Nocne połączenie z numerem alarmowym 911 zostaje nagle przerwane. Policjantka Brynn McKenzie, choć już po służbie, jedzie do Lake Mondac, by zbadać sprawę. Czy była to pomyłka, czy też próba doniesienia o przestępstwie?

Brynn odkrywa na miejscu makabryczną zbrodnię i ucieka do lasu, by ratować własne życie. W ślad za nią ruszają bezwzględni przestępcy. Wkrótce okazuje się, że policjantka nie jest jedyną ofiarą pościgu...Zniknięcie Brynn alarmuje jej rodzinę. Mąż na własną rękę rozpoczyna poszukiwania, starania podejmują też miejscowe władze...

Książka "Porzucone ofiary" została uznana w 2009 roku przez International Thriller Writers Organization za najlepszy thriller roku.

Ja na przykład nie rozumiem przyznania nagrody akurat tej książce. Fajnie że wygrał Deaver, ale kurde nominowane do tej samej nagrody było wtedy Rozbite okno, które jest dużo lepsze.
W zasadzie zgadzam się z tobą, spiral, może ocenę podwyższyłbym o pół oczka. JD przyzwyczaił nas do innego poziomu. Można tę książkę określić jednym słowem - solidna. Nic więcej, nic mniej. A szkoda, bo pomysł na fabułę był świetny, lubię takie pościgi, ale tutaj faktycznie zbyt częste i zbyt irytujące było zawieszenie akcji, a potem wytłumaczenie 'skąd przeciwnik wiedział żeby np. nie iść w daną stronę'.

A mnie się książka bardzo podobała. Była słabsza od seryjnych, ale spośród tych nieseryjnych zdecydowanie najlepsza. Nie pamiętam, co prawda, za bardzo "Daru języków", ale pamiętam wrażenia jakie miałam po lekturze. I były zdecydowanie gorze niż teraz.
W przeciwieństwie do Was nie przeszkadzało mi mylenie tropów w "Porzuconych ofiarach". Książkę czytało się szybko i przyjemnie, z lekko zapartym tchem

Skończyłem wczoraj Porzucone Ofiary i muszę stwierdzić, że mimo  iż na początku książka mi się dłużyła to ostatecznie uważam ją za bardzo dobrą. Bez rewelacji ale na pewno było wartą ją przeczytać.
Jak wspominałem książka na początku była średnia. W sumie trwało to do mniej więcej połowy książki. Nic ciekawego się nie działo. Wciąż tylko ucieczka Brynn i Michelle przed zabójcami Feldmanów. Wkurzały mnie momenty ciągłego przewidywania ruchów rywala przez Brynn i Harta. Rozumiem raz albo dwa ale nie non stop. Będąc na tym etapie książki zastanawiałem się czy warto w ogóle czytać to coś dalej. Bałem się, że tak będzie do końca powieści.
Jednak los okazał się inny i od momentu spotkania przez obie kobiety narkomanów wszystko potoczyło się w dobrym kierunku. Dużo akcji i ciekawych sytuacji tj. wspólnik Mankiewitza. Dalej już po leśnej przygodzie było jeszcze lepiej. Książka była nieprzewidywalna (co innego na początku), szczególnie gdy wszystko zaczęło się wyjaśniać.
Najlepszym bohaterem powieści był dla mnie Hart. Zdecydowanie. Ciekawa postać, mądra i przebiegła co doświadczamy pod koniec leśnego pościgu. Szczerze mówiąc zasmuciły mnie wydarzenia z Chicago.

Podsumowując książka bardzo dobra od połowy. Oceniam na 6+/10. Ocenę mocno obniża początek. Co do twórczości Deavera to na pewno do niego wrócę. Mam na oku teraz Rozbite Okno..

Hm, nie wiedziałem, że Rozbite Okno również należy do serii Rhyme & Sachs. W takim razie następna będzie Kolekcjoner Kości . Zapisałem sobie listę pozycji z tej serii.