Gotham Cafe

Sam się sobie dziwię że ten temat wcześniej nie powstał, więc teraz (również na życzenie ;) ) :

(http://papilot.mykmyk.pl/img/660/0/quentin-tarantino-75193485.jpg)

Quentin Jerome Tarantino (ur. 27 marca 1963 w Knoxville w stanie Tennessee w Stanach Zjednoczonych) ? amerykański reżyser i scenarzysta filmowy, jeden z głównych przedstawicieli postmodernizmu filmowego (obok Davida Lyncha oraz braci Coen).

Sławę zdobył pastiszami dramatów gangsterskich (Wściekłe psy, Pulp Fiction ? nagrodzony Złotą Palmą i Oscarem), charakterystycznymi ze względu na brutalność i nawiązania do kultury masowej. Dalszy etap jego twórczości stanowią między innymi dramat Jackie Brown, dwuczęściowy film sensacyjny Kill Bill i komediodramat wojenny Bękarty wojny. Tarantino działał także jako producent i aktor.


Quentin Tarantino zaliczany jest do twórców należących do postmodernizmu filmowego charakteryzującego się drastyczną przemocą, deformacją rzeczywistości i licznymi nawiązaniami do kultury masowej. W filmach reżysera zawarte są: komediowo i ironicznie potraktowana, niekiedy dosłownie wyrażona przemoc; ostentacyjne poglądy rasistowskie niektórych bohaterów (na przykład wielokrotne użycie słowa nigger w Pulp Fiction); silnie akcentowana niezależność postaci kobiecych; a także swobodny kolaż różnych kultur i stylów. Główną obsesję Tarantino stanowi fascynacja kinem i jego możliwościami kreowania własnej rzeczywistości, stąd jego filmy są pełne eskapizmu.

Tarantino bierze na warsztat różnorodne filmy klasy B, wliczając spaghetti westerny, azjatyckie kino sensacyjne oraz niskobudżetowe horrory, przy czym zapożycza on i parodiuje sceny w nich występujące. Przykładowo zawarł we Wściekłych psach scenę obcinania ucha z filmu Django w reżyserii Sergia Corbucciego, również Kill Bill jest pełen nawiązań do różnorodnych filmów klasy B: od Głębokiej czerwieni Daria Argento do Gry śmierci z Bruce'em Lee. Szczególne miejsce wśród jego klasyków zajmuje Sergio Leone; między innymi we Wściekłych psach są zawarte scena oblewania człowieka benzyną (z Dawno temu w Ameryce) i pojedynek trzech ludzi (z Dobrego, złego i brzydkiego), a sceneria Bękartów wojny przypomina wioskę rodem z westernu Pewnego razu na Dzikim Zachodzie.

Charakterystyczne dla stylu Tarantino są również niedopowiedzenia oraz dbałość o stronę estetyczną (szczególnie widoczną przy pierwszych jego filmach, które kręcił wraz z operatorem Andrzejem Sekułą) i dialog

Tarantino miał dużo wspólnego z róznymi produkcjami (np. Sin City czy Cztery pokoje) ale dla mnie QT to:

- Wściekłe psy,
- Pulp Fiction,
- Jackie Brown,
- Kill Bill vol. 1,
- Kill Bill vol. 2,
- Death Proof,
- Bękarty wojny
- Django.

Osobiście uwielbiam gościa i jego styl, film Tarantino poznałbym po 10 latach śpiaczki; gdyby mnie obudzono i pokazano 10 filmów nowych w tym jeden Quentina to wiedziałbym który to;]
Niesamowita dbałość o detale (wizualnie), kapitalne dialogi, świetnie wykreowane postaci.
Za każdym razem widać że film robił gość który jest maniakiem kina i ktory naoglądał się tych filmów chyba z milion bo każdy jego film jest robiony dla  uciechy widza! Nie ma tu siłowania sie na pseudointeligentny bełkot (Lynch), humor nie jest narzucany niby mimochodem a jednak na siłe (Coen); wszystko jest jasne, wyraziste i do mnie akurat trafia.
I te pomysły! Niby jakies filmy są hołdami dla jakiegoś gatunku itp, ale ludzie na pomysł Kill Billa bym nie wpadł, tak samo Bękarty :)
Co prawda dwa pierwsze filmy były majstersztykami i wielu mówi że na nich QT się skończył, nie mogę się z tym niestety zgodzić gdyż nawet najslabsze Death Proof mnie ujęło!
Ponadto jestem pod wielkim wrażeniem ścieżek dzwiękowych do filmów, oprócz Bękartów, w każdym filmie na soundtracku znajdowały się znakomite utwory, ba, utwory które teraz uwielbiam, a których pewnie nigdy bym nieusłyszał gdyby nie Tarantino (chociażby Across 110 st z Jackie Brown, o kawałkach z Kill Billa już nie wspomne).

Każdy jego film to niesamowita rozrywka, prawie każdy jest długi, ale się nie dłuży, mnie Tarantino zawsze potrafi wciągnąc na te 2 czy 3 h w swój świat i chyba o to chodzi w magii kina, żeby dać się wciągnąć i oczarować obrazowi

Temat tak na szybko bo się zbieram z domu ale na pewno wieczorem zedytuje o powiem słów kilka o Django :)
Zapraszam do dyskusji.

Co tu więcej pisać? Dla mnie geniusz, reżyser kompletny, każdy film to znakomite dzieło. W ciemno mogę oglądać każdą produkcję bo wiem, że się nie zawiodę. I wcale nie skończył się na PF, jak mówią ludzie, wtedy dopiero zaczął się rozkręcać. Filmy trafiają do mnie całkowicie, humor jest inteligentny, tak samo jak dialogi. I mógłbym tak wymieniać i wymieniać, bo dla mnie ten gość chyba nie ma wad, może poza powydłużanymi niektórymi scenami.
I tak jak Stebbins napisał, muzyka w jego filmach to mistrzostwo. Nawet wyłącznie dla niej można jego filmy oglądać :D

Pulp Fiction będzie zawsze w mojej 10 ulubionych filmów. I nie obchodzi mnie, że niektórzy mówią że ten film to wcale nie jest taki dobry, jak się go obejrzy kilka razy. Ostatnio jest jakaś moda jest na niszczenie filmów które kiedyś były uznane za objawienia (to samo ostatnio przeczytałem o American Beauty). Pulp Fiction było, jest i będzie objawieniem :D Oglądałem go już z naście razy i zawsze jestem pod ogromnym wrażeniem :) Wściekłe Psy też mi się podobały, ale nie aż tak :haha: Jackie Brown mi już nie podszedł, było tam kilka dobrych scen ale ogólnie byłem rozczarowany... chyba miałem zbyt duże wymagania po Pulp Fiction.

