Opis książki :
Najnowsza powieść Deana Koontza przenosi nas do małej mieściny położonej gdzieś w Ameryce, do której przyjechało objazdowe wesołe miasteczko. Jego największą atrakcją, cieszącą się największym powodzeniem wśród dzieci, jest zamek strachu, obiekt pełen przerażających duchów, szkieletów i dzwoniących łańcuchów.
Kochające się rodzeństwo, piękna Amy i Joey, w domu terroryzowani przez matkę, jej obrzędy religijne i dziwactwa, dostrzegają w wesołym miasteczku drogę ucieczki od dotychczasowego życia. Ulegają złudnemu urokowi, jaki roztacza wokół siebie zamek strachu. Są nieświadomi, iż właśnie w nim są pogrzebane potworne sekrety ich matki. Nie wiedzą też, że jej uczynki z przeszłości zostały na zawsze zapamiętane w tym nierzeczywistym świecie. Kiedyś ktoś z ich rodziny będzie musiał za nie zapłacić.

Książkę ciężko nazwać horrorem, ponieważ jak na powieść grozy jest bardzo mało straszenia.Jest to bardziej thriller, ale dobrze napisany.Autor dużo miejsca poświęcił w swojej powieści wątkowi obyczajowemu.Przedstawia on matkę bohaterów, która próbuje uchronić dzieci przed pewnym sekretem z przeszłości i zagrożeniem wynikającym z tego powodu.Postać matki autor przedstawił jako fanatyczkę religijną, która chce na pewno dobra swoich dzieci i ich chronić .
Postacie jak Amy czy jej brat są dobrze nakreślone i budzą zainteresowanie.Co do fabuły jest ona oparta na podstawie filmu (sam Koontz wspomina o tym, że został poproszony o napisanie książki na podstawie filmu ).
Jak wspomniałem scen strasznych, które jak wiadomo Koontz umie tworzyć jest tylko kilka : na początku, gdzieś pośrodku, a najlepsza z nich jest scena końcowa.Miejsce akcji czyli Wesołe miasteczko zostało tutaj interesująco przedstawione.Ale zabrakło mi wytworzenia większej dawki grozy, ponieważ miejsce akcji czyli Wesołe miasteczko daje taką możliwość.Dla mnie może nie jest to najlepsza jego książka, ale dobrze się mi się ją czytało i bez znużenia.Ocena 6/10 .

Jaka jest wasza opinia?

Magnis, widzę że masz ostatnio fazę na festiwal amberowskich Koontzów .

Odnośnie moich spostrzeżeń po lekturze "Tunelu strachu" - bo tę właśnie wersję czytałem kiedyś [i znowu pamiętam trzy po trzy, co pewnie daje ubaw po same pachi Jackowi ], to na początek powiem tak: z trzech powieści napisanych przez Koontza w 1980 roku [obok "Szeptów" i "Głosu nocy"], ta wypada blado, bo do pozostałych dwóch bardzo jej daleko .

Sam początek powieści, o którym wspomniał powyżej p.a. istotnie dosyć mocny . Wątek fanatyzmu religijnego też fajnie przez pisarza nakreślony, a także atmosfera wokół wesołego miasteczka również niczego sobie . Jednak mściwy ex i jego potomek mogliby być bardziej zawzięci i makabryczni dla mrocznej wymowy powieści, bo sceneria tudzież miejsce akcji bardzo ku temu sprzyjało  . Ale cóż, z książki napisanej  na podstawie scenariusza filmowego trudno oczekiwać arcydzieła .

Ja jeszcze podzielę się swoimi mglistymi wspomnieniami;) Otóż bardzo podobała mi się scena, w której jakaś grupka osób chodzi po hmm... muzeum osobliwości? Ładnie to nakręcało złowieszczą atmosferę miasteczka.

Właśnie przypomniałem sobie powieść "The Funhouse", znaną w Polsce jako "Tunel strachu" lub "Wesołe miasteczko". Kilka dni temu kupiłem sobie wydanie amberowskie - "Tunel strachu", natomiast te które czytałem, to "Wesołe miasteczko" z wydawnictwa VARIA-APD. Z tego co pamiętam, kiedy czytałem tą książkę lata temu, zrobiła na mnie całkiem pozytywne wrażenie. Pomimo tego, że Dean pisał ją w oparciu o scenariusz filmowy, sprawia wrażenie bardzo dobrze przemyślnej i dojrzałej. Zresztą w zawartym na końcu powieści posłowiu, Koontz szczegółowo wyjaśnia okoliczności powstawania "The Funhouse".
Książka ta opowiada o losach Ellen Giavenetti, którą poznajemy na początku powieści jako Ellen Straker, a jeszcze później jako Ellen Harper. Wszystko zaczyna sę od momentu popełnienia przez Ellen makabrycznego czynu, kiedy to zabija swoje własne, pierwsze dziecko. Jej partner, a zarazem ojciec dziecka - Conrad Straker, jest jednym z pracowników Największego Amerykańskiego Lunaparku - NAL. Kiedy dowiaduje się o czynie Ellen, o mały włos nie zabija jej własnymi rękoma. Opamiętawszy się jednak, wypędza ją z lunaparku i zapowiada straszną zemstę na przyszłych potomkach Ellen. Kiedy po latach spotykamy się z nią ponownie, jest już żoną Paula Harpera i matką dwójki dzieci - Amy i Joey'a Harper. Niby nowe życie, a wciąż ta sama, zdziwaczała Ellen. Od tej pory akcja powieści skupia się głównie wokół jej dzieci. Ich dotychczasowe życie, to praktycznie odzwierciedlenie dzieciństwa Ellen, czyli religijny terror i dziwactwa matki. Niedługo potem, do małego miasteczka Royal City, w którym mieszkają państwo Harper, przyjeżdża NAL. Nieuchronne staje się spotkanie Conrada Strakera z dziećmi Ellen, a co za tym idzie, do dokonania się jego strasznej zemsty.
"The Funhouse" to bardzo ciekawa powieść, która porusza temat fanatycznej wiary człowieka w religię. Dużą część fabuły zajmują szczegółowe opisy przemyśleń głównych bohaterów. To co dzieje się w ich umysłach, to prawdziwa burza mózgów. Świetnie oddany też został klimat lunaparku, dziwny świat osobliwości i zabawy. Miejsce, w którym żyje i pracuje bardzo specyficzna społeczność, często będąca na bakier z prawem.
W powieści nie brakuje też brutalnych scen. Jest to dość mocny thriller, w którym pojawia się również wątek szatana. Jednak według mnie, da się go wytłumaczyć fanatycznie religijnymi bohaterami oraz anomaliami genetycznymi. W każdym bądż razie książka mi się podobała i nie żałuję jej powtórnej lektury.

