"Rytuał" to powieść, która obok "Wyklętego" zrobiła na mnie największe wrażenie spośród tego, co czytałem kiedyś Mastertona . A miałem wówczas do czynienia z wydaniem amberowskim, w którym z tego co pamiętam, nie było aż takiego spojlera w zwiastunie jak przy edycji z "Rebisu" .

Fajny klimat tajemnicy i niepokoju udało się stworzyć autorowi w tym utworze, a także przedstawić głównego bohatera w sieci całej tej niesamowitości . Książka miała w sobie to coś, czym winna wyróżniać się dobra powieść grozy, czyli aurę strachu i trwogi . Szczegółowo nie dam rady sobie odświeżyć całej fabuły, ale ze wspomnień kojarzę, że pierwszoplanowa postać, restaurator Charlie przeżył prawdziwy szok w starciu z dziwną rodzinką arystokratów francuskich . Z pewnością jest to utwór, który kiedyś sobie odświeżę i wówczas wejdę w głębszą polemikę .

Ryruał wspominam jak najmilej ze względu na to, że była to moja pierwsza książka Mastertona i z gatunku horroru w ogóle. Do książki podchodziłem dwa razy za pierwszym doszedłem do 12 rozdziału i straciłem ochotę na dalszą lekturę. Po pewnym czasie podszedłem do poprawki i zaliczyłem ją celująco. Książka wciągnęła mnie na maksa. Dla mnie również jedna z najlepszych książek Mastertona, która stoi tuż obok Wyklętego. Każdy fan horroru powinien przeczytać tą pozycje albo chociażby spróbować.
W książce Świat Mastertona Graham powiedział, że ta książka ( Rytuał) to był taki żart. Ktoś wie, na czym ten żart może polegać?    Moja hipoteza jest taka, że . 

Dzisiaj skończyłem i dla mnie jest to czołówka Mastertonowa. Ta książka jest masakryczna! Dobrze ująłeś to Wojtku. Książka owiana tajemniczością i posiadająca niemożliwy do opisania klimat. Człowiek momentami siedział jak na szpilkach i denerwował się, bo chciał jak najszybciej dowiedzieć się o co chodzi. Bardzo mi ten klimat przypominał uwielbiany przeze mnie Wizerunek zła. Cały pomysł jest konkretny. Nie wnikam, czy to jest poparte faktami,czy stanowi w pełni wytwór wyobraźni Mastiego,i nie chciałbym tego wiedzieć.  Szczerze się przyznam, że  musiałem momentami odłożyć Rytuał na parę minut i odetchnąć, co bardzo rzadko mi się zdarza.  Przyczyniły się do tego między innymi sceny takie jak:



A ostatnia wieczerza, to jest absolutna czołówka najbardziej przerażających scen grozy, jakie kiedykolwiek czytałem. Tej masakry po prostu nie da się opisać i zapomnieć!

Z minusów to mogę ponarzekać, że ten początek się troszeczkę dłużył,chociaż siedziałem twardo,bo chciałem się dowiedzieć,co jest grane z tą restauracją.


Też z końcówki....


Ale ogólnie rzecz biorąc jestem jak najbardziej na tak i jak pisałem wyżej, czołówka Mastiego. Ode mnie 4+/6.

Wiesz co było w tej książce najlepsze pomijając już sam pomysł na którym się to wszystko opierało? Cholerny spokój całej tej sekty,który był mega denerwujący.  I w takich momentach, gdy Charlie wyzywał tych celestynów od najgorszych,a oni to zbywali nie robiąc sobie kompletnie nic z tego,mnie normalnie nerwica brała tak jak i jego. Siedziałem,bądź leżałem i w głowie ich wyzywałem oraz wyobrażałem sobie siebie w całej tej sytuacji,a żeby być dokładnym, widziałem się stojącego przed nimi z bejsbolem w ręce. Także sporo tych emocji było, nie tylko strach i poruszenie.

Drugie czytanie "Rytuału" skończone. Choć to naprawdę mocna pozycja w dorobku Mastertona, to przy drugim podejściu nie robi już aż takiego wrażenia. Według mnie jest to spowodowane tym, że państwo Musette i ich prywatny klub smakoszy Le Reposoir, nie stanowią już wtedy żadnej tajemnicy. Jednakże brutalność tej powieści jest ponadczasowa i skutecznie zniesmaczyła mnie po raz drugi.
"Rytuał" porusza zawsze aktualny temat sekt i ich destruktywnego wpływu na młodych ludzi. Na tle wszechobecnych u Mastiego w tamtych czasch demonów i diabłów, fabuła tej książki wydaje się wyraźnie od nich odcinać. Wydawałoby się nawet, że nie ma w niej krzty metafizyki.
I tu właśnie mijamy się z prawdą, gdyż po 95% treści tej książki demoniczna połowa Grahama znowu dała znać o sobie, ja takie zakończenie jak najbardziej kupuję.
Główną siłą napędową tej powieści jest jej główny bohater, inspektor restauracyjny Charlie McClean. Jest to bardzo ciekawa postać, która swoją rodzicielską postawą zaskarbia sobie sympatię czytelnika. Jego upór i determinacja w obliczu zaistniałej sytuacji jest naprawdę godna podziwu.
"Rytuał" to naprawdę mocna rzecz, emocjonalna huśtawka głównego bohatera udziela się czytającemu bez reszty. Uczucie bezsilności jest wręcz obezwładniające, w pewnym momencie poddajemy się całkowicie biegowi wydarzeń i godzimy się z przeznaczeniem.
Wizyta w rytualnej kuchni to już całkowity odjazd.
Gorąco polecam ten tytuł, to żelazna podstawa dziadka Mastertona. Pamiętejcie aby przed lekturąza bardzo sięnie objadać.

Dziś wznowienie RYTUAŁU. Kto kupuje?