Kill Bill. Myślałem że to będzie mój ulubiony film w tamtym roku... niestety, nie spodobał mi się :( Nie podobało mi się rozbicie tej historii na dwa filmy (dwójka była znacznie lepsza). Może moja wiedza na temat filmów kung-fu okazała się zbyt mała żeby wyłapać te wszystkie mrugnięcia w stronę widzów i ukłony dla mistrzów tego gatunku... a może tych mrugnięć było zbyt dużo. Nie jestem fanem Kill Bill, ani trochę  :haha:

Death Proof. Dla mnie powrót QT do formy. Świetnie się na nim bawiłem. Oceniam go wyżej niż Planet Terror, a myślałem przed seansem że będzie inaczej  :) Bękarty. To jest Quentin w formie jak za czasów Pulp Fiction. Arcydzieło i tyle. Django. Jeszcze nie widziałem. Spodziewam się czegoś bardzo dobrego. Jeszcze wspomnę, że uwielbiam Prawdziwy Romans i Urodzonych Morderców, przy których QT maczał palce :)

QT nie ma w mojej czołówce ulubionych reżyserów ale szanuję jego dorobek, doceniam że sam pisze scenariusze i jak wszyscy jaram się muzyką z jego filmów  :D Bez dwóch zdań jest jednym z najciekawszych współczesnych filmowców.

Ogólnie o twórczości Tarantino wypowiem się potem. Teraz tylko o najnowszym filmie Quentina.

Django
Jestem rozczarowany tym filmem. Miał być rewelacyjny a jest tylko świetny :D Film ma wszystko to co kocham w twórczości Tarantino: świetne postacie, inteligentne i zabawne dialogi, rewelacyjny soundtrack, świetny scenariusz. Nawet znienawidzony przeze mnie Jamie Foxx okazał się odpowiednim człowiekiem na odpowiednim miejscu. Świetny DiCaprio i Waltz. Rewelacyjny Samuel L. Jackson. Aż dziw bierze, że to nie on jest nominowany do Oscara. Bardzo zgrabnie i w swoim stylu Tarantino potraktował temat niewolnictwa. Co mi się nie podobało: film jest odrobinę za długi, napięcie siada na 20 minut przed finałem, sama finałowa scena strasznie przypomina mi scenę z pierwszego Kill Billa (przed walką z O-Ren Ishii). Trochę też odniosłem wrażenie, że Tarantino tym filmem zaczyna zjadać swój własny ogon. Fajnie, kolejny film o zemście (uwielbiam) ale serio chciałbym zobaczyć coś innego. A tak to zaczynam mieć wrażenie, że jedynie realia historyczne się zmieniają i sposób eksterminacji niemilców. A reszta jest taka sama :) Film na 8

To ja jeszcze dokoncze że mi z Tarantino najbardziej podoba sie Kill Bill vol.1, nie wiem dlaczego, jest tam sporo kiczu ale ma to swoj urok niepowtarzalny!! Na drugim Wściekłe psy. Pozniej to nie wiem, moze Pulp fiction, bo sorry ale ja jako duzy fan obejrzalem PF 2 razy i...no dwa poprzednie sa lepsze moim zdaniem.
Bękarty są spoko, kapitalni Waltz i Pitt! Świetny klimat wojny, troszke sztuczne za bardzo z tą bombą, ale ogolnie bardzo dobrze.

Death Proof najslabsze, ale klimat lat w ktorych jest osadzone bardzo dobrze oddany :)

No i Django.

Bardzo fajny i musze go oejrzec kolejny raz, nie zrobil na mnie az takiego wrazenia jak KB czy Wsciekle psy, nie wiem nawet czy jest lepszy od Bekartow... takie mialem mysli przez spory kawałek oglądania filmu ale im dalej ogladalem i teraz jak tak sobie mysle... całkiem fajny film! :)
Ogolnie to skandalem jest ze Waltz dostal Globa i ma nominacje do Oscara, ale to Samuel L. Jackson i Leo byli gwiazdami tego show!!
Waltz bardzio dobrze, jednak dla mnie wyzej wymieniona dwojka bardziej na plus, Leo to w ogole kozaczył ;]
Sam Django slabiej niz reszta ale tez dawal rade.
Znowu świetna muzyka, kilka klawych dialogów :D
Brutalnosc? No cos tam było :P akcja pol godzinyt przed koncwem filmu mistrzostwo !!
Bardzom dobry, nadal Tarantinowe, choc po 1szym obejrzeniu nie jest to TOP Tarantino, ale mocno daje rade :)

Takie 8,5/10

Na razie krótko :)

Pulp Fiction to jeden z moich filmów wszech czasów. Okolice 5-go miejsca, jak sądzę ;) Oglądałem kilka razy i w zasadzie za każdym razem wywoływał coraz to większe wrażenie. Zawsze jednak nieco nudzę się na wątku Bruce'a Willisa :)

Wściekłe Psy oglądałem tylko raz i mam tak jak HAL - też mi się podobało, ale nie aż tak. Moim zdaniem Pulp Fiction to tak jakby lepsza wersja Psów. Tu jeszcze czegoś brakuje.

Jackie Brown jakoś nigdy nie widziałem, natomiast nikt nie wspomniał o filmiku z "4 pokoi". Ok, ale akurat wolałem ten stworzony przez Rodrigueza.

Dalej, Kill Bill. Rozczarowanie, niestety. Akurat wychowałem się na kinie kung-fu i te nawiązania wydały mi się tyleż czytelne, co oczywiste. Błaha historia i w zasadzie brak odjazdowych dialogów, które do tej pory były znakiem firmowym Tarantino. No i wcześniej bywało tak, iż biorąc na warsztat wytarte motywy, Tarantino tworzył zupełnie nową jakość. Nie jestem pewny, czy o tej nowej jakości można w przypadku Kill Billa mówić. Wyszedł film zaskakująco drętwy, jak na tego reżysera a końcówka - choć już jej dokładnie nie pamiętam - okropnie mnie rozczarowała. Ale przyznam, iż obie części widziałem po jednym razie, może gdy to sobie obejrzę na spokojnie, bez oczekiwań, to mnie to jakoś bardziej przekona.

Death Proof - najsłabszy jak dla mnie Tarantino. Zdanie o wytartych motywach i braku nowej jakości można zakończyć wykrzyknikami. Początek obiecujący, pojawiły się jakieś sensowne dialogi, ale im dalej, tym gorzej. Ja wiem, że to kicz zamierzony, ale dla mnie - zbyt nachalny. I na kiczu się kończy, nie ma tu żadnej głębi, która sama w sobie z takiego Pulp Fiction wyłazi.

I gdy się już niczego po tym twórcy nie spodziewałem powstały Bękarty... Świetny film, dla mnie nr 2 po "Pulp Fiction". niby parodiujący i odświeżający znane motywy kina wojennego, ale nie ucierpiało na tym napięcie, takie rodem z "Tylko dla orłów". Niektóre sceny wciskają w fotel i to mruganie okiem do widza od czasu do czasu nijak tego efektu nie niweluje. No i ten Waltz...

Django mam nadzieję wkrótce zobaczyć.

Dla mnie szalenie oryginalny reżyser. Nie mam weny, aby rozpisywać się na temat wszystkich filmów. Każdy na ocenę co najmniej dobrą i bardzo oryginalny. Pierwszy raz miałem chyba styczność przy okazji Kill Billa, którego obie części mi się podobało. Najlepszy film to dla mnie "Bękarty" i nie mogę do dzisiaj pogodzić się, żę przegrały w nagrodach z The Hurt Locker. Kapitalny film! Poza tym narobiliście mi ochoty na "Pulp fiction", który widziałem też bardzo dawno. Trzeba sobie odświeżyć przez weekend, wtedy coś tu jeszcze skrobnę. :)

Django jest bardzo dobry, faktycznie Samuel odwalił mistrzostwo ;) Nie chce mi się opisywać co i jak ale mocne 9/10 można dać spokojnie. Klasyka!!!

