Ja jestem bardzo ciekaw wszystkich tych książek. Podoba mi się coś tego typu, jestem w pełni za, ale na razie kasy nie ma żeby kupić coś sobie...

Miałam w rękach "Dumę i uprzedzenie i zombie", przeczytałam kawałek i szczerze mówiąc czułam się zachęcona do dalszej lektury. Nie wierzę w to, że wszystkie te książki są dobre - większość (a na Zachodzie powstała ich już masa) to pewnie totalna porażka, ale chyba warto się zapoznać choć z jedną.

Nie wiem, czy wiecie, ale są też komiksowe mashupy. I szczerze mówiąc w takiej formie chyba bardziej by mi to odpowiadało.

klik

Oj, przepraszam. Już przy konkursie publicystycznym myślałam, że Dudziński to Duddits, sorry. Mało popularna ksywka, mało popularne nazwisko i mi się skojarzyło.

E, Cichy, nie chcesz potwierdzić swoich obaw? Ja już się czuję w obowiązku, choć pewnie minie milion lat nim się za jakiś mashup zabiorę.

Nie ma problemu, nawet zabawnie wyszło.


Wiesz, słyszałem już setki identycznych opinii o różnych gatunkach, szczególnie o horrorze i fantastyce w ogóle. Rozumiem, że można z założenia czegoś nie tykać, ale wypowiadać się, iż to na bank jest "niskich lotów" to chyba jednak przesada.

Również nie czuję zbytniej ekscytacji, gdy patrzę na takie tytuły:) Podejrzewam wszakże, iż wśród książek tego nurtu mogą być rzeczy dobre, które w inteligentny sposób będą czerpać z "oryginałów" i jednocześnie - mówić coś nowego w temacie "zombie". Śmiem jednakowoż mniemać, iż wiele tytułów powstało raczej na zasadzie "ej, rzućcie jeszcze jakimś klasycznym tytułem, dodamy zombie i będzie hit". Poza tym w parodie w świecie filmu lubię (ejże, nie lubicie filmów tria ZAZ?), ale w książkach jakoś to sobie mniej wszystko wyobrażam.

Nie to że przekreślam wszystkie. Zapewne któraś z nich będzie miała jakąś wartość, ale mnie tak naprawdę takie rzeczy nie kręcą i nie zamierzam poświęcać na te książki iluś tam godzin, kiedy mogę wziąć coś, co z założenia ma większe prawdopodobieństwo być ambitniejsze i - przynajmniej jak na mój gust - ciekawsze. Czytałem ostatnio parę pozycji, gdzie autor po prostu wziął znaną postać i poleciał z powieścią na 500 stron, i żadna z nich nie była w moim odczuciu warta poświęconego im czasu. W tym przypadku mamy zapewne podobnie. A ponieważ to wygląda jeszcze bardziej nachalnie, dlatego ja od razu mówię NIE i biorę takiego Bradbury'ego, który czeka na półce od miesięcy, a nie "Przedwiośnie żywych trupów".


No dobra, ale w naprawdę wartościowych dziełach postmodernistycznych nie mieliśmy do czynienia z bezczelną przeróbką, sięgającą aż po sam tytuł i fabułę. A jeśli jednak mieliśmy z czymś takim do czynienia, to to się nazywało parodia . I nazywanie "Imienia róży" mashupem to z deka nadużycie, bo tam mamy połączenie dwóch konwencji, czy też konwencji i konkretnego czasu akcji, a nie żywcem wyjętej skądś fabuły jakiejś książki i jakiegoś motywu. To ostatnie połączenie zazwyczaj jest parodią, i w tym momencie trudno mi wyobrażać to sobie jakoś inaczej.


No sorry, ale to Ty trochę uogólniłeś teraz. p.a. mówił o tym, co zrobili autorzy w powyższych tytułach, tyle że ja bym uzupełnił tak jego tekst: "rzućcie klasycznym tytułem i jego szkieletem fabularnym". A "rzucanie popularnym motywem" to jest to, co robi się w większości filmów i książek w dzisiejszych czasach. Tyle że z popularnego motywu można coś ukręcić, jeśli pokazać go w sposób oryginalny, a z przerobienia fabuły znanej książki i z dodania do tego zombie można ukręcić coś, co najwyżej ma wartości marketingowe i rozrywkowe, bo raczej nie artystyczne.

Nie chcę tego drążyć, ale przez lata czytania i recenzowania horrorów mniej więcej mogę się domyślić, czego spodziewać się po książce. Tym bardziej, że tu po opisach widać już, że mamy do czynienia z wyświechtanym motywem zombiego i to w tej najbardziej strywializowanej postaci. "Dokucza mu straszliwy głód, który może zaspokoić tylko potrawka z ludzkich mózgów", "najszczęśliwszy dzień w roku zmienił się w kipiel krwi i wnętrzności" - takie opisy raczej pokazują, czego się spodziewać, Twoja recenzja "Dumy i uprzedzenia" zresztą również potwierdza moją opinię.


Może i kiepsko się znam na postmodernizmie, ale jak dotąd nie słyszałem o żadnej książce z tego nurtu, która by wzięła fabułę innej pozycji, trochę ją zmodyfikowała, po czym została uznana za dzieło wybitne.


Może nie rozrywkowy, ale komiczny. Taka jest definicja parodii. No chyba że mówimy o parodii w sensie nieudolnej podróbki.


