Zaczęłam czytać mając trzy lata, nie pamiętam od czego. Na pewno nie były to "Dzieci z Bullerbyn", więc w oczach Willpowera jestem zapewne spalona . I tak to trwa już 25 lat, bez żadnych przerw.

Świetne baśnie i do tego pięknie ilustrowane

Być może ktoś mnie źle zrozumiał: ja również nie zaczynałem od "Dzieci z Bullerbyn"...no przecież to za długie było tak na początek Napisałem jedynie, że to była pierwsza z moich ukochanych książek. Jeśli z kolei o baśnie idzie, to miałem bardzo klimaciarskie (wielka księga) wydanie baśni braci Grimm. Na swój sposób miałem też wtedy przygodę hmm.... z audiobookami;) Miałem sporo różnych baśni czy innego typu opowieści na winylach: "Ośla skórka", "Król Ból', "Piotruś Pan", "Plastusiowy pamiętnik", "Calineczka"...i coś o jakichś gdańskich kotach

HAHA! Mieliśmy chyba te same winyle z bajkami. Miałem jeszcze kilka, np. "W Karzełkowie wielka susza", którą czytał Bohdan Smoleń, ale to o zwierzakach w balonie to była moja ulubiona. To "Dyzio, Mizio i..."

O gdańskich kotach to był "Ryży Placek". O takim rudym kocie - Placku, który walczył z bandą kocurów znad Motławy. Był tam jeszcze Ślepy Rufin - całkowicie ślepy na jedno oko... i szef gangu - Czarny Bonawentura. Uwielbiałam tę bajkę - to dla mnie klasyk!

Miałam jeszcze ukochane kasety z przygodami Zuzanki Jerzego Niemczuka: "Zuzanka i Papierowy Potwór", "Na planecie An-Alfa-Beta", "Zuzanka i piraci" i "Na Wielkich Wagarach". To nie były klasyczne audiobooki, tylko słuchowiska z podziałem na role i muzyką. Świetni aktorzy to czytali, na prawdę.

Jeszcze bardzo lubiłam "Księcia i żebraka", "O dzielnym Isztwanku" (co to za imię!?), "Oślą skórkę", "Jacka i Placka" (z taką fajną piosenką o marchewkowym polu).


Dyzia i Mizia też słuchałam - wymiatali .

Bardzo prawdopodobne, autor też był węgierski chyba .

Oooo Ale super, że pamiętasz tytuł. Może uda mi się to teraz jakoś namierzyć :)Też uwielbiałem tą historię - obok "Plastusiowego pamiętnika" i "Oślej skórki" to właśnie tych płytek (bo pamiętam, iż miałem to na małych płytkach - dwóch albo trzech) słuchałem chyba najczęściej.

Boże, ależ macie pamięć, ja nie pamiętam od kiedy zaczęłam czytać, ani od czego tak naprawdę mnie wzięło na namiętne czytelnictwo. Ale to było jeszcze przed Potterami, chociaż Pottera zaczytywałam do zdarcia, jeszcze zanim był prawdziwym hitem, aczkolwiek pamiętam, że kiedy po sugestii pani z biblioteki zaczęłam to czytać na początku wydało mi się kretyńskie i odłożyłam, dopiero kiedy grypa mnie zmogła książka wróciła do łask i pochłonęła mnie zupełnie
Może "Pinokio"? Jedna z pierwszych szkolnych lektur,zaczarował mnie, strasznie grube mi się to wtedy wydawało, taka "dorośle gruba książka" po jakiś wcześniejszych cienkich czytankach.
Chyba stawiałabym też na te kultowe "Dzieci z Bullerbyn" jako taki pierwszy zapamiętany tytuł, który zrobił na mnie naprawdę duże wrażenie, potem przez wiele lat co wakacje wracałam do tej pozycji. Uwielbiałam też wszelkie bajki Disneya, miałam ogromną kolekcję takich cienkich książeczek, no ale tam tekstu było mało a więcej obrazków, więc się nie liczy, niemniej to chyba były moje pierwsze świadomie wybierane książki, no i od razu zapędy w tworzeniu kolekcji
Jeszcze był Pan Samochodzik! Trochę później, jakoś 5-6 klasa...To podobno lektura "nie dla dziewczynek", jak mi ktoś wówczas powiedział, więc z przekory się do nich dobrałam. "Templariuszy" czytałam z wypiekami, co to był za klimat! Pamiętam jeszcze jedną świetną książkę, strasznie dziwna była - "Władca lewawu"  Terakowskiej - opowiadała o chłopcu, który odkrył w jakimś korytarzu na Wawelu przejście do "innego" Krakowa - Wokark(u), gdzie wszystko było odwrotnie, groźne, szalone i gdzie znajdują się odpowiedzi na pytania o przeszłość bohatera. Bardzo ciekawa lektura, do dziś świetnie ją pamiętam i co jakiś czas wypożyczałam.

Tak w sumie, jakbym miała teraz streścić komuś pokrótce o co chodzi  Potterach, to też by wyszła z tego niezbyt zachęcająca, porąbana historia, raczej odstraszająca potencjalnych czytelników To po prostu trzeba było samemu czytać, nie sugerować się jakimiś medialnymi doniesieniami o "małym czarodzieju" (nota bene określenie to stosowano nadal przy premierach ostatnich tomów, w których taki mały to on nie był już,  ogóle strasznie mnie ono denerwowało, sugerowało mi, że czytam jakieś książki dla małych dzieci ) i tak dalej. Wielu moich znajomych nie przeczytało tego, bo nasłuchali się o Potterze tyle, że im się odechciało zupełnie, inni się wypieli na popularność sagi bo chcieli być alternatywni, jako ci, co "tego gówna nie czytali i są z tego dumni" Dobrze, że jednak po nie sięgnęłaś jeszcze Straszy mam sentyment do Pottera, ciekawa jestem jak to będzie jak wrócę do niego za kilka lat.

Ej, to nie tak źle, po prostu zabrzmiało jak dziwna opowieść o chłopcu z zaburzeniami psychicznymi Mogłaś na przykład usłyszeć coś o twarzy złego czarownika pod turbanem nauczyciela szkoły magii, trójgłowym psie Puszku czy innych cudach-niewidach, to by mogło dopiero wywołać poważne wątpliwości