Apropos Django i soundtrackow to i w trakcie filmu i jak posluchalem calosci to dwa utwory:

http://www.youtube.com/watch?v=_bdOTUocn5w i http://www.youtube.com/watch?v=qCem6QhOexg

Moze to nie Battle of.., albo Son of ..., ale bardzo dobre utwory, genialnie wkomponowane w film! :) Bękartom właśnie tego brakowało- wg mnie soundtrack tam byl najslabszy ze wszystkich Tarantino, co u mnie zanizalo ocene calosci, gdzie film był świetny.

edit:
obejrzalem 2gi raz i podwyzszam Django do 9 :) heh, tak prosta historia a jak fajnie pokazana :)

W kilku słowach: uwielbiam wszystko, co Tarantino zrobił, ze szczególnym uwzględnieniem "Pulp Fiction", "Wściekłych psów", "Bękartów wojny" i... "Django". W ogóle nie rozumiem, jak można się tym ostatnim nie zachwycać. Dla mnie po prostu film kompletny i obłędnie dobry. Aktorstwo, muzyka, dialogi, zdjęcia i humor i mogę tak wymieniać dalej - wszytko rewelacyjne. Lata mijają, a ten skubany ma coraz więcej szalonych pomysłów i artystycznej odwagi.

Wczoraj wybrałem się wreszcie na "Django". Ogólny wniosek: Tarantino dalej w formie, "Bękarty..." nie były jednorazowym wyskokiem pogrążonego w kryzysie twórcy ;) "Django" to kolejny film potwierdzający, jak błędne jest zasłyszane gdzieś powiedzenie, iż ważna jest historia, a nie opowiadający. Nic bardziej mylnego, ta sama historia w rękach innego twórcy wypadłaby przeciętnie, a ten film momentami ociera się o geniusz. Jest przewrotna fabuła, kapitalne dialogi, którymi można by obdzielić kilka filmów (w zasadzie każda kwestia wypowiadana przez Waltza jest obłędna), sporo humoru, świetnie nakręcone sceny - również te brutalne, jatka w końcówce jest poetycka wręcz. Do tego bezustanne mruganie okiem do widza - słowem wszystko to, za co kochamy Quentina :)

Ale, co by nie było za różowo... Film wydał mi się nieco za długi. Miewał słabsze momenty, dałoby się go chyba skrócić o jakieś 20 minut może. Choć niewykluczone, że na takiej opinii zaważył zaduch na sali kinowej - nie umiałem już tam wytrzymać :) I zgadzam się też z ciach_eemuu_ciachem, iż miałem wrażenie pewnej powtórki z rozrywki, że zmieniły się realia historyczne, ale historia taka jakby znajoma.

Co do aktorów, dla mnie to jednak Waltz był poza wszelką konkurencją. Rola Samuela L. Jacksona jednak trochę ograniczona do kilku min, zabawna (choć nie do końca) była jego postać, pomysł na nią, sama gra wynikała z tego właśnie pomysłu i w dużej mierze polegała na robieniu głupawej, służalczej miny, kiwaniu głową i robieniu za "echo" di Caprio.

I jeszcze w kwestii ulubionej sceny: na chwilę obecną to ta związana z Ku Klux Klanem :D Arcydzieło :D

W końcu i mi się udało wczoraj pójść do kina na Django, to i ja w końcu podzielę się moją opinią na temat tego pana. Bardzo cenię go jako reżysera, bo jest po prostu cholernie sprawny i znacznie się wybija na tle innych. A to, że jest wybitny, może poświadczyć fakt, jak wypada przy swoich naśladowcach robiących coś "na Tarantino". Zazwyczaj różnica klas.

Teraz do jego filmów:
-Wściekłe psy: bardzo dawno temu widziałem i niewiele mogę powiedzieć, pamiętam tylko, że mi się podobały i to wszystko fajne było. Ocenę na fw mam 7/10.
-Pulp Fiction: specyficzne podejście do filmu, niekonwencjonalny scenariusz, kultowe dialogi, ciekawe kreacje aktorskie. Wszystko spoko, ale nadal nie rozumiem fascynacji tym filmem :) Tyż 7/10
-Cztery pokoje: cały film mi się średnio podobał, męczący Tim Roth, niespójność filmowa i dużo słabszych momentów. Segment Tarantino jak dla mnie taki sobie (w przeciwieństwie do fantastycznego Rodrigueza).
-Jackie Brown: naprawdę świetny film, bardzo dobrze skrojona akcja, ciekawe postaci, intryga od początku do końca trzyma w napięciu i to wszystko polane tarantinowskim sosem. 8/10
-Kill Bill & Kill Bill 2: mnie to w ogóle takie filmy nie kręcą, a to niestety sieczka, co z tego, że ładna skoro sieczka. Ja po prostu nie znoszę nadmiaru głupoty w filmach, odrzuca mnie to od nich. A w obu częściach tego nie brakuje. 5+/10
-Sin City: pierwszy film, przy którego reżyserii maczał palce Tarantino, na którym byłem w kinie i ... pierwszy film, z którego chciałem wyjść z kina przed końcem. Ekranizacja komiksu to już dla mnie była dość odpowiednia rekomendacja, ale zachęciły mnie bardzo dobre opinie w mediach. A ten film to straszna kupa fabularna i właściwie odznacza się tylko formą realizacji, która rzeczywiście jest bardzo ciekawa i plastyczna, tego jeszcze nie było w kinie. 4/10
-Grindhouse:Death Proof: tutaj natomiast słyszałem słabe opinie i podejrzewałem, że może to być istna tragedia, a mi się film spodobał. Taki lekki, nieskomplikowany, ale bardzo przyjemnie mi się go oglądało i naprawdę dobrze się na nim ubawiłem. Wszystko to ładnie podane. 6/10
-Bękarty Wojny: wpierw obawa, idę do kina na film Tarantina :) i to jeszcze o Żydach co eksterminują nazistów zabawiając się z nimi w niekonwencjonalny sposób, a to się okazało najprawdziwsze arcydzieło. Film absolutnie kompletny, w każdym calu idealny. Świetny scenariusz, w którym dramaturgia łączy się ze scenami humorystycznymi i to jakimi scenami. Brad Pitt i spółka rządzi. Nie dość, że cała fabuła wciąga, to jeszcze co chwilę cud sceny. Jakie wyczucie, jaka wyrazistość. Na dodatek świetnie dobrana oprawa wizualna, ale także i muzyczna. No i to aktorstwo: po raz pierwszy większej publiczności przedstawił swój geniusz i kunszt Christoph Waltz. No wiadomo, jedna z największych ról w historii kina, ale i inne nie odbiegają, fenomenalny jest Brad Pitt, wyjątkowa i zmysłowa Melanie Laurent. Właściwie każda postać jest tu zgrabnie skrojona, a przecież jest ich tak wiele. Co tu wiele gadać wszystko to gra i huczy! 10/10 - jeden z moich ulubionych filmów. I to taki, po obejrzeniu którego w kinie, miałem ochotę od razu iść na ponowny seans!
-Django: po Bękartach bardzo czekałem na ten film, wydawał się zakręcony i pomyślałem, że jak Tarantino utrzyma formę, to będzie małe arcydzieło. Niestety ja się bardzo zawiodłem na tym filmie, naprawdę znaczne było moje rozczarowanie. Przede wszystkim podczas oglądania tego filmu miałem wrażenie, że gdzieś to już widziałem, że to już się powtarza. Jak na Tarantino za mało było świetnych dialogów i scen humorystycznych (kapitalna dla mnie była tylko scena "maskowa", ponadto uśmiechnąłem się może ze dwa razy). Cała fabuła tego filmu jak dla mnie zbyt miałka, scenariusz nie porywał, na dodatek sposób prowadzenia akcji mnie momentami nudził, ten film po prostu był za długi. Postaci też rozczarowujące, bez głębi. Oczywiście porwał Waltz, potrafił zaintrygować Di Caprio, ale już chwalony tu Samuel L. Jackson mnie rozczarował, dla mnie to było zbyt przerysowane, za mało realistyczne, mnie on nie przekonał. Niestety też Tarantino wrócił tym filmem do sieczki. Końcówka dla mnie była wprost niestrawna. Dodatkowo irytował mnie wybór muzyki. Nie jest to na pewno zły film, lecz ja się nim cholernie rozczarowałem, liczyłem chyba na zbyt wiele. Zapamiętam go jako sprawny film z naprawdę niezłymi momentami, jednak ze stosunkowo słabą całością. Moja ocena 6+/10.

