Dobrze Magnis, że założyłeś wątek o tej powieści Deana, bo o ile się nie mylę, to na starym forum takowy nie funkcjonował .

"Zimowy księżyc" to jedna z tych powieści Koontza, którą przeczytałem dotychczas tylko raz, a mimo to całkiem dobrze ją pamiętam . W utworze tym spodobało mi się bardzo specyficzne wymieszanie gatunków literackich i stopniowe przejście z dramatu sensacyjnego - jakim jest "Zimowy księżyc" w pierwszych rozdziałach - w powieść grozy z elementami fantastyki . Już samo pierwsze zdanie: "Śmierć przybyła szmaragdowym lexusem" niesie za sobą wielki ładunek emocji, na które autor nie każe czytelnikowi zbyt długo czekać  .
Na dalszych stronach dynamiczne tempo "Zimowego księżyca" w dużej mierze zwalnia, ale książka bynajmniej na tym nie traci, bowiem Dean jednocześnie tak buduje dalszą część fabuły, że wzbudza w czytelniku wzrastający niepokój i roztacza przed nim aurę grozy . Dzieje się to głównie za sprawą przeniesienia akcji ze zgiełku wielkiej metropolii do małej, odludnej miejscowości otoczonej ścianą lasów - co samo w sobie ma silny, mroczny wydźwięk  . Sielankowy nastrój, jaki chcieli stworzyć tam sobie bohaterowie, bardzo szybko przeradza się w jeszcze większy koszmar, aniżeli wydarzenia jakich doświadczyli w pierwszej połowie książki i od których właśnie próbowali uciec...
Sam wróg z jakim w efekcie musieli zmierzyć się bohaterowie "Zimowego księżyca" jest dosyć specyficzny i niesamowity . Może nie aż tak bardzo straszny, jak chciał go zapewne stworzyć Dean, nie mniej jednak bardzo oryginalny .

Na zakończenie dodam, że "Zimowy księżyc" to jak dotąd swego rodzaju rarytas, ba, można nawet powiedzieć, że unikat na polskim rynku - bo obok "Grozy" to jedyna powieść wydana w "Amberze" bez żadnych późniejszych reedycji, wznowień czy wydań miękko okładkowych .

W końcu udało mi się zdobyć tą powieść. To jeden z brakujących elementów w mojej kolekcji. Czekam na przesyłkę, jak tylko przeczytam, to podzielę się moim wrażeniami  

Dzisiaj skończyłem czytać "Zimowy księżyc" i muszę przyznać, że bardzo mi się ta historia podobała. Fabuła jest bardzo ciekawa, zawiera w sobie potężny ładunek grozy i tajemnicy, a także posiada zaskakujące zwroty akcji i świetnie skonstrouwane sylwetki głównych bohaterów.
Początek książki jest jak zaskakujący cios między oczy, na pewnej stacji benzynowej rozpętuje się prawdziwe piekło, które jest początkiem tragicznej serii wydarzeń w życiu Jacka Garveya i jego rodziny. Zawrotne tempo akcji tej sceny przypomina trochę akcje Jima Ironhearta w "Zimnym ogniu", ma się nieodparte wrażenie przebywania w samym środku tych wydarzeń.
Po tym jakże energetycznym początku akcja powieści wyraźnie zwalnia i skupia się bardziej na perypetiach żony Jacka - Heather, oraz ich synu Tobym. Garveyowie to świetnie ukazane portrety psychologiczne, które są ściśle związane z wielką rodziną policyjną Los Angeles, a której przyjdzie zmierzyć się ze z okrutną rzeczywistością w postaci świata filmu i boskiego Hollywood.
W międzyczasie owych wydarzeń, gdzieś w malowniczym zakątku Montany, Eduardo Fernandez - samotnie mieszkający siedemdziesięciolatek, staje się świadkiem przedziwnych wydarzeń. Na własną rękę próbuje odkryć przyczynę tych tajemniczych zjawisk.
Przepiękne oipisy przyrody w połączeniu z niesamowitą aurą grozy tworzą cudowny klimat.
Jak to bywa w większości powieści Deana, losy Eduarda i rodziny Garveyów muszą być jakoś ze sobą powiązane, i tak się oczywiście dzieje. Jak mówi przysłowie, nasi milusińscy wpadają z deszczu pod rynnę.
Druga część książki ma już niewiele wspólnego z przyziemnymi sprawami, jak dla mnie to horror s-f pełną gębą. Niektóre sceny są naprawdę świetne, włosy dosłownie jeżą się na głowie.
Jak dla mnie zakończenie może być, po części pozostaje otwarte i możemy śmiało dopowiedzieć sobie ciąg dalszy tej historii.
Także ja polecam ten tytuł, sporo metafizyki, świetny mroczny klimat, naprawdę mocna pozycja w dorobku Deana!
 

Musiałbym sobie odświeżyć całą powieść, aby móc konkretnie nawiązać do Twoich niejasności, Marczewku  . Pewnie kiedyś to nastąpi, ale na najbliższe tygodnie nam akurat zaplanowane inne lektury .

W każdym bądź razie czytając prozę Deana, trzeba mieć na uwadze, iż happy-endy, to u niego chleb powszedni... cóż, poradzić, w finałowych scenach dominuje u niego styl ku pokrzepieniu serc  . Ma to wyraźny związek z jego doświadczeniami z dzieciństwa i jak widać nie chce od tej konwencji odstąpić ani na krok (poza nielicznymi, śladowymi wręcz wyjątkami ) .