Raz że ciężko napisać coś "strasznego ponadczasowo", a książka starsza niż forumowicze, dwa to nie Carrie zawdzięcza przydomek "króla horroru" (sic!) więc nie ma co wymagać takiej konwencji od tej opowiastki.

Taka to książka, że gdyby ją pod nowym pseudonimem napisał po poszła by w niebyt.

Wiecie co dzisiaj jest?


Co do książki to fajnie się ją czyta (szczególnie końcówkę gdzie Carrie pokazuje na co ją stać). Poza samą Carrie, ciekawa jest także postać jej matki i ta jej religijność. (Są jeszcze jakieś książki Kinga, w których jakaś postać jest podobna właśnie do matki Carrie?)

Carrie - tak, ubóstwiam tę matkę.
w Mgle faktycznie był ten wątek z tą panią, ale on nie był tak świetnie ukazany jak w "Carrie". Wydaje mi się, że już sam film bardziej uzwierciedlił jej "religijność". Jednak w Carrie i tak jest to o wiele lepiej pokazane .

troszeczkę religijnosci było tez też w "Pod kopułą" ale w innym znaczeniu. Aczkolwiek dość niezły wątek

Skończyłem wczoraj w nocy "Carrie" i nie wiem jak można tę książkę uznawać za średnią. Bardzo mocna pozycja. Genialny wręcz debiut. Jeżeli czytałbym tą książkę zaraz kiedy wyszła czyli w 1974 roku, to bałbym się, że taki talent może zaniknąć. Ale jednak jak wiemy urósł on jeszcze bardziej. Rozumiem też czemu ta książka została wybrana jako pierwsza. O wiele bardziej w tamte czasy wpasowałby się temat młodej uczennicy poszukującej pomocy, a PRZY okazji mającej telekinetyczne zdolności - temat ten, tak samo jak w "Podpalaczce" i "Martwej Strefie" uwielbiam - dlatego są to moje ulubione książki Kinga.

Świetnie nakreślone postacie i ich psychologia - jak to u Króla Genialna postać matki Carrie, Billy'ego i jego dziewczyny Chris - chociaż to role drugoplanowe. Tak samo chyba Carrie - odniosłem przynajmniej takie wrażenie. To była opowieść o niej, ale tak przedstawiona, że wydawało się jakby tylko to co działo się wokół niej było ważne i jakie następstwa przynosiło.

Wycinki z książek i gazet budowały napięcie - nawet znając tę historię bardzo dobrze (oglądałem film 3 razy ) - dodając jakieś smaczki - typu skąd u Carrie wziął się gen TK. A zakończenie świetne - choć bardziej przypasowało mi to z filmu De Palmy, ale to może przez to, że już znam je prawie na pamięć

Książka może i dobra na początek znajomości z Kingiem, ale jest też więcej powieści, lepszych od których można zacząć swoją przygodę. Chociaż ta nie jest ani o drobinkę nużąca.

Carrie... MOim zdaniem to ciężka lektura. Nei pod względem literackim ani objętościowym, ale emocjonalnym, King bowiem wzbudził we mnie autentyczne współczucie do bohaterki, nienawiść do jej koleżanek i obrzydzenie jej matką.

Książka, która otworzyła Kingowi drzwi do kariery.
Przeczytałem ją wczorajszej nocy i muszę powiedzieć, że bardzo mi się podobała.
Wątek religijny jest wspaniale opisany a sama postać Carrie również nie odbiega jakością od reszty książki.

Jedna z lepszych książek jakie czytałem. Każde słowo wchłaniałem jak gąbka czystą źródlaną wodę w czasie suszy na pustyni. To była pierwsza książka Kinga jaką przeczytałem i muszę stwierdzić jak na razie jestem pod sporym wrażeniem. Jak na pierwszą książkę to po prostu boskie, przebił nawet "Eragona" Paoliniego (moim skromnym zdaniem współczesnego boga fantastyki ) Ogólnie pełen szacun, znakomicie przedstawiona psychika i dramat głównej postaci, ciekawy wątek maniactwa religijnego Margaret, ale nie tylko, także problematyka młodzieży i ich stosunków, psychologia szkolnego życia wśród młodzieży, znakomite przedstawienie "złych" charakterów i to wszystko zlane w idealny sposób w całość co tworzy razem znakomite wrażenie. Zapewne nie zapomnę tej książki jeszcze przez długi czas.

Podsumowując - cudo

Bohaterką książki jest tytułowa Carrie, szesnastoletnia dziewczyna, która kompletnie nie ma pojęcia o życiu. Od zawsze jest wyśmiewana przez rówieśników, wytykana palcami. Winę za taki stan rzeczy ponosi jej matka, fanatyczka religijna, która nie mogąc znieść własnego grzechu, jakim według niej niewątpliwie jest poczęcie i urodzenie dziecka, tłamsi córkę i  zmusza ją do tkwienia w patologii. I tu tkwi prawdziwy horror tej pozycji. Matka - córka na tym sie tu skupiamy i to przeżywamy.
Książka na jedną noc, króciutka, szybko i fajnie sie czyta. Czytając opis byłem zawiedziony po przeczytaniu, gdyż liczyłem, że jednak sceny 'zemsty' Carrie będą bardziej drastyczne i osobiste. Jednak skupili sie tu na ogóle.
Plusem książki jest oczywiście tytułowa Carrie , świetnie opisany dramat tej postaci , co przeżywa, jak jest samotna, jak nic nie rozumie, no i jak rozwija swoje umiejętności TK.  Jej kontakty z matką, a raczej jej brak. Margaret to osobny temat, osoba odpowiedzialna za całe to zamieszanie, stworzyła to dzieło zniszczenia i skończyła w jak najlepszym przypadku.

Z początku podobały mi sie te wycinki z gazet czy wywiady opowiadajacy o mocy Carrie. Jednak potem te wypowiedzi  osób, po całej tej 'nocy zagłady' zaczeły mnie denerwować.

Całość wypada u mnie pozytywnie.