Gotham Cafe

(http://img837.imageshack.us/img837/874/carrie2.jpg)

Rok wydania: 1974

Carrie White jest inna niż jej rówieśnicy. Nie chodzi na prywatki, nie interesują się nią chłopcy, stanowi obiekt kpin i docinków. Matka - religijna fanatyczka - za wszelką cenę usiłuje uchronić ją przed grzechem. Pewnego razu Carrie się jednak buntuje i idzie na szkolny bal. Gdy tam pada ofiarą okrutnego żartu, rozpętuje się piekło... dziewczyna jest telekinetą o olbrzymiej mocy, której postanawia użyć, by zemścić się na prześladowcach. Ci, którzy ją dręczyli, gorzko tego pożałują.

Pierwsza książka Kinga jaka przeczytałem, za namową kumpeli. Wcześniej jakoś nie byłem maniakiem książkowym, czytałem jedynie H. Pottera :P Ale po tej książce wszystko się zmieniło. Było to stare wydanie, przeczytałem za jednym zamachem, siedziałem całą noc i nie mogłem się oderwać. Uwielbiam wątek matki - fanatyczki religijnej a akcja na balu to jeden wielki smakołyk. Przeczytałem ją już jakieś 5 razy i z pewnością jeszcze kilka razy przeczytam. Szkoda tylko, że jest taka krótka :( Mam do niej ogromny sentyment. Po niej książki Kinga zaczęły wyrastać w moim skromnym zbiorze :D

Jak na Kinga - średniak. Ani to książka mocno reprezentatywna, ani szczególnie ciekawa. Chociaż pod jednym względem książka może stanowić odniesienie: wątek fanatyzmu religijnego będzie powracał w twórczości Kinga bardzo często.

Może i nie jest jakaś super wybitna, ale chyba ma coś w sobie bo jak poleciłem kilku osobom to bardzo im się podobała no i również te osoby zaczęły poczytywać Kinga :D

No właśnie wszyscy pisza, że to średniak, a dla mnie "carrie" znajduje się w pierwszej dziesiątce powiesci Kinga - niesamowity klimat :D

Mi Carrie bardzo się spodobało, choć w Kinga dopiero wsiąkam i potem ta opinia może się zmienić. Podobał mi się wątek z nawiedzoną matką, również zaplanowana na balu pułapka. No i oczywiście dodatki, w postaci wypisów z książek, rozmowy. Szybka książka, która zostaje w pamięci.

Zastanawia mnie jedno, czy King w swojej późniejszej twórczości, dalej stosuje chwyt "on nie przeżyje"?

Książka jest dobrze napisana, ma ciekawą akcje i bardzo dobrą narrację. Carrie została przedstawiona pod względem jakby psychologicznym.W oczy rzuca się także szczegółowy opis wydarzeń, osób...bardzo charakterystyczne dla stylu Kinga i widoczne także w innych jego książkach.

Do dziś to jego popisowy numer, który z czasem dopracował do perfekcji.

...a który tyleż wstrząsa czytelnikiem do głębi, co irytuje ;) Chociaż mistrzowsko rozegrał to King w "Bastionie", gdzie po przeczytaniu tego typu zdania, źle wywróżyłem, kogo czeka śmierć :)

Ja już przyzwyczaiłem się do tego zabiegu i mi nie przeszkadza. W sumie nigdy mi nie wadził. Często można wyczuć, że padnie taki zwrot typu: ...to była ostatnia rzecz jaka zrobił w życiu, itp.

To fakt, można często to wyczuć. Czasami atmosfera poprzedzająca ten zwrot jest aż nazbyt fatalistyczna, by nie można było przewidzieć, iż coś się sp... stanie;) Tak było chociażby w "Ręce mistrza".

Bardzo dobra książka Kinga, a zarazem pierwsza, którą wydano.W powieści położono nacisk na psychologie głównej bohaterki i ukazanie jej przeżyć związanych z matką, która jest fanatyczką religijną i stara się rządzić życiem córki dla jej dobra oraz na relacji pomiędzy nią, a rówieśnikami, którzy jej dokuczają.Klimat grozy nasila się coraz bardziej w powieści aż do zakończenia.Książka jest krótka i posiada szybką akcję co powoduje, że się ją szybko czyta, ale również posiada dobrze napisaną i ciekawą historie, którą się przyjemnie czyta.Ocena 8/10 :).

