Rok wydania: 1981

Obraz horroru jako gatunku oglądanego oczami największej jego gwiazdy. W 'Danse Macabre' Stephen King opowiada swoim czytelnikom o horrorze - literackim, filmowym, telewizyjnym, nawet radiowym - omawia ważne dzieła, motywy i postacie, a przy okazji przytacza sporo anegdot ze swego życia. I pisze to wszystko jak tylko on potrafi - lekko, wciągająco, dowcipnie.

Książka rzeczywiście świetna, ale lekko już nieaktualna. To znaczy, czyta się ją z przyjemnością i miło jest dowiedzieć się czegoś o korzeniach nie tylko twórczości Kinga, ale i horroru w ogóle, jednak doskonałym posunięciem ze strony pisarza byłoby wydanie "Danse Macabre II"... Często natrafia się na różne wypowiedzi Kinga dotyczące różnych autorów, filmów i seriali, tak więc myślę, że gdyby chciał, to materiał na część drugą by z łatwością uzbierał. Kto wie, może kiedyś doczekamy się i tego?

Książka Danse Macabre zawiera dwa dodatki, tj. Filmy i Książki, które z tego czy innego względu zapadły Kingowi w pamięci. Które pisarz lubi, szanuje, i do których wraca od czasu do czasu. Może, jednak ktoś orientuje się, czy powstało 'nowsze', podobne zostawienie? Oczywiście autorstwa Kinga. Za każdą pomoc będę wdzięczny

Mam do tej książki jakiś taki sentyment szczególny. Jest to ewenement, jako że tworzył ją aktywny pisarz, w sumie teoretyk literatury (no co, jakby nie było facet jest absolwentem anglistyki) ale przede wszystkim fan. King myśli jak fan, pisze jak fan, i jak każdy fan bardzo emocjonalnie podchodzi do dzieł ze swojego (i mojego) ukochanego gatunku. Jak jest krytyczny, to bywa złośliwy i nie ma u niego taryfy ulgowej dla tego, o czym wyraża się krytycznie. Jak jest zachwycony, to entuzjazm bije z każdego zdania.

Przy tym dla mnie ta książka to też pokaz pokory Kinga wobec swojej własnej profesji. Pisarz nie wykorzystał w żaden sposób tego eseju jako pretekstu do lansowania siebie. Nawet część "Irytująca przerwa autobiograficzna"  jest poświęcona analizie funkcjonowania umysłu tego twórcy, lecz nie jego dzieł. Zresztą, książka więcej mówi o tym jak myśli fan horrorów, niż jak ich twórca.

Jednym z najczęstszych zarzutów wobec Konga jest to, że jego książka powstała za wczesne. Nie obejmuje więc ona tego, co w zachodniej kulturze grozy powstało w okresie po 1983 r. Fakt, książka nie obejmuje ani K. Koja, ani Ligottiego ani nawet Barkera. Jednak to co w niej jest zawarte, nie zestarzeje się nigdy, jak nie zestarzały się nigdy opowieści  z Kart Tarota.....

Dzisiaj skończyłem tą książkę i muszę powiedzieć, że wymęczył mnie King strasznie... Nie potrafiłem się wczuć w to co autor chciał przekazać, miałem wrażenie, że King pisał co akurat mu przyszło do głowy w wielu miejscach, jest sporo dygresji, które nie do końca łączą się z resztą rozdziału. Dodatkowo King wali spoilerami na lewo i prawo co jest jednak średnie... Ode mnie takie 4/10