Nie będę ściemniał powiem wprost. Ten zbiór nowel oceniam wysoko ze względu na Langoliery. Po prostu ta nowele to jest dla mnie absolutny Top. Coś, co na mnie podziałało i nawet to, że pozostałe są tylko "dobre" nie obniża oceny. Dziura w czasoprzestrzeni, zagubienie, parę ciekawych postaci na pokładzie, Langoliery są bezbłędne. To jest to czego szukam i co lubię.

Według mnie jest to najlepszy zbiór opowiadań jaki czytalem(czytalem: 4 po północy, Wszystko jest względne, Marzenia i koszmary, Po zachodzie słońca).Dlatego że wszystkie były mistrzowskie oprócz Policjanta bibliotecznego, a nie tak jak w większości zbiorów, że 1-2 są dobre a reszta klapa lub "ujdzie". Zbiór po prostu poezja

ja ten zbór dzielę na pół, 2 nowele genialne i 2 nowele słabe. 'Langoliery' mają fantastyczny klimat i sam temat, jeden z moich ulubionych, czyli grupka ludzi zostaje uwięziona w jednym miejscu. aczkolwiek muszę przyznać, że treść pamiętam przede wszystkim z ekranizacji, ale zdaje się, że jest bardzo wierna. 'Tajemnicze okno...' też znakomity tekst i znakomita ekranizacja, tym razem troszkę się różniąca. bardzo dobry opis osaczenia człowieka. 'Polaroidowy...' i 'Policjant...' niestety mnie rozczarowały, są dla mnie zwyczajnie głupie i tak jak wielokrotnie pisałem, że King nawet głupie pomysły opisuje tak, że świetnie się to czyta to tutaj jednak ta prawidłowość nie następuje. 'Policjant' w sumie nawet ciekawie się czytało, ale zbyt absurdalny jednak to był pomysł, choć jak sobie to odświerzę to może zmienię zdanie bo z tego co pamiętam, miało potencjał. 'Polaroid' jednak niestety, spisałem na straty.

Duddits, z tego, co zauważyłem, stosunkowo rzadko się z Tobą zgadzam, ale w tym przypadku chyba mogę się podpisać pod tym, co napisałeś. nie wiem, co prawda, jak obecnie odebrałbym teksty z "4. po północy", ale w okresie LO "Policjanta..." stawiałem nawet na drugim miejscu z zamieszczonych w książce tekstów.

Najsłabsze było chyba "Polaroidowy pies". Bardzo fajny pomysł, ale z tego co pamiętam, całość była dość nużąca. Pamiętam też, że zdziwiłem się, gdyż King napisał, iż można to opowiadanie traktować jako pewnego rodzaju wstęp do "Sklepiku z marzeniami" (coś w tym stylu, nie mam teraz książki przy sobie). Pamiętam, że później, gdy przeczytałem "Sklepik..." nie rozumiałem, co te dwa teksty mają z sobą wspólnego...

dzięki za tego linka, fajnie, że ktoś napisał taki artykuł. stąd właśnie nowe wydanie z nowym tytułem. podobne rzeczy działy się w starym wydaniu To i Bastionu.

Skończyłem wczoraj 4 po północy. Z tą książką jest jak z równią pochyłą - im dalej tym gorzej.
Langoliery - kapitalna nowelka. Świetnie napisana, skonstruowana, pełen zachwyt, chyba pod każdym względem.
Tajemnicze okno, tajemniczy ogród - chyba zbyt dobrze znam ekranizację z Deppem, bo jakoś nie potrafiłem się w nie wbić. Ale jako całość robi całkiem pozytywne wrażenie. I tu znów plus.
Policjant biblioteczny - spodziewałem się czego innego i trochę się zawiodłem. Nieźle się zaczyna, rozkręca i gdzieś się gubi w jakimś gąszczu absurdów.
Polaroidowy pies - no i tutaj dochodzimy do miejsca, gdzie książka jako całość traci u mnie tragicznie. Nie wiem czy zdarzyło mi się czytać coś równie nudnego, rozdmuchanego do granic przyzwoitości. Lubie u Kinga to lanie wody, jego gawędziarstwo, naprawdę. ale jeśli miałbym wskazać jedno opowiadanie/ nowelę/ książkę, w którym przegiął, byłby to Polaroidowy pies. Pomysł jeszcze całkiem przyzwoity, ale okropnie namęczyłem czytając to. W trakcie przypomniał mi się filmik, który niedawno widziałem na Youtube, w którym pijany facet wykrzykiwał na ulicy słowa, które idealnie odpowiadały moim emocjom podczas czytanie Polaroidowego psa: "Matko bosko jedyno... Chrystusie niebieski... wszystkie kary na mnie idą".
Książkę oceniam 6/10 za rewelacyjne Langoliery i naprawdę niezłe Tajemnicze okno, tajemniczy ogród. Jak dla mnie na tych dwóch ten zbiorek mógłby się zakończyć.

Jakby się uprzeć i poważnie zastanowić, to najmniejszą dawkę niedorzeczności w tym zbiorze serwuje Tajemnicze okno, tajemniczy ogród. Reszta co rusz, to trąci absurdem. Problem w tym, że gdyby King wpakował jeszcze większą ilość absurdu i durnot do Langolierów to pewnie i tak by się to rewelacyjnie czytało. No a takiego Polaroidowego psa to chyba nic nie jest w stanie uratować.

Zacząłem czytać "4 po północy". Jestem po Langolierach i jestem zachwycony  Świetna nowelka, która równie dobrze mogłaby być normalną osobno wydaną książką. Bohaterowie są dużym plusem tej powieści. Różnorodnością charakterów można by z dwie inne książki obdzielić. Historia bardzo ciekawa. Strony same się przewracały.