Książkę czytałem dwa razy, ale nie z powodu jej wybitność :D Brakowało mi chwilowo prostu lektury do poczytania. Carrie wydaje mi się średnią pozycją jak na możliwości Kinga, ale w sumie to też jedna z jego pierwszych książek, która otworzyła mu drzwi do wielkiej kariery :D Nie wiem czemu, ale ta książka od zawsze kojarzy mi się z Podpalaczką (która de facto bardziej mi się podobała).

Może chodzi o ognień? Który występuje i tu i tu:P

Szczerze mówiąc dla mnie także obie pozycje są podobne. Jednak nie ze względu na ogień, a samotność głównych bohaterek. Zarówno Carrie jak i Charlie muszą same mierzyć się z trudnościami świata, obie są zagubione. To postacie głęboko tragiczne, czytelnik im po prostu współczuje...

W ogóle mam wrażenie, iż King lepiej kreuje postaci dziewcząt (obok wspomnianej dwójki uwielbiam jeszcze Trishę z "Pokochała Toma Gordona"). :]

Widać, że jako mężczyzna King jest dobrym psychologiem kobiecej psychiki :D dlatego też tak dobrze potrafi zobrazować odczucia, zachowanie głównych bohaterek w swoich książkach.

Taki średniaczek, ot tak, do przeczytania i miłego spędzenia czasu :D bez żadnych głębszych refleksji

Bardzo przyzwoita powieść. Jak na debiut muszę przyznać, że książka jest świetna, szczególnie głęboka psychologicznie. Dodatkowym jej atutem jest rozdzielenie rozdziałów różnymi artykułami prasowymi i fragmentami książki- ciekawy zabieg, który nie pamiętam, czy został gdzieś powtórzony (chyba w Regulatorach, czy gdzieś jeszcze?).

Pierwsza powieść Kinga nie zrobiła na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia, ale trzeba powiedzieć, że była dobra. Atmosfera rywalizacji i popularności panująca w amerykańskich szkołach, odrzucenie, upokorzenie i dodatkowa umiejętność. Od początku pachniało rozpierduchą :) Chyba tylko takie mam zastrzeżenie do tego tytułu, że brakowało w niej wg mnie elementu zaskoczenia. Spośród Kingów mimo wszystko raczej dolne rejony

Jestem świeżo po lekturze tej krótkiej - jak na możliwości Kinga- książki ( stąd mój nick-ależ jestem twórcza..)
Mam mieszane odczucia co do lektury, bo tak: z jednej strony przedstawił bardzo dobry czyli spójny i szczegółowy psychologiczny obraz bohaterki z uwzględnieniem jej otoczenia więc łatwo Carrie zapada w pamięć. Dla porównania z mojej ulubionej książki Kinga "To" nie bardzo jestem sobie w stanie przypomnieć tak szczegółowo którąś z postaci.
Z drugiej jednak strony, "rozpuszczona" innymi powieściami Kinga, mam pretensję co do samej "horrorowatości" Carrie. Gdzież ten strach przy przewracaniu stron, to napięcie, które sprawia, że czytając mam pretensję do siebie , ze nie czytam 2 stron naraz? Może nie można jednocześnie dobrze sportretować bohatera i przestraszyć czytającego???

Ja uważam "Carrie" za jedną ze słabszych powieści Kinga. Naprawdę, widać, że był wtedy początkującym pisarzem i wogóle, czytając tę powieść, nie czuje się jeszcze tego kilmatu, obecnego w wydanych później książkach.

"Carrie" czytałem jakoś pół roku temu i bardzo się cieszę, że był to egzemplarz z biblioteki.

Dla mnie historia przede wszystkim bardzo smutna, straszna nie bardzo. Może to przez to, że całą historię w zarysie znałem już dużo czasu przed przeczytaniem książki. Charakterystyczna forma: zeznania świadków wydarzeń, narracja potem znowu zeznania itd. Być może King chciał w swojej pierwszej powieści nawiązać do klasycznego "Draculi" Stockera.

Do "Draculi" to raczej w następnej nawiązuje i to wyraźnie - "Miasteczko Salem" ;)

Dla mnie jedna ze słabszych powieści-brak charakterystycznego "stylu".Może wina tłumacza,ale myślę,że to debiut i King jszcze nie nabrał tego szlifu charakteryzującego późniejsze utwory.

całkiem niezła....tylko jak dla mnie za krótka:) bez szału bym powiedziała

Do tej pory jedna z bardziej podobających mi się książek SK. Czyta się ją szybko i sprawnie, fajnym pomysłem było umieszczenie tych artykułów z gazet itp. Dodało akcji realizmu.

I bardzo dobra forma budowy napięcia- spokojnie, spokojnie, spokojnie i nagle zaczyna się rozpierducha :D

Przyjemna do czytania. Moja pierwsza książka Kinga. Od razu mi się spodobała i myślę, że to dzięki niej teraz mam na koncie z 30 dzieł Mistrza. Super.

  Jako nowy użytkownik postanowiłem, że napiszę parę słów o kilku książkach, a która nadaje się do tego lepiej niż premierowa "Carrie" ? :)  Książkę czytałem dwukrotnie i ogólnie, mimo że nie jest to szczytowe osiągnięcie Kinga, zachowałem bardzo dobre wspomnienia. Przede wszystkim bohaterowie, których losy niezwykle się przeżywa. Pamiętam, że z pozoru błaha rozmowa między dyrektorem szkoły, a ojcem jednej z wrednych dziewczyn niesamowicie wzbudzała emocje. Pod koniec mało brakowało, a zacząłbym klaskać dyrektorowi za to, że nie uległ  ;) Tytułowa bohaterka też mimo wszystko wzbudziła u mnie litość. Wiem, że niby taka ciapowata, ale jednak chciała coś zrobić z własnym życiem. A, że wyszło, jak wyszło, cóż...
  Powieść nieco krótka, czasem troszkę jakby banalna, ale jednak godna polecenia. Aż dziwne, że Stephen tak świetnie wczuwa się w psychikę kobiecą. No i do tego te wycinki z gazet, artykuły itp, które wiele osób zachwalało. Mnie również się podobały i dodały całej historii atrakcyjności. Jak większość osób pewnie, wiedziałem mniej więcej o czym będzie fabuła, może dlatego rozczarowałem się nieco zakończeniem.
  Ogólnie powieść uważam za dobrą. Wieeele w dorobku Kinga jest lepszych, ale mimo to spokojnie poleciłbym każdemu :)

Niezły start, ale bez fajerwerków. Niezłe spostrzeżenia co do zachowania młodzieży, które zapewne King dokonał samemu mając kontakt z takową.
Porównując z czymś późniejszym wypada blado, ale biorąc pod uwagę, że to początki... wszystko się trzyma kupy, sprawnie napisane. Nie ma czego się czepiać. Wszystko się kręci wokół jednej postaci, ale i objętość nie pozwala na szaleństwo, a fabuła wyklucza wodolejstwo, bo jakiekolwiek rozbudowanie tej historii byłoby ryzykowne.
Poza tym kto by czasem nie chciał bez względu na konsekwencje dokopać tym, którzy nam dokuczają.

No i ta kultowa scena z publicznym upokorzeniem, która pojawia się później w masie filmów... taaa to nie jest wcale zła powieść.

Fakt faktem, książka nie jest jakimś arcydziełem, ale jak się ją czytałem to straszne emocje mną targały. Może dlatego, że od samego poczatku było mi cholernie żal Carrie (co było zamiarem Kinga), potem trzymałem za nią kciuki, miałem nadzieje ze nie dojdzie do tego incydentu na balu, potem chciałem, żeby jak najsurowiej ukarały krzywdzicieli. Na końcu było mi cholernie smutno bo wiem,. że podobnych sytuacji jest więcej na świecie. Na poczatku słabo ją oceniłem, jednak w miare czasu przyznałem, że książka choć nie jest wybitni8e dobra, zasługuje na jakąś topke :D

Jeżeli mówiąc "Carrie" myślę "jedna pierwszych powieści Kinga" to napiszę: nie jest źle. Widziałem gorsze debiuty pisarzy; na swoje nieszczęście ;) Co do fabuły to we mnie żadnego napięcia nie wytworzyła, ale to chyba ze względu na fakt, że wiedziałem jak cała historia się zakończy. Cóż, film Briana był pierwszy i dlatego jakoś dziwnie mi się czytało powieść. Być może gdyby było na odwrót to poczułbym coś więcej, niż tylko chęć zobaczenia "jak King opisze to, co działo się na ekranie".

Z książki największe wrażenie zrobiła na mnie nie sama Carrie, ale jej matka. Wielki plus dla Kinga za ukazanie religijnego fanatyzmu.

Mi także strasznie podobała się postać matki Carrie(aż korciła ręka żeby w coś uderzyć ze złości jaką krzywde wyrządzała tej dziewczynie). Podobała mi się również postawa Sue Ogólnie rzecz biorąc w miarę nieżle się czytało, lecz bez żadnej rewelacji.

P.S. Jeżeli chodzi o te notatki z gazet to według mnie nie wniosło niczego fajnego do tej książki ale też nie zepsuło jej, lecz z niektórych notek można było wywnioskować co się stanie w późniejszym czasie  :(

Moim zdaniem wnosiły bardzo dużo. Dodawały opowiedzianej historii realizmu. A scena:


Książka była moim pierwszym Kingiem i byłem nią trochę rozczarowany. Z perspektywy czasu przyznaję jednak, że to dobra powieść z wieloma scenami, które mogą się na trwałe wryć w pamięć/psychikę czytelnika. Może nie radził bym się z nią zapoznawać na początek przygody z Kingiem, ale później jak najbardziej tak.

Notatki z gazet - prosta, acz dosyć wydajna i efektowna zabawa formą. Nic wielkiego, ale dla debiutanta - więcej, niż w sam raz :)

Kurde, aż głupio przyznać, ale ja jeszcze tego nie przeczytałem... Zdecydowanie muszę nadrobić :)

przestan - ja interesuje się i czytam jego ksiązki od półtorej roku (od stycznia przerwa maturalna) i do tej pory ani Miasteczka, ani Lśnienia.

Ja czytam od pierwszej liceum czyli jakieś 3 lata temu i jeszcze tego nie przeczytałem, czy coś ze mną nie tak :D

To ja Was pogodzę: wstydźcie się, obydwaj !  :diab9:

Carrie przeczytałam dość późno a moim zdaniem to książka nie tyle straszna a raczej powiedziałabym, że smutna. W czasie czytania momentami kojarzyła mi się z filmem amerykańska zbrodnia.
Nie nazwałabym jej powieścią wstrząsającą, ale charakterystyczną i zapadającą w pamięć jak najbardziej i pozwolę sobie nawiązać do dyskusji wcześniejszej, którą tu przeczytałam bo ja uważam, że wtrącenia w postaci notatek z gazet właśnie nadały tej historii otoczki, jakby byłaby prawdziwym zdarzeniem. Osobiście podobne zabiegi w książkach bardzo lubię.

Raz że ciężko napisać coś "strasznego ponadczasowo", a książka starsza niż forumowicze, dwa to nie Carrie zawdzięcza przydomek "króla horroru" (sic!) więc nie ma co wymagać takiej konwencji od tej opowiastki.

Straszna nie straszna, klasyk po prostu. Nawet jeśli średniak, to i tak na hasło "deszcz kamieni" większość będzie wiedziała o co chodzi. Wiadomo, że King machnął dużo wybitniejszych pozycji, ale jako ciekawostka w historii jego dorobku, Carrie to smaczek ;).

Taka to książka, że gdyby ją pod nowym pseudonimem napisał po poszła by w niebyt.

Taka to książka, że pisał ją kiedy świat nie słyszał o Stephenie Kingu, więc nie musiał wydawać pod pseudonimem :D
Jakoś nie poszła w niebyt, a autor wyrobił sobie nazwisko.

Wiecie co dzisiaj jest?:D


Co do książki to fajnie się ją czyta (szczególnie końcówkę gdzie Carrie pokazuje na co ją stać). Poza samą Carrie, ciekawa jest także postać jej matki i ta jej religijność. (Są jeszcze jakieś książki Kinga, w których jakaś postać jest podobna właśnie do matki Carrie?)

Nie za bardzo. Możesz przeczytać 'Mgłę', bo tam jest Carmody, która powinna ci przypaść do gustu.

'Desperacja','Bastion' czy 'Dzieci Kukurydzy' to teksty mające spore wątki religijne.
W "Miasteczku Salem", "Sklepiku z Marzeniami", czy "Pod Kopułą" to już tylko poboczne, ale same powieści warte przeczytania.

Carrie - tak, ubóstwiam tę matkę.
w Mgle faktycznie był ten wątek z tą panią, ale on nie był tak świetnie ukazany jak w "Carrie". Wydaje mi się, że już sam film bardziej uzwierciedlił jej "religijność". Jednak w Carrie i tak jest to o wiele lepiej pokazane .

Sorki za OT...
Czyli muszę się zapoznać z "Dzieci Kukurydzy" (nie będę ukrywać, jestem bardzo ciekawy tej powieści) i "Sklepik z Marzeniami". Co do reszty tytułów to już czytałem (oczywiście zapomniałem napisać o tym wcześniej... mój błąd). Dzięki za odp :)

troszeczkę religijnosci było tez też w "Pod kopułą" ale w innym znaczeniu. Aczkolwiek dość niezły wątek :)

Marcin "Dzieci Kukurydzy" to opowiadanie;]

Mi Carrie przypadła do gustu. Nie rewelacyjna, ale satysfakcjonująca.  :rad2:

Skończyłem wczoraj w nocy "Carrie" i nie wiem jak można tę książkę uznawać za średnią. Bardzo mocna pozycja. Genialny wręcz debiut. Jeżeli czytałbym tą książkę zaraz kiedy wyszła czyli w 1974 roku, to bałbym się, że taki talent może zaniknąć. Ale jednak jak wiemy urósł on jeszcze bardziej. Rozumiem też czemu ta książka została wybrana jako pierwsza. O wiele bardziej w tamte czasy wpasowałby się temat młodej uczennicy poszukującej pomocy, a PRZY okazji mającej telekinetyczne zdolności - temat ten, tak samo jak w "Podpalaczce" i "Martwej Strefie" uwielbiam - dlatego są to moje ulubione książki Kinga.

Świetnie nakreślone postacie i ich psychologia - jak to u Króla :) Genialna postać matki Carrie, Billy'ego i jego dziewczyny Chris - chociaż to role drugoplanowe. Tak samo chyba Carrie - odniosłem przynajmniej takie wrażenie. To była opowieść o niej, ale tak przedstawiona, że wydawało się jakby tylko to co działo się wokół niej było ważne i jakie następstwa przynosiło.

Wycinki z książek i gazet budowały napięcie - nawet znając tę historię bardzo dobrze (oglądałem film 3 razy :D ) - dodając jakieś smaczki - typu skąd u Carrie wziął się gen TK. A zakończenie świetne - choć bardziej przypasowało mi to z filmu De Palmy, ale to może przez to, że już znam je prawie na pamięć :)

Książka może i dobra na początek znajomości z Kingiem, ale jest też więcej powieści, lepszych od których można zacząć swoją przygodę. Chociaż ta nie jest ani o drobinkę nużąca.

Właśnie skończyłem czytać "Carrie", z klasyków pozostały mi jeszcze do przerobienia "Lśnienie/Christine". :haha:
Jest to bardzo ciekawa powieść, w której ludzkie okrucieństwo w połączeniu ze zjawiskiem telekinezy wywołuje istny armagedon w miasteczku Chamberlain. Życie tytułowej Carrie to pasmo bólu, drwin i poniżenia, zarówno ze strony fantycznie religijnej matki jak i swoich szkolnych rówieśników. Jednak pewnego dnia czara goryczy zostaje przelana i pociąga za sobą okrutną zemstę prześladowanej dziewczyny na jej ciemiężycielach. :diab9:
"Carrie" czyta się w mgnieniu oka gdyż jej fabuła dotyczy w głównej mierze jednego wydarzenia, a mianowicie pewnego piątkowego wieczoru nazwanego później Nocą Zagłady. Forma tego utworu przypomina po trochu rozprawę sądową, przytoczona jest tu masa wycinków prasowych, opracowań naukowych, czy fragmentów z przesłuchań świadków, które można traktować jako dowody w sprawie.
Główną oś napędową tej powieści stanowią jednak Margaret i Carrie White, ich portrety psychologiczne są naprawdę ciekawe. :diab9: Reszta bohaterów została potraktowana już po łebkach i stanowią tylko tło dla powyższych dwóch pań.
Bardzo podobał mi się dialog dyrektora szkoły z ojcem Chris, sama przyjemność! :haha:
Podsumowując, "Carrie" to dobra lektura i jak najbardziej godna polecenia, w sam raz dla tych co nie lubią opasłych tomiszczy! :)
  

Carrie... MOim zdaniem to ciężka lektura. Nei pod względem literackim ani objętościowym, ale emocjonalnym, King bowiem wzbudził we mnie autentyczne współczucie do bohaterki, nienawiść do jej koleżanek i obrzydzenie jej matką.

jak ja ją czytałem za pierwszym razem tez mialem takie uczucie ale za drugin juz nie jest taka fajna ;/

Książka, która otworzyła Kingowi drzwi do kariery.
Przeczytałem ją wczorajszej nocy i muszę powiedzieć, że bardzo mi się podobała.
Wątek religijny jest wspaniale opisany a sama postać Carrie również nie odbiega jakością od reszty książki.

human dokładnie. Pierwszy raz czytałam z biblioteki, zajęło mi to jedną nockę, nie nauczyłam się na historie ale olać jestem przecież geniuszem :diab9:

Niedawno mama kupiła mi mój własny egzemplarz w Martasie i zajęło mi to 3 dni  :pff6: To duża różnica no bo pare godzin i 3 dni. Jednak książka jest w pożądku i pewnie za jakiś rok znowu ją przeczytam :roll: Peace <3

Jedna z lepszych książek jakie czytałem. Każde słowo wchłaniałem jak gąbka czystą źródlaną wodę w czasie suszy na pustyni. To była pierwsza książka Kinga jaką przeczytałem i muszę stwierdzić jak na razie jestem pod sporym wrażeniem. Jak na pierwszą książkę to po prostu boskie, przebił nawet "Eragona" Paoliniego (moim skromnym zdaniem współczesnego boga fantastyki :diab9: ) Ogólnie pełen szacun, znakomicie przedstawiona psychika i dramat głównej postaci, ciekawy wątek maniactwa religijnego Margaret, ale nie tylko, także problematyka młodzieży i ich stosunków, psychologia szkolnego życia wśród młodzieży, znakomite przedstawienie "złych" charakterów i to wszystko zlane w idealny sposób w całość co tworzy razem znakomite wrażenie. Zapewne nie zapomnę tej książki jeszcze przez długi czas.

Podsumowując - cudo :)

Choć osobiście nie jestem aż tak bardzo oczarowany tym tytułem jak Sabaku, to mógłbym się śmiało pod nim podpisać wszystkimi czterema kończynami. :diab9: Ciekawi mnie jednak, jak wypadnie w twoim mniemaniu konfrontacja "Carrie" z innymi tytułami Kinga. Wydaje mi się, że szybko zostanie zdetronizowana, choć idąc tropem mojego zachwytu nad "Misery" może być wręcz odwrotnie. :diab9: Pozdrowionka!

