Ja mam nadzieję, że na podstawie powieści powstanie film, bardzo chciałabym zobaczyć to na wielkim ekranie. Chociaż osobiście lubię seriale i jeśli go nie zrypią, to dla mnie to byłoby ok.. Pod Kopułą jeszcze nie oglądałam, więc nie mam porównania. Jednak nawet najlepszy serial nie dorówna dla mnie dobrej porządnej pełnometrażowej produkcji. Jeśli będzie wysoka oglądalność, to zaczną go przeciągać w nieskończoność, a tego nienawidzę..

Skończyłem wczoraj i chociaż książka mi się podobała, nie mogę przyłączyć się do osób wychwalających ją niczym ósmy cud świata. Nie znaczy to jednak, że nie spędziłem z nią miłego czasu i nie doceniam jej pomysłowości, ale o tym za chwilę.
Mam za sobą kilkanaście przeczytanych Kingów, ale po raz pierwszy zostałem zmęczony ciągnącym się w nieskończoność wątkiem obyczajowym. Około 3/4 książki miałem już dość perypetii Jake'a i Sadie, które zdawały się nigdy nie skończyć. Na szczęście, kiedy miałem już wrażenie, że tańce (te na parkiecie i w łóżku) zajmą całą dalszą część książki, akcja przyspieszyła. Najprawdopodobniej wbrew zamierzeniom autora cieszyłem się, gdy główny bohater , bo to dało oczekiwanego przeze mnie kopniaka opowieści. Moim największym zarzutem wobec tej książki jest zatem to, że jest zdecydowanie za długa i wyszłoby jej na dobre, gdyby King uczynił ją bardziej zwięzłą, zwłaszcza w latach '60-'63, które w przeważającej mierze zlewają mi się w jedną, trudną do rozróżnienia całość.
Zdaję sobie sprawę z tematu, jakiego dotyczyła książka, przez co nie powinienem narzekać na wątek śledztwa, jakie Jake prowadził wokół Oswalda. Jednak w porównaniu do pierwszych 300 stron, wątek ten też mi się dłużył. Już tłumaczę dlaczego.
Musicie wiedzieć, że początkowo książka wzbudziła we mnie niemały zachwyt. Sama koncepcja podróży w czasie obecna w Dallas '63 jest świeża i oferuje coś, z czym jeszcze się nigdy nie spotkałem (te resety, czy nawet motyw, że zawsze zaczyna się od danego dnia i danej godziny). King musiał się nieźle bawić tą koncepcją i ja temu uległem. Bardzo spodobał mi się sposób, w jaki opowiadana jest historia i jaką rolę odgrywają przedstawiane po kolei postaci. Przyklasnąłem, gdy wątek woźnego Harry'ego, czyli postaci z którą zacząłem sympatyzować, stał się maszyną napędzającą pierwszą ~1/3 książki. I ten pomysł, żeby - genialne. No i to miasto. TO MIASTO!! Kiedy się dowiedziałem, że Jake zamierza jechać do , to ledwo co mogłem się pozbierać z radości. Później nastąpiło spotkanie i gdyby ktoś mnie po nim spytał o moją ocenę książki, bez wahania dałbym 10/10. To było tak dobre, ale już wtedy miałem wątpliwości, czy dalsza część historii będzie w dalszym ciągu tak interesująca. I niestety moje obawy okazały się mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości. Chodzi o to, że w przeciwieństwie do Harry'ego czy Carolyn, Lee Oswald wcale mnie nie obchodził i nie czułem nici wiążącej mnie z tą postacią. Przypuszczam, że dla mieszkańców USA wątek ten mógł być bardziej angażujący, gdyż oni do śmierci Kennedy'ego podchodzą bardziej emocjonalnie. Mnie nie zależało, czy Jake'owi się uda czy nie (choć przyznaję, że czytałem w ogromnym napięciu kiedy zbliżał się TEN dzień, którego przedstawienie też trzymało mnie za nerwy). Snułem za to podejrzenia, że przeżycie Kennedy'ego mogłoby nie wyjść światu na dobre i być składnikiem doprowadzającym do innych katastrof Samo zakończenie, choć spodziewałem się większego poplątania i myślowych wygibasów, zaliczam na plus. Nie miało ono wielkiego rozmachu i raczej niespotykane jest, aby książka/film zakończył się w podobny sposób. King sprawnie ukazał konsekwentność czynów bohatera, który swoimi dobrymi intencjami nierzadko doprowadzał do niezamierzonych tragedii. Na koniec wytknąć muszę sposób rozwiązania wątku , na który King chyba miał jakiś pomysł, ale ostatecznie się rozmyślił, bo zakończył go zupełnie nijak, zwalając wszystko na pijacką gadkę. C'mon!
Mimo kilku błędów i rozlazłych wątków jest to książka, którą mógłbym polecić innym czytelnikom, bo dobrze mi się ją czytało i niektóre sceny zapadną mi na długo w pamięć. Gdybym miał wystawić ocenę, byłoby 7/10 - czyli książka dobra.

