Pegazie - to Ty czytałeś "Pokój" więc nie zależy Ci.

Tomik Hodgsona zawierał moim zdaniem jedno, może dwa solidne opowiadania a reszta to jakaś parodia Grozy...

Lovecrafta to by wznawiali po 10 razy i nie ma problemu:) 

Onionsa możesz znaleźć po polsku tylko "Wabiącą Ślicznotkę" w "Opowieściach z dreszczykiem. Noc pierwsza". Warto, naprawdę. W ogóle miałem pomysł, aby zrobić oddzielny wątek w którym spisałbym gdzie, jakich autorów można znaleźć opowiadania w starych antologiach. Bo np. Bensona w szczęściu, Blackwooda - oprócz zbioru C&T jeszcze w dwóch itd.

Zgadzam się, zostawmy ten temat na dyskusję o samej serii, jako serii. Newsy, życzenia, dyskusje ogólne. Tworząc nowe tematy może jakoś też minimalnie nakręcimy koniunkturę na forum, więcej osób zacznie dyskutować

Le Fanu - tak, i jeszcze raz tak. Wygląda na to, że owe siedem opowiadań, to będzie wybór z "The Purcell Papers". Będzie tam zapewne jedna perełka, którą ja przeczytałem z Project Gutenberg - "Strange Event in the Life of Schalken the Painte". Jedno z ulubionych opowiadań M. R. Jamesa, przez współczesnych znawców Gatunku stawiane na równi z "Zieloną Herbatą" i "Carmillą".
Onions - bardzo jestem ciekawy, "Wabiąca ślicznotka" to przecież mistrzostwo, próbowałem czytać w oryginale inne rzeczy ale ciężkie to dla mnie było, więc zaczekam na zbiór po polsku.
Hodgson - ? A dlaczego nie "The night land" albo wybór opowiadań poza cyklu o Carnackim? "Łodzie...." mają opinie najsłabszej rzeczy  Hodgsona.
Craford - znam jego kawałki z antologii, fajne są.
Bierce, Doyle - no, fajnie.

Biblioteka Grozy 2015 - podsumowanie

Grudzień ruszył z kopyta, właśnie jesteśmy po ukazaniu się tomiku Bensona, więc czas na komentarz tegorocznych edycji w serii.

Ten rok był chyba wyjątkowy, jeśli chodzi o Bibliotekę Grozy. Aż trzy różne książki ukazały się w kolekcji:

Opowieści upiorne - Nesbit
Dziwne zjawiska - Doyle
Widzialne i niewidzialne - Benson 

Nie przypominam sobie aby, aż tyle nowych tytułów ukazywało się w poprzednich latach. Wielkie dzięki dla wydawcy! Pod względem ilości zbiorów opowiadań widać duży krok naprzód.

Po kolei. Wypada zacząć od 'Opowieści upiornych' Edith Nesbit. Nie tylko dlatego że najwcześniej się ukazały, ale po prostu jak dla mnie to najlepszy tegoroczny tomik. Owszem, może nie jest to do końca jednolity tomik, może pod względem równości należałoby wskazać 'Widzialne i niewidzialne' Bensona, ale jednak Nesbit ma to <coś> w sobie. Jedno genialne..., no powiedzmy że przynajmniej bardzo dobre opowiadanie, które wysoko podnosi ocenę całej książki. Jest to oczywiście opowieść "Jak żywi, marmurowi". Jak dla mnie choćby już nic więcej ten tomik nie miał to i tak bym go wysoko cenił. A przecież, mimo zróżnicowanego poziomu dalej są też wyborne utwory np. - "Zza grobu".

Teraz czas na Doyla. Największa niespodzianka, niestety w negatywnym sensie. Tomik w przeważającej części kompletnie nie nadający się do serii Biblioteki Grozy. Na szczęście mamy tutaj "Kapitana Gwiazdy Polarnej". Jest to najmocniejszy argument aby wziąść książkę do ręki. Solidna porcja grozy, pomysłowy horror morski. Na tle chyba wszystkich lub prawie wszystkich pozostałych opowieści prezentuje się niczym Guliwer wśród liliputów...

