Do zapoznania się z kompletną twórczością Mastiego z gatunku horror/thriller pozostało mi już niewiele, raptem 12 tytułów. Praktycznie będą to same powtórki, ale czytane przeze mnie tak dawno (totalna amnezja ), że frajda z ich lektury będzie nie mniejsza niż w przypadku najnowszych premier. Tak więc po dłuższej przygodzie z Kingiem czas na odgrzewany kotlet dziadka Mastertona. Tym razem mój wybór padł na "Drapieżców", z tego co pamiętam bardzo podobała mi się ta historia. Zresztą początek lat 90-tych był według mnie bardzo dobrym okresem w twórczości Grahama, począwszy od "Czarnego anioła", a na "Zjawie" kończąc.
"Drapieżcy" to zaraz po "Zaklętych", kolejna powieść z nawiedzonym budynkiem w tle, tym razem jest to dawny sierociniec, znany wszystkim jako Fortyfoot House. Wprowadza się do niego David Williams z synem Dannym, który ma przeprowadzić dla właścicieli posiadłości gruntowny remont budynku. Nie zdaje sobie jednak sprawy w co się pakuje, pomimo przedziwnych i przerażających wydarzeń, wzbogaconych dodatkowo o tajemnicze historie miejscowej ludności, postanawia jednak zostać i wyjaśnić zaistniałe okoliczności. Pomaga mu w tym poznana przypadkowo młoda kobieta o imieniu Liz.
"Drapieżcy" to naprawdę dobrze napisana historia, ciekawa i zwarta fabuła, dużo krwi i seksu, a co najważniejsze nietuzinkowy i niesamowicie odjechany wątek metafizyczny , którym można by obdzielić kilka odrębnych powieści. Jak ja to lubię kiedy Graham w tak prosty i przyjemny sposób łączy ze sobą te wszystkie przypowieści, legendy i historie wyssane z palca, które tworzą wiarygodną całość.
Zakończenie jest wyjątkowo dobre, a całość stawia "Drapieżców" w ścisłej czołówce twórczości Mastertona. Gorąco polecam ten tytuł!

Na koniec dodam, że miałem przedziwne uczucie podczas lektury tej książki, gdyż to jedyne wydanie książki Mastiego w twardej oprawie. Miałem wrażenie trzymania w garści Kinga albo Koontza!

Siemano ...eemuu..., fajnie że wziąłeś się za bary z Mastertonem. Choć trochę tu pozrzędziłeś, to oceniłeś "Drapieżców" nader przyzwoicie.
Już nie raz się odnosiłem do takich zarzutów i wydaje mi się, że gdyby ludzie w horrorach zachowywali się racjonalnie, to nie byłoby wcale horrorów, bo spierdzielaliby po pierwszym nadprzyrodzonym zjawisku gdzie pieprz rośnie.
Tu akurat masz trochę racji, tym bardziej, że dotychczas zaczytywałeś się Stefanem. Graham stawia bardziej na wartką akcję i brak wodolejstwa, natomiast King w tym swoim gawędziarstwie ma czas i miejsce na kreowanie bardziej złożonych portretów psychologicznych. Chociaż nie można powiedzieć, że Masti nia stworzył w swej twórczości ciekawych postaci, takowe też są.
Z tym twierdzeniem akurat się absolutnie nie zgodzę, dialogi w książkach Mastiego są jego mocną stroną. Może faktycznie trzeba czasu abyś przestawił się i przyzwyczaił do stylu Mastertona.
Mam nadzieję, że to nie pierwszy i zarazem ostatni kontakt z jego twórczością?

Kurde , a ja pamiętam to zupełnie inaczej, widocznie pamięć już nie ta 




Ej no, dla mnie to jeden z najlepszych wymyślonych 'stworów Grahama'. Co do straszności w książce, po czasie można przyznać racje, a ja jeszcze nie zetknąłem sie ponownie z tą lekturą. Także dla mnie za pierwszym razem był i straszna i trzymająca w napięciu, młody byłem .


eemuu życzę dalszej przygody z dziadkiem Mastim pod ręką, szukałeś już następnęgo tytułu?
Może by tak "Ciało i krew" albo "Zwierciadło piekieł" ?

Brązowego Jenkinsa wymyślił Lovecraft, Masti go tylko adaptował na potrzeby powieści. W "Drapieżcach" można znaleźć więcej odniesień do Lovecrafta.

Co do głupich zachowań no to trzeba przywyknąć bo gdyby bohater zwinął manatki i zwiął gdzie pieprz rośnie to o czym miała by być książka? Nie jest to ambitna proza i tak należy do niej podchodzić, ma dostarczać rozrywki.

Wznowienie DRAPIEŻCÓW trafia dziś do księgarń, z tej okazji dorzucam okładkę

Recenzja książki Drapieżcy  Mastertona :

http://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/02/graham-masterton-drapiezcy.html

 

to Ty nigdy wcześniej tego nie czytałeś? :O

Tak jakoś wyszło

Gdy w liceum przerabiałem różne jego horrory, ten jakoś nie trafił do moich rąk. Później miałem zupełny rozbrat z twórczością Mastertona, a gdy postanowiłem sobie do niej wrócić, postanowiłem jechać chronologicznie, od najstarszych rzeczy, przerabiając sporą część z nich po raz wtóry. I szło dobrze, ale w pewnym momencie poczułem, że muszę sobie na nieco dłużej od autora odpocząć, na to nałożył się kryzys czytelniczy ostatnich kilku lat no i... dopiero teraz dotarłem.

Z kryzysu chyba pomału wychodzę, do tego książka rozbudziła mój apetyt na prozę Mastertona, więc jest szansa, że w najbliższych miesiącach nadrobię kilka zaległości

Wiesz, ja też marudny się zrobiłem. Ciężko mi czytać teraz nawet dwie książki tego samego autora pod rząd. To nie te czasy, kiedy czytałem kilka Mastertonów/Kingów pod rząd (swoją drogą Kinga czytam teraz mniej więcej 1 książkę na dwa lata )