Gotham Cafe

No i ta orgia pod koniec książki... Po ch** to? :P Także wątek z ręką Eddiego wydał mi się zbędny.

Wspomniana już scena orgi, która nie miała żadnego logicznego wytłumaczenia. No chyba że to miał być wkład Beverly w misję frajerów. Można to było rozwiązać lepiej (olać całkowicie ten pomysł). Nie podobało mi się również wprowadzenie tego wielkiego żółwia. Co to właściwie miało być? Bo może nie zrozumiałem. Dodatkowo wyrzuciłbym kilka zbędnych postaci takich jak Tom czy Audra. Sam Wielki Bill wydał mi się mało realną postacią. Trudo mi uwierzyć, że jąkający się chłopak został przywódcą grupy. Bardziej na szefa pasował Richie.

Dodatkowego smaczku dodawało to że w mojej dzielnicy jest miejsce podpadające pod Barrens :P Z tą różnicą że zamiast rzeki jest nieczynny tor kolejowy, a obok niego wiecznie otwarta studzienka kanalizacyjna (nie, nie zszedłem tam i nie zamierzam... narazie ;))

Były dwa momenty, które wystraszyły mnie w szczególny sposób:
- akcja z mumią;
- fragment z wieżą ciśnień.
Szczególnie ten drugi zadziałał na mnie w szczególny sposób... Stopy topielców schodzących po wilgotnych schodach. Brrr... aż mnie w tedy ciarki przechodziły...

rany... wyobraźcie sobie, że Władca Pierścieni kończy się walką z Szelobą  :diab9:
Dodatkowo zbiorowy seks w kanałach był taki... nie wiadomo jaki.

-spalenie murzyńskiej budy - co mi po tym przyszło ??
-jakaś rozpierducha w barze,że koleś jeden 10 załatwił a barman kiblem uciekł - no bez jaj, po co to?   :o

amnezji głównych bohaterów

musi to zrobić z każdym i dzięki temu znajdą wyjście. Kończą swoje inicjacje i nagle Eddie wie gdzie iść. To może wystarczyło tylko z Eddiem?

Dzięki temu Eddie wiedział jak wyjść? Super wejście skoro sami nie wiedzieli co robią.
Moim zdaniem oni wchodzili w dorosłość poprzez te wszystkie inne dojrzałe działania, które wykonywali.

nie pamiętali. Dopiero w trakcie książki sobie przypomnieli co się wydarzyło w kanałach

bunga bunga

gdyby nie epilog... zakończenie było super itd itp, ale ten epilog z rowerem jakoś mi tam nie pasował...

pożar w klubie dla czarnoskórych żołnierzy, fabryka Kitchenerów itp.

grupowa orgietka w kanałach:)

ah to Barrens (przypominają mi się lata zabaw), kanały, samo miasteczko Derry, dom przy Neibolt Street, itd. etc.

Porno-party w kanałach

tej

dziecięcą scenę walki w kanałach, oczywiście całą, począwszy od ucieczki przed Henrym i jego kumplami, skończywszy na walce,komnacie z pająkiem, rytuale Chud, Żółwiem, Innym, podróżą do trupich świateł, świetnie to King wymyślił i opisał

Orgia jedenastolatków w kanałach? Naprawdę?

zabaw o podtekście gejowskim, jakie ogląda Beverly

Tak naprawdę, gdy myślę o tym bardziej, to teoria, że ma to być moment przejścia z dzieciństwa w dorosłość/odnalezienia wspólnoty to było to chyba jedyna opcja jaką King uznał za "dobrą". Ja go tam bronię, chociaż też czasami myślę, że może i coś innego by było mniej kontrowersyjne i mniej by "robiło" opinię o książce. Ale co to by mogło być? Szczera rozmowa bohaterów? No możliwe, ale... Chyba jednak nie. Nawalenie się, najaranie? Ok odpada :D Inna sprawa, że gdyby bohaterowie mieli w tej scenie z 15/16 lat to by było mniej gadania o tym, ale wtedy nie pasowaliby jako bohaterowie książki. Ja osobiście jestem przeciwny opieraniu opinii o całej książce tylko na podstawie tej jednej sceny, bo to nie fair, zwłaszcza, że cegła ta ma przecież ponad 1000 stron. A niestety większość opinii o "To", to jednak negatywne komentarze o scenie w kanałach :( Ale jeśli mam być totalnie szczery, to bym też wolał by King napisał to inaczej. Wtedy być może książka byłaby odbierana o wiele lepiej. Ale tego już nie zmienimy.