PS. Czytając książkę po głowie chodziło mi pytanie, którego tematyka powinna być bliższa nam - Europejczykom. Czy gdybyście dostali szansę zabicia Hitlera przed wybuchem II WŚ - zrobilibyście to? Ja nie, bo poprzez jego działania, jakkolwiek nie byłyby one zbrodnicze, mamy teraz wieloletni pokój w Europie. Któż wie, czy nie siedzielibyśmy teraz na froncie III WŚ, gdyby Adolf nie wywołał wojny w '39.

Dla mnie najlepsza książka Kinga obok Łowcy snów i Mrocznej wieży, kolejny dowód po Historii Lisey że King nadal może tworzyć świetne książki, nawet przebijające jego największe dokonania. Przeczytałem jakiś rok temu i przez ten czas tylko utwierdziłem się w swojej opinii

Dokladnie.

Dla mnie "TO" i "Dallas 63" moglby miec 2x tyle i dalej by byl mi malo

Cieszy kolejny zwolennik Dallas. Dla mnie to jest najściślejsza czołówka Kinga. Nie wiem czy Top3, ale top5 na pewno. Rewelacyjna książka, a zakończenie najpiękniejsze z możliwych u Kinga. I zdecydowanie warta poznania poza kręgiem kingowców, przez innych czytelników.

Uff, przebrnąłem przez cały temat i też się wypowiem (choć tak kurcze myślę, że fajniej jednak szybciej czytać książki, wtedy mógłbym na bieżąco dyskutować z Wami, a nie tylko walnąć opinię po 6 latach jak już raczej nikomu nie będzie się chciało wchodzić w dyskusję, bo wszystko już zostało napisane ale nic, trudno).
Przede wszystkim tak długo jej nie czytałem, bo się strasznie obawiałem nudnego wątka politycznego - na szczęście go nie było i książka niesamowicie wciągnęła mnie od pierwszych stron! Jest bardzo dobra, na pewno jedna z najlepszych Kinga. Momentami tylko te nudne wstawki, ale niezbyt długie i rozumiem, że konieczne, więc jest ok. Mnie osobiście zakończenie aż tak nie ujęło ale całość jest bardzo spoko.

Yy ee... ja nawet nie pamiętam jak się kończą "Serca Atlantydów" ja tam mokre oczy miałem tylko po "Zielonej Mili", "Podpalaczce" no i może jeszcze "Wielkim Marszu". I tu też aż tak mnie zakończenie nie powaliło na kolana, ale jest ok.

Czy najlepsza po 2000 roku... chyba tak (nie licząc opowiadań, bo dla mnie zawsze są lepsze, "Pod kopułą" i kilku najnowszych, bo nie czytałem ich, no i "Buick 8" którego bardzo miło wspominam /no i w sumie MW też nie czytałem poza tomem 1 ale to na bank nie będzie lepsze dla mnie /).

Noo ja nie I tak szczerze to dziwi mnie trochę aż takie wzruszenie...


Ja bym się zawahał. Co z tego, że to byłby np. Hitler i wiedziałbym, że zabicie go przyczyniłoby się do większego dobra - dla mnie osobiście to byłoby nadal morderstwo, musiałbym odebrać komuś życie, jeszcze wiedząc, że mogę ewentualnie to potem odwrócić, to bym to zrobił, ale nie mając np. takiej opcji, to już bym się mocno wahał (nie tyle o przyszłość, co raczej czy będę mógł z tym żyć ja osobiście).
Już nie mówiąc o tym, o czym ktośtam wyżej pisał - gdyby nie było IIWŚ z jej okrucieństwem, to może teraz mielibyśmy IIIWŚ z czymś jeszcze gorszym...

Cóż, nikomu poza Kingiem chyba nie udało się doprowadzić mnie do łez pewnie dlatego właśnie jego tak cenię - wcześniej też nie rozumiałem jak można się wzruszyć czytając książkę (bo że jakiś film, to jeszcze, ale książkę? ).
Tylko że to nie przy Dallas akurat