To Bruno to odezwij się jak przeczytasz (obstawiam że najwcześniej na święta jeśli wogóle dasz radę przebrnąć  )
Spodziewam się raczej skrajnej opini. Mało kto ma opinie o HL że przeciętniak. zazwyczaj albo plus albo minus

No i HL przeczytana!!! Powiem krótko... machnąłem ją w 5 dni i z każdą kolejną stroną żałowałem że nie mam na tyle czasu, żeby przeczytać ją szybciej! Jednym słowem książka mnie zaczarowała i od momentu przewrócenia ostatniej strony nadal jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Jak dla mnie, jednym słowem REWELACJA!!!!

Na początku narracja. Senna, momentami przegadana, naszpikowana retrospekcjami i innymi wydawać by się mogło niepotrzebnymi rzeczami... czyli jak dla mnie super. Takiego Kinga pokochałem i takiego chcę czytać. W sumie cała fabuła jest prosta i w czasie rozciągnięta bardzo króciutko, to właśnie retrospekcje napędzają całą książkę.
Dla mnie już od pierwszych stron nasunęło się skojarzenie z Workiem kości, która jak wiadomo jest moją ulubioną książką Stefcia, ale na pewno nie na tym bazuje moja wysoka ocena.

Jeśli chodzi o najmocniejszy dla mnie punkt całej książki to nie jest to ani gówna bohaterka, do której w gruncie rzeczy mam mieszane uczucia. Ani nie wryła mi się w pamięć czymś specjalnym, ani też jakoś mnie do siebie nie zraziła. Po prostu była i tyle. To co powoduje, że od dziś stawiam tą książkę w czołówce dokonań Kinga to wspomniane wyżej retrospekcje i klimat całej książki., której w zasadzie głównym bohaterem jest Scott Landon. Jego życie i jego historia (zwłaszcza dzieciństwa!!!) to dla mnie jedna z najlepiej opowiedzianych przez Kinga historii.

Co do słownictwa do którego tak często w swoich komentarzach się odnosiliście, to powiem że było to dla mnie nowe, a jakże ale bardzo fajne doświadczenie. Przez różne skróty i niezrozumiałe słówka czytelnik wkroczył w te najbardziej intymne relacje jakie w swoim małżeństwie dzielili ze sobą Scott i Lisey. I to mi się bardzo podobało, bo pozwalało uwieżyć, że to co łączyło tych dwoje ludzi przez tyle lat było naprawdę wyjątkowe.

Jest oczywiście parę słabych punktów w tej książce, ale będąc nadal pod wpływem długaśnika raczej dostrzegam ich mniej niż więcej Ale na pewno jedno jest pewne, tą książkę można ocenić tylko skrajnie plus albo minus. Ciężko odnieść się do niej jako do średniaka. Trzeba ja albo pokochać, albo znienawidzieć

HL oceniam bardzo wysoko. Obok Worka kości, Martwej strefy i Dallas'63 jest to kolejna książka, którą będę polecał w pierwszej kolejności.

9/10

Ps-a teraz czekam na gromy

Chciałbym móc powiedzieć to samo, ale wiem, że nawet mając dobre intencje nie jestem w stanie przebrnąć przez ten bełkot i drugi raz nie spróbuje i tak o jeden raz za dużo jak dla mnie  
Bruno no cóż podziwiam i zazdroszczę, że ta powieść dała Ci tyle przyjemności  

Hehe dzięki Może wynika to z tego, że po niektórych naprawdę mocnych opiniach nastawiłem się na coś super słabego, a że już tej ksiązki bardziej zbrukać sie nie dało nie pozostało nic innego jak odbić ją od dna i zacząć chwalić


No własnie owo wymęczenie nie mialo u mnie w ogóle miejsca. W pierwszy dzień czytania tej knigi obróciłem 250 stron i żałowałem, że czas nie pozwala na więcej. Takie senne historie, retrospekcje, psychologia i ogólnie więcej obyczajki niż akcji to dla mnie takie elementy w książkach które uwielbiam (...kurde, "Blaze" o którym piszesz też mi się bardzo podobało )

Przeczytałem "Historię Lisey" czwarty raz i dla mnie jest to książka którą King udowodnił, że jest pisarzem wszechstronnym. Dzieciństwo Scotta to jedna z lepszych opowieści jakie wyszły od Kinga, zupełnie też jak Księżyc. Cały czas jestem pod wrażeniem.
Oczywiście są też minusy takie jak
Smaku dodaje ogromna ilość powiedzonek i naprawdę bardzo intymna momentami atmosfera. Czuć od tej książki, moim zdaniem, prawdziwe uczucie.
Zawsze towarzyszą mi ogromne emocje przy czytaniu tej pozycji i w sumie Lisey i długaśnik znajdują się w pierwszej dziesiątce moich ulubionych kingów [ba nawet w pierwszej piątce]. Niewiele dla mnie może się równać z klimatem tej powieści.

Aż wpadłem na forum po dłuższej przerwie co by pożalić się Wam jak koszmarnie ciężko czyta mi się tę książkę Gdyby nie to że czytam ją na przerwach w pracy (więc i tak nie mam nic lepszego do roboty), to nie wiem, nie wiem czy bym jej nie odłożył "na później które nigdy nie nastąpi". Jestem w okolicach 80 strony i wciąż jeszcze żyję nadzieją że będzie lepiej

Nie strasz

chyba niesmaku ilekroć czytam "smerdolony", "srokaty", "lalunia Liesey" albo "baf", mam ochotę walić głową w ścianę Znaczy nie, ok, ja rozumiem - swój język, wszystko super fajnie... byle tak wywalić z książki 3/4 powtórzeń tych słów, bo ja wysiadam...

Lex nie ma się co łudzić tak będzie już do końca, a nawet gorzej bo frustracja rośnie z każdą stroną. Poczekaj az dojdziesz do długaśnika i księżyca Booya to są dopiero absurdy i głupoty. No ale nawet taki mistrz jak King nie napisał samych arcydzieł

Chyba zaczynam Wam wierzyć, bo 120 strona i nie jest lepiej Na pocieszenie myślę sobie, że skoro to już 1/4 książki, to pozostałe 3/4 też jakoś zmęczę

Szczerość

Ale z tego co czytałem to ta historia dzieciństwa Scotta ma być ciekawsza? Zobaczymy

Ja nie dałem rady, po pierwszych kilku stronach, które z ledwością przemeczyłem, dałem sobie spokój, to nie dla mnie historia, do takich książek trzeba dorosnąć i więcej doświadczyć w życiu.Zamówiłem sobie Kobierzec Barkera i właśnie zacząłem czytać, od Kinga robie sobie przerwe, potem mooże Joyland, albo coś znowu starszego.

Czyli witamy po właściwej stronie barykady