Po pewnym czasie dzieciaki przecież niemal wszystko zapomniały z tego co wydarzyło się tego pamiętnego lata. I nijak nie dostrzegam związku tego incydentu :) z ich późniejszym życiem.

powie "Boże ratuj!" i ... pstryk Bóg załatwia wszystko.

w dzieciństwie bardzo bałam się wilkołaków i dlatego kazałam zgolic tacie brodę  :haha:.

Ostatnie interludium jednak pobiło wszystko co do tej pory czytałam. Może będzie trochę offtop ale w dzieciństwie miałam 2 najlepszych przyjaciół. Mieszkaliśmy wszyscy na jednej ulicy i praktycznie można powiedzieć, że mieliśmy 3 domy. Kamila i Michał byli najlepszym co mnie do tej pory spotkało. Wyprowadzili się. Ona dosyć daleko więc się nie widujemy, a on przyjeżdża tylko na wakacje do babci. Mam teraz innych kolegów i koleżanki, ale nikogo niepokochałam jak ich. I czytając to interludium wystraszyłam się, że o mnie zapomnieli. To troche głupie ale naprawdę się wystraszyłam.

gejowskich zabaw na wysypisku.

kanałów i zlewów

-Seks to fajna sprawa, ale robić dziecięcego gangbanga to lekkie przegięcie  :D Dzieci uprawiają seks grupowy i w dodatku nie jest to tak naprawdę niczym uzasadnione. Z tego co mi wiadomo, King w latach 80-tych lubił się napić i przyćpać, więc to by tłumaczyło tego typu fragmenty zawarte w książce.

-Kolejna sprawa to całe te głupkowate gadanie o makrokosmosie i żółwiu  ;)


- Ostateczna forma "Tego". Liczyłem na coś więcej niż kosmicznego pająka :) Co prawda Stephen jednoznacznie nie określił, że jest to pierwotna forma powtora, a jedynie jego ziemska "powłoka".  Prawdziwy kształt "tego" nie jest w zasadzie przedstawiony, mowa jest tylko o trupich światłach, które są bezkształtne. Tak czy siak motyw z insektem - taki sobie.

ukaże nam przynajmniej taką finalną finałową wersje Tego, ale niestety tu dupa :(

To przybylo na Ziemie miliony lat temu i to ono zabilo dinozaury. A miejsce gdzie uderzylo to istota zla Derry  :P

W ogóle cała ta otoczka w okół "Tego" i tak naprawdę celowego niesprecyzowania przez autora czym "to" jest, to strzał w dziesiątkę. Wiadomo, że najmocniej boimy się tego co nieznane.

gdy harry został podrzucony przez martwego Belcha do hotelu w plymutchu fury

scena finałow była wedłóg mnie słaba i sposób w jaki bohaterowie pokonali To . Śmierć Eddiego była naciągana i banalnie głupia heh ale bardzo było mi go szkoda gdy umarł

Pajęczycy i sam opis walki z nią - jak wbijali swe ręce w ciało potwora, opis posoki itp. Myślę, że King dośc łatwym sposobem faktycznie wzbudził w nas w jakiś sposób obrzydzenie.

kartki w notesie Mike'a blakły, gdzie zapominali o swych nazwiskach . Smutne jest to, że po tym, co oni przezyli, w końcu o sobie zapominali. Dlatego własnie chciało mi się wyć.

jak Mike zadzwonił chyba do Bena i nie mogli sobie przypomnieć żadnych szczegółów

wzruszająca też jest scena gdy Bill ostatni raz z żoną wsiada na Silvera. Coś pięknego, przypomnienie dzieciństwa i wolności, które dawało...  ;(

wogle nie przypominam sobie, aby wszyscy się pozapominali itp.

