Skończyłem właśnie Indeks strachu, choć bardziej pasuje tu słowo wymęczyłem. Kilka razy miałem ochotę dać sobie spokój, ale jakoś wytrwałem. Książka ma właściwie dwa oblicza, pierwsze jest intrygujące, oto Alex Hoffmann dostaje w liście książkę. Ale nie byle jaką, jest to pierwsze wydanie publikacji Darwina, na które już od dawna polował, i którego brakuje w jego kolekcji. Przeprowadzając prywatne małe śledztwo odkrywa że sam ją zamówił... choć nie ma o tym pojęcia. Tej samej nocy do jego zabezpieczonej posiadłości włamuje się człowiek, który prawdopodobnie zamierza go zabić.

Początkowo książka rzeczywiście wciąga, czyta się super tyle że jest jedno ale... czyli drugie oblicze. A jest nim masa ekonomiczno-finansowych szczegółów, które co jakiś czas autor pakuje do rozdziałów, skutecznie hamując akcję.
Strasznie to rozprasza i nie sposób się skupić na całkiem fajnej fabule, a jeśli dodać do tego że są to dość specjalistyczne dane robi się dziwnie.

W końcu wszystko zaczyna się rozjaśniać, mamy nieoczekiwany finał okraszony po raz kolejny ekonomicznym bełkotem i koniec.
W sumie to nie polecam.