Zobaczyłem w sobotę najnowszy twór, tj. : Django. Myślałem, że "Bękarty" to będzie jedyny dla mnie film Quentina, który ocenię na fulla i będę oglądał w 100% smakując się każdym detalem. Aktorstwo, fabuła, muzyka... a co ja się będę, lakonicznie: Majstersztyk!

Ciekawe, już trzy osoby - łącznie ze mną - pisały o wrażeniu powtarzania się... czyli jest coś na rzeczy, bo my się tu, panie, znamy na filmach ;)

W ramach uzupełnienia - sam dałem "Django" 7/10, choć mocna to siódemka. Co do opinii Jota nt. tego filmu, to w sumie mniej więcej się zgadzam (i w kwestii powtórki z rozrywki, i np. w kwestii pewnej nudy, jaka wkradła się w akcję), ale nie z brakiem humoru - osobiście byłem zachwycony prawie każdą kwestią wypowiadaną przez Waltza, siłą rzeczy więc i dialogi były znakomite (choćby ten początkowy, wejście Waltz miał świetne). Ale cieszę się też, Drogi Jocie, iż jesteś pierwszą - nie licząc mnie - osobą, której Samuel L. Jackson nie powalił :D

Wreszcie obejrzałem Django.

Podobało mi się  :) Pierwsza godzinka to kino doskonałe. Idealne wyważone proporcje pomiędzy dialogami i akcją oraz makabrą i humorem. I tak sobie oglądałem z przyjemnością, myśląc a to już chyba niedługo będzie końcówka... Zerknąłem na czas... a tu jeszcze nawet do połowy nie dotarłem  :haha: Film jest długi ale nie nudziłem się ani trochę. Znak firmowy Tarantino tym razem też mi się bardzo podobał: Legendarnie długa scena przy stole gdzie aktorzy prowadzą wojnę na słowa ;) A dopiero potem totalna jatka  :D Tylko on potrafi napisać tak długą scenę i nie zanudzić widza na śmierć  :haha: Aktorsko film też jest mocny. Foxx był całkiem niezły. DiCaprio bardzo dobry. Ale show ponownie ukradł Waltz :) Tarantino napisał mu genialną postać a Waltz zagrał ją jak z nut. Jedyne rozczarowanie to muzyka. Przyzwyczaiłem się do tego, że wszystkie piosenki które wybiera idealnie pasują do obrazu... ale w tym filmie było parę zgrzytów. W tym aspekcie mogło by być trochę lepiej.

Ja daję 9/10... już za samą scenę z Ku Klux Klanem :roll:

To ja muszę stanąć w obronie "Django". Dla mnie to wreszcie idealny pod każdym względem film Quentina. Jedynie nie rozumiem tych wiecznych zachwytów nad Waltzem. Był znacznie lepszy w Bękartach, tamta rola to zdecydowanie jego życiówka. Miał też słabszych aktorów wokół siebie. W "Django" niepodzielnie rządził DiCaprio. Scena, w której tłumaczył dlaczego biali są wyższą rasą od czarnych to istna perełka kinematografii. Dla mnie to jedna z tych scen, które zapamiętam do końca swoich dni. Tym bardziej wiedząc, że DiCaprio naprawdę się zranił tą pękniętą czaszką i od momentu skaleczenia duża część to jego improwizacja była. Choćby za tą scenę to on powinien mieć tego Oscara, a nie Waltz, który był zwyczajnie gorszy od DiCaprio. Jednak u Tarantino znacznie lepsi są antagoniści. To oni mają znacznie większe pole do popisu i Leoś po prostu wgniótł całą  obsadę w ziemię swoją rolą. To jego demoniczne spojrzenie, gra mimiką, głosem. Pomijam kwestie, bo to w dużej mierze zasługa samego Tarantino. Dlatego też zupełnie nie rozumiem ponownego przyznania i globa i oscara Waltzowi, bo tym razem zupełnie na to nie zasługiwał. Odegrał swoją rolę dobrze, nawet i bardzo dobrze, ale jakoś w moim odczuciu zbyt dużo w nim było tej maniery Landy.


I wreszcie u Tarantino po długim czasie film, który jest jedną ciągłością. To mi się spodobało, dało wrażenie większej spójności, i powagi do podejmowanego tematu. Nie wiem czy był to celowy zabieg Quentina, czy wyszło mu "przypadkiem", ale "Django" wreszcie jest filmem z głębszym i poważniejszym przesłaniem, a nie tylko zabawą konwencją, gagami, i kultowymi tekstami. Najnowszy film Tarantino wreszcie ma znacznie więcej poważnych motywów, jest spójny, i są momenty, gdy człowiekowi kopara opada i bierze Cię na przemyślenia o ludzkiej naturze. Wcześniej nigdy przy oglądaniu Tarantino mi się to nie zdarzyło, wcześniej każdy film to była czysta rozrywka i kupa śmiechu. Teraz WRESZCIE poza genialną rozrywką dostałem coś więcej, zmuszony byłem do kilku głębszych przemyśleń a i nawet zdarzyło się, że było mi jakoś niefajnie z tym, że jestem jednym z przedstawicieli rasy ludzkiej. Choćby i dlatego "Django" stawię wyżej niż "Bękarty" i "Wściekłe psy". I właśnie - ktoś wcześniej przytoczył zarzut czystej sieczki - właśnie mam wrażenie, że w tym filmie taka czysta sieczka ku uciesze widza była tylko w finałowej scenie, a wszelkie poprzednie naparzanki i krwiolejstwo miały jakąś tam głębię fabularną.

Muzyka też była rewelacyjna, i tu ponownie miałem wrażenie, że bardziej niż w innych filmach Tarantino postawił na dopasowanie utworów do konkretnych scen. Nie chodzi mi o samą warstwę dźwiękową, że to współgrało, bo momentami może faktycznie coś mogło komuś przeszkadzać, ale o połączenie słów z piosenek z tym, co widzieliśmy na ekranie. To takie "dopowiedzenie" często było do konkretnej sceny, albo dopełnienie do całości.

