Ano, masz Procello pełną rację - poza garstką wybranych zagraniczna klasyka grozy to u nas rzecz nieznana.
Nie wiem, czy w cytowanej przez Ciebie wypowiedzi nie miałem na myśli tego, że Blackwooda akurat w Polsce wydano, a nikt prawie nie czyta. Poza garstką wiernych, którzy na każde takie wydarzenie rzucają się jak sępy Trudno mi pojąć to, że każdy nowy King czy inny współczesny od razu ma wielkie powodzenie, a takie - rewelacyjne przecież - rarytasy giną w czeluściach nawet nie Tanich książek, tylko chyba nieznanego Kadath.

Myślę, że się nie rozczarujesz. Te starocie biją na głowę większość współczesnego horroru, choć młodsi stażem co mogli, to powyciągali z utworów praszczurów, to świeżości takim np. Wierzbom nie odebrali za grosza. Talent kalibru blackwoodowskiego jest niegasnący.

Skończyłem dzisiaj tomik z C&T i jestem bardzo zadowolony. Nie będę komentował każdego z opowiadań, bo to niepotrzebne, ale muszę krótko skomentować te najlepsze:

Sekretny kult - super opowiadanie, bardzo dobry i ciekawy pomysł. W trakcie czytania nie wiedziałem o co w ogóle chodzi i myślałem, że to jakiś żart. Bo niby spoko, kult Szatana itp. (nie żebym praktykował, o klimat chodzi ), ale czym to się różni od innych?  Dopiero końcówka uświadomiła mnie jak bardzo się to opowiadanie różni od innych
Ocena: 4+

Pusty dom -  Świetne opowiadanie,które przyprawiało mnie o gęsią skórkę,pomimo przerabianego przeze mnie już nie raz tematu nawiedzonego domu czy to w filmach, czy też w literaturze. Motyw z zapałką wywołał u mnie chwilowe zatrzymanie akcji serca.  Jedno z najlepszych w całym zbiorze. Ocena: 5

Max Hensing - zacząłem czytać w domu i myślałem, że skończę jak wrócę z uczelni, ale jednak zabrałem książkę ze sobą i skończyłem w tramwaju. Bardzo dobre opowiadanie mimo , że z poza kręgu fantastyki. Trzymające w napięciu do ostatniej chwili, tajemniczy czarny charakter ,niezły klimat. Podobało mi się.
Ocena: 5

Wierzby -  Bardzo dobre opowiadanie i wcale się nie dziwię się, że jest stawiane na piedestale. Ma bardzo osobliwy klimat, nie dający się wyrazić słowami. Człowiek czytając zostaje otoczony pewną aurą, nie wiem jak to nazwać, ale było to coś mega.  Byłem tam razem z nimi i  również razem z nimi dębiałem. Czegoś mi  zabrakło, żeby ocenić na full , chociaż nie jestem w stanie stwierdzić jednoznacznie czego. Mimo wszystko było świetnie i aż dziw bierze, że "zwykłe" Wierzby czynią ten tekst takim rarytasem.
Ocena: 5+

Wendigo - to jest to opowiadanie! Ta dżungla, te wydarzenia  (te płonące stopy ), ten WENDIGO, ten klimat! Szczena mi momentami opadała, a członki drętwiały i nie umiałem się oderwać. Mógłbym wychwalać i wychwalać,aczkolwiek byłoby by to zbyt chaotyczne jak na wypowiedź, bo generalnie sprawa jasna: To jest pieprzone ARCYDZIEŁO!
Ocena: no przecież, że 6.



Wszystkie opowiadania,jak to zwykle bywa, są nierówne, ale pewne jest jedno, że każde opowiadanie z osobna jest inne i ma ten Blackwoodzki klimat.  Ogólnie rzecz biorąc było bardzo dobrze tak jak mnie zapewnialiście i chciałbym więcej. Naprawdę chciałbym więcej i cholera boli mnie to, że nie wiem czy kiedykolwiek dostanę w łapy kolejny zbiór tego Pana wydany w Polsce,a dorobek przecież ma spory. I czemu nie ma nic więcej? Wiem, że są dwa opowiadania wydane w jakiś antologiach. Kiedyś je dorwę,ale mimo wszystko wolałbym taki zbiór tylko i wyłącznie z opowiadaniami Blackwood, bo czuję lekki niedosyt,a jak wrócę do tej książki ponownie to ten niedosyt będzie jeszcze większy. Tajemniczy był to człek, jak poinformował mnie Nowowiejski i całkowite przeciwieństwo Lovecrafta. I chociaż obydwoje są świetni to jednak w Polsce znany szczerzej tylko jeden,a szkoda, bo polubiłem tego człowieka za ten jeden jedyny zbiór.

Na koniec muszę przytoczyć fragment,którego użył w innym temacie Varjus.