Ostatnie pareset stron czytalem w takim jakby zalamaniu (szpital, problemy ze zdrowiem) i nie moge sobie przypomniec, czy byl opisany zywot Toma Regana i Henrego Bowersa?
I opis zniszczonego Derry wydal mi sie bardzo dobry, tego zabraklo w 63...

ten, co zgwałcił, zginął w lodówce (czy jakoś tak).

w Interludiach czyli w opisach gdzie pośrednio narratorem jest bibliotekarz

Moment gdy ta dziewczynka/kobieta leci samolotem i przypomina sobie o łazience

ja go sobie uosobiłem w książce jako 'dobrą' część Tego, która na dodatek była opiekunem "Frajerów"- to tłumaczyłoby fakt, że istnieje "żółw, który wyrzygał świat", a Pajęczyca/Pennywise/Derry (niepotrzebne skreślić) jest tą złą częścią, która przejęła kontrolę nad całością. Oboje stanowili na początku władzę, jednak zło wzięło górę i żółw nie miał kontroli w normalnym świecie. Zgodnie z tą teorią- nie rozumiem jednak dlaczego, skoro żółw umarł wcześniej, nie zmarła też Pajęczyca? W każdym razie wydaje mi się, że Żółw był jakimś pierwiastkiem Tego.

że na dole nie było żadnego clowna, tylko jakaś wielka pajęczyca (WTF?!), która na dodatek miała młode. Sama akcja z rozpadaniem się miasta ciekawa, ale niestety tylko ona z zakończenia mi się podobała.

"To" przyjmowało postać czegoś, czego bała się osoba, z którą się spotkało. Dlatego u jednych był clown, u innych wilkołak, kiedy indziej hałasy w rurach. A dlaczego pająk? Może dlatego, że byli w podziemiach, kanałach, a takie miejsca kojarzą się z pająkami?

Postać pająka była najbliższa pierwotnej, rzeczywistej formie Tego. Dlatego ujrzano ją w ten właśnie sposób w ostatecznym starciu.

to była taka jakby właściwość Tego. Jego broń. Spoglądał na kogoś za pomocą tychże świateł i ten ktoś przeżywał szok, wpadał w odrętwienie czy coś w tym stylu.

prawdziwa postać Tego (w makrowersum), a pająk to jedynie jego najbardziej odwzorowująca cielesna powłoka (ta na Ziemi).

Jestem w momencie gdzie każdy się rozdzielił, jeden z nich BEN? BILL? - Nie wiem :D jest w bibliotece i spotkanie z klownem :* cudowne, lekko się przestraszyłem pod koniec zwłaszcza - ZGINIESZ DZIŚ WIECZOREM boskie!

ich życiowych problemów( jąkanie, otyłość, przemoc w rodzinie, a przede wszystkim choroba Eddy'ego i cały wywód o placebo oraz historia postępującego zjawiska rycia się psychiki Henry'ego).

i cała ta amnezja dla mnie to był solidny cios w serce.

scena z podpalaniem bąków

wybrał taki a nie inny sposób na wyjście Frajerów z kanałów w 1958 roku; nie ukrywam, iż gryzło mi się to strasznie z całą historią i ogólnym wrażeniem podczas czytania.

końcowa rozwałka Derry przy agonii Tego przypominała mi trochę tą z podsumowania historii Carrie, tyle że tak jakby jeden z tych tytułów był wersją demonstracyjną drugiego z nich. Inna sprawa: ten sam problem Kinga co w innych tytułach (np. Pod Kopułą), zakończenie i przedstawienie potwora, jak on sam nazywa to otwarciem drzwi przed czytelnikiem. To jako To było straszniejsze przed przeczytaniem zakończenia, no chyba że ktoś ma arachnofobię ;) jednym to się spodoba, inni powiedzą "znów King dał ciała na ostatniej prostej"

spotkał się po latach w restauracji, aby powspominać wydarzenia z roku 1958. Miałem na twarzy takiego banana, gdy (chyba) Ben wszedł do restauracji, gdzie czekali na niego przyjaciele.

Sam pomysł przeplatania wydarzeń z 1958 i 1985 był niezły, ale poziom lania wody sprawił, że aż... kartkowałem strony nie czytając ich nawet dokładnie. Najpierw dzieciaki walczą z Tym - ok. Potem powtórka z rozrywki w 1985, potem opisywanie wydarzeń z perspektywy poszczególnych uczestników, a ponadto jeszcze przeplatanie tego sytuacją "na powierzchni" - zmieniającą się pogodą, powodzią, reakcją różnych ludzi...

