury z krukami". Do następnego.

A ja głupi myślałem, że to w "Gabinecie osobliwości" nastąpiło już to rozmiękczenie Pendergasta. No ale skoro to jeszcze nie teraz, to poczytamy - zobaczymy.

"Martwa natura z krukami" już za mną, chyba wreszcie dopędziłem Filippa jeśli chodzi o nasz przesympatyczny duecik.
Według mnie jest ciekawiej niż w poprzednim tomie, a to głównie za sprawą niecodziennego przeciwnika z jakim przyjdzie tym razem zmierzyć się agentowi FBI.
Bardzo spodobał mi się zabieg przeniesienia akcji tej powieści do galaktycznego zadupia jakim niezaprzeczalnie jest Medicine Creek. Małomiasteczkowy klimat w połączeniu z żarem lejącym się z nieba i wszędobylską kukurydzą robi całkiem sympatyczne wrażenie. A kiedy dołożymy do tego makabryczne zbrodnie, które wydają się wybiegać poza jakiekolwiek rozumowanie, oraz miejscowe legendy dotyczące indian, otrzymamy pełny obraz tej nietuzinkowej historii.
Oczywiście najjaśniejszym punktem tej opowieści jest jak zwykle sam Pendergast. Trzeba przyznać, że występujący pomiędzy jego osobą a otoczeniem kontrast jest bardzo wymowny. Tym bardziej, że spędza on w Medicine Creek rzekomo swój urlop. To co najbardziej uwielbiam w tej postaci to łatwość z jaką zjednuje sobie przyjaciół i zyskuje wrogów. Jego umiejętność manipulowania ludzką psychiką jest wręcz niesamowita.
Oczywiście pozostali bohaterowie są nie mniej ciekawi, ich portrety psychologiczne dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. O dziwo oprócz Pendergasta nie pojawiło się żadne znane nazwisko z poprzednich części cyklu, pojawiły się raptem dwie wzmianki o Wrenie i Mimie. Pierwszy to bibliotekarz nowojorskiego muzeum, a drugi to tajemniczy haker występujący w "Laboratorium".
"Martwa natura..." to naprawdę nietuzinkowe czytadło. Pomimo tego, że na początku może wkradać się nuda i lekkie znużenie detektywistyczną pracą stróżów prawa, to dalsza część książki rekompensuje nam to z nawiązką. Natomiast sam klimat i nie opuszczający nas nawet na chwilę stan zagrożenia to prawdziwy majstersztyk.
Finał jest świetny, a epilog wręcz wyśmienity. Spore emocje i niezwykłe wyjaśnienie najdrobniejszych szczegółów popełnianych morderstw!
Kolejny tom wypożyczony, także można zabierać się za lekturę.
Ostatnimi czasy ceny "Siarki" na allegro osiągają ceny rzędu 80 złotych, może wydawnictwo pokusiłoby się o wydanie dodruku tej powieści? Wszak tylko jej brakuje mi do kompletu, może ma ktoś do odsprzedania?

