Na forum Stephena jest wątek o tym, jak zaczęła się przygoda z tym autorem. Przypominając sobie czas, kiedy przeczytałam Miasteczko Salem uświadomiłam też sobie, że jest to moja pierwsza, z własnej, nieprzymuszonej woli przeczytana książka, która sprawiła, że w ogóle zaczęłam czytać (za co Kingowi do końca życia będę wdzięczna). Była to klasa ósma szkoły podstawowej. I teraz się zastanawiam, czy to jest późno?  
Pamiętam, że gdy byłam mała to rodzice mi czytali baśnie. Miałam też różne bajki, ale nie robiły one na mnie wrażenia.
W pierwszej klasie podstawówki chciałam przeczytać Plastusia, ale bibliotekarka nie pozwoliła mi pożyczyć tej książki. Była niemiła i już nie chciało mi się chodzić do biblioteki. Później trzeba było czytać lektury i przez to zniechęciłam się mocno do czytania. Poza tym nie cierpiałam języka polskiego ... Także gdyby nie King, to nie wiem co by ze mnie wyrosło

Jak było z Wami? Czytacze z was od dziecka?
Jakie były wasze pierwsze książki, które zrobiły na was takie naprawdę duże wrażenie i stwierdziliście później, że książka to jest to ... ?

Ja czytałam nałogowo od pierwszych lat podstawówki.
W pierwszej klasie słabo czytałam (te czytanki, które trzeba było czytać przy całej klasie brr) i byłam kiepska z ortografii. Ale że ja zacięte bydle jestem i wtedy też taka byłam to czytałam, bo wiedziałam, że to przyniesie efekty. I tak też się stało. Z ortografii dostawałam same piątki i do tej pory ładnie czytam na głos  No a oprócz tego typu plusów zwyczajnie lubiłam czytać.

Czytałam tak sobie dużo, dużo gdzieś do końca podstawówki...i wtedy podłączyli mi internet, co więcej - stałe łącze. Zdradziłam książki na rzecz komputera.
Trwało to ze trzy-cztery lata (tyle straconego czasu ), aż w końcu jakoś w 2007 roku dorwałam Sagę o Wiedźminie i miłość na nowo rozkwitła. Bo to musi być miłość 

U nie również zaczęło się od Harrego Pottera - było to w I gimnazjum, pierwszą czesc książki przeczytałem w jeden dzień, czas spedzony na przeczytaniu  całej serii był jak podróżą po jakimś innym świecie, poczułem, że ksiązki pozwalają mi zapomnieć o problemach i zmartwieniach. Wtedy jeszcze seria była bez Insygni, ale pamiętam, że bibliotekarka powiedziała mi, że ta seria jest taka sama jak inne- nic szczególnego I tak potem kolejno była fantastyka (Orson Scott Card, Tolkien, Ziemiański, Jeff Noon).
Pamiętam, że czytałem na wyścigi bo chciałem mieć zaliczone 100 ksiażek na rok - mój rekord to 121 i zadna z tych książek nie była przeczytana do polowy, wiekszośc z nich pamiętam do teraz.

a po trzech latach w łapska dostałem Carrie Stephena kinga ...