Skomentuję w stylu Kinga: chylę pieprzone czoło przed autorem tej powieści. Nie jest to wprawdzie moja ulubiona książka, oceniam ją raczej umiarkowanie (6/10), głównie za dłużyzny, ale nie sposób nie zachwycić się narracją, budową dzieła. Mieszanie czasów, retrospekcje, dziennik Mike'a, postrzępiona akcja - urywana w połowie zdania, cofana o 27 lat, znów urywana w środku wypowiedzi i przewijana 27 lat w przód, i tak parę razy. Nadto drobne elementy, najpierw napomknięte, a później dokładnie wytłumaczone 200, 300, czasem więcej stron później. Na pewno skręcała Was ciekawość, gdy Stan powiedział do żony: "Żółw nie mógł nam pomóc" (cytat z pamięci). Ale to przecież było koło setnej strony, a Żółwia poznaliśmy dopiero po minięciu tysięcznej. Nie zauważyłem tylko, aby w rytuale Chud pojawiły się żarty, o których wcześniej wspomniano. Przeoczenie autora?

Niestety, czasem dawało mi w kość wodolejstwo Kinga. Weźmy żonę Stana. Postać kompletnie nieistotna, pojawiająca się tylko w jednym miejscu książki. Ale dlaczego ja wciąż pamiętam jej rozterki związane z byciem Żydówką, jej nieudaną pierwszą randkę, relacje z rodzicami, to, jak jechała samochodem i przyglądała się swemu domowi? King poświęcił jej dobre dwadzieścia stron. Postaci, która nie odegrała żadnej roli! Niesamowite. Przez całą powieść sądziłem, że ta osoba zjawi się w Derry. King bardzo dawkował grozę (przez całą książkę), poświęcił tyle miejsca nieistotnej figurze, bo chyba zbyt jałowe wydało mu się tak po prostu napisanie o samobójstwie Stana. Potrzebował się rozpisać, aby zakończyć efektownym graficznie napisem TO.

Druga strona medalu jest taka, że tak drobiazgowe opisy zbudowały bohaterów z krwi i kości. Każda z siedmiu głównych postaci miała swoje 5 minut, każdej poświęcono co najmniej rozdzialik. Niemniej czytałem wiele książek, gdzie również bohaterowie byli nieźle rozpisani, a poświęcono im znacznie mniej miejsca.

King, mimo wszystko, chociaż czasem nudziarz, to jednak przekonał mnie do stwierdzenia, że jest pisarzem-gigantem. Nie tylko twórcą horrorów, czegoś, czego nie traktuje się zbyt serio, ale również mającym wielką cierpliwość myślicielem. Nie przesadzam. Wiele tu ciekawych obserwacji i tez, i jak to zwykle bywa w książkach, nie zawsze wyrażonych bezpośrednio, ale dających się wyczytać między wierszami, choćby z samego faktu, że akcja idzie raczej w tę stronę, a nie w inną.

I jak to zwykle bywa w powieściach - bohaterowie są złotoustymi diabłami, a 12-latkowie gadają, jakby przeżyli po sto lat. No cóż, tak już chyba musi być.

Co do sceny seksu grupowego - mnie bardziej zaskoczyło to, że ogólnie dużo tu podtekstów erotycznych. Opowieści 12-latków, jak to się robi, i że niby w pępek (hi, hi), rewelacje dwóch znajomych Bev, gejowska scena między Patrickiem a Henrym, Eddie, który wziął za żonę kobietę przypominającą jego matkę, matka Bev pytająca ją - ni stąd ni zowąd - czy ojciec jej nie dotykał, wreszcie ten sam ojciec chcący sprawdzić, czy Bev ma błonę dziewiczą. Kompletnie mnie ta scena nie zaskoczyła, King przygotowywał na nią czytelnika przez setki stron. Mogę również zrozumieć Bev, która interesuje się zmianami swego ciała, choć niektóre wtręty narratora o piersiach 11-latki (Bev była chyba rok młodsza od reszty paczki?) wzięte z kosmosu, i nie wiadomo po co. Jakby sam King miał jakąś manię. Narrator nie omieszkał również kilkakrotnie zauważyć, że wypuszczająca pąki Bev działała na swoich kolegów. Sam nie wiem. Też miałem 12 lat, może się zdarzali tacy, co szybciej dojrzewali i w ten sposób tak wcześnie patrzyli na swoje koleżanki, ale należeli raczej do rzadkości. A tu chyba każdy z chłopaków miał choć raz kosmatą myśl o Bev (co było w pełni zrozumiałe w 1985, ale dość dziwne już w 1958).