W prawdziwym "Tańcu śmierci" zagłębiony jestem aktualnie. Niestety lektura "Siarki" to według mnie kolejna, delikatna zniżka formy duetu.
Największym zarzutem jaki mogę wystosować względem "Siarki" jest przewidywalność. Zastanawiam się zatem, czy wina zaistniałego stanu rzeczy nie leży w czytaniu tego cyklu jednym ciągiem? Jakby nie było autorzy opierają przygody Pendergasta na pewnym schemacie, a w każdym, kolejnym epizodzie, pewnych rzeczy można domyślić się już na samym początku.
Pomimo tego, że nie jestem szczególnym fanem typowych kryminałów, domyśliłem się całkiem sporo. Do samego końca niewiadomą pozostawało tylko to, kim jest zabójca i jaki był jego motyw.
A jeśli już mowa o schematach, jakże mogłoby zabraknąć na kartach "Siarki" wątku dziennikarskiego, którego głównym bohaterem jest tym razem Bryce Harriman - odwieczny rywal Williama Smithbacka, którego znamy z trzech pierwszych tomów cyklu (no cóż, zasłużony miesiąc miodowy ). Nawet wiejska przygoda z Medicine Creek miała swego pismaka, niejakiego Smita Ludwiga piszącego dla miejscowego Cry County Couriera.
Bardzo ucieszył mnie natomiast fakt pojawienia się dwójki starych znajomych, a mianowicie sierżanta Vincenta D'Agosty i kapitan Laury Hayward. Uwielbiam kiedy w cyklicznych powieściach pojawiają się dawni bohaterowie! To także trzecia powieść, w której pojawia się tajemnicza podopieczna Pendergasta - Constance Green. Coś czuję, że odegra ona jeszcze kluczową rolę w tym cyklu, podobnie jak przewijający się gdzieś w między wierszami geniusz komputerowy o ksywce Mim.
Prawdziwym zaskoczeniem jest jednak przeniesienie akcji "Siarki" na stary kontynent. Na pewno bliżej też "Siarce" pod względem fabularnym do "Reliktu/Relikwiarza", aniżeli do "Gabinetu.../Martwej natury...". Całkiem sporo tu strzelania i pościgów, których ewidentnie brakowało mi już od jakiegoś czasu.
Najbardziej zadziwiające okazało się znów samo zakończenie. Totalnie zaskoczył mnie motyw działania głównego antagonisty jak i sam sposób rozstania się z Pendergastem.
Także gorąco polecam ten tytuł i mimo wszystko radzę zachować chronologię podczas czytania tego cyklu.
"Taniec śmierci" zapowiada się nad wyraz obiecująco, znowu rodzinne koneksje, nowi-starzy znajomi, po prostu palce lizać!

Pamiętam, że moje pierwsze wrażenia po lekturze "Siarki" też były nieco przygaszone, ale później uświadomiłem sobie, że to jest taki specyficzny - można by rzec, przejściowy tom cyklu - rozkręcający niezwykle zawiłą intrygę, która nabierze rozmachu w "Tańcu śmierci", a apogeum sięgnie w "Księdze umarłych" . Początkowo ciężko także było mi przywyknąć do włoskiej scenerii, ale im dalej w las, tym śródziemnomorskie klimaty bardziej weszły mi w krew  . Generalnie książka bardzo interesująca, ale dwa kolejne tomy należące do wspólnej wewnętrznej mini-serii są jeszcze, a nawet znacznie lepsze!!  Także nie poddawać się, Panowie  (co ja gadam, o tym nawet nie ma mowy, widząc wasze zaangażowanie w ów cykl ). Zwyżka formy Prestona & Childa powróci z całą pewnością  .

No cóż, aktualnie jestem w trakcie czytania "Kręgu ciemności", a nie skrobnąłem jeszcze nawet kilku zdań o "Tańcu śmierci" i "Księdze umarłych". W każdym bądź razie nastąpiła wraz z nimi ewidentna zwyżka formy duetu, o której wspominał zresztą już wcześniej Xavier.
Te dwie powieści są ściśle ze sobą powiązane i tworzą jedną, wielką całość. Zresztą to nie pierwszy taki przypadek, gdzie autorzy rozbili na dwie powieści to co powinno znaleźć się w jednej książce. Ci co czytali "Relikt" i "Relikwiarza" będą wiedzieli o co chodzi i mogą się spodziewać przysłowiowej powtórki z rozrywki.
Jednakże podobieństwa na tym się nie kończą. Rozgrywka z Diogenesem to nie tylko dwa tomy niesamowitej zabawy, ale także powrót do nowojorskiego Muzeum Historii Naturalnej w najbardziej doborowym towarzystwie. Praktycznie są tu wszystkie najważniejsze postacie wykreowane na potrzeby tego cyklu (Pendergast, D'agosta, Hayward, M.Green, N.Kelly, Smithback, C.Green). Powiem nawet więcej, autorzy sięgnęli nawet po jednego z głównych bohaterów "Granicy lodu" - niejakiego Eli Glinna! A choć okazało się to dla mnie niemałym zaskoczeniem (pomimo tego, że wcześniej o tym wiedziałem ), jest to według mnie ruch na miarę literackiego Nobla. Mam nadzieję, że w przyszłości dojdzie jeszcze do współpracy pomiędzy Pendergastem i Glinnem, ci panowie są siebie warci.
Mógłbym co prawda rozbić moje achy i ochy na poszczególne tytuły, ale tego nie zrobię, gdyż "Taniec śmierci/Księga umarłych" są dla mnie jednością i basta. Fabuła jest arcyciekawa, uknuta przez autorów intryga dosłownie poraża swym zasięgiem, a zaskakujące zwroty akcji z łatwością wywołują niedowierzanie i niekontrolowany opad szczeny.
I wszystko byłoby pięknie i wogóle gdyby nie finał całej tej rozgrywki. O ile pierwsza runda była ciekawa od początku do końca, to zakończenie drugiej wydało mi się dziwne i frapujące. Z jednej strony jestem trochę zawiedziony, a z drugiej doszukuję się w nim jakiegoś ukrytego haczyka, na który prędzej czy później złapie sie jednak ryba. No nic, czas i kolejne tomy cyklu pokażą czy w tych moich domysłach tkwi jednak ziarno prawdy.
Także czytajcie ludzie Prestona i Childa bo naprawdę warto!
A ty Filippo kończ jak najszybciej "Siarkę" i bierz się za naukę "Tańca...". Gwarantuję, że nie pożałujesz.