Dla mnie "Django" to zdecydowanie najlepszy film, jaki wyszedł Quentinowi, później jest długo długo nic, dopiero później "Wściekłe psy" i "Bękarty wojny". Mam nadzieję, że kolejny jego film przynajmniej dojdzie do takiego samego poziomu jak "Django", bo o tym, czy przebije to mam wątpliwości. Przynajmniej w moim rankingu.

Tak sobie myślę, że z pewnością zrobię sobie powtórkę z "Django" za jakiś czas, bo przyznam, iż część moich negatywnych wrażeń mogła wziąć się stąd, iż w kinie zrobił się "lekki zaduch" ;) Choć nie zmienię raczej zdania w kwestii, iż film można by było okroić o 20-30 minut. Tym niemniej jestem ciekawy powtórki. Ale to tak za rok może.

Co do Waltza/DiCaprio... No mi się akurat Waltz bardziej podobał, co nie zmienia faktu, iż DiCaprio jest aktorem koszmarnie niedocenianym; wielu słabszych od niego aktorów ma na swoim koncie wiadomą statuetkę, a u Leosia czasem nawet z nominacją ciężko...

Piszesz o innych filmach Tarantino, a nie wspomniałeś o "Pulp Fiction" - a przecież ten film, w odróżnieniu od paru innych (z naciskiem na "Kill Bill' i "Grindhouse"), też był filmem głębszym, z przesłaniem. Choć też nie wiem, czy nie wyszło tak przypadkiem :) W każdym bądź razie w żadnym innym filmie nie "opadła mi kopara" tak bardzo, jak w końcówce "Pulp Fiction" właśnie. Co do powagi tematu w Django... No niby tak, są tam takie sceny, które są argumentem za, z drugiej strony jednak kontrastuje z nimi końcówka, w której jatka jest wręcz radosna. W takich "Bękartach..." też kilka scen było poważniejszych, bardziej wstrząsających, aniżeli po-tarantinowsku-zabawnych (chociażby ta otwierająca całość, zresztą może najlepsza w całym filmie). Tak więc ja aż takiej różnicy pod tym względem nie widzę.

Mi właśnie "Pulp Fiction" z tych "lepszych" Tarantino (właśnie pomijając Kill Bille, Grindhouse. Nie widziałem też do tej pory Jackie Brown) podoba się najmniej. Może też dlatego, że zbyt często wśród moich znajomych ten film jest gloryfikowany i widziałem go tyle razy, że na samą propozycję ponownego seansu uciekam w popłochu bądź rzucam gniewne spojrzenie :D :D :D

Pulp jest też dla mnie takim filmem najbardziej na siłę. Na siłę przekombinowany, na siłę inny. Jedynie dobrze, że nie jest na siłę śmieszny. Podoba mi się też ten film jako satyra Ameryki, jednak jakiegoś mocnego wrażenia ten film na mnie nie zrobił. Aż dziwne, bo kiedyś właśnie za ten film pokochałem manierę Quentina Tarantino. Teraz, po niemalże 15 obejrzeniach (+/-) jakoś wiele wątków mnie męczy i coraz częściej mam wrażenie, że ten film to ładnie nadmuchany balonik, który za pierwszym razem budzi nieskrywaną radość, ale kiedy powisi nad sufitem kilka dni, staje się coraz mniej okazały i widać coraz więcej wad.  Dla mnie w sumie za mało jest wątku Willisa, bo fragmenty z nim lubię najbardziej. Zdecydowanie za mało czasu w filmie dostał Tim Roth. Męczy mnie natomiast niemal każda chwila, gdy na ekranie jest Mia Wallace. Biorę jednak poprawkę, że reżyser zwyczajnie od czasów "Pulpy" bardzo się rozwinął i teraz tworzy lepsze filmy.

Myślę, że gdybym jakikolwiek film zobaczył 15 razy, to by mi obrzydł :D Sam "Pulp Fiction" widziałem bodaj 4 razy i w zasadzie za każdym razem podobał mi się bardziej, ale też nie zamierzam w najbliższym czasie (czytaj: w ciągu najbliższych kilku lat) oglądać go ponownie. Podobnie przy 5-tym razie z "Forrest Gumpem" stwierdziłem, że na razie wystarczy, miałem już lekkie wrażenie przesytu. Powstaje jednak pytanie: czy ganić film za to, że po 15 razach zauważa się w nich jakieś minusy, czy też raczej wychwalać z tego powodu, iż w ogóle chciało się go nam 15 razy obejrzeć? :) Wszak większości filmów zapewne nie oglądasz aż tylu razy :) Sam staram się przyjmować postawę nr 2, choć czasami, przy którymś z kolei obcowaniu z jakąś produkcją, miałem np. ochotę, by obniżyć ocenę, etc.

Natomiast co do samego PF, to mnie akurat wątek Willisa zawsze najbardziej w filmie męczył i powodował, iż nigdy nie wystawiałem mu 10/10, a "tylko" 9/10 :)

Wiesz, ja akurat mam tak, że jak jakiś film bardzo lubię albo w jakiś sposób na mnie oddziałuje pozytywnie, to często oglądam wielokrotnie dany film. Mam nawet w domu specjalną półkę na filmy, które są do "wielokrotnego użytku" :)

To PF to przynajmniej z 8 razy było obejrzane na imprezach, spotkaniach ze znajomymi, także to też swoje zrobiło.
Mimo to, Pulp jest nadal dla mnie filmem bardzo dobrym, tyle, że kiedyś za pierwszym obejrzeniem dałem 10, później spadło na 9, teraz zostało 8 i wiem, że na pewno ocena nie spadnie, bo to jest zacny film. Tyle tylko, że na liście Tarantinowskiej jest u mnie na 4 miejscu i że się tak powtórzę - uważam, że od tego czasu Tarantino zrobił lepsze filmy.

Quentin to dla mnie geniusz ;) Jak na razie obejrzałem większość jego filmów (zostały mi właściwie 3- "4 pokoje', "Jackie Brown" i "Death Proof") i praktycznie poza dość przeciętnym Kill Billem 2 wszystkie filmy baaardzo mi się podobały, najbardziej Kill Bill ale Django, Pulp Fiction czy Sin City też były świetne ;)

Przecież to głównie film Roberta Rodrigueza, w ogóle nie czuć typowego tarantinowskiego klimatu.

Z kolei "4 pokoje" to 4 nowelki różnych twórców, a najlepszą moim zdaniem wysmarował właśnie Rodriguez :)

The Hateful Eight. Wyglada dobrze  :faja:

http://www.youtube.com/watch?v=gnRbXn4-Yis

I pewnie będzie dobrze, ale trailer mnie nie porwał ;)

Jak dla mnie jest dobrze. Django chyba wypadnie lepiej w porównaniu, tak coś czuje.

Za to urodziło się pytanie - ciekawe, czy to Tim Roth miał się pojawić w Django, czy Waltz z H8ful Eight? ;)

Czekam jak cholera. Chiałem właśnie dać linka, ale widzę że mnie uprzedziliście. Chyba niedługo Steb będzie szczytował. :D

Mam nadzieję, że będzie też nocny maraton filmowy z The Hateful Eight. Ostatnio noc filmów Tarantino była przy okazji Django. Zestawienie Pulp Fiction, Kill Bill 1 i 2 oraz Django ani razu nie wywołało znużenia.

