Tytuł oryginalny: The Servants of Twilight
Rok wydania: 1984 jako Twilight, reedycja 1990 pod pod tytułem znanym nam obecnie
Rok wydania (PL): 1995

Christine Scavello mieszka z sześcioletnim synkiem w na pozór spokojnym miasteczku. Pewnego dnia na parkingu przed centrum handlowym obłąkana staruszka wydaje wyrok śmierci na chłopca. Od tej pory w ich życiu zaczynają dziać się dziwne i straszne rzeczy. Policja nie interweniuje, ponieważ nie ma dowodów konkretnego przestępstwa. Christine zwraca się więc o pomoc do prywatnego detektywa, który szybko odkrywa, że stara kobieta przewodzi sekcie religijnych fanatyków widzących w chłopcu antychrysta.

*****

Dawno nie zakładałem wątków poświęconych powieści, więc postanowiłem przypomnieć się w tej materii  . "Sługów ciemności", o których tutaj mowa, czytałem dotychczas dwukrotnie; po raz pierwszy przed laty, w zasadzie tuż po polskiej premierze w "Amberze"  , moje ponowne spotkanie z rzeczoną powieścią Deana miało zaś miejsce w marcu ubiegłego roku, więc nie tak dawno  . Właśnie przed rokiem sięgnąłem po ten utwór Deana z tegoż powodu, iż prawie w ogóle nie pamiętałem fabuły książki, ale mgliste wspomnienia zdawały się krzyczeć, iż była to bardzo udana przygoda z tą wczesną już dziś książką Koontza  . I nie myliłem się, bo po przeczytaniu, byłem bardzo zadowolony z lektury, a swoje wrażenia szczegółowo opisałem TUTAJ  .

Ciekaw jestem, jak Wy odebraliście "Sługów ciemności" I zapraszam do dyskusji  .

Mnie właśnie spodobał się ów motyw sensacyjny w niniejszej książce, a to dlatego, że w ostatnich latach poczytałem sobie też niemało kryminałów i tak się złożyło, że bardzo polubiłem takie klimaty w fabułach czytanych książek, w tym i u Koontza . Rzecz jasna elementy paranormalne również uwielbiam w prozie Deana, a już połączenie - omawianej tutaj że się tak wyrażę - realnej sensacji z pograniczem rzeczywistości, to w większości przypadków mistrzostwo świata u tegoż twórcy  .

Główny męski bohater "Sługów ciemności" to wszak prywatny detektyw, nieodzowna postać dla literatury kryminalnej . Co prawda dalej już z typowym kryminałem książka ma się w dużym stopniu na bakier, bo Charlie Harrison występuje tutaj nie w roli śledczego, co raczej bodyguarda oraz survival'owca  .

Wiem, że post pod postem, ale mam nadzieję, że do wybaczenia.
Skończyłem jakiś czas temu Sługów ciemności i niestety, ale jestem zawiedziony. Żeby była jasność - 3/4 książki jest niezłe. Początek świetny, wciągający, potem szybciej, nieco gorzej, ale dalej nieźle. Końcówka natomiast kompletnie mnie znudziła. Szczerze nie wiem co miało na to wpływ. Mam wrażenie, że to zakończenie można było zmieścić na 10 stronach, a nie rozwlekać to w nieskończoność. Poza tym:



Kolejną rzeczą której nie mogłem zdzierżyć to banał. Koontz w dosyć banalny sposób, schematycznie opisuje ludzkie relacje. Nigdy nie miałem mu tego za złe. Zazwyczaj przymykam oko, ale tutaj w końcowej 1/4 części książki, to naprawdę ostra przesada.


