Kurczę, ale w Worku kości mamy całą masę znakomitych wątków, bardzo dobrze przygotowanych i poprowadzonych od początku do końca, to jest nie porównywalne, a akcja wolniejsza od HL na pewno nie jest. W HL wszystko było durne i nonsensowne. Począwszy od długaśnika ze srokatym bokiem, przecież to jest jakiś kosmos jego nawet sobie wyobrazić nie można, a nawet jeśli to wzbudza bardziej śmiech niż strach. Zachowania Lisey, jej sióstr kolejne nonsensy i kompletne wariatkowo, nikt w żadnej sytuacji nie zachowywał by się nigdy nawet w zbliżony sposób tak jak one, to mnie strasznie po oczach waliło, że od początku żyły w jakimś wimaginowanym świecie, a same do końca nie były przekonane czy on jest prawdziwy. Wreszcie ślimacząca się jak flaki z olejem akcja. Wysiadywanie na strychu, ciągłe wspomnienia, jak Scott to jak Scott tamto, urojony świat, jakiś język dziwny, zdarzało się, że czytałem niektóre zdania po 3 razy po czym odładałem książkę z pytaniem "co to k... ma być?". Wreszcie tak zachwalane dzieciństwo Scotta i "złamazia" jego brata, dajcie spokój to było karykaturalne, okropnie monotonne, szare i nieciekawe a jedyne emocje jakie u mnie budziło to irytacja i zniechęcenie do dalszego czytania 

Wybaczcie nie miało być z mojej strony zamierzonych wulgaryzmów, bardziej miało to być ukazania poprzez cytat ilość negatywnych emocji drzemiących we mnie przy czytaniu HL. Jeśli kogoś uraziłem wybaczcie, a Ty Duddits się nie denerwuj przecież tylko sobie dyskutujemy. Jak łatwo się domyślasz do mnie Twoje argumenty odnośnie akurat tej pozycji również nie trafiają, co nie znaczy, że przy innych książkach się nie zgadzamy

Duddits, rozumiem porównania "HL" z "WK", ale bez przesady - tam (tzn. w "Worku kości") działo się summa summarum znacznie więcej i szybciej. Chociaż "szybciej" to może nie jest dobre słowo. Może po prostu napiszę, iż w "Worku kości" dawało się zauważyć rozwój fabularny i stopniowanie napięcia. "Historia Lisey" zaś to jedna wielka fabularna maź.

Jakieś pierwsze 70-80 stron szło mi dośc opornie, potem było coraz lepiej. Im dalej, tym łatwiej mi się to czytało. Właściwie nie wiem, czy jest w tej książce coś, co mi się nie podobało szybko zaprzyjaźniłam się ze wszystkimi bafami, księgadami, cudami błękitnookimi itp, bo sama wymyślam i używam najgłupsze słowa na świecie.
Księżyc Booya... to co się działo na asfalcie... przeszłośc Scotta...(to było przerażające, naprawdę;) )
Niemniej jednak nie jest to książka dla każdego. Pożyczyłam ją dwóm osobom: jedna walnęła ją w kąt po 40 str bo uznała, że nie da się tego czytac, a druga męczy ją już 3 miesiąc i powoli zbliża się do końca, mówiąc "skubana się opiera przede mną"

a ja ta książke po prostu kocham:) dla mnie magia:)

To w twardej, zielonej okładce, to po prostu starsze wydanie.

No niestety pan Leszek Teleszyński jest głównym kingowym lektorem. Co ciekawe ja jego interpretację HL oceniłem dość wysoko, a to dlatego, że jest to moim zdaniem po prostu najlepszy jego audiobook. Początek faktycznie jest tragiczny, ale też początku książki bardzo nie lubię. Dalej moim zdaniem jest znacznie lepiej, ale nie wiem na ile to wina obniżonej poprzeczki.

PS. A mi głos faceta w tej książce nie przeszkadzał. Nawet nie pomyślałem, że może faktycznie lepiej by było jakby kobieta czytała.

Mam obydwa wydania Historii Lisey (w zielonej okładce i wznowienie Prósa). Książkę czyta się początkowo bardzo ciężko i trudno przebrnąć pierwszych 100 stron, ale potem historia naprawdę wciąga. A opowieści związane to dla mnie najlepsza część książki. Nawet te całe wymyślone słownictwo z czasem zacząłem odbierać bardzo pozytywnie. Dla mnie ta książka nie jest w top 10 Kinga ale w top 20 może się zmieścić. Polecam i nie rezygnujcie trudny początek zostanie wynagrodzony.

Czytałem dwa razy pierwsze wydanie i jestem w zasadzie pewien, że tam też jest ten błąd, chociaż nie mogę tego sprawdzić w tej chwili Ale nowe wydanie nie przechodziło chyba żadnej dodatkowej korekty, więc raczej dziwnym by było, gdyby się czymś różniły

Na początek:


Po rozważeniu... Stwierdzam, że wpiszę się jednak tu. Mimo wszystko.

Cóż. Skończyłam wczoraj. Szło mi zadziwiająco długo. Czytałam aż trzy tygodnie, a takiej grubości książkę łykam zazwyczaj w dwa, trzy dni. Tym razem trwało to zdecydowanie dłużej, chyba z kilku powodów. Po pierwsze - miałam generalnie dość mało wolnego czasu. Poza tym podzielam opinię wielu - jedna z trudniejszych książek Kinga, z jakimi spotkałam się do tej pory. Jedna z trudniejszych, ale na pewno nienużących. Powolnie rozkręcająca się akcja i specyficzny, poetycki język nie zniechęcały mnie - wręcz przeciwnie - intrygowały. Gdy zaczynałam lekturę, miałam wrażenie (i cichą nadzieję), że tym razem obejdzie się bez specjalnie nadprzyrodzonych i magicznych wątków. Miałam chyba po prostu ochotę na czystą, pełną szaleństwa 'krwawą lovestory'. Bez fantastyki. Gdy jednak dotarłam już do wykreowanego przez Kinga Księżyca Boo'ya, nie zniesmaczyłam się. Dla porównania - wątek obrazu i innego świata w 'Rose Madder' bardzo mnie rozczarował i zepsuł ogólną opinię o książce. W 'Historii Lisey', jak dla mnie, mogłoby obyć się bez tej innej rzeczywistości, ale nie wpływa ona negatywnie na odbiór. Jakie emocje i uczucia towarzyszyły mi podczas lektury? Na pewno napięcie, ale nie strach. Niedowierzanie i złość, że kolejny raz spotykam się z toksycznymi relacjami między najbliższymi osobami. Uśmiechu na twarzy też trochę było. No i wzruszenia, oczywiście. A że kończyłam ją w pracy, może i trochę wstydu z powodu płynących łez. Ale mnie potrafi wzruszyć wiele, nie dziwiłam się nazbyt.

Podsumowując, jestem za. Zdecydowanie. Ważna pozycja, jak dla mnie.

'Wszystko to samo?'