Dla mnie Joyland było rewelacyjne.
Kryminał? Dajcie spokój, King kilka razy mrugał do czytelnika, że w ogóle nie o to mu chodzi i ten delikatny rys moim zdaniem jest fajny. To w moim odczuciu była sentymentalna podróż obyczajowa, z mieszanką zjawisk nadnaturalnych i kryminału na miarę zwykłego życia, a nie bohaterów pokroju Lincolna Rhyme'a
Devin - świetny. Niby życiowa fajtłapa, niby mięczak, niby gość, którego można by poklepać po ramieniu i powiedzieć "oj stary... ogarnąłbyś się." ale ma w sobie coś, co sprawia, że nie jest obojętny. Bardzo mi przypominał zachowaniem jednego przyjaciela, także ja bawiłem się podwójnie dobrze. Genialna historia zwykłego młodego chłopaka.
W ogóle książka trafiła albo idealnie w mój nastrój i "czas", albo po prostu jest tak dobra bez jakichkolwiek wyjaśnień.  
Miałem też wrażenie, że to jedna z najlepiej napisanych książek Kinga. Bez wodolejstwa, bez jakichś niepotrzebnych wtrąceń, językowo bogata ale i prosta w odbiorze. Czego chcieć więcej?

Z tego tytułu: książka zaraz po przeczytaniu trafiła na moją ścisłą Kingową czołówkę.

Joyland za mną i muszę powiedzieć, że to dobra książka. Jako horror sprawdza się słabo lecz jako powieść obyczajowa już bardziej.
King jak mało kto umie opowiadać i tutaj właśnie opowieść jest ciekawa oraz wciągająca.
Postacie są ciekawe i co mi bardziej zawadzało to nie wykorzystanie scenerii do zbudowania grozy. Wesołe miasteczko jako miejsce akcji ma potencjał i w połączeniu z opowieścią o duchu sprawiłoby to, że mogłaby wyjść przerażająca historia. Niestety na drugim planie znalazł się wątek o duchu , a na pierwszym mamy wątek obyczajowy . Co trzeba przyznać książkę czyta się błyskawicznie i fajnie.

Jee, przeczytałam. Cóż mogę rzec, w dalszym ciągu uważam, że im dłuższy King, tym lepszy. Joyland za długą książką nie jest i to, jak dla mnie, jest na minus. Nie zdążyłam się zżyć z bohaterami, nie zauważyłam w ogóle tego rzekomego rozpaczania po rozstaniu Deva z dziewczyną, tak samo jak wątek kryminalny jak dla mnie zbyt szybko się zaczął i skończył. Nie poczułam tych rzekomych emocji, ale dla mnie książka jest za krótka po prostu, ja lubię czytać opasłe tomiszcza, powoli się wkręcać w fabułę, zaznajamiać z bohaterami i mieć czas na kupę przemyśleń odnośnie tego, co zrobią dalej. Niemniej jednak historia ładna, trochę smutna, trochę sentymentalna, i chociaż spodziewałam się czegoś więcej (miał być horror w wesołym miasteczku), to i tak nie czuję się zawiedziona. Miła i ładna historia.

"Hej Jonesy, skocz no do dunki przy Rakiecie na księżyc". wie ktoś co oznacza ten slang?

Wybitne dzieło to to może nie jest jednak bardzo ciekawa pozycja i nie mi się podobała.
klimat wesołego miasteczka - super się to czytało i ja lubię takie "klimaty" więc mi jak najbardziej podeszło.
wątek kryminalny - dosyć ciekawy , możemy się wprawdzie domyślać, że zabójcą jest któryś z bohaterów, ale do końca nie wiadomo który to z nich.
wątek nadprzyrodzony - jakoś specjalnie mi nie przeszkadzał, zresztą to King więc nie powinno dziwić , że takowy się pojawił.
główny bohater - niby taki przestraszony, niby nieszczęśliwy, ale ogólnie na plus. \
Jedyne do czego można się przyczepić to chyba do zbyt krótkiej ilości stron
Od dłuższego czasu nie czytałem nic nowego Kinga więc bardzo miła odskocznia choć na kolana mnie nie powaliło.
Ogólna ocena 6/10
pozdrawiam

Postanowiłem nadrobić nieco kingowskich zaległości. A że bałem się zabrać za którąś z cegieł... trafiło na "Joyland".

Wiadomo, to zasadniczo powieść obyczajowa z wplecionymi wątkami kryminalnymi i nadprzyrodzonymi, zaś całość podlano nostalgicznym sosem. To ostatnie podoba mi się tu najbardziej - nie od dziś wiadomo, że King umiejętnie trąca tego typu struny. Ale też nie zgodzę się, że to książka bez zbędnego wodolejstwa - w pierwszej połówce nieraz kręciłem głową z niedowierzaniem, że King po raz kolejny raczy mnie jakimś zupełnie nieistotnym szczegółem, powtarzając nieraz informacje już wplecione w tekst gdzie indziej. Pod koniec autor dziękuje swojemu redaktorowi - a ja odniosłem wrażenie, że tej redakcji tu po prostu nie było, że tekst trafił do jakiegoś psychofana Kinga, który spija każde słowo swego mistrza niczym ambrozję Przy czym te wszystkie uwagi dotyczą głównie opisu życia w wesołym miasteczku. Wydaje mi się, że King za bardzo chciał się pochwalić swoją wiedzą w tym zakresie. Pozostałe wątki obyczajowe wypadły bardzo dobrze - przyjaźń, utracona miłość, kruchość życia, upływ czasu - trudno się tu do czegoś przyczepić. King jest dobry w te klocki.

Wątki nadprzyrodzone mamy dwa, przy czym ducha mógł sobie autor darować, wydaje się tu doklejony na siłę. To tylko maźnięcie pędzla, ale i tak chyba niepotrzebne. Z kolei wątek chłopczyka naturalnie uzupełnia się z wątkiem kryminalnym. Ten, niestety, raczej słabiutki, choć trochę jednak czytelnika angażuje.

Ogólnie - nie jest to najsłabsza książka Kinga, ale do najlepszych sporo jej brakuje. Taki średniak, w sam raz na 6/10.