Gotham Cafe

W końcu temat o Minierze, tak podejrzewałam, że marczewek go założy  ;)!

svj czytałam twoją reckę i muszę Cię ostrzec, że jak masz zamiar się za Cobena zabrać, to wiedz, że u niego ciągle padają pełne nazwy produktów :D :D :D

fajna rzecz, miło się czyta, wciągająca. klimat troszkę jak z Purpurowych rzek (góry, zmasakrowane zwłoki itp)

KRĄG zostanie wydany na początku maja, a autor odwiedzi Polskę - będzie na Warszawskich Targach Ksiązki

13 lutego we Francji ma się ukazać nowa książka Miniera pt. N'éteins pas la lumi?re!!!!  :D :D :D
Cieszę się  :D :roll:!!

To super, że się za Miniera zabrałeś, mam nadzieję, że KRĄG też jest u Ciebie na tapecie  :)!!!

Ja już czytam NIE GAŚ ŚWIATŁA  :D. Książka rozpoczyna się słowami PUSZCZA BIAŁOWIESKA W POBLIŻU GRANICY POLSKO-BIAŁORUSKIEJ :D. Minier o nas pamiętał podczas pisania  :puppy: :D!

A po czym wnioskujesz, że mi "takie coś powinno się spodobać i będę kontent"? :P

Ja bym powiedział że to bardziej May.

Zresztą Bruno lubi Miniera, to można spokojnie założyć, że Tobie też on podejdzie ;)

Bo widzę, że czytasz takich wodolejów i gawędziarzy, jedynym słowem -  nudnawą literaturę ;), to taki Minier to dla Ciebie będzie betka :D

Zresztą Bruno lubi Miniera, to można spokojnie założyć, że Tobie też on podejdzie ;)

No Ciachowi to dużo nie powie, bo Maya zdaje się nie czytał.

Widzę Ciacho, że nasze podobne gusta są już na forum znane :) Cobenka ma rację i powinien Ci chopie Minier podpasić.

Kiedy ja czytałem nudną literaturę? Podaj mi aby 2 przykłady. :P

Domyślam się, że to będzie głębsza lektura, jakiej oczekuję, więc powinno być dobrze. Zobaczymy. Gdzieś dzisiaj już natknąłem się z pochwałą co do tej najnowszej książki.

Tylko dwa? :D ;)
No chociażby Kinga lubisz czytać, co nie? A mnie on nudzi strasznie ;) Zachwalasz też Steinbecka, który swego czasu mnie wymęczył. To takie dwa przykłady :D

Ja się przekonam na dniach co ten nowy Minier wart, bo dziś się zaopatrzyłam w swój egzemplarz :zeby:

W żadnym wypadku nie są to nudne lektury. :) Powiedziałbym, że wylewne i nieco leniwe. ;) Ale kumam, o co Ci chodzi.

Ja też teraz czytam tego nowego Miniera, moje pierwsze z nim spotkanie ;)

MINIER 25 PAŹDZIERNIKA NA TARGACH KSIĄŻKI W KRAKOWIE :D :fala:
Muszę zdobyć autograf!!!!!!!!!!! :axe: Nie mogę się doczekać :D :D :D!!

Dobra, nikt nie skomentował, więc zedytuję mój niezwykle wartościowy post

Przez 25 lat pracował jako urzędnik celny, pisząc jedynie ?do szuflady?, dziś, zaledwie 4 lata od wydania pierwszej powieści, nazywany jest "nowym królem francuskiego kryminału". Bernard Minier, bo o nim mowa, sławę zyskał dzięki wydanemu w 2011 roku "Bielszemu odcieniowi śmierci"; nie osiadł jednak na laurach, wręcz przeciwnie ? zarówno "Krąg" (kontynuacja pierwszej powieści) jak i kolejne Nie gaś światła, spotkały się z równie entuzjastycznym odbiorem wśród publiczności. Rok od wydania ostatniego z wymienionych tytułów Minier powraca? i zaskakuje! Akcja wszystkich trzech pierwszych powieści rozgrywa się we Francji, spaja je także główny bohater ? komendant Martin Servaz, tym razem jednak pisarz przenosi czytelnika w najmroczniejszy obszar Stanów Zjednoczonych. Nie znajdziemy w "Paskudnej historii" popularnego komendanta, a Francja (France) występuje jedynie jako imię jednej z bohaterek. Przyznam się bez bicia ? nie było mi dane zapoznać się z żadną z trzech pierwszych lektur, nie dało się jednak o nazwisku Minier nie słyszeć, dlatego też sięgnąłem po najnowsze dzieło zachwalanego autora, jest to więc moje pierwsze spotkanie z twórczością francuskiego speca od mrocznych historii, z całą jednak pewnością nie ostatnie ? facet naprawdę zna się na rzeczy.

