Widzę jakiś nowy blog. Poczekam i jak nie umrze za tydzień lub dwa to dodam u siebie Tylko czy warto powielać SK? Recenzje wyślesz to Ci opublikują, newsy są, zdjęcia to wystarczy wpisać w gnojowniku 'King' i jest tysiąc...
Z resztą OT robię, ale nawet nie wiem gdzie o takich rzeczach pisać.

EDYCJA:
Jak coś to nocny skasuj.

Co prawda moim ostatnim założeniem było przeczytanie w chronologicznej kolejności wszystkich Bachmanów, ale kiedy dotarłem do "Regulatorów" grzechem byłoby nie pójść za ciosem i nie zapoznać się z ich drugą połową.  Myślałem, że zawaliłem znowu kolejność i powinienem przeczytać najpierw "Desperację", ale NoBoDy wyprowadził mnie z błędu i okazało się, że kolejność nie gra tu jednak roli. W sumie nawet się cieszę z takiego obrotu sprawy, gdyż zacząłem od tej słabszej połowy, a na deser zostawiłem sobie to co najlepsze.
"Desperacja" to horror pełną gębą, posiada świetny klimat, poraża tajemniczością i wręcz ocieka krwią. Książka nie nudzi, dużo się w niej dzieje, a pomimo wielu wspólnych faktów znanych z "Regulatorów" nadal ciekawi i nie pozwala oderwać się od niej nawet na chwilę.
Niesamowite jest to, że pomimo tak wielu cech wspólnych, te książki stanowią dwie odrębne historie. W obu powieściach użyte są te same postacie, wykorzystane są te same lokalizacje, nawet wątki fabularne potrafią się powtórzyć. Jednak pomimo tylu podobieństw nie tworzą ciągu fabularnego i nie są wzajemną kontynuacją, tak jakby się tylko przenikały, lub nakładały. W każdym bądź razie chylę czoło przed pomysłowością autora, ten książkowy duet jest prawdziwą ciekawostką czytelniczą.
Bardzo mi się podobał zawarty w "Desperacji" wątek religijny (jak widać w komentarzach nie wszystkim ), rzucił przynajmniej nieco więcej światła na walczące ze sobą strony, chociaż i tak istotę Taka można interpretować na wiele sposobów (w "Regulatorach" potraktowano ten temat jeszcze bardziej enigmatycznie). Jednak w końcówce Stefan tak namieszał wokół postaci Johna Marinville'a, że już momentami zacząłem się w tym wszystkim gubić, ale zrzucam to na fakt, że jestem człowiekiem małej wiary.
Jak napisał wcześniej NoBoDy, końcówka być może i jest przewidywalna, ale o dziwo nie psuje odbioru całości i wydaje się być bardzo przemyślana.
"Desperacja" to bardzo dobra książka, obowiązkowa pozycja dla fanów horroru. Według mnie to jasno błyszczący punkt w twórczości Stefana, jak na razie dla mnie ścisła czołówka.

Desperację skończyłem 4 dni temu i uważam, że książka jest jedną z najlepszych Kinga. Mistrzowsko wykreowane postacie i ta opustoszałość miasteczko...super. Super postać Entragiana(czy jakoś tak) i te wplatane słowa jak mówił. Wątek religijny jakoś specjalnie mi nie przeskadzał, ale też czegoś rewelacyjnego nie wniósł. Ogólnie książka bdb i napewno w czołówce moich książek Króla  

I tu jako fan "Desperacji" muszą z Tobą Ciacho podyskutować:)
Zacznę może od tego, że jestem nie wierzący, nastawiony bardzo anty do wszelkiego rodzaju religii czy zachowań proboskich. Aczkolwiek w tej powieści to co napisałeś nie przeszkadzało mi w ogóle. Zacznijmy od tego, że są dzieci w wieku 11 lat, które są obrzydliwie wręcz grzeczne. Sam takich dwóch znam i uważam postać Davida za bardzo realistyczną bo mam jego obraz przed oczami.
Dalej... Teologiczne bzdury i hasła typu "Bóg tak chciał" itp. nie traktuje w książce dosłownie. Uważam, że Boga jako takiego w fabule tu nie ma!!!
Wszystko co boskie dotyczy tylko i wyłącznie wyobraźni i niesamowitej wiary Davida, która była tak silna że w myśl przysłowia "wiara może góry przenosić" jego wiara sprawiła, że dokonywał dużych rzeczy jak na 11-latka i wpływał pozytywnie na psychikę innych ludzi w trudnej sytuacji (patrz Marinville). Kwestia interpretacji fabuły. Dla mnie Boga tu nie ma. Raczej charyzma i siła woli młodzieńca, który ma trochę szczęścia i opanowania.