Nie udała się Koontzowi ta powieść. I jestem wręcz zły, bo zazwyczaj bardzo lubię motyw, kiedy ktoś ucieka przez niebezpieczeństwem i lubię styl Koontza.
Siadając do lektury miałem nadzieję na świetne połączenie tych dwóch elementów, a mocno się zawiodłem.
Foch 

Odnośnie kwestii tej wzajemnej ckliwości bohaterów, to wypowiadałem się na ten temat jeszcze na starym forum . To expresowe oczarowanie się sobą nawzajem po kilku dniach znajomości, to taki bardzo filmowy zabieg ze strony Koontza - jakby żywcem wzięty z komedii romantycznej . Aczkolwiek o ile romantzmu nieco Dean nam tu zaserwował, to raczej w sensacyjnej oprawie z niemałym ładunkiem mroku  . U tego pisarza zdarzają się tego typu relacje - podobnie było chociażby w "Szeptach" - niektórym czytelnikom nie będzie to specjalnie przeszkadzać, innych zaś będzie mocno razić po oczach  .

Inna sprawa, że w takich ekstremalnych sytuacjach dwoje ludzi walczących ramię w ramie o przetrwanie może się bardzo do siebie zbliżyć; bliskość atrakcyjnego współtowarzysza niedoli robi swoje . Nawet w Terminatorze tak było - Kyle Masters i Sarah Connor bardzo mieli się ku sobie w szaleńczo szybkim tempie, gdy Arnold deptał im po piętach .

  "Słudzy ciemności", czytanie drugie według św. Deana z Kaliforni.

   Zapewne Jarek będzie trochę zdziwiony, dlaczego akurat ten tytuł. Ano dlatego, że pomimo niedawnej lektury (o rany, to już prawie trzy lata temu ), kupiłem sobie jakiś czas temu VHS-a z ekranizacją tej powieści (i nie tylko ). A żeby recenzja filmu była rzetelna i podparta szczegółami trzeba było przypomnieć sobie jej treść.
   O ile pierwsze czytanie nie wywarło na mnie zbytniego wrażenia, to drugie nieźle mnie sponiewierało. Nie wiem czy to zasługa powiększających się z każdym rokiem horyzontów czytelniczych, czy po prostu się starzeję, ale ponowna lektura "Sług ciemności" sprawiła mi nieporównywalnie więcej frajdy. Jak ja mogłem napisać, że to przeciętna powieść sensacyjna?
   Praktycznie od pierwszej do ostatniej strony trwa wyścig o życie małego Joeya. Tempo akcji jest niesamowite, a dozowanie adrenaliny tak intensywne, że nie ma czasu na głębszy oddech. Przerażenie i bezsilność głównych bohaterów udziela się czytającemu z każdą stroną i nie puszcza do samego końca.  A finał, niby to szczęśliwy jak przystało na prozę Deana, ale nie do końca. Trochę niedopowiedziany, dający do myślenia i pozostawiający furtkę do napisania całkiem udanej kontynuacji.
   Kiedyś postawiłem tej książce kilka zarzutów, a to że przewidywalna, nie zaskakuje, a fabuła prowadzona jest jednotorowo. Aż mi się wierzyć nie chce, że to moje słowa. Przecież to są same zalety, pomagające wczuć się czytelnikowi w rolę ściganego. Jesteśmy tak zaabsorbowani ucieczką przed śmiercią i napastnikami, że nie dostrzegamy pewnych faktów, które w odpowiednim czasie zostają nam wytłuszczone. I w tym tkwi siła tej powieści, choć nie tylko.
   Galpojąca akcja to jedno, ale ciekawi bohaterowie to już zupełnie inna para kaloszy. Pod tym względem prawie nigdy nie miałem objekcji do Koontza. Genialne portrety psychologiczne postaci to chleb powszedni w jego powieściach. Zarówno ci źli jak i dobrzy mają swoje tajemnice, a także bardziej lub mniej mroczną przeszłość. Dotyczy to zarówno Grace Spivey i Kyle'a Barlowa, Jak i Charliego Harrisona i Christine Scavello. Nie ma to jak urazy z dzieciństwa, traumatyczne przejścia i wszelkiej maści skrzywienia prowadzące do szaleństwa.
   W sumie mógłbym podpisać się pod tym co napisał Jarek w poście bazowym i na GWKC. Przy pierwszym podejściu nie doceniłem tej powieści bo próżno doszukiwałem się w niej utartych schematów z innych książek Deana. Jednakże czas zweryfikował mój pogląd i z czystym sumieniem mogę polecić ten tytuł potencjalnym czytelnikom.