Gdzie tu patos, nieszczęście i bolesne dla głównej postaci zakończenie??
Możesz zaznaczyć pogrubieniem?
No jak Cię nocny lubię, tak nie rozumiem, co w tym tekście dla Ciebie wyjątkowego i w zakończeniu, bo jest słabe, a bronisz jak fanatycy krzyża.

No to jakieś argumenty... King pisze je z perspektywy 3ciej osoby, ale ze wskazaniem na pechowego faceta, który ma zawsze wiatr w oczy, ale dostaje szansę.
To jest takie nowatorskie i ciekawe w tym opowiadaniu?
Zaskakujące i nowatorskie to by było jak by się kumpel dogadał z diabłem, a on by się zorientował po tym, że syn zawalił egzamin, a później żona zmarła bez powodu na zawał.

Wtedy jest coś ciekawego i umoralniającego, bo... nie da się dorobić na cudzej krzywdzie, nie ma w życiu nic za darmo i inne bla bla bla. A takie zakończenie jest.... oznaką indolencji autora. Był pomysł na to, że pechowiec co ma kumpla farciarza spotyka diabła,a ten mu proponuje układ. Pisanie w temacie i... zakończenie bez sensu, wydźwięku i znaczenia, ot takie, żeby było.

Tak jak nie zgadzam się z Nocnym w ocenie opowiadania - które moim zdaniem jest słabiutkie - tak zupełnie rozumiem jego argument o gorzkim finale. Może łopatologicznie to napiszę: Moim zdaniem niestety i tak nie ratuje to tekstu.

Kurde Nobody serio by cię takie zakończenie zaskoczyło? Bo takich opowiadań było już jakiś... tysiąc i chyba każdy kto czytał "Dobry interes" spodziewał się takiego banału w końcówce. Tak jak sam pomysł na opowiadanie kompletnie niczym się nie wyróżnia tak jedyne co ratuje ten tekst stawiając je w całkowicie innym świetle to właśnie zakończenie. I tak możemy się przerzucać w nieskończoność, ale najwyraźniej stanowisz odsetek procenta wśród czytelników tej książki.


No najwyraźniej każdy ma inne wymagania niż twoje, bo jakby King zaserwował to co ty proponujesz to stworzyłby denny morał, banał niczym nie wyróżniający się pośród setek innych tekstów tego samego typu. Ja nie oczekiwałem, że King przełamie tutaj ten banał i moje wymagania zaspokoił w tym tekście jak najbardziej.

Sory, ale tak własnie pisze się na forach internetowych - tym i każdym innym. Nie robi się osobnego posta do odpowiedzi na każdy cytat, na który chce się odpowiedzieć tylko robi się to w jednym poście. Gdybym rozbił to na wiele postów to i tak moderator by to złączył w jeden post, a mi by się dostal opierdol więc proszę nie pouczaj mnie jak się wypowiadać na forum.

Niby zdanie wyrwane z kontekstu, a i tak nóż się w kieszeni otwiera....

Ja o wyrywaniu zdań z kontekstu, Ty o sposobie odpowiadania, na posty. Nie dogadamy się nigdy

Wstrzymaj się z oceną bo też byłem pełen entuzjazmu jeszcze po pierwszym opowiadaniu.

Jakiś czas temu przeczytałem. Wrażenia ogólne - nie jest to najmocniejsza pozycja w dorobku literackim Kinga, nawet nie plasuje się na pierwszym miejscu wśród zbiorów nowelek Znacznie słabsza od Czterech pór, ale i zdecydowanie lepsza od Czterech po północy. Dość wyrównany zbiorek, nie ma utworu wybitnego, ale też i wybitnie słabego.

1922 - King mocno flirtuje z Szekspirem. Nowelka wciąga i przez cały czas byłem ciekawy jak dalej potoczy się akcja, co jeszcze się stanie i jakie będzie miało to konsekwencje. Wrażenie bardzo pozytywne. 7+/10

Wielki kierowca - Najsłabsze, moim zdaniem, opowiadanie w tej książce. Początek jest w stanie zachwycić klimatem i tragedią kobitki, potem jednak jest coraz gorzej i przewidywalnie, trochę zbyt oczywiście jak na Stefka. Dodatkowo irytowały mnie pewne "opcje dialogowe". Momentami się naprawdę dość ciężko to czytało. 5/10

Dobry interes - Ja to lubię takie opowiastki: cyrograf, zaprzedanie duszy. Nie ma tu żadnych achów i ochów, ot, napisana ładnie historyjka, bez powalających pomysłów, czy wybornej narracji. 7/10

Dobrane małżeństwo - Nowela, o której już dwukrotnie zapomniałem po przeczytaniu Ale naprawdę mi się podobała, jest trochę tajemnicy, są ciekawe rysy bohaterów i aspekt moralny. Bardzo dobrze i szybko się czytało. 7+/10

