Rok wydania: 1992

To, co wydarzyło się 30 lat wcześniej nad jeziorem Dark Score, podczas całkowitego zaćmienia Słońca, rzuca posępny cień na życie Jessie, przykutej kajdankami do łóżka w domku letniskowym, z trupem męża po przeciwnej stronie sypialni. Perwersyjna gra erotyczna Geralda zmienia sie w dwudziestoośmiogodzinny horror, a półnaga Jessie zostaje sama z tym, co czai się w mroku - w mroku lasu za oknem, mroku zaćmienia, mroku jej samej. Zobaczy tam coś, od czego mało nie postrada zmysłów.

Eee no wypowiadaj się ile chcesz (choć i tak same głupoty będziesz tu pewnie pisał ). Ja zawsze białej gorączki dostawałem jak przy innych książkach wracałeś do GG albo DC i na każdym kroku pisałeś jakie to dno. Tu jest właśnie odpowiednie miejsce by to... no może nie to pisać, ale by o książce się wypowiadać. A książka dla mnie cudowna. Choć czytałem ją tylko raz wieki temu i cały czas opieram się na tym jednym doświadczeniu. Możliwe, że teraz bym to już zupełnie inaczej odebrał, ale wtedy mnie ta powieść zachwyciła, a momentami autentycznie przeraziła. Może był to odpowiedni moment i nastrój i może już nigdy by się to nie powtórzyło, ale nie zmienia to faktu, że lekturę wspominam bardzo dobrze.

A ja się zawiodłem na tej pozycji strasznie, bo od samego początku byłem przekonany, że Gra Geralda to będzie taka "Dziewczyna z sąsiedztwa" ,a niestety się rozczarowałem i to cholernie, bo książka niestety sięga dna.

GG jest średnia. Na początku bardzo mi się podobała, te rozmówki do siebie też, ale później troszkę się dłużyło - gdyby ją skrócic było by dużo lepiej. spojler Czytając o psie i facecie w kącie koniec chciało mi się krzyczec Końcówka taka sobie, niby spoko ale nie ma rewelacji, choc scena ucieczki samochodem o ile pamietam wywarla na mnie wrazenie...o ile pamietam...

"Gra Geralda" jest książką, która uratowała mnie od śmierci z nudów na kilku naprawdę sennych wykładach (a że były listy obecności chodzić trzeba było). Więc już za to ma u mnie wielkiego plusa. A dodając do tego tajemniczą postać z kąta, nieciekawą sytuację głównej bohaterki oraz jej próby wydostania się z opresji dostajemy dobrą książkę, która mi bardzo do gustu przypadła.
Dodatkowo nie sądziłem, że czynności takie jak np. napicie się wody ze szklanki mogą być tak emocjonujące  

mnie się niestety nie bardzo podobała dobrnięcie do końca to była katorga miałem wrażenie ze King się poprostu nudził i z braku laku napisał sobie takie tam coś albo sfabularyzował jakieś swoje skryte fantazje seksualne

Masz rację, też strasznie rozczarowało mnie zakończenie. Tajemnicza postać z kąta pokoju pozostawiłaby o wiele większe wrażenie i bardziej by przerażała, gdyby nie wszystko zostało dopowiedziane, w tym miejscu King naprawdę mógł pozostawić czytelnikowi pole do domysłów, bo o ile książkę uważam za świetną, trzymająca w napięciu i naprawdę dobrą jeśli chodzi o prześwietlanie psychiki bohatera, to zakończenie beznadziejne.
    Niemniej naprawdę to jedna z pozycji, które wywarły na mnie większe wrażenie. Nie wiem czemu to zawdzięcza, może lekko klaustrofobicznemu klimatowi, może świetnej analizie osobowości głównej bohaterki i jej heroicznym wręczy wysiłkom fizycznym i psychicznym, beznadziejności sytuacji w jakiej się znalazła i tego, w jaki sposób King przy minimum akcji potrafił mnie tak wciągnąć. Pamiętam, jak ciężko mi sięGrę Geralda momentami czytało, ponieważ próby oswobodzenia się z kajdanek albo podcinania sobie żył szkłem (zwłaszcza to. Boże, słabo mi się robiło od czytania tej sceny, jestem przewrażliwiona na tym punkcie)wykańczały mnie po prostu psychicznie Nie lubię takich scen, książka kilka razy lądowała w kąt przez to, ale tak mnie wciągnęła, że jednak się z nią szybko przepraszałam Strasznie podoba mi się to, że King ograniczając się przez większość fabuły do jednej postaci i jednego pomieszczenia potrafił tak zainteresować, przestraszyć i wzbudzić wiele rożnych emocji. Już sytuacja głównej bohaterki jest przerażająca, nawet bez psychola czającego się w cieniu. Książka była straszna, gość w kącie był straszny, niestety, tylko do pewnego momentu, naprawdę odnosi się wrażenie, że King miał co do tej postaci jakieś inne plany, potem zabrakło pomysłu i stanęło na czym stanęło, a szkoda. To znaczy-nie mówię,że ta postać i tak nie była przerażająca, po prostu jakoś straszniejsza była ta niepewność i różne dziwne pomysły, jakie wcześniej podrzucała wyobraźnia. Chyba już bardziej satysfakcjonowało by mnie, gdyby był po prostu tworem umęczonej psychiki Jessie. Kiedyś GG bardziej bardziej mi się podobała, jednak z biegiem czasu zakończenie coraz więcej traci w moich oczach. Ale poza tym minusem, zdecydowanie na tak, chociaż nie mam ochoty do niej wracać, dlatego właśnie, że była tak psychicznie wykańczająca, w pewnym momencie człowiek czuł się jakby sam leżał już nie wiadomo ile na tym nieszczęsnym łóżku, czuł bolesne skurcze mięśni, fizyczne zmęczenie tym wszystkim.