Ktoś zarzucił wcześniej, że scena seksu grupowego była niepotrzebna. Uważam przeciwnie. Może nie była niezbędna (ale co w tej książce rzeczywiście było niezbędne? prawie każdą scenę można było przedstawić inaczej, jeśliby tylko autor tak zechciał), ale logiczna. Przecież wszystko opierało się na magii i wierze w nią. Jeśli aspirator mógł być śmiercionośną bronią, to seks mógł jednoczyć umysły za pośrednictwem ciała Bev. Co z tego, że później o wszystkim zapomnieli, skoro raz (bodaj w restauracji) uzgodnili, że Derry oddziaływało na nich przez całe życie. Najprostszy przykład: Bill zapomniał Bev, ale żonę wziął podobną do Bev. Poza tym tam chodziło o doraźne rozwiązanie, szybkie wyjście z tarapatów. No i się udało.

King czasem mnie rozczarowywał. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego tak bardzo szedł w stronę kultury masowej i posługiwał się np. Frankensteinem, postacią skrajnie niestraszną. Dziwne natomiast, ale w pozytywny sposób, wydało mi się to, że w kanałach ostatecznie nie pojawił się klown Pennywise (skąd to imię?). Klown w ogóle mnie nie ruszał, ale w końcu go zaakceptowałem jako czarny charakter. A tu nagle Pajęczyca. Spodziewałem się, że pompując balonik do niebotycznych rozmiarów (odwlekając odkrycie tajemnicy Tego), z balonika w końcu zejdzie powietrze z głośnym świstem. Cóż mógł King wymyślić na samym końcu? Jeśli miał podać ostateczny kształt, musiał wybrać coś, co przestraszy największą liczę ludzi. Wielki włochaty pająk chyba jest czymś takim. Ewentualnie mógł pomyśleć nad hybrydą. Trupie światła? Też dobre. Niestraszne wprawdzie, ale właśnie idea światła, jako czegoś zarazem ulotnego i morderczego najlepiej oddaje wizję piekielnego zła. Amorfizm światła, brak konkretnego kształtu trupich świateł, będących jednak czymś konkretnym - maksymalna ocena od jury. Jak powiedziałem - zero grozy, ale idealnie pasujące do świata Na Zewnątrz.

No i docieram do ostatniego punktu. Kosmogonia. Nijak tego nie zrozumiałem. Żółw wyrzygał wszechświat. Czyli był fizycznie większy od wszechświata, czy wyrzygał tylko to, co obecnie nazywamy Osobliwością? Jakkolwiek by nie było, Osobliwość miała nieprawdopodobną gęstość i zawierała w sobie to wszystko, co już dziś istnieje, więc Żółw musiał być prze-sukinsyn, że tego dokonał. Więc jest sobie Żółw w nicości, zwanej Na Zewnątrz, i jest To. Po co To wchodzi w rzygowiny Żółwia, żeby dotrzeć na zadupie znane lepiej jako Droga Mleczna? Jak rozumiem To to Trupie Światła, cząstka Tego, która opuściwszy Trupie Światła i dostawszy się do materialnego świata, sama przybrała materialny kształt? A może źle? Chwila, zabili To, ale co z Trupimi Światłami? Czy Trupie Światła nie mogą wysłać na Ziemię nowego To? A może zlikwidowali tylko To na Ziemi, a Trupie Światła to po prostu coś superzłego, co nie jest Tym?

I w ogóle Żółw śmierdzi. Na nic się nie przydał, był tylko ciekawostką i - jak sam stwierdził - nie mieszał się w cudze sprawy. A więc to Inny, najwyższa znana "forma życia" dawała siłę "Frajerom". To jego odczuwali, gdy tworzyli krąg. Dziwne tylko, że Inny nie rozgniótł Tego jak pluskwy. Dziwne, że To nie widziało wcześniej Żółwia i przez cały czas myślało, że jest samo, kiedy każdą wycieczkę do Trupich Świateł organizowało tak, aby zwiedzający Na Zewnątrz minął Żółwia. Naprawdę dziwne.