Benson. Pomysłowe opowiadania, wszystkie na niezłym poziomie. Bardzo przyjemnie coś takiego przeczytać po dość kontrowersyjnym tomiku Doyla. To czego najbardziej mi zabrakło to choćby jednego bardzo mocnego opowiadania, które jednoznacznie utwierdzałoby mnie o literackim kunszcie Bensona. Nesbit miała swoich 'marmurowych' , nawet Doyle wyróżnił się zdecydowanie utworem "Kapitan Gwiazdy Polarnej" ,ale właśnie u Bensona zabrakło mi takiego mocnego uderzenia, choć jeszcze raz podkreślam, że po względem całości to może być najlepszy tegoroczny tomik. 

=========================================================

Co dalej z serią Biblioteki Grozy?

Miło czytać świeże info, że kolejny rok będzie obfitował w wyborne pozycje. Nim jednak przejdę do komentarza konkretnych tomików to chwila na kwestie marketingowe. Owszem zapowiedzi wyśmienite, lecz życie nauczyło że niekoniecznie wszystko się sprawdzi. Przyznam, że początkowo te ciągłe zmiany pierwotnych wydań mnie troszkę irytowały, ale teraz to nieco inaczej postrzegam. Jakby dodatkowy plus - nigdy nie wiadomo na co można liczyć, zawsze jakaś wydawnicza niespodzianka się trafi, taki jakby 'planowy chaos' aby jeszcze bardziej wzbudzić zainteresowanie wśród czytelnika, mile go zaskoczyć tą początkową, pozorną dezinformacją.

A teraz konkrety. Plany na 2016 w nawiązaniu do tekstu Pawła

Bierce - super, czekam z niecierpliwością, od dawna intuicja mi podpowiada, że to będzie coś niezwykłego. Mam nadzieję, że się nie zawiodę.

Onions - na tego pisarza chyba już wszyscy czekają z niecierpliwością.

Le Fanu - mam nadzieję, że nie będzie to kopia części 'Ciemnego zwierciadła'. Może to zbyt górnolotnie zabrzmi, ale "Duch pani Crowl" to dla mnie chyba ostatni wielki tomik Biblioteki Grozy (zdajsie jeszcze Stoker został wydany w podobnym czasie). Owszem, nie ma tu gigantów na poziomie "Wierzb" Blackwooda, ale jest tam bardzo dużo bardzo dobrych klasycznych ghost - stories, których wyboru dokonał sam M.R. James. Tam naprawdę nie ma utworów przypadków, z czym ostatnio mamy niestety stosunkowo często styczność.

Doyle - napiszę żartobliwie. Czy w wydawnictwie jest jakiś dywersant? Po jego pierwszym niezwykle słabym tomiku planować następne?! No ale mam nadzieję się mylić i zobaczyć opowieści zbliżone do "Kapitana Gwiazdy..."

Benson - jak będzie "Pokój na wieży" to jestem zdecydowanie ZA. Choć te rozczłonkowanie tomików...sam nie wiem...

Hodgson - priorytetem powinien być "Dom na granicy światów" jeśli jest taki wybitny. Carnackiego bym schował w ciasną dziurę:)

========

Tak sobie myślę aby napisać kiedyś dłuższy tekst obejmujący podsumowanie całościowe Biblioteki Grozy. Jednak bym musiał sobie kilka tomików odświeżyć. Niestety pewnie górę weźmie uzależnienie do MR Jamesa i zamiast Freeman czy Stokera to właśnie dwa tomy Jamesa po raz kolejny wezmą górę...
     

Prośba o zaktualizowanie spisu wydanych już książek na początku tematu.