Miejsce akcji? Glass Island, porośnięta lasami wyspa niedaleko Seattle, będąca tylko jedną z wielu w całym archipelagu, gdzieś na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku. Jeśli wierzyć słowom szesnastoletniego Henry?ego ? głównego bohatera, pogoda nie rozpieszcza mieszkańców, a przedłużeniem przytulonych do urwisk, przerzuconych nad ujściami rzek i cieśninami dróg, są promy. I to właśnie na promie poznajemy Henry?ego, jego dziewczynę Naomi, najlepszego przyjaciela ? Charliego oraz resztę paczki ? Johny?ego i Kaylę. Cała piątka zna wyspę jak własną kieszeń, choć w zasadzie zna ją każdy członek niewielkiej wspólnoty Glass Island; tutaj każdy zna swojego sąsiada i nikt poza sezonem letnim (w tym czasie przybywają tłumy turystów by podziwiać największą atrakcję ? przepiękne i niebezpieczne orki) nie zamyka drzwi na klucz, bo i po co? Jakże wielkim więc szokiem dla całej społeczności okazuje się fakt, gdy pewnego dnia (dokładnie dzień po tym gdy poznajemy paczkę przyjaciół na promie) policja odkrywa na plaży owinięte rybacką siecią zwłoki Naomi. Pierwszy podejrzany? Rzec jasna ? nasz główny bohater, który od tego momentu, z pomocą najbliższych będzie się starał rozwikłać zagadkę tajemniczego zniknięcia i śmierci swojej dziewczyny. Tak właśnie rozpoczyna się pełna napięcia i zaskakujących zwrotów akcji historia. Paskudna historia.

Czego w tej powieści nie ma! Od dwóch matek lesbijek, przez wyjaśnienia jak potężnymi i groźnymi drapieżnikami są orki, terroryzującego mieszkańców wyspy szantażystę aż po kandydującego na gubernatora w Waszyngtonie miliardera, którego firma jest w stanie szpiegować i kontrolować prawie że wszystkich ludzi na świecie, no przynajmniej tych, którzy korzystają z dobrodziejstw techniki, takich jak telefony komórkowe czy Internet. I tu tylko na moment pozwolę sobie odejść od głównego wątku i pogratulować autorowi tego w jak prosty, a zarazem sprawny i wywołujący gęsią skórkę sposób, przedstawił temat Internetu, podsłuchów i szpiegowania. Minier niezwykle celnie wypunktował i zadrwił z faktu, jak w obecnych czasach wszyscy, na własne życzenie, odkrywamy się przed światem, przed obcymi i z jaką łatwością można to wykorzystać. Brawo panie Minier! Wracając jednak do samej treści książki, muszę przyznać, że Paskudna historia urzekła mnie i to z kilku powodów. Pierwszym jest narracja, gdzie rozdziały podzielone są na takie, w których poznajemy wyspę oraz kolejnych bohaterów oczami Henry?ego, oraz takie, które opisywane są z perspektywy ?wszechwiedzącego? narratora. Kolejną zaletą najnowszego dzieła francuskiego pisarza jest styl, który po prostu uwielbiam, styl niezwykle podobny do tego, jaki prezentuje jedna z moich idolek ? Gillian Flynn. Tak jak u rudzielca z Kansas, tak i u Miniera, akcja rozgrywa się w małej, zamkniętej społeczności, gdzie wszyscy wszystko o sobie wiedzą, a przynajmniej tak się wydaje, gdyż tak samo jak chociażby w Mrocznym zakątku czy Ostrych przedmiotach, tak i tutaj, w miarę rozwijania się historii na jaw wychodzą kolejne kłamstwa i kolejne mroczne sekrety bohaterów. Niezwykle podobna u obojga autorów jest również odpychająca aura unosząca się nad samym miejscem akcji; wszystko ? od pogody po postaci, z którymi nie do końca chce się sympatyzować ? paradoksalnie jeszcze bardziej przyciąga czytelnika do lektury i nie pozwala się oderwać. Być może wysuwam pochopne wnioski i mogę się mylić, biorąc pod uwagę to, że o ile (krótką) bibliografię Flynn znam w całości, o tyle, jak wspomniałem, Paskudna historia to moja pierwsza przygoda z Minierem, jednak podobieństw, przynajmniej w przypadku tego dzieła Francuza, nie da się nie zauważyć. Kolejne zalety omawianej powieści, takie jak zaskakujące twisty fabularnie, umiejętnie knuta intryga i satysfakcjonujące (przynajmniej mnie) zakończenie, można by wymieniać i wymieniać, nie ma to jednak większego sensu, bo rozumie się to chyba ?samo przez się?. No ale dobrze, muszę jeszcze wspomnieć o Jay?u ? prawej ręce wspomnianego miliardera oraz prywatnym detektywie Noah. Są to dwie drugoplanowe postaci, których kreacja zdecydowanie zasługuje na wyróżnienie, to oni w wielu momentach popychają akcję do przodu.