Bohaterką książki jest tytułowa Carrie, szesnastoletnia dziewczyna, która kompletnie nie ma pojęcia o życiu. Od zawsze jest wyśmiewana przez rówieśników, wytykana palcami. Winę za taki stan rzeczy ponosi jej matka, fanatyczka religijna, która nie mogąc znieść własnego grzechu, jakim według niej niewątpliwie jest poczęcie i urodzenie dziecka, tłamsi córkę i  zmusza ją do tkwienia w patologii. I tu tkwi prawdziwy horror tej pozycji. Matka - córka na tym sie tu skupiamy i to przeżywamy.
Książka na jedną noc, króciutka, szybko i fajnie sie czyta. Czytając opis byłem zawiedziony po przeczytaniu, gdyż liczyłem, że jednak sceny 'zemsty' Carrie będą bardziej drastyczne i osobiste. Jednak skupili sie tu na ogóle.
Plusem książki jest oczywiście tytułowa Carrie , świetnie opisany dramat tej postaci , co przeżywa, jak jest samotna, jak nic nie rozumie, no i jak rozwija swoje umiejętności TK.  Jej kontakty z matką, a raczej jej brak. Margaret to osobny temat, osoba odpowiedzialna za całe to zamieszanie, stworzyła to dzieło zniszczenia i skończyła w jak najlepszym przypadku.

Z początku podobały mi sie te wycinki z gazet czy wywiady opowiadajacy o mocy Carrie. Jednak potem te wypowiedzi  osób, po całej tej 'nocy zagłady' zaczeły mnie denerwować.

Całość wypada u mnie pozytywnie.

Jak już wiele osób napisało motyw matki-fanatyczki jest świetnie ukazany. Dobrym elementem jest też masakra w miasteczku :)

tak samo miałem ostatnio przyjemność przeczytać tą książkę, ogólnie polecam, dobry solidny King.

Właśnie skończyłem czytać Carrie jestem zadowolony, książka godna polecenia :)
Ja w przeciwieństwie do innych nie odczułem żadnej litości dla samej Carrie, nie wzbudziła ona we mnie współczucia. Lepszą postacią jak dla mnie okazała się Sue.

Moim skromnym zdaniem- King się nie wysilił w tym utworze. Zainteresował mnie jednak fanatyzm religijny, przez który właściwie przeczytałam książkę do końca (to ciekawy motyw, często powracający u tego autora). Niby fabuła ciekawa, zbudowana kompozycja również trzyma w napięciu, jednak czuję pewien niedosyt. Może po prostu nie jest to mój klimat.

Moim zdaniem książka trzyma poziom. Dobry klimat, ciekawa narracja i świetny wątek religijnego fanatyzmu matki Carrie (uwielbiam religijne motywy w dziełach Kinga, np. rywalizacja Katolików z Baptystami w "Sklepiku z marzeniami"). Książkę, ogólnie rzecz biorąc polecam.

Dla mnie mocny średniak. W latach, kiedy ta książka powstała, nie dziwie się, że cieszyła się sporym zainteresowaniem i powodzeniem, bo czyta się dobrze, pełno jest krwi i telekineza, ale dzisiaj jak się już zna temat telekinezy niemal w każdym calu i oglądało/czytało się już mnóstwo horrorów, nie robi to żadnego wrażenia. Debiut niezły, ale nie ma nawet za bardzo o czym podyskutować tutaj. ;) Ocena: 3/6

a moim zdaniem, jak na pierwszą książkę King'a, to 'Carrie' jest bardzo dobrą powieścią
już tutaj można zauważyć charakterystyczny dla Króla styl. może nie jest jeszcze tak ukształtowany i kunsztowny, ale na pewno nie można powiedzieć, że ta powieść jest słaba, zwłaszcza, że w dorobku pisarza zdarzają się dużo gorsze
do końca trzyma w napięciu i ukazuje ludzkie okrucieństwo w bardzo realny sposób
ogółem bardzo dobra.

Dzisiaj skończyłem czytanie "Carrie" i.... jest słabo niestety dla mnie to 2 słaba książka Kinga z rzędu (poprzednia to najnowszy "Doktor Sen"). Jakoś kompletnie nie czułem tej powieści, kompletnie nie robiła na mnie wrażenia fabuła, nie podobał mi się motyw z tym wstawkami z różnych gazet, książek itp. jakoś wybijały mnie one z rytmu czytania i dlatego dla mnie "Carrie" niestety wpada do worka z książkami słabymi.