Nie brakuje tam jeszcze jednego Connoll'iego (Źli Ludzie)?

Sam o tym nie wiedziałem ale na Fejsie ktoś zwrócił na to uwagę (Klasyczna Literatura Grozy).

Pod poniższym linkiem można zobaczyć całą serię razem z okładkami:
http://lubimyczytac.pl/seria/1134/biblioteka-grozy

Między innymi tu jest ten drugi Connolly, o którym pisałem.

Na brudno podsumowanie gotowe. Zajęło mi to 6 kartek A4. Jeszcze tylko dopisze top opowiadań, zredaguje całość i będzie. No i przede wszystkim wklepie z zeszytu do komputera, więc jeszcze trochę potrwa. Przy każdym pisarzu napisłem choćby krótką wzmiankę, przy najlepszych większą.

Uchylając rąbek tajemnicy napiszę że podzieliłem pisarzy według poziomów:
 
 Mistrzowski - Lovecraft, Blackwood, M.R. James, Machen.
 Wysoki - Wharton, Freeman, Stoker.
 Zróżnicowany - najwięcej nazwisk, niemal wszyscy pozostali.
 Słabszy - Hodgson, Doyle.

Przykro mi, ale muszę wypowiedzieć się o Twoim tekście krytycznie. Pierwsze zastrzeżenie, to sama metoda. Na początku tekstu zapewniasz, że chcesz do tematu podejść "unikając zbyt subiektywnych ocen" i oceniać "wszechstronność warsztatu literackiego". Bardzo dobre podejście, z tym że wymaga ono przygotowania. Mam wrażenie, że nie zrobiłeś jakiegoś większego researchu. Jest sporo literatury o klasykach Gatunku, z tym że w języku angielskim. Bez zapoznania się z nią Twoje przemyślenia są jedynie przemyśleniami - trafne, nie trafne, jednak zawsze subiektywne.

Czy faktycznie Lovecraft był znany z "grozy fizycznej", i czy ona faktycznie stanowiła istotę Mitologii? Nie wiem co rozumiesz przez "grozę fizyczną", ale wszelkie możliwe wyjaśniania tego terminu, wszelkie skojarzenia jakie on budzi ni jak nie pasują mi do istoty "horroru lovecraftowskiego". To znaczy, ja wiem o co Ci chodziło. W  Muzyce.... HPL buduje nastrój unikając opisywania koszmarnych bytów ze swojej mitologii, groza nie wiąże się z fizycznych zagrożeniem życia protagonistów, lecz sformułowałeś to w sposób zdecydowanie nieszczęśliwy.

I co masz na myśli, pisząc o "niedopowiedzeniach" w prozie M. R. Jamesa. Bo widzisz, zazwyczaj w literaturze akademickiej  czy publicystyce o grozie, mówiąc o "niepowiedzeniach" mamy na myśli brak zupełnego wyjaśnienia przyczyn zdarzeń jakie pisarz opisuje. Na przykład: niedopowiedzenie zastosował Le Fanu w "Zielonej Herbacie" - nie wiemy do końca, czy "upiorna małpa", była halucynacją, czy też demonem prześladującym nieszczęsnego pastora. Innego rodzaju niepodpowiedzenie mamy w Carmilli. Nie wiemy czy tytułowa wampirzyca była potworem, który uwiódł naiwne dziewczę, czy faktycznie zakochała się w Laurze.

U Jamesa tego typu "niedopowiedzeń" nie ma. Nie ma w związku z tym najmniejszych wątpliwości co do nadprzyrodzonego charakteru zdarzeń, jakie spotykają bohaterów tych opowiadań. Cóż, ja żadnych "niepowiedzeń" tam nie widzę... a to nie znaczy, że ich nie ma. Warto by może jednak abyś wyjaśnił o co Ci chodzi.