No to miałeś Jarek sytuację nie do pozazdroszczenia. Ja mam o tyle luksus, że wszystkie stoją na półeczce i czekają na swoją kolej, nic tylko sięgnąć ręką i zagłębić się w lekturze. O dziwo "Siarki" jak dotychczas nie dorwałem i musiałem posiłkować się biblioteką.

Przede mną jeszcze "Kult" i "Granice szaleństwa", ale myślę, że zanim dotrze do mnie rzekoma nowość będę już na bieżąco.

Xavier, a co sądzisz o Eli Glinnie, wszak czytałeś "Granicę lodu"? Według mnie to najbardziej charyzmatyczna postać stworzona przez Prestona i Childa, zaraz po samym Pendergaście. Mam nadzieję, że ich drogi jeszcze się kiedyś przetną i rozwiążą jakąś ciekawą sprawę razem.

Dokładnie, Eli Glinn to postać, która uosabia sobą całą masę charyzmy, budzi respekt i szacunek, nawet gdy czasami któryś z bohaterów może nie do końca popierać jego odważne pomysły  . Oryginalna osobowość, której poczynania i sposób reagowania w kryzysowych sytuacjach zawsze intrygują  .

Pytasz Kujocie, czy będziemy mieć jeszcze do czynienia z Glinnem??   Ano będziemy, ale nie zdradzę Ci w jakiej powieści - powiem tylko, iż będzie to kolejne niezwykle interesujące spotkanie, które ja osobiście śledziłem z wypiekami na twarzy  .

No to jedziemy dalej!

Następny w kolejce był wyśmienity i jakże zaskakujący "Kult". Mega początek, po którym dość długo nie mogłem dojść do siebie , oraz świetnie wykorzystany wątek voodoo/obeah. Jak widać metafizyczny wątek zawarty w "Kręgu ciemności" spełnił swoje zadanie, bo dość skutecznie ukierunkował mój tok myślenia w stronę zaświatów.
Intryga uknuta na potrzeby tego epizodu znów powala swoją złożonością i niesamowitą pomysłowością autorów. Kiedy dołożymy jeszcze do tego mroczny klimat i sceny żywcem wyjęte z horroru, otrzymamy namiastkę tego co ma nam do zaoferowania ta książka.
A już najlepsze z tego wszystkiego jest to, że znowu otaczamy się starymi znajomymi z poprzednich części cyklu. Dodatkowego smaczku dodaje to, że śledztwo prowadzone w sprawie tajemniczego kultu w samym sercu Nowego Jorku podszyte jest osobistą vendettą głównych bohaterów.
"Kult" jest w pewnym sensie kamieniem milowym tej sagi, wydawało mi się, że po tym epizodzie już nic mnie nie zdziwi. I oczywiście tak było, ale tylko do czasu kiedy przeczytałem kolejny tom.