Bardzo mi się podobało, iż na końcu King podaje inspiracje, które wpłynęły na te historie. Dobrze się dowiedzieć, jakie wydarzenia były podstawami utworów i w jaki sposób autor je pozmieniał czyniąc swoimi

Po miesiącu ''odpoczynku" od Kinga zabrałem się za zbiór opowiadań Czarna Bezgwiezdna Noc. Muszę przyznać, że zbiór ten przerósł moje oczekiwania. Nie chce się wierzyć, że pisarz która wydał już dziesiątki czy setki  nowel potrafi stworzyć coś tak świetnego. Wszystkie cztery opowiadania ( może z wyjątkiem Wielkiego Kierowcy - dziwna końcówka ) są na najwyższym "kingowym" poziomie. Świetny klimat i ta druga zła strona każdego człowieka .
Jako zbiorowi CBN ustępuje tylko Sercu Atlantydów.

Przez jakiś czas wydawało mi się że wszyscy pisarze opowiadań grozy to rolnicy którzy ciężko orają pole i sadzą na nim buraki, bo wszystkie są takie same i choć każdy je uprawia inaczej, jak wyrosną to wyglądają identycznie. Pojawił się King i zaczął uprawiać słoneczniki.
Jakże to było inne, świeże i ciekawe. Niby te same tematy, niby tak samo pisane, a jednak wszystko inaczej. Zaskoczył mnie King, bo jego nowele były jak słoneczniki na wielkim polu buraków. Pokazał że na tym samym gruncie można wyhodować coś nowego.

Zaskakuje mnie King też w swoim nowym zbiorze, oj zaskakuje. Po przeczytaniu całości, mam kompletny (na tyle na ile pozwala polski wydawca) obraz CBN.
Na otwarcie mam bardzo przeciętny tekst z bardzo nieprzeciętnym zakończeniem, powodującym niepokój i chęć powrotu do całej historii, żeby skonfrontować ją na oba możliwe sposoby. Minus za fabułę, plus za narrację i kolejny za nieszablonowe zakończenie.
Zaskakująco dobre opowiadanie biorąc pod uwagę, początkową przewidywalność tekstu.

Później mam do czynienia z wariacją na temat cyrografu, która pomimo uwspółcześnienia i świetnego prowadzenia czytelnika przez ramy czasowe, kończy się klapą, w postaci kompletnego braku pomysłu na zamknięcie fabuły, stąd historia się urywa bez najmniejszej logiki i w najmniej ciekawy sposób.

Kolejny tekst, to sztampowa opowieść o zemście, napisana dość brutalnie, ale z tak dziurawą fabułą, że nawet ja, wychowany na filmach o Dżonym Rambo nie byłem w stanie jej zaakceptować, a na dokładkę okraszona mierną próbą analizy kobiecej psychiki po traumie.
Taki miszmasz w takiej formie nie miał prawa i się nie udał.

Na zakończenie King raczy czytelnika prawdziwą perłą z tego zbioru. Opowiadanie kompletne, możliwe, że dla niektórych czytelników zbyt trywialne, ale w wyrachowany sposób, przemyślane od początku do końca.

Cały zbiór jest niewątpliwie zaskakujący. Zaskakuje King brakiem świeżości, kompletną nierównością zawartości, bo mamy dwa dobre opowiadania i dwa bardzo kiepskie, które są zwykłymi burakami.
Tak jak King starał się pokazać różne oblicza zbrodni, tak CBN pokazuje różne braki Kinga.
Nie da się ukryć wtórnej fabuły pod przykrywką moralizatorstwa, bo kiepskiej historii nie uratuje najlepsze przesłanie. Nie należy się też porywać na temat opisany przez wszystkich jeśli nie ma się na niego pomysłu, bo się polegnie. Zawsze się znajdzie ktoś lepszy z pomysłem na całość, a nie jedynie połowę i nas przyćmi.
W ten oto sposób, zaczyna King zamiast siać słoneczniki, sadzić buraki i mocno się stara niczym nie odróżnić od reszty.

Nie jest to jednak zła pozycja w dorobku Kinga i z czystym sumieniem można komuś polecić, bo przynajmniej połowa nadaje się do przeczytania, a jeśli ktoś dopiero zaczyna przygodę z jego krótką formą, to nie będzie się czuł absolutnie zawiedzony. Znajdzie i dla siebie jakiegoś słonecznika, ale niestety na polu buraków.
Przez te wszystkie lata King doprowadził do perfekcji swój styl i sposób narracji. Uwodzi nim czytelnika i tutaj. Jednak jeśli ktoś ma z nim romans dłużej, nie podda się tak łatwo i będzie miał mu za złe, że tak słabo się stara. Przyzwyczaiłem się do słoneczników i nie chcę kolejnych buraków.