Już za samo "Pierwsze po północy" warto sięgnąć po ten zbiór. Biorę się za resztę. Mam nadzieję, że nie są to miłe złego początki i reszta mnie nie zawiedzie 

W końcu skończyłem czytać "4 po północy" i mogę wydać swój wyrok. Po kolei:

Langoliery: trzyma w napięciu, genialnie rozpoczęte, świetnie kontynuowane, jeno finisz nieco rozczarowujący. A właściwie rozczarowało mnie to, czym owe langoliery były. Mimo wszystko, w tej minipowieści są wg mnie najlepiej zarysowane postacie. Świetny wstęp do zbioru, aż się łapki trzęsły na myśl, co będzie dalej.

Tajemnicze okno, tajemniczy ogród: no ja sobie spaprałem ten tekst tym, że kiedyś obejrzałem film. I niestety, przez cały czas gdy czytałem, miałem w głowie sceny z filmu, a przede wszystkim - wiedząc jaka jest intryga głównego wątku, nowela po prostu utraciła smak... Nie wstrząsnęła mną tak jak zapewne wielu z tych, którzy z fabułą zetknęli się po raz pierwszy.
Policjant Biblioteczny: moooooc. Chyba moja ulubiona mini-opowieść z całego zbioru. Chociaż momentami miałem wrażenie nudy i niepotrzebnych rozciągnięć wątków, to historia wciągnęła mnie dość mocno.
Polaroidowy Pies: zdecydowanie najgorszy tekst ze zbioru, ale ja nie uważam go za gniota, tak jak niektórzy tu wystawiają notę 1/10. Ciekawy snob Pop Merrill, dziwny pies i jeszcze dziwniejszy aparat. Tekst ma swój urok, chociaż nie powala jak reszta.

Zauroczony lekturą "Czterech pór roku", zabrałem się za kolejny zbiór mini-powieści, o tajemniczo brzmiącym tytule "4 po północy". Zawarte w nim utwory wydają się być jeszcze bardziej dopasowane do siebie tematycznie niż w "Different seasons". Praktycznie każde z nich zawiera wątek metafizyczny i traktuje o istnieniu odmiennych rzeczywistości. Ku mojej uciesze znalazła się tu nawet kolejna historia o Castle Rock! Ale po kolei!

Langoliery są świetnym otwarciem tego zestawienia, posiadają bardzo ciekawą fabułę, ulotny klimat i niesamowitą aurę tajemniczości. Podróże w czasie zawsze były interesujące. W przypadku tej historii można śmiało powiedzieć, że apetyt rośnie w miarę jedzenia (czytaj rozwoju fabuły). Jedynym mankamentem są tu tytułowe Langoliery, które całkowicie psują odbiór tego utworu. Myślałem, że filmowa wersja tych stworzeń jest wynikiem niskiego budżetu i słabych efektów specjalnych, a okazuje się, że to idealnie odwzorowana wizja autora. Książkowe Langoliery są tak samo kiczowate jak te filmowe. Gdyby nie one, ta historia nie miałaby wad!

Tajemnicze okno, Tajemniczy ogród to historia pewnego pisarza, którego prześladują demony przeszłości. Zawarty tu wątek nadprzyrodzony jest bardzo dyskretny i świetnie współgra z życiowymi problemami głównego bohatera. Świetnie skonstruowany został portret psychologiczny Mortona Raineya, wszak to nie pierwszy bohater książek Kinga parający się zawodem pisarza. W tym przypadku wcześniejsze obejrzenie filmu zupełnie nie wpłynęło na odbiór tekstu. Dobra historia z zaskakującym zakończeniem, czego chcieć więcej!

Policjant biblioteczny wywarł chyba na mnie największe wrażenie! To taka wypadkowa moich ulubionych autorów, obok klasycznego Kinga jest tu trochę Mastertona i Koontza. Świetny horror z dramatem społecznym w tle.
Stefan gra sobie na uczuciach czytelnika jak prawdziwy wirtuoz! Mało nie wymiękłem kiedy po wzruszającej opowieści Stana Soamesa o piłkach baseballowych, dostałem w twarz tragicznym zdarzeniem z dzieciństwa Sama Peebles'a. Z kolei opowieść Dave'a Duncana to prawdziwy rarytasik, a'la Masterton. Pierwsze spotkanie Sama z Ardelią Lortz też było czadowe, a ten klimat biblioteki!!! Zakończenie może faktycznie trochę straciło przez tą lukrecję, ale to maleńka wtopa przy tak znakomitej reszcie tego utworu.

Polaroidowy pies to kolejna opowiastka o mieszkańcach sławetnego Castle Rock. Nie wiem czemu, ale każdy utwór związany z tym miasteczkiem ma u mnie taryfę ulgową. Wystarczy, że znajduję w takście odniesienia do pozostałych książek tego cyklu i już jestem szczęśliwy. Wydaje mi się, że autor uznał ten utwór jako wstęp do "Sklepiku...", gdyż wydarzenia w nim opisane poprzedzają przyjazd Lelanda do Castle Rock. Pomysł na tę powiastkę jest całkiem fajny, a tytułowy piesek to nie byle kto! Fajna intryga, ciekawa postać Popa Marrilla i jego klienteli, a w tle Castle Rock! Bajka!

Najlepszą składową tego zestawienia jest dla mnie "Policjant biblioteczny", zarył mi się w pamięci jak mało który utwór Stefana!