Dobra na raz . Podobała mi się, trzymała w napięciu, a moment oswobadzania się z kajdanek sprawił, że mentalnie zasłaniałam sobie oczy. Tajemnicza postać jakoś mi umknęła w tym wszystkim. Taki dodatek do już i tak wystarczająco ciarorodnej sytuacji głównej bohaterki .

Też tak sądzę. Jakby było więcej masakry ze strony męża w stronę żony to było by ciekawie, a tak łóżko i bohaterka przez 3/4 powieści.  Nuda,nuda i jeszcze raz nuda.  A moje moje nerwy szarpał jeszcze ból zęba, który mi akurat wtedy dokuczał i to na tyle, że spokojnie mogę rzecz, iż stoczyłem poważniejszą walkę psychologiczną niż ta Jessie.   

Właśnie skończyłem czytać "Grę Geralda" i szczerze przyznaję, że to pierwsza książka przez którą z ledwością zdołałem przebrnąć. Są dla mnie tylko dwa wytłumaczenia takiego obrotu sprawy. Albo ta historia jest kompletnie durna, albo psychodeliczny stan umysłu głównej bohaterki jest tak dobrze napisany, że i mnie udzielił się podczas czytania jego klimat. Chociaż bardziej skłaniałbym się do tej pierwszej opcji.
Początek zapowiadał się całkiem nieźle, ale spodziewałem się po nim zupełnie innego obrotu sprawy. Autor dość szybko sprowadził mnie na ziemię kiedy doszło do patowej sytuacji w jakiej znalazla się Jessie Burlingame. Nie powiem, że zaistniałe okoliczności nie są przerażające, ale autor stawiał już w podobnych sytuacjach bohaterów swoich książek, gdzie zrobił to o wiele lepiej (np. w "Cujo" czy "Misery").
Nuda wyzierająca z kart tej książki jest po prostu obezwładniająca, a schizofreniczne dialogi w głowie Jessie po prostu wykańczają. Książka jest stanowczo za długa, po co rozciągać coś takiego do trzystu stron, gdzie raptem pięćdziesiąt z nich jest tak naprawdę w stanie przyciągnąć uwagę. Jak dla mnie Dolores Claiborne jest dużo ciekawszym tekstem aniżeli "Gra Geralda".
O dziwo, kiedy juz miałem uznać ten tytuł za najgorszą rzecz jaką dotychczas przeczytałem spod ręki Stefana, końcówka zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie!  Głównie za sprawą nawiązania do Castle Rock i osoby Andrew Joubert'a. Opisane są tu wydarzenia mające miejsce po tragicznej wizycie Lelanda Gaunta w miasteczku, rewelka! Niestety nawet ta zaskakująco dobra końcowka nie jest w stanie przyćmić mojej wcześniejszej mordęgi z tym tekstem.
Pojawia się też nawiązanie do "Dolores Claiborne", które jest według mnie totalnie głupie i bezpodstawne. Obie te historie łączy tylko jeden fakt, zarówno dla Dolores jak i Jessie całkowite zaćmienie Słońca z 1963 roku było czymś niezapomnianym.
Jak ktoś lubi schizy w stylu Detty/Odetty z MW, to może i zaprzyjaźni się bliżej z Jessie Burlingame, ja nie kupuję takich postaci.
Pierwszy raz z czystym sumieniem nie polecam przeczytanej przez siebie książki, chyba, że ktoś potrzebuje czegoś mocnego na sen!