Nie powiedziałem, że nie istnieją. Ale w moim odczuciu to trochę nieuczciwe, by brać czyjś tekst i poprzerabiać go tak, aby ludzie się z niego śmiali, zamiast dostrzegać jego pierwotne cechy. Parodie są celne i ciekawe, jeśli na przykład biorą na warsztat coś, co już w oryginalnej postaci było liche albo nieświadomie graniczyło z absurdem.


Logika Twojego zdania o "Imieniu róży" mówi co innego, ale dobra, załóżmy, że jest jak mówisz.


Tyle że na odwrocie książki nie znajdziemy opisu "ofiara bezwględnego, krwawego mordu w klasztorze, a na jej tropie dwójka nieustraszonych mnichów! ". To by miało posmak sensacji i trywialności, a Eco zapewne nie zgodziłby się na taki szyld na swojej książce. Poza tym, jak już wspomniałem: tu mamy do czynienia ze zdrowym wymieszaniem konwencji (poza tym w końcu Eco jest mediewistą, więc z pewnością o średniowieczu pisał ogromnie ciekawe rzeczy), a nie połączeniem fabuły czyjegoś utworu z motywem mózgożerczych zombie. To już wieje kiczem na kilometr. I nie mów, że nie wyczuwasz różnicy między tymi dwoma sytuacjami.


Ja bym powiedział, że raczej przeciwniczki Austen, a zwłaszcza przeciwnicy (mam wrażenie, że faceci częściej czytają krwawe horrory). Nie wiem ilu ludzi nienawidzi prozy Austen, ale już na pewno przeciwników "Przedwiośnia" i ludzi takich, którym lektura ta popsuła mnóstwo nerwów w liceum, jest duuuużo . I na pewno taka pozycja lepiej się sprzeda, chociażby jako "ciekawostka", czy prezent pod choinkę, niż debiut zdolnego autora grozy piszącego na poważnie. Przecież wykorzystywanie znanych postaci (nie mówiąc o wykorzystywaniu całych książek ) to zabieg marketingowy, nie oszukujmy się.


Z tego co widzę po dokonaniach gościa, to łeb do marketingu on ma. "Big Book of Porn", "Spider-Man Handbook", "How to Survive a Horror Movie", "Abraham Lincoln, Vampire Hunter"... Wszystkie bazowały albo na znanych i lubianych motywach i pomysłach, albo na znanych postaciach.
Może "Duma i uprzedzenie i zombie" jakieś wartości artystyczne ma, w końcu to oryginalne połączenie, i już za to mu chwała, ale ja jestem tak czy inaczej na NIE. Wolę kupić książkę rodzimego Orbitowskiego czy nawet K. D. Dąbrowskiego, którzy mają przynajmniej oryginalne pomysły, niż nabijać kabzę jakiemuś Amerykaninowi zbijającemu kokosy na cudzych rzeczach.

Czy ja wiem czy potępiać? Niech sobie będzie, niech sobie powstają mashupy, ale nim ja za coś takiego się zabiorę, minie dużo czasu, i na pewno nie będę za to płacić, co najwyżej pożyczę sobie od kogoś. Ale nie wmówisz mi, że to nie jest komercyjne ani że to ma jakąś większą wartość literacką. Wiem, że nie mogę zaoferować żadnych dowodów, bo przecież książki nie czytałem, ale myślę, że sam sobie jesteś w stanie odpowiedzieć na ile cennym wkładem w literaturę są mashupy. Dla mnie jak na razie mają co najwyżej status porównywalny z dawną literaturą wagonową. Może na razie nie tak szeroki - ale pod względem jakości porównywalny.


Zdrowy to taki, który powstaje w ramach artystycznego eksperymentu, niezdrowy - gdy autorowi wciąż gdzieś tam majaczy wizja, że to może się sprzedać.


Albo na coraz większą tępotę i chamstwo wśród młodzieży, albo na to, że język reklamy coraz bardziej się wulgaryzuje. Mam prawo oburzać się na te przeróbki, gdyż traktuję to jako tendencję pewnego spadku jakości literatury czy filmu. Ale nie twierdzę, że to zatrzymam. Niech mnie tylko nikt nie przekonuje do wystawienia takiej tendencji wysokiej oceny.

Niekoniecznie. Nie wiem czemu ciągle rzucasz we mnie jakimiś skrajnymi przykładami. Podam choćby książkę z rodzimego podwórka: "Święty Wrocław" Orbitowskiego. Powieść grozy, z wykorzystanymi motywami typowymi dla horroru, a jaka oryginalna, świeża, błyskotliwa i niezalatująca kiczem. "Najciemniejsza część lasu" Ramseya Campbella. Zupełnie nowa jakość w horrorze, rzecz wyśmienita, a przecież nieporuszająca jakichś poważnych problemów jak u Dostojewskiego. A mimo to dla mnie i Campbell, i Orbitowski są równie świetnymi pisarzami jak Dostojewski, tyle że każdy w swojej kategorii.


Ok, ja Ci tylko wyjaśniłem, że czasem widzę też marketingowe strony publikacji książki. Nie twierdzę też, że wszystko, co się dobrze sprzedaje, jest złe.


No właśnie tego nie zauważam, i to jest smutne. Ludzie stają się wręcz coraz mniej wybredni, i nie jest to dobre. Np. na programy ciekawsze od seriali i dennych teleturniejów w telewizji publicznej trzeba czekać do 2 w nocy, albo kupić sobie satelitę. Nie twierdzę, że w każdym aspekcie kiedyś było lepiej. Dwa tytuły, jakie przytoczyłem wyżej na argument, że horror w Polsce i na świecie może być fajny i ambitny, pochodzą co najwyżej sprzed 2 lat. Czyli w dzisiejszych czasach też można.