Mi z twórczości Tarantino najbardziej podobały się Bękarty wojny i Django.

Jestem ciekawy co pokaże Hateful Eight. Już nie mogę się doczekac premiery.

Coś nikt tu nie napisał o tym filmie... a tak się wszyscy napalali ;)

Ja tymczasem zaliczyłem starą zaległość w postaci "Jackie Brown". I... spore rozczarowanie. Film niemiłosiernie się ciągnie (całość można było spokojnie zamknąć w dwóch godzinach), fabuła nie porywa, zabawnych, odjazdowych dialogów malutko... Jakiś taki niemrawy ten obraz, rozwija się bez przekonania, ma zupełnie bezjajeczną końcówkę, wszystko jest takie po prostu... przeciętne. To wciąż Tarantino, więc żaden gniot to nie jest, ale oczekiwałem więcej. Myślę, że filmowi wyszłoby na dobre skrócenie - całość zyskałaby na dynamice. 5/10

Bo pisali w temacie o filmie :D Co do "Jackie Brown" to oglądałem go dość dawno ale chyba podobał mi się trochę bardziej niż Tobie ;)

Ach, faktycznie, miałem wrażenie, że gdzieś czytałem czyjąś wypowiedź na temat tegeo filmu :D

W zasadzie jakiś moderator mógłby chyba włączyć posty stamtąd tutaj, zaś autor wątku (Stebciu) dołączyć w pierwszym poście tytuł filmu, plakaty ewentualnie, takie tam.

Bardzo lubię Tarantino, Django na długo mnie do niego zraził. Był po prostu... Nudny. Niby epicka fabuła, a tak podana, że w połowie omal nie zasnąłem. Nie wiem kiedy teraz obejrzę jakiś jego film.

Once Upon a Time...in Hollywood

Wspaniały film. Jak dla mnie - miejsce na podium, jeśli o filmy Tarantino idzie, choć tam taki tłok, że trudno dokładnie ocenić. Na pewno dla mnie lepszy od "Reservoir Dogs" czy "The Hateful Eight", raczej cenię go też wyżej, niż "Django", ale niżej niż "Bękarty..." i "Pulp Fiction". Tylko od razu warto zaznaczyć - to nie jest film dla wszystkich.

Zawiodą się ci, którzy oczekują ciągłej, krwawej akcji bądź napięcia rodem z "Bękartów...". Tych zachwyci może tylko końcówka + scena, w której jeden z bohaterów odwiedza rancho Mansona. Ale też film to nade wszystko historia o Hollywood tamtych lat, film stworzony przez miłośnika starego kina i adresowany chyba również głównie do takich miłośników. Ci, którzy nie cenią np. westernów z lat 60., mogą uznać, iż niektóre sceny są tu niepotrzebne i nudne. Reszta będzie chłonąć tę atmosferę, ulegając cudownemu złudzeniu, iż faktycznie podglądają "od kuchni", jak powstawały filmy tamtych lat. To głównie te osoby docenią też różne epizody mające charakter anegdotek (nawet jeśli fikcyjnych) - a dotyczących np. Bruce'a Lee czy Steve'a McQueena.

Osobną sprawą jest gra aktorska - tu znów jest wspaniale. Pitt - może nawet rola życia, a na pewno ścisła czołówka. DiCaprio w sumie też. Dobrze wypada Margot Robbie, jest też kilka mniejszych, ale ciekawych ról (Margaret Qualley!). Nie dotyczy to akurat udziału pana Zawieruchy, który w zasadzie jest tu statystą ;) Jasne, ma piękny wpis do CV, ale ten cały szum wokół jego udziału w tym filmie zupełnie niepotrzebny. A za całość - 8/10. Przy czym tytuł może zyskiwać wraz z kolejnymi seansami.

Filmu nie widziałem (jeszcze), ale zauważyłem że zbiera dość mieszane recenzje, obok THE to chyba najsłabsze, i to też wśród fanów QT, tak samo wśród dziennikarzy i krytyków to różnie bywa, bo nawet jak chwalą to nie zachwycają się aż tak, tylko mają sporo zastrzeżeń. Mnie akurat podoba się każdy film QT, jedynie Death Proof mnie wynudził, i nigdy do niego nie wróciłem, ale każdy mniej lub bardziej  mi się podoba, a najbardziej to cenię chyba Jackie Brown, który uważam za niedocenianą produkcję. Zresztą w wielu reckach z tym filmem się porównuje najnowszą produkcję, że podobnie dojrzały film. Więc pewnie też będzie w tym przypadku, że będę zadowolony.  Z nowych lubię bardzo H8, choć wiem, że wielu rozczarowało, uwielbiam Django i IB, a reszta to dla mnie przynajmniej dobra (KB 2) lub znakomita robota (cała reszta).

Ale zgodzę się, że to nie jest film dla wszystkich co wnioskuję z trailerów i recek, że to jest nawet nie tyle dla fanów kina na jakim się wychował reżyser (zresztą jest lista filmów od Tarantino, które podobno warto zobaczyć przed tą produkcją by wyłapać każde nawiązanie) co ogólnie dla hardcorowych fanów ogólnie kina, którzy wyłapią najmniejszą drobnostkę, jak podobno jest scena w filmie co nic nie wnosi do fabuły, gdy Tate kupuje książkę na podstawie której Polański nakręci film Tess,  a podobno to żona namówiła Polańskiego na tą adaptację nim zginęła z rąk sekty.

Co do aktorstwa trójki to nie dziwię się, że chwalisz, bo oni nie schodzą nigdy poniżej dobrego poziomu. Przynajmniej ja nie przypominam sobie żadnej słabej roli Margot, Brada i Di Caprio (ten to w ogóle, żadnej roli słabej, może w Crittersach 3). Może są jakieś słabe filmy z nimi, ale oni zawsze trzymają dobry poziom gry aktorskiej. A co do Pitta to dla mnie jego najlepszymi rolami są kreacje w Kalifornii z 1993, 12 Małpach, Przekręcie, Tajne przez poufne. Oczywiście ma wiele innych dobrych i świetnych ról, ale to są występy na najwyższym poziomie.  Więc jak to poziom tych ról to się jaram.

Z recek co czytałem to najsłabiej podobno wypada boska Margot, ale to może być wina pomysłu reżysera na jej rolę, bo podobno bardziej jak postać z krwi i kości gra idealny wizerunek kobiety, coś w stylu anioła,  tak słyszałem.

Margot ma najmniej do grania po prostu, ale swoje robi dobrze ;) Co do Pitta - to inna rola od tych, które wymieniłeś (a te są faktycznie znakomite), oparta bardziej na niuansach, aniżeli takich bardziej wyrazistych rzeczach, jak szaleństwo w "12 małpach" czy kretynizm bohatera w "Tajne przez poufne" (muszę powtórzyć to sobie  :D)

Faktycznie, jest scena z kupnem książki, nie zwróciłem uwagi pewnie dlatego, iż "Tess" jest jednym z kilku filmów Polańskiego, których nie widziałem (odrzuca mnie zarówno formuła filmu kostiumowego, za którymi nie przepadam, jak i niebanalna długość, ale na pewno nadrobię, podobnie jak tych parę innych filmów).