Zauważyłem też pewną ciekawostkę. "The Funhouse" jest moją drugą książką Deana, którą przeczytałem po dość długiej przerwie. Pierwszą był "Głos nocy". Okazuje się, że te dwie powieści mają sporo wspólnych cech. A oto parę przykładów:
-zamiłowanie kolejką i budowa makiety - zarówno przez ojca Amy Harper jak i ojca Roya Bordena,
-zamiłowanie grozą i horrorem - zarówno Joey Harper jak i Colin Jacobs,
-tragiczne wydarzenia z dzieciństwa, które wpłynęły na ukształtowanie psychiki - zarówno Conrad Straker jak i Roy Borden,
-destruktywny wpływ "najlepszego przyjaciela" - Liz Duncan na Amy Harper i Roya Bordena na Colina Jacobsa,
-borykanie się nastolatków z codziennym życiem, a głownie z problemami rodzinnymi.
Czyżby wkradł się tu jakiś schemat?

Xavier, wolnego czasu to nie mam praktycznie wcale. Około 400 godzin miesięcznie w pracy, a w domu dwójka małych dzieci. Faktem jest jednak, że dużo czytam w pracy. A jeśli chodzi o szybkość kartkowania, to ponoć zaliczam się do bardziej sportowych modeli. Przytoczę taki śmieszny epizod z dzieciństwa. Jak byłem mały, nie pamiętam ile lat dokładnie, mieliśmy z bratem rzutnik na klisze. Mój dwa lata starszy brat i kuzyn, oglądali bajki, a ja siedząc pod stołem robiłem za lektor. Naprawdę jeśli chodzi o czytanie, to zawsze był mój konik. Tylko dziwnym trafem nie lubiłem czytać książek, komiksy z kolei przerabiałem na kilogramy. Teraz nadrabiam zaległości.

Jedna ze słabszych powieści Koontza jakie czytałam (choć pewnie jakbym sobie przypomniała wszystko, co czytałam, to wyszłoby, że stosunek dobrych do kiepskich byłby 1:1), a czytałam też daaaawno temu. I chyba mam skłonność do usuwania traumatycznych wspomnień, bo nie pamiętam, co konkretnie mi się nie podobało (pewnie wszystko, z wyjątkiem tego, o czym poniżej), a pamiętam jedynie, dlaczego warto tę powieść zapamiętać. A utkwiły mi w pamięci tylko dwa motywy:
1) "ceremonia ślubu i rozwodu" pracowników lunaparku
2) postać Ellen,

Już tu pisałem, ale napiszę jeszcze raz, a co! 
Tunel strachu to jedna z mioch ulubionych książek. Nie tylko Koontza, ale w ogóle. Może ma to wpływ fetysz związany z psycholami w wesołych miasteczkach.
Żeby była jasność ta książka jest słaba. Nawet bardzo. Sam Koontz przyznaje, że to jedna z jego słabszych pozycji. Dialogi są marne, akcja bardzo średnia, sam motyw psychopaty też nijaki, ale jedno trzeba książce oddać: klimat wesołego miasteczka w małej mieścince, w ciepłą letnią noc, pachnącą watą cukrową i popcornem, wypełnioną piskiem dzieciarni na kolejkach górskich jest zachowany. A ja uwielbiam wręcz takie stopniowanie napięcia i oddalanie nieuniknionego, czym w tym przypadku jest morderca upatrujący sobie ofiary. Szczerze mówiąc mógłbym tą książkę czytać co roku. Czasu zajmuje ona bardzo mało, a zawsze daje mi dużo radości.
Tunel strachu traktuję niejako jak eksperyment, który wyszedł marnie pod względem jakości, ale dla mnie to urocza historia rodem z klasyków horrorów klasy B

Ja posiadam oba wydania, ale czytałem tylko w przekładzie Amberu . Niemniej jednak tłumacz jest znany (Pan Robert Lipski; zakładam, że to sam, który para się przekładem książek Prestona & Childa, tylko że u nich występuje jako Robert P. Lipski ) i mi jego wersję czytało się bardzo przyjemnie z tego co pamiętam  .

Zacząłem czytać naprzemiennie 
Rozdział Miasteczka i rozdział Tunelu.

Powieścią najwyższych lotów "Tunel strachu" nie jest, ale klimat wesołego miasteczka, gdzie czai się śmierć, absolutnie mnie porwała. W ogóle zamierzam ją sobie odświeżyć, jak tylko skończę "Złe miejsce" (które zacząłem dziś odkurzać po chyba 20 latach).  I muszę przyznać, że sięgnę po tę książkę z niesamowitą przyjemnością