A nie "11 cięć"? Na pewno nie chodzi o "15 blizn", bo mam tę książkę, a tłumaczeń Kaina tam nie widziałem.

Niestety nie czytałem żadnej książki Kaina solo (chociaż w "Horrorarium" jest kilka opowiadań stricte Kaina), więc raczej ciężko mi się wypowiadać. W każdym razie wydaje mi się, że Kain chyba chętnie wchodzi w eksperymenty językowe, na pewno chętniej niż Kyrcz, i wśród tych dwóch panów 10 razy bardziej wolę DK.

Śmiejcie się, a ja to ostatkiem sił pisałem pod koniec szychty

O "15 blizn" chodzi oczywiście.

Nie miałem okazji czytać tych starych opowiadań Kaina i Krycza. Jedno tylko z jakieś antologii - pamiętam że było mocno takie sobie. Za to już "Chory, chorszy, trup" jest naprawdę niezły. "Gęba w niebie" jeszcze lepsza. Wychodzi na to, ze Kain najlepszy jest solowo, szczególnie, że pisze bardzo charakterystycznie.

Skończyłem "Gębę w niebie" i co mogę pokrótce powiedzieć: jeśli ktoś się choć trochę waha czy warto przeczytać, niech się przestanie zastanawiać i leci kupić albo pożyczyć. Choć było w powieści kilka słabszych momentów, to jest to jedna z najlepszych rzeczy polskiego horroru (choć de facto horror to nie jest), jakie przeczytałem. Może nie Orbitowski, do Palińskiego nie ma co równać, bo to zupełnie inny klimat (przeczytałem gościa tylko jedno opowiadanie, więc mogę być mało precyzyjny), ale rzecz po prostu jest świetna. Mieszanina groteski, antyutopii, powieści nie-wiem-jak-to-nazwać-więc-niech-będzie-że-nowocześnie-głównonurtowej. Jeśli o jest bizarro to całkiem ambitne. Kain pisze bardzo swobodnie i żartobliwie, ale jednocześnie mocno zaznacza, że poruszane tematy nie są błahe. Mimo gry popkulturową papką i mrugania okiem do czytelnika nie jest pretensjonalny. Sam pomysł proroka, który wychodzi ze śmietniska i węglem nawraca ludzi może się kojarzyć z "Przemytnikiem cudu" czy "Świętym Wrocławiem" - podobieństw jest moim zdaniem sporo, ale "Gęba w niebie" jest zupełnie inna. Ja stawiam ją z tamtymi właściwie w szeregu. Więcej napiszę na dniach w recenzji.

Właśnie skończyłem czytać. Owszem, książka podobna do "Gęby w niebie", ale tylko w niektórych motywach i kreacji świata (właściwie to chyba ta sama bizarrowa aberracja naszej rzeczywistości). GwN była naprawdę bardzo dobra, ale "Za pięć rewolta" jest po prostu rewelacyjna! Dawno nie czytałem równie odjechanej, ryjącej banię i przy tym przygnębiającej książki. Kain jest świetnym stylistą, prowadzi równocześnie dwie narracje: dramatyczną i smutną, momentami cholernie łapiącą za serce oraz błahą, pozbawioną nawet wielkich liter narrację uberhedonisty, która mocno z pierwszą dysonuje, ale jednocześnie wydaje się być niezbędną. Sama fabuła, koncept i wykonanie powala. Nieco przypomina mi Palahniuka, ale... jednocześnie jest cholernie odległa (porównanie to jest bardzo kruche i mało dosłowne), bo to Kain

Słuchajcie, naprawdę nie mogę się nadziwić tej powieści. To nie jest horror, ale mięknie przy niej większość współczesnych publikacji. Polecam ogromnie, na pewno nie wszystkim się spodoba, bo to specyficzna proza, ale cholernie dobra.

Z Kainem zetknęłam się po raz pierwszy w dziale opowiadań na HO. Chyba dokładnie nie pamiętam żadnego, ale pamiętam, że większość mi się podobała. Zapamiętałam też (choć bez tytułów), że kiedy pisał opowiadania, gdzie narratorem była kobieta, byłam skłonna uwierzyć, że to kobieta jest autorką. A to już dużo, bo na ogół nie lubię, jak narrator jest innej płci niż autor.
Potem był któryś ze zbiorów z Dżuniorem... nie pamiętam, czy Piknik w piekle czy Horrorarium (dodatkowo mylące jest to, że w Pikniku... jest opowiadanie Horrorarium i vice versa, więc może się pokręcić), nie pamiętam też dokładnych wrażeń z lektury, co może oznaczać jedynie, że uznałam zbiór za letni. Co nie ostudziło mojego zapału do zapoznawania się z dalszą twórczością Kaina.
Prawy, lewy, złamany - fabuła z tych co niekoniecznie mnie ruszają. W sumie wystarczy jedna książka o takim pomyśle, żebym inne już uznała za wtórne. Tylko Kain jest przypadkiem wyjątkowym - może fabularnie powieść nie zrobiła większego wrażenia, ale nieodmiennie robi na mnie wrażenie sposób, w jaki posługuje się językiem. Odnoszę wrażenie, że najpierw wchłania w siebie popkulturę, potem ją trawi, by na końcu wypluć - przetworzoną na swój własny styl. Ma to tylko jedną wadę - za parę lat powieść może nie zostać zrozumiana, a przynajmniej niezrozumiane może zostać to, co ja cenię najbardziej, czyli właśnie te nawiązania do popkultury, zwłaszcza do tej szybko ulegającej zapomnieniu. Ale jeśli komuś podpasuje fabuła, to i tak pozostanie urzeczony powieścią, nawet nieświadom ile smaczków mu umknęło.
Dla porządku dodam, że opowiadania w Czaszce i GP (no dobra, nie będę się upierać, że w GP też pisał, ale dla mnie to jedno i to samo czasopismo) też czytałam i też - nawet jeśli bez zachwytów, to co najmniej z uznaniem. Rzecz w tym, że choć niektóre fabuły pamiętam - tytułów żadnych.
Reasumując przydługi wywód - moim nieskromnym Kain jest trochę niedocenionym autorem grozy rodzimej. Niedoceniomym zupełnie niesłusznie, bo naprawdę pisać potrafi.

Też skończyłem czytać "Punkt wyjścia". Z Kainem długo nie miałem do czynienia, ale ostatnio byłem na spotkaniu, gdzie czytał fragmenty swojej prozy. I się zakochałem. W prozie, rzecz jasna Kupiłem książkę i pochłonąłem ją ekspresowo. Narracja, o której słyszałem, że sprawiała kłopot, wciągnęła mnie bez reszty. Fabularnie powieść też jest na bardzo wysokim poziomie, do tej pory przeżuwam zakończenie. Żuję, żuję, ale do końca rozgryźć nie mogę. I ta właśnie "nieogarnialna" niesamowitość jest bardzo mocnym punktem książki