Mnie akurat "Jackie Brown" wynudziło, może nie moje klimaty, ale faktycznie, proporcje są podobne, tak bym to ujął.

Widziałem tydzień temu ale jakoś tak mi wyleciał z głowy ten film, że zapomniałem się tu wypowiedzieć :P Mnie nie powalił ale i tak jest to dobry film ;) Najbardziej podobały mi się te pierwsze dwie godziny gdzie w sumie nic się nie dzieje, bohaterowie snują się po mieście i filmowych planach... to miało fajny klimat. Niestety końcówka była rozczarowaniem. Quentin podobny zabieg zastosował w Bękartach i gdy w Once Upon a Time... Co do głównych aktorów to Leo jest tutaj najlepszy. Scena z dziewczynką świetna. I ta gdy opieprza sam siebie za to, że zapomniał kwestii... popłakałem się ze śmiechu. DiCaprio mógł w tym filmie rozwinąć skrzydła i pokazać się z trochę innej strony. Pitt najlepsze role gra u Finchera ;) a tutaj mam wrażenie, że grał siebie ;) Scena z Brucem Lee... klasyczny Tarantino  :D Robbie jest tylko ładnym tłem.

7/10 I kiedyś do powtórki...

Kurcze, Halu, czasami takim gniotom dajesz jakieś 9-ki, a tu tylko 7 :D

Co do tej powtórki z rozrywki - ja się tego spodziewałem. Ale mam wrażenie, że to ma inny wydźwięk, bardziej gorzki. Tak to przynajmniej odebrałem. W "Bękartach..." finał to taka trochę błazenada, a tutaj, mając świadomość, jaki los spotkał Sharon Tate...

I cieszę się, że i Tobie bardziej DiCaprio się podobał. Ludzie pieją z zachwytu na Pittem, który był świetny, ale mi minimalnie bardziej podobała się jednak rola Leonardo. Bardziej złożona. A ta scena, o której wspominasz, kapitalna :D

Bo jak mi film podejdzie to jestem hojny ;)

Tutaj akurat coś było nie tak i już ocena leciała w dół... ale niewykluczone, że kiedyś podwyższę. Akurat rozumiem dyskusje na temat tego filmu, bo można go poddawać nieskończonym analizom i odkrywać w nim nowe znaczenia z każdym obejrzeniem. Ale ja wolę Tarantino bardziej skupionego, tutaj było momentami czuć, że aż za bardzo się rozpływa w tej nostalgii za czasami minionymi.

Także dla mnie Pulp Fiction dalej #1. W Bękartach otarł się o geniusz, wiec #2. A #3 nie wiem, albo Wściekle Psy albo Django  :) Once Upon a time... gdzieś tak w środku stawki.

No, chociaż z pierwszymi dwoma miejscami się zgadzamy ;) U mnie póki co "Once Upon..." ląduje na trzecim miejscu, ale niedługo zrobię sobie powtórkę z "Bękartów..." i "Django", to zobaczymy... "Wściekłe psy", obie części "Kill Bill" i "Death Proof" powtarzałem sobie niedawno i mam pewność, ze żaden z tych filmów na podium się nie łapie ;)

Jasne, że Tarantino rozpływał się w nowym filmie nieco za bardzo nad czasami minionymi. Ale to jest taka cecha wspólna jego ostatnich filmów - tak jakby za bardzo wierzył w swój geniusz i w każdym z nich jest czegoś za dużo, po prostu. Każdy z nich by zyskał po wycięciu nadmiarowego materiału.

Ja też uważam, że Di Caprio był rewelacyjny, zresztą jak i w Django, gdzie zjadł wszystkich włącznie z Waltzem, który (choć perfekcyjnie) gra na podobnych schematach. Di Caprio rozwija skrzydła, tworzy postaci niezwykle złożone, odnajduje się w najróżniejszych konwencjach. Czego się nie dotknie jest po prostu świetny.
Pitt też jest kapitalny, choć jak już zauważyliście wcześniej, gra trochę siebie :) Niemniej urzeka i nie mam żadnych uwag do tego jak zagrał.
Są tu też aktorskie perełki: kosmiczna jest Margaret Qualley, cudo Mike Moh jako Bruce Lee, fajnie też wypadają w krótkich rolach Lorenza Izzo jako włoska żona, no i Dakota Fanning jako Squeezy, ale tutaj takich smaczków jest od groma. No i Margot fajnie wygląda  ;)

Reżyseria Tarantino no jakby nie patrzeć wirtuozerska, wszystko dopracowane, nasączone stylem, idealnie dobrane do najważniejszych scen. Większy minus jaki bym dostrzegł, to przedłużanie scen jazdy samochodem, po to, by reżyser mógł zmieścić kolejny kawałek do suondtracku.
No i chyba można byłoby ten film lekko skondensować.

HALowi podobała się bardziej pierwsza część, a ja muszę przyznać, że końcówka wywarła na mnie największe wrażenie. Ta zmiana klimatu. No i świetna gra na różnych emocjach.

Dam 7+/10 i film ląduje u mnie chyba na drugim miejscu topki Quentina (sporo za Bękartami, a zaraz obok Nienawistnej ósemki).

Ja też jestem właśnie po seansie nowego dzieła QT i jestem zachwycony. Ten film jest niesamowicie przyjemny do oglądania. Co prawda nie ma tutaj złożonej fabuły i to pewnie dla niektórych może być minus, natomiast cała reszta... :) świetne ujęcia, świetne dialogi. DiCaprio, który ma kolejną świetną rolę u QT, Pitt, który też trzyma naprawdę bardzo dobry poziom. Ode mnie 9 :)

Ja niestety mam sporo problemów z tym filmem. Wiedziałem jaka to jest produkcja, domyślałem się jak może się zakończyć, słyszałem że wątki Pitta i Di Caprio nie łączą się z wątkiem Tate i tak jest. Zaznaczam że podobają mi się (prawie) wszystkie filmy Tarantino, nawet Jackie Brown bardzo lubię, i ostatnie produkcje uwielbiam, jak choćby Nienawistną Ósemkę. Podobają mi się też te filmy gdzie napisał tylko scenariusz, np. Prawdziwy romans, Od zmierzchu do świtu i Urodzeni mordercy.

Jeden film Tarantino, który mi nie podszedł, to Death Proof z Kurtem Russellem w roli głównej (choć aktorowi nie mogę nic zarzucić, świetny był). Dobra wiadomość jest taka, że Pewnego razu w Hollywood to nie jest poziom koszmarnie nudnego Death Proof, ale czasami w dziewiątym filmie reżysera wieje nudą, zwłaszcza w pierwszej połowie. W film dopiero wszedłem od sceny z Sharon Tate w kinie oraz z Di Caprio i dziewczynką grających scenę w westernie, była to chyba 40 minuta.

Doskonałe to były momenty, jedne z najlepszych w filmie, ale właśnie z tym filmem jest taki problem, że jest wiele super momentów, które nie łączą się w jedną i ciekawą całość. Nie będę narzekał na to, że z tej produkcji nie zapamiętam żadnego dialogu Tarantino,  bo już się przyzwyczaiłem do tego, że ostatnio jego filmy dialogami nie stoją.  Po prostu nie ma w jego filmach tylu fajnych dialogów co kiedyś, choć jest dobra scena rozmowy Daltona z dziewczynką na planie, czy reakcja dziewczynki po wspólnie zagranej scenie, albo sekwencja z Zoe Bell po scenie z Brucem Lee.

