Moim zdaniem najsłabszy zbiór opowiadań u Kinga. Tak naprawdę to z 23 opowiadań zawartych w zbiorze tylko 2 "Crouch End" i "Mają tu kapele jak wszyscy diabli" uważam za bardzo dobre, wręcz za ścisłą czołówkę opowiadań w ogóle. Jest jeszcze parę niezłych, ale ogólnie zbyt dużo, żeby nie powiedzieć większość są to opowiadania słabe lub bardzo słabe, co bardzo zaniża ocenę zbioru.

Właśnie kupiłam sobie ten zbiór. Opowiadania są dość krótkie lecz ich ilość zapewnia lekturę na kilka/ kilkanaście wieczorów. Póki co przeczytałam pi razy oko środkowe czyli Urodzi się w domu- wrażenie pozytywne. Ogólnie uważam, że opowiadanie, a więc zdecydowanie krótka forma literacka jest trudnym dla autora, jak i czytającego wyzwaniem. Nie każdy sobie z tym radzi tym bardziej w konwencji horroru gdzie obok nakreślenia miejsca, akcji musi wystąpić groza. Wydaje mi się, ze King wychodzi z zadania obronną ręką czego przykładem może być impresja na temat apokalipsy? w w/w opowiadaniu.
Co do samego formatu książki to ten tego... Cena ok. ja nabyłam ją za 17 zł w księgarni- jak dla studenciaka ok;)
Jednak pisany małym druczkiem na szarawym papierze tekst, po pewnym czasie sprawia dyskomfort. No wszystkiego za tą cenę mieć nie można- rozumiem, ale wiecie, pojęczeć można.

Najgorszy zbiór jaki wyszedł spod ręki Kinga. Strasznie mnie zmęczył. Jedynie 5-7 opowiadań było wartych przeczytania i naprawdę niezłych! Z resztą czułem się jak z odpadkami, które ktoś wrzucił do jednego wora i nazwał "zbiorem"...

  Piąta Ćwiartka, Mają tu kapelę, oraz ze 3 inne, bardzo dobre opowiadania i świetna Dedykacja z doskonałym Cadillackiem, a ten wybiera Palec... 

"Truskawkowa wiosna" to raczej z innego zbioru jest

Mnie również "Cadillac" nie zachwycił. Co innego "Mają tu kapelę...". Generalnie niewiele z tego zbioru pamiętam, bo był to mój pierwszy zbiór Kinga i czytałem go gdzieś w 1996-97 zapewne. "Palec" faktycznie kiepski, ale z drugiej strony trudno go zapomnieć Kojarzę jeszcze tekst "Ludzie godziny dziesiątej" i chyba właśnie "Crouch end", aczkolwiek wspomnienia mi się rozjeżdżają

"Truskawkowa wiosna" to raczej z innego zbioru jest

Wiem, tam wyzej po prostu wymieniałem te opowiadania które utkwiły mi w pamięci na tyle że uważam je za godne uwagi i pamietam ich tytuły;]

Strasznie nie lubię czytać zbiorów opowiadań, bo trwa to u mnie o wiele dłużej aniżeli w przypadku powieści, no ale zjadłem i ten bochen. W sumie to spodobał mi się ten tom. Jeśli chodzi o rzeczy godne uwagi to dla mnie były nimi:
- Cadillac Dolana (w sumie można to było porozciągać na dłuższą rzecz nawet).
- Dedykacja.
- Mają tu kapelę jak wszyscy diabli (nawet lekko kiczowate, ale...).
- Urodzi się w domu (do momentu jak nawet nie spodziewałem się takiego wątku, no nieźle mnie to zaskoczyło).
- Przepraszam, to nie pomyłka.
- Crouch End (wihihihihi ).
- Piąta Ćwiartka.
- Ostatnia sprawa Umneya (ciekawa koncepcja)
- Pałka niżej! (mówcie, co chcecie, ale dla mnie to rzecz wręcz genialna! Czytałem te relacje z zapartym tchem!).

Ten zbiór jest świetny, bo  pokazuje całe spektrum możliwości Kinga. Dlatego polecam to zawsze na pierwszą lekturę:) Bo "Palec" a "Caddillac" to dwie różne sprawy, dwie różne parafie ale jeden kIng:P Więc można się przekonać o różnych wadach i zaletach Mistrza.