Również dzisiaj skończyłem Carrie i powiem tak. Jako debiut to naprawdę świetna książka, i wcale się nie dziwie jak w tamtych latach zrobiła zamieszanie. Ale w dzisiejszych czasach książka niestety jest słaba, nie podobał mi się sam schemat powieści. Wszystkie te wycinki z gazet i wywiady, wybijały mnie z rytmu. Do tego cała matka Carrie i jej fanatyzm religijny, nie lubię tego typu rzeczy. Napewno na plus mogę uznać, przygody nastolatków ich problemy i bal maturalny. Dzisiaj w książkach i serialach czy filmach to norma, prawie co chwile mamy bohaterów z mocami i problemy nastolatków. Dlatego pełne uznanie dla Kinga, że takie coś wymyślił. Dla fanów Króla obowiązek, reszta niech omija ;)

Zdecydowałam się czytać w orginale. Znacznie lepsze niż po polsku. Książka, mimo że ciekawa, nie powaliła mnie na kolana. Na tle innych się zbytnio nie wyróżnia. Takie miłe czytadełko do poduszki

CARRIE to całkiem dobra powieść o szkolnym odmieńcu (chyba każdy znał kogoś podobnego). Dziewczyna, której głównym problemem nie są paranormalne zdolności czy kłopoty w szkole, ale własna matka. Fanatyczka religijna, do której automatycznie wyczuwam antypatię. Doceniam Carrie za odwagę sprzeciwienia się matce. Carrie pokazała swoją prawdziwą twarz na balu, przed tą sceną . Odrzucając wątek fantastyczny tej powieści, można dostrzec opowieść o dziewczynie, której społeczność szkolna nie lubi bez wyraźnej przyczyny, i której granica psychiczna została przekroczona. Upokorzona, mści się na wszystkich dokoła, nie powodując u mnie antypatii. Ciągle ją lubiłem, nawet czasem kibicowałem jej, bo wiedziałem co czuje.

Jeśli chodzi i konsrukcję powieści, to niespecjalnie przypadła mi do gustu. Chyba to powoduje, że nie znajduje się u mnie na 'szczycie Kingowskim'. Ale i tak polecam.

Wczoraj skończyłem czytać.Na początku trochę nudna,ale potem wzrasta tempo akcji i czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie.

Fajna powieść, czyta się dynamicznie. Carrie to wyjątkowa postać, którą ciężko jednoznacznie ocenić. Atutem książki jest naprawdę szybkie tempo i coraz bardziej trzymająca w napięciu atmosfera. Zakończenie - także rewelacja. 9/10

Przeczytałem po raz trzeci i zdania nie zmieniłem.
Do top 3 się nie załapuje ale w top10 jest na pewno.
Dobrze ktoś już zauważył, że w tamtych czasach to był hit, teraz już tak nie powala na kolana, ale właśnie dlatego jest u mnie dosyć wysoko bo mimo wszystko utrzymuje wysoki poziom do dzisiejszego dnia.
Początek troszkę przy nudnawy  , ale od początku drugiego rozdziału ciężko jest się oderwać i akcja toczy się tak szybko, ze już pasuje książkę skończyć za jednym zamachem  :D
O bohaterach już chyba wszystko zostało napisane w poprzednich postach i nic tylko się pod tym podpisać.
Nie rozumiem zbyt jak dla mnie dużej krytyki tej pozycji - dla mnie jak na debiut jest na prawdę super napisana i mimo małych rozmiarów czyta się ją fajnie i z dużymi emocjami .
Ogólna ocena 8/10
pozdrawiam

Musiałem przeczytać książkę, ponieważ pisałem pracę mgr z jednym rozdziałem o adaptacji de Palmy - i lektura oraz odniesienie do powieści było też konieczne. Nie żałuję. Książka ma co prawda cięższy klimat, zakończenie wydaje mi się bardzo smutne... Ale warto. Postać Sue w filmach niemalże nie istnieje, tymczasem to ona jest tu główną bohaterką i jej refleksje są najciekawszą chyba partią tekstu. Fragmenty z gazet - rzeczywiście może nie najfortunniejsze jako przerywniki, ale przy takim starym tekście nie przeszkadzają nic a nic (mnie).
Czytałem w oryginale, mam też wersję spolszczoną i może kiedyś do niej podejdę.