Czytać jako tako zacząłem bardzo szybko, bo w wieku 3 lat. I chociaż były różne baśnie i inne takie, to jednak pierwszą naprawdę ważną książką w moim życiu były "Dzieci z Bullerbyn", które przeczytałem gdzieś w okolicach 6-7 roku życia. Później zachłysnąłem się literaturą młodzieżową, pisarzami takimi jak Nienacki, Niziurski, Ożogowska, Bahdaj, Twain... Jednocześnie jednak w ostatnich latach podstawówki z czytaniem było u mnie kiepsko. Po pierwsze - w środowisku, w których dorastałem, chodzenie do biblioteki było uważane za obciach. Pamiętam, że tłumaczyłem się, iż muszę iść po książki dla mamy (która była polonistką). Odczucie wyobcowania to jedno, ale pamiętam też, iż miałem taki okres, iż wszystkie moje ulubione książki czytałem po kilka razy, ale jakoś bałem się sięgnąć po coś nowego. Brakowało pewnie w moim życiu kogoś, kto mógłby mnie na inne tory sprowadzić. Trzecim powodem zaprzestania czytania była telewizja satelitarna (wchłaniałem masę kreskówek na Sky One, ważny był też wrestling ) i Commodore 64 Jednakże, gdy trafiłem do liceum, stwierdziłem, że nawet najsłabsi uczniowie są bardziej oczytani, niż ja. Miałem też kumpla, który mi opowiadał o różnych książkach... Początkowo po prostu podziałało mi to na ambicję. Gdzieś na początku 1995 roku sięgnąłem po pierwszą lepszą rzecz, jaka zalegała w domu - trafiło na "Czerwonego korsarza"  J.F. Coopera. Później przypomniałem sobie "Porwanego za młodu" Stevensona. Wreszcie zabrałem się też za odkładanego od paru lat Tolkiena. Co tu dużo mówić - wsiąkłem. W następnej kolejności zabrałem się za kryminały Agaty Christie, no a w sierpniu przeczytałem "Miasteczko Salem" Kinga. Nie mogłem się wtedy tym na nowo odkrytym światem książek nie zafascynować

Ja standardowo nie czytałem nic, lektury ble, wszystko ble, aż się rozchorowałem na wakacjach i leżałem w domu a tak się złożyło, że obok leżał Grisham - Czas Zabijania - no i poleciało A to było chyba jakoś na początku czasów licealnych, może troszkę wcześniej, już nie pamiętam

Mnie się przypomniała sytuacja z życia wzięta, z której do dziś się śmieję:D

Jechałem sobie z Mandriellem autobusem i tak staliśmy przy drzwiach. Jedziemy, gadamy i w końcu temat zszedł na książki, a dokładniej na to, od którego autora zaczęliśmy tak regularnie czytać. Autobus wtedy już zbliżał się do przystanku i zebrało się przy drzwiach kilka osób do wysiadki. Tak gadamy i mówię: "No, ja to w sumie tak zacząłem czytać od Słomczyńskiego [bardziej znany jako Joe Alex ]". Autobus się w tym momencie zatrzymał, drzwi się otwarły, a babka, która miała wysiąść, zmierzyła mnie wzrokiem i powiedziała "No, to bardzo późno" i wyszła:D:D:D:D Haha, nie mogę, żeśmy spojrzeli z Mateuszem po sobie minami z serii "nie ogarniam" i śmialiśmy się z tego z dobrych parę minut:D:D D

Tak dla siebie dla przyjemności (nie z przymusu szkolnego) to czytam od początku liceum, czyli to będzie jakieś 7 lat temu. Pierwszą książką był Rytuał Mastertona i to on mi pokazał, że czytanie jest wciągające i przyjemne:).

+1, kto nie zaczął czytać od tej książki ten buc.