Aby zatrzeć nieciekawe wrażenia z lektury "Po zachodzie słońca" zabrałem się szybciutko za kolejny zbiór opowiadań spod ręki Stefana. No i niestety był to strzał w piętę, gdyż ledwo co przebrnąłem przez tą książkę. Utwierdziłem się tym samym w przekonaniu, że krótka forma jest piętą achillesową tego autora.
Pomimo sporej różnorodności i całkiem pokaźnej liczby opowiadań, "Marzenia i koszmary" po prostu nudzą. Zamiast czekać z niecierpliwością na kolejny tekst, interesowało mnie bardziej to, ile mi ich jeszcze zostało do końca.
Największym bagnem pod tym względem był dla mnie "Mój śliczny kucyk", w którym pewien staruszek przekazuje swojemu wnukowi życiowe instrukcje.
Niewiele mniej nudna jest historia domostwa Joe'go Newalla w nowelce "To żyje w nas". Ubolewam nad tym bardzo, gdyż jest to najsłabszy z dotychczas przeze mnie przeczytanych tekstów związanych z Castle Rock, a jak wiadomo bardzo cenię sobie wszystko co dotyczy tego nietuzinkowego miasteczka.
Przegadana jest też historia "Trampek" z budynku studia nagrań, śledztwo Sherlocka Holmes'a i dr.Watsona w "Sprawie doktora", oraz historia pewnej mapy w "Piątej ćwiartce".
Nie można też powiedzieć, że ten zbiór nie ma czytelnikowi nic do zaoferowania, są oczywiście i lepsze momenty. Jednak często jest tak, że ciekawy pomysł rozwija się w złym kierunku, stając się ostatecznie karykaturą literatury grozy. Wręcz idealnie ukazane jest to w opowiadaniu "Palec", gdzie zaskakujące odkrycie głównego bohatera przeradza się w walkę na śmierć i życie z baaardzo długim, zabójczym palcem, która kończy się krwawą łaźnią.
Przy niektórych utworach z tego zbioru, najgłupsze filmy z kategorii horror wydają się być całkiem inteligentnym kinem grozy. Świetnym tego przykładem może być ulewa krwiożerczych ropuch z "Pory deszczowej", bardzo inteligentna i śmiertelnie skuteczna "Gryziszczęka", czy pokojówka-spermożerca z opowiadania "Dedykacja".
Jednakże to wszystko wydaje się niczym wobec tego, co autor zaserwował nam w "Pałce niżej!". Jak King chce bawić się w komentatora sportowego, to niech robi to na łamach fachowej literatury sportowej. Gdybym nie czytał książek od początku do końca, to po dwóch stronach tego tekstu dałbym sobie z nią spokój (zapewne dlatego umieszczono go na samym końcu ).
No dobrze, dość narzekań. Czas na kilka pozytywnych słów na temat "Marzeń i koszmarów" Stefana.
Fajną ciekawostką jest to, że dwa teksty z tego zbioru nawiązują do jakże genialnego "Sztormu stulecia". Pierwszy pod względem treści, a drugi pod względem formy. "Urodzi się w domu" jest kolejną historią z wyspą Little Tall w tle, na której tym razem pojawiają się zombie. Natomiast "Przepraszam, to nie pomyłka" jest napisane w formie scenariusza i opowiada o konsekwencjach tajemniczej rozmowy telefonicznej. Nie są to jakieś wybitne nowelki, ale czyta się je całkiem przyjemnie.
Kolejne dwa opowiadania to jakże bliskie memu sercu wampiry, a ściślej rzecz biorąc chyba nawet jeden wampir. "Nocny latawiec" i "Popsy" sprawiły mi niezłą frajdę.
Do tych ciekawszych tekstów zaliczyłbym niecodzienną wizję przyszłości ludzkości w "Końcu całego bałaganu", największy jam session wszechczasów w "Mają tu kapelę jak wszyscy diabli", palaczy widzących inaczej z "Ludzi godziny dziesiątej", alternatywny Londyn z "Crouch End", oraz odlotowy "Dom na Maple Street".
Jednakże moi faworyci to stricte sensacyjny "Cadillac Dolana" (fajna historia i ciekawy główny bohater), porażająca historia doświadczonej nauczycielki z "Udręki małych dzieci" (jakże krótki i przerażający tekst), oraz przypominająca po części jeden z wątków wieżowych "Ostatnia sprawa Umneya" (świat alternatywny czy rozdwojenie osobowości głównego bohatera?). Najbardziej zdemolowała mnie jednak "Udręka małych dzieci", ta nowelka wywołała na mnie podobne wrażenie co "Kocięta" Deana Koontza, po prostu masakra!
Zapewne każdy znajdzie dla siebie coś ciekawego w tym zbiorze, jednak najlepszym zabiegiem byłoby dla niego odchudzenie o połowę. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda!    
Najbardziej adekwatny jest tytuł tej książki, kiedy to marzenia autora stają się koszmarami dla czytelników. Stanowczo nie polecam!

co wy mówicie? czemu tak mówicie/ czemu niszczycie mi dzieciństwo? to pierwsza książka Kinga i dzięki niej przeczytałem wszystkie kolejne!