Świetne wątki, przyjaźni, pierwszej miłości, namiętności, lat szkolnych, małej miejscowości no i fascynacji samochodami. Dzieje sie dużo właściwie od samego początku, poczucie zagrożenia, tajemniczości no i końcowa akcja w garażu Darnella. W pewnym momencie czytając "Christine" odleciałem do swoich szkolnych lat, pierwszej miłości i kiedy sie ocknołęm minęło sporo czasu i stron, zupełnie zatracałem poczucie czasu tak jak Arnie przebywający w pobliżu "Christine".
Oczywiście najściślejsza czołówka

Zgodzę się co do cudownego zakończenia Chodzi mi tu jednak nie o warstwę fabularną, a o słowa. King ma tą cudowną zdolność, która pozwala mu na odpowiedni dobór wyrazów. Po przeczytaniu dwóch ostatnich linijek (pomijam epilog): przeszły mnie dreszcze. Takie krótkie zdania są najlepsze; prawdziwe perełki.

Książka bardzo mi się podobała. Oglądałem wczesniej film (jakiś rok temu) ale ksiązka i film to niebo a ziemia.

Książka jest arcydziełem! Tak własciwie to dochodze do wniosku, że ta powieść nie jest o samochodzie, który jest zazdrosny tylko o przyjaźni młodych ludziach i ich dorastaniu. King w świetny sposób opisał najpierw przyjaźń, a potem jej załamanie. Po części był to dramat. Książka (choć może to się wydawać śmieszne) daje sporo do myślenia - że przyjaźń jest sprawą ulotną i może ona zniknąć w kazdej chwili. Przyjaźń ta zastępiona jest całkiem czymś innym - samochodem!

Co do oceny, to długo zastanawiałem się, jaką notę wystawić Christine. Na poczatku chciałem jej dac 8.5, nawet zastanawiałem się na 9 (a wiecie dobrze, że jestem krytyczny i u mnie 9 to prawie arcydzieło) - jednak po przeczytanym epilogu, na którym prawie co wzruszyłem się (dziwie sie sam sobie) oceniam tą książkę na 10.

Polecam ją każdemu, nawet tym,którzy nie gustują w thrillerach/horrorach - tak naprawdę Christine jest poiweścią o przyjażni. Czyta się ja bardzo szybko i daje sporo do myślenia...

W ogóle, łątwo zauważyć, że king często nadaje przedmiotom i mAszynom ludzkie uczucia i atrybuty - tak było w przypadku I Christine, i Maglownicy, Pole Walki, Ciężarówki itd - nie wiem, jak on to robi, że takie historyjki po prostu chce się czytać!

Z tym entuzjazmem odnośnie nadawanie przedmiotom ludzkich cech osobiście bym się wstrzymał. Naprawdę rzadko udaje się pisarzom zastosować ten zabieg i nie wystawić się na ośmieszenie (nawet drogiemu Steve'owi). Jak dla mnie (podkreślę tu również, że cała ta wypowiedź to jedno wielkie 'MOIM ZDANIEM'),wspomniane wcześniej "Pole walki" i "Ciężarówki" to takie przeciętniaki, a "Maglownica" była po prostu słaba. Ale przyznaję - "Christine" to zacne cudo, jeden z moich faworytów, jeżeli chodzi o tego autora. I największa jej magia polega na tym, że jak polecam ją znajomym i krótko streszczam, to patrzą na mnie z niedowierzaniem. Bo jak może mi się podobać historyjka o szalonym samochodzie-mordercy, który chyżo pomyka po mieście i zabija to tu, to tam. Może, gdyż jak wcześniej wspomniano, to nie powieść o żądnym krwi automobilu, tylko o miłości i obsesji, i o tym jak ta ostatnia może złamać całkiem udaną przyjaźń.

"Christine" czytałem lata świetlne temu, jeszcze w gimnazjum, więc obawiałem się, że świetne wrażenie może zostać unicestwione po drugim przeczytaniu. Jednak patrząc na pozytywne recenzje, jakie ta powieść nadal otrzymuje, uspokoiłem się i jak tylko uporam się przynajmniej z częścią sryliarda książek czekających na mnie w napięciu na półce, wrócę i mam nadzieję, że się nie zasmucę. o.

mnie jakoś szczególnie nie wciągnęła. to prawda  że bardzo przyjemnie się ją czyta ale żeby jakiś szał zrobiła co to to nie jak dla mnie to jednak troszkę za dużo fantastyki podobnie jak w stukostrachach nawiedzone samochody które nawiedzają nastolatków.
sympatycznie można spędzić przy tym czas ale nic więcej 

To są dwie różne książki, a ożywienie przedmiotów ze Stukostrachów nijak się ma do ożywienia Christine. Stukostrachy są o ..... a Christine jest o ..... tym co napisałem.
Poza tym logiczność fabuły, konsekwencja akcji, sposób narracji, ilość dialogów i opisów, oraz ich jakość. Poza tym książka tylko z opisu i tytułu jest o samochodzie.

Słuszna także uwaga post wyżej, że czego się spodziewać innego, skoro możliwe jest, że nawiedzona fanka będzie trzymać swojego idola i piłować mu nogi, wampiry atakują małe miasto, a na inne spada kopuła, zmartwychwstają koty, diabeł otwiera sklepik, ufo spada na zadupiu, to czemu samochód ma nie być nawiedzony?

No to i jasne już dla mnie jest czemu nie przypadło Ci do gustu zakończenie Ręki Mistrza.
Dalej tylko nie rozumiem czemu miałby sie ograniczać w pomysłach jedynie do istot, a omijać przedmioty, skoro wychodzi mu to też dobrze.

Z "Ręką mistrza" było trochę inaczej, spodziewałem się po prostu większych emocji, niż tylko sceny, w której . A wracając do "Christine"... no nie wiem, może po prostu ów samochód jest rzeczą zbyt przyziemną, zbyt codzienną, bym mógł "uwierzyć" w jego nawiedzenie? Ale jak już napisałem wcześniej - "Christine" czytałem dawno temu i mam szczerą nadzieję, że przy drugim razie ta książka wywrze większe wrażenie.

Nie wiem co napisać o "Christine" ponieważ zrobiła ma mnie wielkie wrażenie. Podchodząc do niej zastanawiałem się jak tak skretyniały pomysł może się tak wielu ludziom podobać. Teraz już wiem. Co więcej zauważam podobieństwa Christine do samochodu mojej siostry, w którym coś podejrzanie śmierdzi rozkładem (nawet prawie tyle samo lat ma co Krysia). Ogólnie lubię takie historie. O obsesji, przyjaźni, pierwszej miłości i dorastaniu. Bohaterowie bardzo dobrze opisani. Z Dennisem to się nawet utożsamiałem (pewnie z powodu narracji). O dziwo King nie zepsuł zakończenia (tak jak np. w "To"). Książka od pierwszej do ostatniej strony jest świetna i nie ma ani jednej dłużyzny. A sam finał jest bardzo dobrze poprowadzony i trzyma w napięciu. Zakończenie epilogu również zasługuje na uznanie. Bardzo polecam.

Podziwiam cię, że aż trzy lata king lezał u ciebie bez dotknięcia go :D:D

Co się tyczy całej twojej wypowiedzi to zgadzam się z tobą w 99% - świetny klimat i świetne postacie - i nawrt zakończenie udało się Kingowi