Wklejam tu z tematu Sheridana bo rozwijam wątek Stokera.


Cóż Pegazie, każdy ma swoje zdanie. Jeden woli to drugi inne...

Dla mnie akurat Dracula jest wybitną pozycją. Nużący też za bardzo ten utwór nie jest bo bym go dwa razy nie czytał z perspektywą kolejnych lektur w przyszłości. Może i czerpie Stoker z innych utworów, ale skoro robi to zręcznie z pomysłem to nie mam nic przeciwko - tym bardziej iż też wiele daje od siebie. Mało tego, to jego wersje wampira są  wzorem/punktem odniesienia dla niemalże wszystkich innych późniejszych utworów podejmujących tę tematykę.

Mało? Konkrety? To może moje osobiste spostrzeżenia, choć mogą wydawać się zaskakujące - wydaje mi się że Lovecraft i Bułhakow w swoich najsłynniejszych utworach mogli czerpać wątki z Draculi Stokera

Lovecraft w Zew Cthulhu - podobny wątek gdy samotny statek z rejsu wraca ze zdziesiątkowaną załogą na pokładzie. Znaczy u Hpla bodajże jeden członek załogi przeżył, reszta została zabita/postradała zmysły po spotkaniu z Cthulhu i innym statkiem na morzu.

Bułhakow w Mistrzu i Małgorzacie pokazuje epizod wybitnego psychiatry, który poprzez inteligentną rozmowę z pacjentem dobrotliwie przekonuje go iż musi być w szpital gdyż może go wypuścić ale po chwili policja go przyprowadzi z powrotem biorąc pod uwage w jak niekonwencjonalny sposób się zachowuje i ten właśnie wątek wcześniej jest opisany w Draculi. W sumie właśnie najbardziej cenie książkę za ten oryginalny przypadek Rainfelda. To taki przedwojenny Hannibal Lecter. Kto wie, może i jego pierwowzrów? Choć to może zbyt daleko idący wniosek...   

Jestem tego samego zdania co ty. Pierwsza część to taki mega mrok, tajemniczość, groza w każdym calu, tak bym rzekł. Potem zaczyna się pierdu-pierdu i lektura traci na uroku, ale znać Dracule, moim zdaniem, trzeba.

Wampir - artystowska był już w noweli Polidoriego, a wszelki wampiryczne atrybuty zostały wprowadzone bodajże w pulpie J. M. Rymera. Zamiast Styrii (jak u Le Fanu) mamy  Transylwanię, zamiast Barona Vordenburga mamy Abrahama Von Helsinga... i tak dalej, i tym podobnie. Nawet perwersyjny erotyzm został do powieści wprowadzony w sposób identyczny, jak zrobił to poprzednik Stokera. Chodzi mi o formę i metodę, nie o treść: zamiast lesbijskiego związku, mamy zniewolenie mężczyzny przez trzy wampy. Nie twierdzę, że Drakula to plagiat. Nie, to błyskotliwa parafraza, lecz ta błyskotliwość nie polega na kreatywności, raczej na umiejętnym czerpaniu z różnych źródeł.

Motyw ze statkiem, którego załoga została  zdziesiątkowana HPL raczej zaczerpnął z W. H. Hodgsona, bowiem - z tego co pamiętam -  tak właśnie zaczynają się jego Widmowi piraci (których nota bene muszę sobie powtórzyć,  czytałem to równo 20 lat temu...).


 

Natomiast to o czym piszesz, to zasługa kina. Każde pokolenie w XX wieku miało swojego Drakulę: w latach dwudziestych to był Maximilian von Schreck, w trzydziestych Bela Lugosi, w pięćdziesiątych Christopher Lee, w siedemdziesiątych Klaus Kinsky, a moje pokolenie miało Gary Oldmana.

PS. No dobrze, klimat książki, muszę nawet ja go docenić. Paweł ma rację, Drakula jest "uroczy". W pierwszej części mamy takie nagromadzenie gotycko - strasznych elementów


że ciężko tego nie polubić. Pewną zasługą Stokera jest też zderzenie klasycznej gotyckiej tradycji (umieszczenie akcji powieści w egzotycznej, z punktu widzenia czytelnika, krainie) z nurtem "gotyku miejskiego" w jednym utworze. Ale tu też ciężko doszukiwać się jakiejś innowacji. Pisarz po prostu połączył "stare" z "nowym" . Ale nic faktycznie "nowego" nie wprowadził.

 EDIT: a jeśli chodzi o to ?co lepsze?, pierwsza część książki, czy druga, to ja wolę w zasadzie pierwsza. Jednak niektóre fragmenty drugiej, te o też są dobre.