"Granice szaleństwa" to prawdziwie piekielny majstersztyk!!! Jak już wspominał wcześniej Xavier jest to pierwszy tom wewnętrznej trylogii o Helen Pendergast. Najpierw był brat, teraz przyszła kolej na żonę Aloysiusa. Przeszłość Pendergasta wydaje się być niewyczerpanym źródłem, a każdy, kolejny pomysł autorów wydaje się być lepszy od poprzedniego.
Teraz już wiem co miał na myśli Jarek pisząc te słowa, w przypadku Pendergasta vendetta jest dość mało znaczącym słowem. Według mnie Aloysius był od zawsze bardzo emocjonalnym człowiekiem, szkopuł w tym, że uzewnętrznił się w końcu wobec jednego ze swych przyjaciół. Z innymi natomiast zaczyna coraz bardziej iskrzyć.
O tej książce mógłbym bardzo długo, ale ograniczę się jednak do ogólników żeby was nie zanudzić.
Zakręcona fabuła na miarę potyczki z Diogenesem, zmienne i przejmujące lokalizacje (Nowy Jork, Nowy Orlean, Luizjana, a nawet Afryka), cudowni bohaterowie, rewelacyjne retrospekcje na wstępie i genialne zakończenie będące wstępem do czegoś większego. Sama rozgrywka na bagnach Luizjany palce lizać!!!
W międzyczasie przewija się też cały czas wątek Constance Green, który o dziwo przybrał całkiem nieoczekiwany obrót.
Dziwne jest też to, że całkowicie zanikł systematycznie wykorzystywany wątek dziennikarski, który był niczym innym jak oddzielnym śledztwem. O ile w "Kulcie" pojawiła się przez chwilę dziennikarka "West Sidera", niejaka Caitlyn Kidd, to w "Granicach szaleństwa" próżno już szukać jakiegokolwiek innego pismaka.
Dawno nie było tak, że dosłownie nie mogłem oderwać się od książki. Jak usiadłem do niej wczoraj rano, to z przerwami na posiłki i drobne czynności skończyłem ją tego samego dnia wieczorem. Nawet nie wiecie jak bardzo chciałbym mieć już w swoich rękach "Bez litości".
Podsumowując - A B S O L U T N A   R E W E L A C J A!!!

Jeszcze raz namawiam do sięgnięcia po książki duetu bo naprawdę warto.


 
 

Ja tymczasem skończyłem Laboratorium. Taj jak czytam te eseje waszej dwójki, to jakoś aż tracę zapał do napisania czegokolwiek  , bo zaburzę tą wspaniałą dyskusję.
W każdym bądź razie jestem trochę w kropce, książka określana jako słaba, strasznie mi się podobała. A jeśli tacy znawcy jak mistrz Kujot nie polecają jej na początek, to nie jestem sobie w stanie wyobrazić co będzie później  .

Duszna atmosfera w lab, niesamowita postać Nya, nowinki techniczne, badania.
Niejednokrotnie naukowe książki, są tak przesycone nauką, że nie jestem w stanie nic zrozumieć  . A tu wszystko ładnie doprawione i dopracowane. Rewelacja.

Dołączę do rekomendacji kolegi powyżej  .

Marczewek, wal jak w dym  . Na twórczości duetu możesz tylko (albo aż, zależy jak na to patrzeć ) zyskać  Ich proza wciąga lepiej niż chodzenie po bagnach   

Z takich szlagierów - to oprócz cyklu Pendergasta (poza cyklem nie czytałem zbyt wiele, ale jeszcze nic straconego ) - warto sięgnąć także po nie mniej smakowity i całkiem nowy kąsek, jakim jest najnowszy cykl pisarzy -> Gideon Crew  . Pierwszy tom, "Miecz Gideona" czytałem jakbym miał mrówki pod siedzeniem  . Druga część podobno jeszcze w tym roku u nas, także pozostało ostrzyć apetyty  .