"Och! Och! Moje stopy płoną! Moje stopy płoną żywym ogniem! Och! Ta wysokość i paląca prędkość!"

Genialne!!!

To rozumiem, Ciacho. Cieszę się ogromnie, że Blackwood Ci przypasował - teraz idź i głoś jego wielkość wśród bliźnich swoich - inaczej nie ma szansy na kolejne tomy jego tekstów. Cały problem z Biblioteką Grozy jest taki, że mało kto to czyta. Więcej osób pewnie kupiło jakiegoś nowego Kinga, bo jest nowa okładka, niż sięgnęło po Wendigo i inne upiory. A przecież prócz opowiadań napisał on kilka powieści - rety, jak ja bym chciał je po polsku kiedyś przeczytać! A to jest przecież ten najściślejszy kanon - ilu autorów o nieco mniejszej randze jest w Polsce niezauważanych.

Zacząłem wczoraj Wendigo i inne upiory Blackwooda. Nie chcę się zachwycać nie wiadomo jak nad czymś, czego do końca nie przeczytałem, ale muszę powiedzieć, że czyta się to naprawdę wybornie. Zdążyłem przeczytać jedynie dwa opowiadania "Wierzby", "Sekretny kult" i połowę "Pradawnej magii" i dla mnie absolutna rewelacja. Śmiało mogę powiedzieć, że to dlaczego zwróciłem się w stronę klasyki, znalazłem u Blackwooda. Nastrojowe, sensualne i bardzo sugestywne są te opowiadania, szczególnie "Wierzby". Na razie rewelacja. Aż się cieszę na kolejne spotkanie z prozą tego pana

Skończyłem Wendigo i inne upiory. Muszę powiedzieć, że jestem bardzo usatysfakcjonowany po lekturze. Dostałem dokładnie to, czego szukałem. Chyba tylko jedno opowiadanie mi nie podeszło, większość natomiast była naprawdę zachwycająca. Klimat w "Wierzbach", "Uroku śniegu" czy w "Wendigo" to mistrzostwo świata. W ogóle dawno nie spotkałem się z takim sensualnym sposobem pisania. Wszystko bardzo sugestywne i przede wszystkim ciekawe.
Stylowi i językowi Blackwooda też nie można nic zarzucić. Cieszę się, że sięgnąłem po tego autora i już ubolewam, że to jedyna pozycja w Polsce. Jeżeli starczy mi sił i chęci to przeczytam w oryginale, bo wiem, że sporo jego tekstów jest w Project Gutenberg.

Poczytałem wasze opinie i "Wendigo i inne upiory" powędrowało na szczyt mojej książkowej listy zakupów... szczególnie, że nie jest to droga książka, a i ostatnio czerpię sporo przyjemności z krótkich form.

Jeszcze chciałem dodać o niewspomnianym w temacie opowiadaniu "Wyznanie", które wyszło w zbiorku "Tchnienie grozy" (Wydawnictwo Poznańskie, 1974). To historia błąkającego się w londyńskiej mgle weterana. Mgła jest tak gęsta i nieprzenikniona, że facet całkowicie nie może polegać na wzroku, a miasto w którym błądzi jest mu całkowicie obce. Cholernie klimatyczny horror z gęstą atmosferą. Jak dla mnie to najlepszy tekst z tego zbioru.

"Tchnienie grozy" chodzi za grosze na allegro. W zbiorku znalazły się opowiadania Roalda Dahla, Algernona Blackwooda, Sakiego, Shirley Jackson, Dorothy Leigh Sayers, Cynthii Asquith, Richarda Connellego, Edmonda Hamiltona, Johna Metcalfe, Harryego Paina i Louisa Clyde'a Stoumena. Nie jest wybitnie dobry, ale mnie się podobał. Kilka tekstów jest bardzo fajnych.

Wczoraj poszperałem w swoich zbiorach i znalazłem Nie czytać o zmierzchu gdzie znajduje się opowiadanie Rączy wilk oraz w antologii Tchnienie grozy (ostatni zakup ) znalazłem opowiadanie Wyznanie tego autora.Opowiadania nie znalazły się w zbiorku Wendigo wydanego przez Wydawnictwo C&T.Ot taka ciekawostka dla fanów pisarza .

Fajny tekst, tylko więcej w nim bałchwochwalczej treści aniżeli czegoś konkretniejszego na temat samego opowiadania. Aczkolwiek pozytywnie nakręca, w końcu oprócz samych "Wierzb" to jeden z najlepszych zbiorów Biblioteki Grozy i klasyki ogółem.

Ja wyczekuję z niecierpliwością dnia, kiedy to któreś z wydawnictw postanowi wypuścić cokolwiek samodzielnego (czyt. nie antologie) od Blackwooda, i na pewno będę darzył to wydawnictwo wielkim uczuciem.