Książki w moim życiu znalazły się za sprawą rodziców. Te pierwsze czytał nam tata. Uwielbiałam to i znałam je na pamięć. Tata często specjalnie zmieniał słowa podczas lektury, a my z bratem go poprawialiśmy . Innym rytuałem było opowiadanie bajek przed snem. Kiedy tata kładł się z którymś z nas do łóżka i po ciemku opowiadał nam "Lisa Witalisa" Brzechwy (z pamięci ), albo bajkę o żywej wodzie. Czytać nauczyłam się tak w wieku pięciu lat, ale to tylko ambicjonalnie, bo dwie dziewczynki w przedszkolu już czytały i nie chciałam być gorsza  W pierwszej klasie mama zapisała mnie od razu do biblioteki szkolnej, wypożyczyła dwie książki (jedna z nich to było "Kukuryku na ręczniku") i kazała czytać. Te książki były beznadziejne i strasznie mnie zniechęciły. Oczywiście czytałam nadal, ale nie pamiętam już ile było w tym mojej chęci, a ile presji rodziców. Wszystko zmieniło się w trzeciej klasie. Mama obiecała mi, że jeśli szybko przeczytam "Awanturę o Basię" to da mi fajną książkę do przeczytania. Dała. Były to "Wielkie zasługi" Joanny Chmielewskiej. Podobno, kiedy czytałam to pierwszy raz strasznie się bałam, ale nie dałam sobie odebrać . Kiedy przeczytałam pierwszy raz zaczęłam od nowa. I tak kilka razy. Nie wiem ile razy przeczytałam tą książkę Potem zapisałam się do biblioteki miejskiej. Mogłam tam siedzieć godzinami, chodzić między regałami i oglądać książki (za pierwszym razem mama zdenerwowana przyszła mnie szukać, bo myślała, że coś mi się stało ). Moje ukochane lektury z dzieciństwa to "Wakacje z duchami", "Klub włóczykijów", wszystkie książki Nienackiego, seria Zawady o Kaktusach z Zielonej ulicy i wiele, wiele innych. Szybko odkryłam kryminały, bo te czytywała mama. Pierwszy był Conan Doyle, potem Agatha Christie. Od trzynastego roku życia można się było zapisywać w wypożyczalni dla dorosłych, co oczywiście szybko zrobiłam. I otworzyły się przede mną bramy raju. Wypożyczałam po trzy książki tygodniowo, odkrywałam nowych autorów i gatunki. I w zasadzie ta mi zostało .

Co do lektur nie miałam oporów, czytałam wszystkie. Co prawda czasem w trakcie przerabiania, albo i po Część lektur ze szkoły średniej, których nie zdążyłam przeczytać w ogólniaku przeczytałam po maturze. Do sięgnięcia po trylogię Sienkiewicza zachęciło mnie streszczenie "Potopu" Z podstawówki z kolei pamiętam jak ukradkiem na lekcji pochłaniałam czytanki z podręcznika, których nie przerabialiśmy

Co do "Dzieci z Bullerbyn" mam dwa egzemplarze: mój stary, który każdą kartkę ma osobno i nowy, w twardej oprawi (żółtej, tradycyjnej ), który kupiłam parę lat temu.

Jest to chyba najdłuższy mój post, który napisałam na tym i poprzednim forum

Mi w dzieciństwie bardzo dużo czytał tata - właściwie codziennie, a kiedy byłam chora - nawet po parę godzin .
W ten sposób poznałam wszystko Tove Janson, Arstid Lindgren, całe "Opowieści z Narni", "Alicję w krainie czarów", "Kubusia Puchatka", "Misia Paddingtona" i całą masę innych mniej znaczących dla mnie historii. W końcu przyszła pora na "Hobbita" i "Władcę Pierścieni" - w wieku czterech czy pięciu lat byłam po prostu zakochana w tym świecie.
Kiedy poszłam do szkoły czytałam wszystkie lektury i różne inne rzeczy, które wpadły mi w ręce. Pamiętam, że w drugiej klasie podstawówki przechodziłam ospę i przeczytałam "W pustyni i w puszczy". Bardzo mi się spodobało i niestety był to ostatni raz kiedy z zaciekawieniem przeczytałam coś Sienkiewicza...
Chyba w 1997 roku wyszedł w Polsce kalendarz Tolkienowski z ilustracjami Johna Howe'a.
Dostałam ten kalendarz na gwiazdkę i przypomniałam sobie o świecie Śródziemia . Przeczytałam wszystko Tolkiena, co było u nas w domu: "Hobbita", "Władcę Pierścieni", "Silmarillion", "Rudego Dżila" i różne wiersze. Potem zaczęłam naprawdę dużo czytać. Pamiętam, że ważnym krokiem było dla mnie przeczytanie "Pana Tadeusza" w czasie, kiedy zbliżała się premiera filmu... miałam wtedy 12 albo 13 lat i bardzo się podkręciłam klimatem Mickiewicza. Gimnazjum miałam pod znakiem Szekspira. Uwielbiam pochłaniać klasyki tak jakby to były zwykłe książki, bez całej otoczki pt. "Słowacki wielkim poetą był"... W liceum mieliśmy z Cichym naprawdę fajną babkę od polskiego, dlatego omawianie lektur to była dla nas sama przyjemność .