Pomimo wszystkich tych zachwytów powyżej, nie jest oczywiście tak, że "Paskudna historia" to powieść bez wad. Oczywiście zdarzają się pewne uproszczenia, a i samo rozwiązanie zagadki nie wszystkim musi się spodobać, jednak ja to kupuję! Kupuję to za sam styl, za klimat, za pomysł, za to, że świetnie mi się tę książkę czytało. Nie zbawi ona świata, nie będzie nigdy wymieniana wśród dziesięciu czy nawet trzydziestu najlepszych czy najważniejszych powieści w historii literatury ? to nie "Mistrz i Małgorzata", to nie "Myszy i ludzie", to nie "Rok 1984" ? jednak ta historia naprawdę jest paskudna, a takie właśnie podobają mi się najbardziej.

Recenzja pierwotnie ukazała się na portalu Głos Kultury

Ech, ta francuska literatura to jednak nie dla mnie jest... ostatnim autorem, który tak bardzo by mnie wymęczył, jednocześnie ciekawiąc był Maxime Chattam. I moja ocena obu panów jest niemal identyczna, te same cechy, czasem momenty jakby pisane przez tego drugiego. No ale co do Miniera - wydaje się fajnym gościem, serio, intrygę stworzył sobie też bardzo oryginalną i (na początku) wciągającą, przedstawił bardzo w porządku bohatera, szybko zdobywającego sympatię (w ogóle bohaterowie są spoko, odrobinę gorzej sprawa ma się z bohaterkami, ale świat kryminału zdążył mnie już do tego przyzwyczaić), klimat na piątkę z plusem, a jednak... nie wiem, ale to jakieś takie jest... napuszone trochę, przesadzone mocno. Mam wrażenie, jakby to jakiś poeta-filozof pisał, jakby Minier chciał, żeby każdy fragment, każde zdanie można było zacytować, chcąc zabrzmieć jak inteligencja. To jest tak cholernie męczące, że aż nie chciało mi się wracać do książki. A z fabułą to też tak pięknie nie jest - fajny jest pomysł, fajne są przesłuchania i fajne są opisy (oczywiście międzybohaterskich relacji), ale Chryste Panie jak to się wlecze wszystko! Na poziomie 150 strony śledztwo nie idzie do przodu ani o centymetr, tak jak i życie Servaza i wątek Diane... nudaaaaa. Tyle że to nie jest taka nuda, jak w pierwszym Nesbo na przykład. Tu boli to o wiele bardziej, bo widać i talent i pomysł i chęci, a jakoś nie gra. Szkoda mocno, bo napaliłem się bardzo i jestem pewien, że jakbym to wymęczył, to rozwiązania fabularne zapewne by mi się spodobały i to mocno, ale niestety, 200 stron to mój limit. Przegrałem. Bez oceny, bo to przecież nawet pół książki nie jest.

Może. Kiedyś. Chciałbym.

Aha, Minier wygrał nagrodę najbardziej niepotrzebnego i najnudniejszego rozdziału w historii literatury, za rozdział pierwszy, w którym przez osiem stron bohaterka jedzie samochodem. Gratuluję.

Czwarty tom z Servazem się szykuje ;)

Data wydania: 7 listopada 2017

nastała NOC :zeby: