Ostatnio (no, to już będzie przed wakacjami) dopadł mnie kryzys czytelniczy. Ostatnią przeczytaną przeze mnie książką Króla była Martwa strfa. Od tamtej pory kaplica. Mam na półce z nieprzeczytanych książek m.in. Łowcę snów, Bezsenność, Dolores Claiborne, Marzenia i koszmary, Grę Geralda. I za nic nie chce mi się po to sięgać. Nawet ostatnio zacząłem Łowcę snów czytać, ale po 80 stronach odpuściłem.
Z drugiej strony zasmakowałem ostatnio w powieściach Toma Clancy (założyłem stosowny temat), zaznajomiłem się ze Sołżenicynem ("Jeden dzień Iwana Denisowicza i inne opowiadania", kolejne książki na oku), tradycyjnie u mnie książki z zakresu Trzeciej Rzeszy. I właśnie: dostałem uczulenie do Kinga   Mam po prostu do niego awersję, czuję, że już czas sobie dać spokój, zabrać się za (nie mam absolutnie nic złego na myśli) bardziej ambitną literaturę. Mam 39 pozycji Króla na półce i jestem już nim zwyczajnie zmęczony  

Mieliście coś podobnego?

Mam nadzieję, że nie zdublowałem wątku  

Już ktoś kiedyś pisał o kryzysie czytelniczym, ale bodaj było to ogólne przedstawienie sytuacji a nie odniesienie się do konkretnej jednostki-w tym przypadku samego Kinga. Owszem, też miałem kryzys i momentami zastanawiam się czy mam go dalej, czy po prostu nie trafiają do mnie niektóre historie. Wiadomo, każdy gust jest inny. Ale warto czytać różnorodne książki, a nie ciągle to samo, tego samego autora, czy ten sam gatunek. Przecież odstąpienie na jakiś czas od ulubionego autora, czy gatunku nie jest równoznaczne ze zdradą. Poco się męczyć ? Ja jeszcze na początku ubiegłego roku potrafiłem czytać Kinga za Kingiem i cholera bijcie mnie laciem, jeśli nie sprawiało mi to frajdy, porównywalnej do tej z dzieciństwa, kiedy dostawałem nowe Lego. Ale, ile można?   Dzisiaj, czytam Kinga co najmniej po przeczytanych wcześniej 6-ciu innych pozycjach. Co najmniej! I to nie zawsze jest King nowy. Przed wakacjami jakoś naszła mnie myśl, żeby nie spieszyć się z poznawaniem nowych, ale zgłębianiem, tych wcześniej już poznanych Kingów. Zawsze to jakaś alternatywa, jak się Kinga chce czytać, a nie wiesz czy następna, nowa książka do Ciebie trafi. Więc sięgasz po te,które już znasz i lubisz.

nie uważam tego za zadną zdrade. tak, czesto mam kryzysy co do róznych autorów. kiedy czytasz jakies 5 - 8 ksiazek tego samego autora pod rzad, w koncu jego styl 'przejada Ci sie". to jest całkiem normalne i przypominam sobie, ze na dawnym forum dyskutowalismy o tym

Normalna reakcja i tyle Nie ma w tym nic dziwnego, nawet największy smakołyk w astronomicznej ilości potrafi zaszkodzić. Dlatego lepiej sobie dawkować autora, styl, gatunek itd i mieszać, dodawać nowe rzeczy, by nie dostać szału i nie zniechęcić się do książek w ogóle. A i żegnać się z Kingiem nie ma sensu, separacja lepsza od rozwodu

5-8 książek Kinga, to ja chyba w ciągu ostatniego roku czytałem (żart ). Poza tym w ciągu pierwszych czterech miesięcy tego roku, po raz drugi przerabiałem całą Mroczną Wieżę, potem Martwą strefę no i klops.
Nie, nie chodziło
Z grozy tylko Kinga, ale też nie jestem jakimś wielkim miłosnikiem tego gatunku. Jak już dwa razy tu pisałem: zacząłem Clancy'ego i Sołżenicyna. No i, oczywiście, kontynuuje przygodę z Dukajem

Po prostu zrobię sobie urlop z Kingiem (a w zasadzie "bez niego"). Może i nawet będę uzupełniał kolekcję, ale na razie do czytania mnie nie ciągnie.

