Piszesz, że para uciekająca przed Bollingerem to debile, a ich ucieczka jest nudna . Do tego jeszcze że nie wymyślili pułapki na przeciwnika oraz że zejście ze ściany budynku nie wywołało w Tobie żadnego napięcia  . A ja widzę to tak: po pierwsze gdzie ta książka jest nudna, w którym momencie?? Niemal cała powieść to no-stop akcja, szybkie tempo i dynamizm, tak charakterystyczne dla twórczości Deana  . Oprawa powieści też świetna, opustoszały wieżowiec w środku zimy wieczorową porą, personel wymordowany przez psychopatę działającego pod presją, bohaterowie sterroryzowani świadomością, że muszą stawić czoła szaleńcowi gotowemu na wszystko  . Czy to aż taka kiepska fabuła?? Główne postaci zaś, czyli Connie Davis i Graham Harris nie byli przecież przygotowani na starcie z takim przeciwnikiem, poza mglistymi wizjami Harrisa. Ponadto widać było ich naturę nieskorą do walki z uzbrojonym, silnie zbudowanym przeciwnikiem. Z resztą takie odważne nacieranie na wroga i wtargnięcie w paszczę lwa, to jest dobre w horrorach klasy "B", gdzie bohater - a za moment - ofiara oprawcy - lezie jak kretyn naprzód, choć rozsądek podpowiada ucieczkę  . Myślę przy tym, iż ludzie którzy nie nawykli do takich stresujących sytuacji oko w oko z uzbrojonym przeciwnikiem, i którzy nie mają obycia w walce - a takimi właśnie byli Davis i Harris, zawsze postawią na inne rozwiązanie aniżeli konfrontacja, dzika szarża, czy robienie pułapek - dopóki mają inną alternatywę, jak ucieczka której się podjęli  . Bezpośrednia konfrontacja z Bollingerem to byłaby już ostateczność, gdyby brakło im innego wyjścia z opresji - tak ja to widzę . Z resztą tuż po spotkaniu z wrogiem, bohaterowie analizowali ewentualną możliwość zastawienia pułapki, ale szybko zrezygnowali z tego przedsięwzięcia, świadomi własnego strachu i przewagi zbira nad nimi [broń w jego posiadaniu, odcięte linie telefoniczne i blokady wind]  . Ja osobiście, czytając daną powieść staram się wczuć w rolę bohaterów i uzmysłowić sobie jakie to emocje targają nimi w danej chwili, i mam wrażenie, że mało który zwykły szary człowiek postąpiłby inaczej w tej sytuacji, aniżeli zrobili to Connie & Graham, ale to tylko takie moje domysły  .

Natomiast odnośnie ucieczki po ścianie budynku, to ten motyw bardzo mi się podobał, a co więcej fajnie uzupełnił się o wydarzenia z przeszłości Harrisa  . Zauważ Lorddemon, że gdyby bohaterowie podjęli się jakiegoś innego rozwiązania, a nie użycia sprzętu wspinaczkowego w swojej próbie ocalenia życia, cały ów alpinistyczny wątek Grahama Harrisa byłby niezwykle sztuczny w powieści, wpleciony weń na siłę, jako wypełniacz stron, ot taka ciekawostka z dawnych dziejów tej postaci . Tutaj natomiast Koontz sprytnie połączył te przeszłe zdarzenia z obecną, pełną napięcia sytuacją, gdzie czas gonił bohaterów na łeb na szyję  . Na duży plus oceniam to zestawienie i wewnętrzną walkę Harrisa ze swoim lękiem i słabościami - pojawił się więc w tym miejscu kolejny ciekawy motyw, a mianowicie emocjonalne zmagania z zadawnionym, schowanym do szuflady strachem...  . Zastanawiam się przy tym, gdzie w owym wątku zejścia po ścianie brakło napięcia??  . Czy już samo porwanie się na taki wyczyn nie dodaje adrenaliny?? A już wiszenie na linie nad przepaścią, gdzie wokół hula wiatr i smaga chłód - to też brak napięcia??  . No to jeszcze dołóżmy Bollingera, który też odegrał tam swoje pięć minut i choć miał pecha, to nie próżnował w swoich zaciekłych staraniach . Także zupełnie nie rozumiem tej argumentacji o braku napięcia w tych emocjonujących scenach powieści  ; widocznie co innego nas kręci w literaturze sensacyjnej - choć mnie akcja z całą pewnością .

Z kolei wątek Bollingera i Billy'ego moim zdaniem był bardzo dobrze przedstawiony; trudno go było bardziej rozbudowywać skoro mieliśmy już przez autora zaserwowaną całą wykładnię życia jaką posługiwali się obaj zbrodniarze - połączenie poezji Blake'a z filozofią Nietzsche'go według mnie było wręcz kapitalną mieszanką wybuchową dla obojga wspomnianych świrów  .

Jeśli zaś chodzi o "nieudolność" Predusky'ego, to nie omieszkam nawiązać do tego tematu po ponownym przeczytaniu "Ściany strachu", bo podobnie jak Kujot, książkę ostatni raz czytałem wiele wiosen temu i tak od ręki trudno mi znaleźć wszystkie kontrargumenty dla Twojej, Lordziedemon wypowiedzi . Niemniej jednak, jak sam widzisz, dobre książki nawet po latach całkiem nieźle się pamięta, ażeby skonfrontować tak kontrowersyjne opinie  .