Co do Twojej "drugiej" interpretacji tytułu opowiadania Machena. Jest ona nie trafiona, a na pewno nie trafiona jest jej argumentacja - jako że nie koresponduje z treścią utworu. Owszem, związek frazeologiczny "paniczny strach" bierze się od mitologicznego stworzenia, które Walijczyk obsadził w roli demona . Jednak dalsza część Twojego wywodu opiera się nieścisłościach.  "Gdziekolwiek pojawi się demoniczna Helen powoduje ogromne przerażenie, paniczny strach swoimi przerażającymi zbrodniami".  Grocie, to przecież nie tak! Owszem, femme fatale  wywołała przerażenie u świadków jej zbrodni, lecz bardziej budziła ona fascynacje połączoną z grozą, niż TYLKO paniczny strach! Jak inaczej zdołałaby ona przyciągać do siebie ofiary, aby je uwodzić, łamać im życie, w końcu, aby tego życia je pozbawiać? Jeśliby Helen faktycznie wywoływała tylko strach - a przecież to wynika z Twojego tekstu - to jakim cudem zdobyłaby zdobyć ogromną popularność wśród londyńskiej socjety?

Twoja interpretacja tytułu, oraz argumentacja jest błędna, gdyż pomija ogromnie ważny aspekt postaci Helen. Oprócz grozy ta istota wywołuje też inne uczucia. I o to moim (i nie tylko moim!) zdaniem chodziło Machenowi. Pół kobieta, pół demon fascynuje i przeraża, przyciąga i odpycha.

Pisząc o Chambersie rzucasz po raz kolejny tezę, która jest Twoją subiektywną opinią, a z którą ja nie mogę się zgodzić... problem polega na tym, że nie tylko ja...  "(...) momentami można odnieść wrażenie, że nieco tej groteski za dużo jak na opowieść grozy". Grocie, przecież groteska jest "sztandarowym" środkiem stylistycznym w literaturze grozy! Przecież od samiutkiego początku, od   Zamczyska w Otranto  pisarze sięgali po tego rodzaju zabiegi estetyczne. U E. A. Poe jest zdecydowanie więcej groteski niż w  Naprawiaczu reputacji  a o prozie niesamowitej "wczesnych modernistów" to już nie wspominam. Jeśli w tym opowiadaniu jest za dużo "groteski, jak na grozę" to z kategorii "literatura grozy" wypada jakieś (lekko licząc) 30% tego, co za nią się uznaje.


Grocie, Carnacki to nie tyle parodia, co pastisz. Zabawa motywami, mieszanie konwencji. W wywiadzie Paweł Marszałek o tym mówił. Zresztą, polski czytelnik chyba tego nie zrozumiał, w każdym razie, to najsłabiej sprzedający się tytuł. Mnie dwa opowiadania, czyli  Furtka dla monstrum  i Wieprz bardzo się podobały. I po raz kolejny, nie tylko mnie. Szczególnie ?Wieprz? zdobył uznanie. Więc nie możesz pisać że, zbiór Hodgsona  był "podobno" popularny. Przecież słowo ?podobno?  sugeruje informacje, nie pewną, wątpliwą. A prawda jest taka, że Carnacki zdobył popularność, był wznawiany, komentowany, parafrazowany. Wystarczy zresztą spojrzeć na anglojęzyczną Wikipedię, na listę adaptacji i nawiązań.

Żeby nie było, że tylko krytykuję, narzekam i marudzę - w wielu rzeczach na pewno masz rację. Po za tym, sam pewnie mogę się w mylić, wytykając błędy.  Przyłożyłeś się, tekst jest spójny, z oceną jakości Blackwooda czy Machena zupełnie się zgadzam.

Ten tomik już w lutym ma być w sprzedaży. Prawdopodobnie zatytułowany "Koszmary".
======
Ponadto, z innej beczki, też ma być w tym czasie wydana powieść na której wznowienie czekam od dawna - "Sokół maltański".