Edgar Allan Poe i Howard Phillips Lovecraft bezsprzecznie zapisali jako klasycy literatury grozy i są najbardziej poczytnymi pisarzami tego nurtu, który wydaje się lekko zapomniany w dzisiejszych czasach, a szkoda. O dwóch powyższych pisarzach słyszy się najczęściej, ale przecież nie byli oni jedynymi prekursorami opowieści niesamowitych. Sam, przyznam się bez bicia, mało kiedy mam ochotę na grozę w takim wydaniu, czyli ? bardzo ponury klimat, wiele zdań które konstrukcyjnie i językowo mogą z czasem męczyć no i czasami wręcz usypiające historie. Przychodzi jednak kiedyś taki dzień, w którym mówimy sobie: ?A gdyby tak spróbować przeczytać coś, bez czego najprawdopodobniej nie powstałoby wiele z teraźniejszych książek spod znaku Horror??. I wtedy właśnie powinniśmy sięgnąć na przykład po ? Dom na granicy światów?.
Cała historia zaczyna się w sposób dosyć ciekawy i mogący pozytywnie nastrajać do dalszej lektury. We wstępie W.H Hodgson pisze między innymi, że cała historia przedstawiona w książce nie jest jego autorstwa, a powierzono mu jedynie pożółkły rękopis, miejscami nieczytelny, lecz zawierający na swoich kartach niesamowitą historię, która została napisana językiem prostym i ?chropawym? (to ostatnie w szczególności przykuło moją uwagę). Dalej, w pierwszym rozdziale zostaje nam przedstawiona para podróżników (?), którzy odkrywają niesamowite miejsce gdzie też znajdują interesujący nas rękopis. Następnie, na kolejnych stronicach, odbywa się jego odczytywanie.
Narracja tak jak w pierwszym rozdziale jest pierwszoosobowa, co nadaje powieści, lub raczej noweli, specyficzny klimat dający wrażenie prawdziwości wydarzeń, które tym samym są potęgowane. Niestety czasami można odnieść wrażenie, że książka jest napisana ?nierówno?, tzn. niektóre fragmenty są iście mistrzowskie, można poczuć zapach starego domostwa, usłyszeć jego trzeszczące posady i odczuć atmosferę osaczenia. Momentami jednak miałem wrażenie jakby Hodgson sam gubił się w tym, co chce napisać. Opisy niektórych wydarzeń (szczególnie te dziejące się w przestrzeni kosmicznej) były dosyć chaotyczne do tego stopnia, że czasami nie wiedziałem, co aktualnie się dzieje. Ksiązka posiada jeszcze kilka, raczej mniejszych niedociągnięć jak np. kilkakrotne powtórzenia, które czasami, gdy staramy się wczuć w klimat, mogą razić po oczach.
Do większych plusów mogę zaliczyć ?zagrywki? autora mające zwiększyć dawkę klimatu. Hodgson oprócz samego początku i zakończenia, nawet w środku całej historii w sposób wyraźny zaznacza, że nie jest to jego dzieło, tylko znaleziony rękopis. Mają o tym świadczyć nieczytelne, lub całkowicie zniszczone części tekstu, o których tylko napomknięto ? fragmenty te, niespójne i opisujące dziwne zjawiska, dają uczucie jakiejś bliżej nieokreślonej podróży w inne światy, co daje niezłe wyobrażenie o niesamowitości całego utworu. Następny duży plus to nie całkiem jednoznaczne przedstawianie wydarzeń, nie wiemy na pewno czy to wszystko działo się naprawdę, czy było tylko wizjami głw. bohatera (na końcu znajdujemy wskazówkę jak należy rozumieć całą historię). I w jednym jak i drugim przypadku często można odczuć dreszcz na plecach lub, chociaż poczuć podziw dla ogromnej wyobraźni pisarza ? z tym ostatnim wiąże się ciekawostka odnośnie życia i zdrowia psychicznego Hodgosna, który cierpiał jakoby na halucynacje.
Pomimo kilku niedociągnięć książkę tą mogę polecić ludziom, którzy z klasyką grozy mieli już trochę do czynienia, w przeciwnym razie można się zniechęcić do dalszego zapoznawania się z innymi autorami, którzy pisali w zbliżonych czasach i o podobnej tematyce, co w/w autor.