Ciekawi mnie, jak inni widzą to, co zaserwował King o pochodzeniu wszechświata i tym, jaką ma strukturę świat. Ogólnie bardzo mi się spodobało to, że z prowincjonalnego klowna To okazało się ponadfizycznym stworem karmiącym się tak naprawdę cudzą wyobraźnią. Problem z "Matrixa". Dlaczego maszyny nie stworzyły Matrixa dla bydła, krowy przecież nigdy nie zastanawiałyby się nad realnością świata i nie wszczynały buntów? Odpowiedź: bo maszynom chodziło o siłę ludzkiego umysłu. Tak To zainteresowane było ludzką wyobraźnią, a nie ciałami (ciałami też, ale to umysł człowieka przede wszystkim interesował potwora).  Zadziwiające tylko, że coś, co przebywa z tak daleka, musi szukać bujnej wyobraźni u materialnych istot. Chyba jesteśmy naprawdę wyjątkowi.

chłopaki mieli po 14 czy ile tam lat (w tym wieku już czasem się chłopcy masturbują wspólnie), a nie 11,5 jak Frajerzy...

Dlaczego To bało się ptaków? bo ptaki jedzą pająki? (jedzą? :P )

trzeba tylko umiejętnie poboksować jakiegoś tępego "wiecznego" potworka i potworek z płaczem idzie kaput. Jest to w ogóle możliwe, żeby taki mózg, jakim jednak był klaun i wszystko co za tą maskową postacią stało, demon z kosmosu, po 27 latach od wielkiej porażki nie ogarnęło, że w trakcie walki z liderem grupy może mu dowalić inny dzieciak!? Spodziewałem się ostrzejszej walki

Choćby to, że jednak go zostawili bez pogrzebu nawet, a mogli to chyba jakoś jednak inaczej ogarnąć, nie wiem. Fajnie, że chłopak się wykazał w końcu męstwem, jednak żal mi było też opętanego Henry'ego. Wolałbym, aby Bowersa rozwaliło To, a nie Eddy i to w taki przykry sposob, choć nie oszukujmy ię, Bowers i tak już ledwo zipał, zwłaszcza mentalnie. Tragiczna postać ogólnie, zwłaszcza jak się pomyśli, ze jego jedynym prawdopodobnie doswiadczeniem erotycznym był handjob od obleśnego koleżki, lol. A potem lanie w szpitalu. Przy okazji, jak już mowa o homo figielkach, mi się zdaje, że Eddy chciał wyznać Richiemu coś więcej niż przyjaźń, konając... Ale możliwe, że zepsuły mi myślenie fanowskie shipy, których można znaleźć pełno w sieci, nawet jak ktoś niechętny (helloł xD).

w finalnej walce pojawiła się bohaterom jako pajęczyca, bo to było najbardziej realne dla nich przedstawienie charakterystyki fizycznej potwora, jakim było To na Ziemi (tfu, pod ziemią xD): wielkie, obrzydliwe, wyciągające wiele długich kończyn, gryzące, kolące kolcem, jadowite, włochate, widzące wieloma oczami itd., no i tworzące sieć, z której nie da się łatwo uciec. Ale to metafora - tak samo jak gryzienie się w języki przy rytuale Chud nie było przecież fizycznie na serio. Trupie Swiatła zaś to, jak mi się wydaje, bardziej zgodna z makrowersalną rzeczywistością widzianą przez człowieka formą To: jakiś inny stan skupienia materii może, przypominający ruchome, drapieżne światło, może coś jak plazma? jakieś życie na gwiazdach odległych od nas? trudno powiedzieć, wiem że namieszane, ale moim zdaniem o to mogło chodzić... każdy oczywiście ma swoją interpretację. Mnie osobiście skojarzyło się z jakimiś przerażającymi wizjami świetlnymi, ogniami piekielnymi czy też majakami, które można mieć choćby po dragach.

Ktoś rzucił tu pomysł, że Żółw = dobre To, no nie zgodzę się. Dwie inne postacie z makrowersum, co najwyżej jedna rodzina, coś jak archanioł i arcydiabeł. A nad tym Inny, może ktoś w rodzaju Boga-Stwórcy? Żółw też stwórca, tylko taki niższego rzedu, no i w sumie co to za twórczość, zrzygać się niechcący XDDDDD ;)  

mu, że się nie boi i że ma jakąś wiedzę, która jest ponad lęk.