Postacie to dla mnie przede wszystkim Entragian. Genialny, tajemniczy i mocny czarny charakter. TOP 3 czarnych charakterów u Kinga jak dla mnie. Nie lubię z kolei typów typu Eddie (on od 3 tomu już się da lubić),Marinville,Larry Underwood czy Richie Tozier. Cwaniaków, lekkoduchów i lekceważących innych. Zdecydowanie wolę bohaterów z wadami, ale z bezsprzecznie dobrym charakterem jak: Roland, Steve Ames, Stu Redman czy Bill Denborugh. To jest kwestia gustu.

Jako fan "Desperacji" uważam, że u Kinga jest maksymalnie 10-12 lepszych od niej powieści.

Zgadza się tylko kim jest Entragian dowiadujemy się po sporej liczbie stronic (z tego co pamiętam topo conajmniej 1/3 powieści). Do tego czasu Entragian jest znakomity jako czarny charakter. Przeraża, a wraz z opuszczonym miastem, pustynią, kojotami itp jest mistrzowski.

Co do zachowania Davida po "stracie" to się zgodzę, że jest to troszkę dziwne. Ale można to wytłumaczyć tym że był dzieckiem skrytym tłumiącym w sobie emocje no i przekonanym że po śmierci ludzie udają się w lepsze miejsce. Czyli znowu jego wielka wiara miała wpływ na jego zachowanie. Umówmy się że David nie jest normalnym 11 latkiem. To podstawowe założenie.

Co do teologicznych rzeczy to jednak moim zdaniem przesadzasz. Był może jeden rozdział którym jednak i tak podmiotem był David gdzie było nagromadzenie gadania o Bogu, a tak to jednak w większości był to świetny horror. Nie będąc zbyt wyczulony można przejść obok tego gadania nie rozpamiętując go.

No niby tak,ale to potem było tylko opisywanie co się działo przed tym zanim rozpoczęła się akcja książki,a to dalej nie był Entragain tylko Tak. Także ja go nie zaliczam w poczet antybohaterów, tylko mało znaczących marionetek.


David,to mi takiego Dudditsa przypomina. Bez jaj. Niby się wybija,jest w pewien sposób specjalny, ale nijak się to ma do jego świetności, bo wg mnie obydwie te postacie są aż nazbyt irytujące i nużące. Jest znacznie więcej pozytywnych i interesujących bohaterów w powieściach Kinga.


Nie wiem czy przesadzam. Ja jestem wierzący i jakby nie było nasz punkt widzenia-pomijając już samą kwestię gustu- jest w tym momencie diametralnie różny. Dla mnie przesadą jest pisanie wyrazu "Bóg" tyle razy, ile tylko można by podkreślić w horrorze ten religijny pierwiastek,chociaż można było się ograniczyć jedynie do jakiejś jednej konkretnej rozmowy poruszającej kwestie teologiczne oraz do samej ingerencji Boga, która dla Ciebie jest tylko wyobraźnią Davida, ale nie ważne. Może jakbym czytał mniej niż 100 str dziennie,by mnie to nie znużyło. Może jakbym czytał w innym okresie. Może jakbym puścił w tle Ziarno,to by mi to pasowało. Ale gdybać można,a faktyczny stan rzeczy jest jaki jest i nie dam się przekonać,że to jedna z najlepszych książek Kinga.

No właśnie nie aż tak,jak myślisz. Podkreśliłem fakt,że samo to,iż on jest niewierzący a ja tak sprowadza się już z góry do skrajnie różnych emocji i odbioru. Ale ja nie odbieram tego tekstu jako naruszenie mojej prywatnej granicy wiary i postrzegania istoty wyższej,którą jest Bóg. Źle mnie zrozumiałeś Nobody. Nie mam nic do nowych pomysłów z wykorzystaniem chrześcijaństwa czy samego Boga. Każdy ma swoje poglądy i o ile nie próbuje wypierać lub wpłynąć na chama na moje,to ja nic do tego nie mam.  Podkreślam raz jeszcze, że nie denerwuje mnie wykorzystanie wątku chrześcijańskiego i samego Boga tylko ilość odniesień i nadużycie niektórych słów,które dla mnie było nużące I owszem byłbym zirytowany jakby w takiej samej ilości było nadużywane słowo  "bulwa". Co prawda mniej, ale dalej byłbym. 

Dla mnie to najgorsza powieść Kinga. Może  czytając ją następny raz zmienię zdanie. Czytałem ją dosyć dawno i pamiętam, że to był prawdziwy horror(w sensie samego brnięcia przez stronice). Nuda i ciągłe sprawdzanie ile stron do końca byle zaliczyć tą pozycję. Kojarzy mi się ta książka bardzo źle.
Coż pan zrobisz? Nic pan nie zrobisz! 

Opis jak ulał pasujący do Regulatorów Jak to mówią... De gustibus...

Ja raczej swoim postem chciałem sprowokować dyskusję na temat tej książki, abyś podał jakieś argumenty czy coś. Bo takie pisanie "to najgorsza książka, nic z niej nie pamiętam" bez żadnych konkretów jest trochę jałowe i właściwie niepotrzebne. Po co właściwie taka wypowiedź? Nikomu nic taki post o książce nie powie... Najwyżej tylko fanów wkurzy