No, i tak będzie najlepiej. Poczytaj sobie literatury faktu, aż zatęsknisz.


...i Guya N. Smitha!     No może, może. Chociaż z tych wymienionych to ja bym Loviego i Campbella polecał.   Herbert słabo.  Lee to chyba ten od robiącego ostatnio furorę Sukkuba.  Reszty nie znam i najprawdopodobniej nie szybko będzie mi dane poznać, a polskiej grozy się nie chytam.


Racja. Ja niekiedy nie ogarniam ile tego jest i  jak ktoś chce ze mną przewinąć temat o fantastyce-zwłaszcza zaś horrorach-, to nie wiem od czego zacząć. Chociaż i tak moja wiedza na ten temat nie jest za duża.

Gatunek nie ma dla mnie znaczenia. Nie jest tak, że King mi się przejadł, to będę czytał (nie wiem) Barkera, Lovecrafta itp.
p.a. - tak, jaki piszesz o Dostojewskim, tak właśnie ja zaczynam ze Sołżenicynem (chociaż on też kręci się w jednym temacie: łagry i życie w ZSRR).

Trochę krytyki z mojej strony (chyba bana nie dostanę ).
Nichęć do Kinga sprowadza się u mnie do całokształtu jego twórczość, jego masowość. Można pisać, że "ta i ta" powieść jest bardziej ambitna, lepsza i głębsza "od tej lub tej", ale generalnie King pisze na jedno kopyto i według szablonu: bohater A ma przyjaciół, z którymi chce rozwiązać jakiś sekret. Jest też grupka antybohaterów B, a C to ludzie żyjący obok nich. Ten schemat był np. w Christine, Pod kopułą, To, Stukostrachach, Sklepiku z marzeniami, Miasteczku Salem i innych pozycjach - nie ma sensu wyliczać. I to właśnie mnie od Kinga zaczyna odrzucać. Generalnie człowiek ciągle czyta o tym samym, tylko inaczej się to i owo nazywa, ale to nadal jeden schemat.

Ja się poniekąd zgadzam z Masterem. Sporo książek Kinga ma podobny schemat, ale też wiele ich nie ma - ale nigdy nie wiadomo na którą się trafi i która będzie się na nim opierać, haha ;P taki typowy Kingowiec, jeśli o tę kwestię chodzi, to dla mnie Cmętarz Zwieżąt, . Choć... cóż, oczytana nie jestem, pewnie to nie odnosi się tylko do twórczości Kinga. Ba, jak tak teraz o tym myślę, to dużo książek, które przeczytałam, mają taki przebieg wydarzeń. Albo może ja czytam tylko schematyczne książki XD więc z tej strony zaś nie wiem, czy można Kinga posądzać o to, że cały czas czyta się o tym samym. Można wziąć inną książkę i też przeczytać coś, co miałoby podobny plan zdarzeń, jeśliby pisać ogólnikowo i nie nazywać bohaterów po nazwisku

Przepraszam bardzo ale chyba mam jakieś pirackie wersje tych książek, bo:


Gdzie w Carrie szczęscie i wspaniałe życie? Gdzie w Lśnieniu szczęście - tam jest nowe życie, ale też nie jest ono zbyt szczęśliwe.

Poza tym pod taki opis można dać każdą książkę i ten schemat jest bardzo, ale to bardzo ogólny.

Prędzej schematem można nazwać coś takiego:

kochająca rodzina, dobry facet, zaginiona żona, trupy, dziwny trop, jakaś tajemnica żony i mały twist na końcu i tak w każdej książce - to już jest porządny schemat - tylko zamień żone na dziewczynę/narzeczoną/siostrę/matkę i już masz różne książki.

Ale schemat u Kinga? A kysz!

Schemat to może za silne słowo. Natomiast bez wątpienia są pewne motywy, które w powieściach Kinga powtarzają się nader często. Natomiast "najpierw wszyscy są szczęśliwi, zapowiada się wspaniałe życie, potem tajemnica, katastrofa, potem ogólna masakra i koniec." brzmi tak ogólnie, że da się dopasować do sporej liczby horrorów czy np. jakichś książek apokaliptycznych.