Jest w filmie klimat przełomu lat 60 i 70, wizualnie prezentuje się znakomicie, odniosłem wrażenie jakbym się rzeczywiście przeniósł do Los Angeles sprzed 50 lat, więc brawa dla ekipy, która stworzyła tak prawdziwie wyglądające Los Angeles z przełomu lat 60/70. Plusem jest też główna obsada, bo pomimo tego jaką rolę ma Robbie to i tak daje radę, po prostu taki miał pomysł Quentin na jej postać, czyli ideał kobiety anioła, nie do końca postać z krwi i kości. Co do Zawieruchy to o nim można powiedzieć tyle, że pojawia się.

 Ale oczywiście najważniejsi są Pitt i Di Caprio, którzy grają na swoim wysokim poziomie. Nie wiem, który był lepszy. Di Caprio ma bardziej różnorodną rolę od kolegi. Przede wszystkim gra gwiazdę kina, któremu kariera się sypie,  ale też gra Leonardo postacie w filmach, spora część filmu to jest przecież western, więc trochę parodiuje swoją rolę z Django. Brad Pitt jest równie dobry w roli dublera Dantona, kaskadera i  super oddanego przyjaciela, chciało by się mieć takiego kumpla jak Booth (nie można też zapomnieć o psie Bootha, który też gra kapitalnie).

Pojawia się wielu znanych aktorów na drugim planie i najbardziej przypadły mi do gustu epizody z Brucem Lee, producentem filmowym granym przez Ala Pacino (jest fajne nawiązanie do Człowieka z blizną De Palmy), świetna są też Dakota Fanning, a zwłaszcza Margaret Qualley w rolach dziewczyn z sekty Mansona, którego jest jeszcze mniej jak Polańskiego, pojawia się dosłownie w jednej scenie).

Doskonała jest cała sekwencja na ranczu, gdzie nagle z lekkiego i komediowego tonu jaki dominuje w filmie robi się poważniej, trzyma w napięciu, ale wiadomo że Tarantino z łatwością potrafi przechodzić z jednego gatunku filmowego w drugi w taki sposób, że to nie wybija z filmu i wszystko do siebie idealnie pasuje.  A scena jak jeden z mieszkańców rancza dostaje w zęby jest bardzo satysfakcjonująca.

A co do zakończenia to nie zaskoczyło mnie. No i spodobało mi się, choć nie jest aż tak mocne, jak w innych filmach Tarantino. Więc jest sporo dobrego, ale przez to jak jest rozwleczony, zwłaszcza w pierwszej godzinie, to mnie trochę zmęczył seans.  Jeśli miałbym komuś polecić to oczywiście fanom reżysera oraz kinomaniakom zaznajomionych z popkulturą amerykańską, jest to produkcja z czym się reżyser w ogóle nie kryje przeznaczona dla wybranej widowni.

Jestem pewien, że nie wyłapałem nawet 50% nawiązań do filmów, seriali, programów telewizyjnych, a pewnie w każdej scenie jest jakieś odniesienie, choćby te wszystkie plakaty, reklamy jakie widać w filmie.

Pewnego razu w Hollywood to film, który nakręcił Quentin głównie dla siebie i takich maniaków kina jak on, laurka dla starego Hollywood, którego już nie ma (a może nigdy nie było?), jak wyobraża sobie Hollywood, więc film bardzo hermetyczny. Stawiam 6/10, bo realizacyjnie i aktorsko daje radę, ale  wyżej cenię sobie większość filmów Tarantino. No i przyznam, że jak przed seansem byłem ciekaw dłuższej trzy lub czterogodzinnej wersji, która ma się kiedyś pojawić, to teraz nawet nie wiem czy obejrzę (nawet jak Zawieruchy będzie więcej). Nawet muzycznie mnie film nie zachwycił, niby sporo fajnych kawałków, ale żadna scena z muzyką grającą w tle nie robi wrażenia, tak jak było do tej pory w każdym filmie reżysera Wściekłych psów.

Może nie jestem jakimś wielkim fanem Tarantino, ale Pewnego razu z jakichś względów mnie zainteresował. Przez dużą część filmu właściwie nic się nie działo, i gdyby nie Dicaprio i Pitt w swoich znakomitych rolach, to by nie było co oglądać.

Dicaprio świetny, głównie dzięki tym swoim przemianom w wyglądzie. Co ciekawe za każdym razem zmieniała się trochę jego osobowość, takie odniosłem wrażenie. Najlepsza ta środkowa, kiedy był tym rewolwerowcem.

Ale i tak najbardziej podobał mi się Pitt. Trochę taki odrealniony, wyglądający jak menel, upalony i przepity. Te jego scenki z psem, i ta cała akcja na tej melinie tych dzieci kwiatów. Złoto.

7/10

Po drugim seansie Once Upon a Time podwyższam ocenę na 8/10  :) Tym razem jeszcze bardziej poczułem tą nostalgię za minionymi czasami i końcówka podeszła mi już znacznie lepiej.

O ile Django pomimo bycia filmem propagandowym mnie zachwycił, pewnego razu w Hollywood już średnio, patrząc po forum nie jesteście bandą ludzi bez gustu, moze powinienem przyjrzeć się temu dziełu jeszcze raz

Quentin Tarantino to kontrowersyjny reżyser, którego filmy spotykają się zarówno z wielką popularnością, jak i ostrą krytyką. Jego filmy często zawierają brutalne sceny przemocy, eksplozje emocji i ostre dialogi, a także odwołują się do kultury pop i gatunków filmowych.

Jednym z głównych zarzutów wobec Tarantino jest krytyka za stosowanie przemocy jako formy rozrywki i kulturowej wypowiedzi. Niektórzy krytycy uważają, że jego filmy nie tylko glorifkują przemoc, ale także prowokują do niej i jej normalizują.

Innym zarzutem jest kwestia kradzieży i plagiatowania. Tarantino często czerpie inspirację z innych filmów, a czasem wręcz kopiując sceny i motywy z innych dzieł, bez wyraźnego zaznaczenia źródła inspiracji. Niektórzy krytycy uważają, że to plagiatowanie, a nie tylko nawiązania i odwołania.

Innymi krytykami są ci, którzy uważają, że Tarantino jest skoncentrowany tylko na stylu, a nie na treści. Jego filmy często są krytykowane za brak głębi i moralnej wymowy, a także za brak oryginalności i powtarzanie tych samych motywów i schematów.

Ponadto, w niektórych filmach Tarantino krytykowany jest za stereotypowe przedstawienie niektórych grup etnicznych i kulturowych.

W końcu, istnieje też krytyka za to, że Tarantino często wykorzystuje słowa i wątki, które mogą być obraźliwe dla niektórych grup społecznych, w tym mniejszości etnicznych, kobiet i osób LGBT.

Podsumowując, Quentin Tarantino to reżyser, który spotkał się zarówno z wielką popularnością, jak i ostrą krytyką. Jego filmy często zawierają wiele kontrowersji, a wiele osób krytykuje go za glorifikowanie przemocy, plagiatowanie i brak głębi.