Fanki Koontza będą miały idealny prezent na swoje kobiece święto  , a nie wątpię, że takowe istnieją, tylko póki co nasze forum omijają szerokim łukiem  . Dziwna sprawa, bo przecież w prozie Deana jest cała masa kobiecych wątków ("Grom", "Opiekunowie", "Szepty", "Intensywność", czy chociażby "Słudzy ciemności"  ), a u nas miałyby równie wiele tematów do dyskusji  .

W każdym bądź razie cieszy mnie fakt, że to pierwsza połowa marca i trochę smuci że nie druga lutego, bo miałbym idealny prezent na urodziny  . Już zacieram łapy na tę wojnę kulturową pomiędzy Shermanem Waxxem a "Cubby'm" Greenwichem i jego rodziną  .

Marzec się zaczął, informacji o przełożeniu nie ma  . Więc chyba nie będzie aż takich przygód jak z popołudniem  . Hmm, opis jest taki niewiele mówiący w sumie, nie wiem czy będzie to coś w stylu "Prędkość", "Mąż" czy raczej z elementami paranormalnymi coś?

Generalnie to dziwi mnie okładka. Jest na niej pies, a w książce jest tylko zmyślny owczarek collie (?), sądząc po opisie. Natomiast, jak wiadomo w Mrocznym czy tudzież Opiekunach psy mają większą wagę. W sumie to ta tajemnicza okładka z mrocznego by tu pasowała  , a ta do Mrocznego. Ale to oczywiście pobożne życzenia są, bo wiadomo co  .

Trzeba przyznać, że Dean dawno nie miał takiej reklamy w "Albatrosie"  . Zaś samą książkę, już chciałoby się wyciąć z obrazka i zatopić w lekturze  .

Dokładnie, nie ty jeden  , jak czytałem (naiwniak) ten spojler z tyłu to aż mi się pociemniało przed oczami. Zdegustowany jestem lekko, wydawało się że jednak zrezygnowali ze spojlerów, ale nic podobnego. Zresztą na innych nowościach Grange'a czy Childa też ostro pojechali  . Wygląda na to że w przypadku Albatrosa trzeba się przyzwyczaić do dwóch rzeczy - nietrafionych okładek i okładkowych mega spojlerów.

Delektując się czytaniem "Recenzji", jestem na razie po 12 rozdziałach i 95 stronach . Czyta się bardzo przyjemnie, fabuła książki ciekawi i wciąga coraz mocniej z każdą kolejną stroną  . Podoba mi się to stopniowe dawkowanie napięcia i zmiana sielankowej idylli w stan zagrożenia  . Do tego jeszcze nikczemny intruz i tajemnicza przeszłość głównego bohatera i Dean już ma mnie w garści . Zobaczymy jak będzie dalej, ale na tym etapie jest bardzo dobrze .

Bez względu na to, jak dalej potoczy się akcja książki, na pewno nie będzie to opinia w stylu Shearmana Waxxa  . Z resztą nie mam powodów, by prześladować Deana  .

Jeśli chodzi o skojarzenia z innymi tytułami Koontza, to w tej chwili za wcześnie jest wysuwać jakiekolwiek podobieństwa  . Na pierwszy rzut oka, rzuca się jednak zbieżność profesji bohatera i uwikłania jego rodziny z sytuacją jaka miała miejsce w "Zwierciadle zbrodni" alias "Niezniszczalnym", o czym doskonale marczewku wiesz  . Swoistym zaskoczeniem zaś jest tutaj pierwszoosobowa narracja, która znacznie bardziej podoba mi się w "Recenzji", aniżeli w cukierniczej "Przepowiedni"  . Niewiele jest utworów Deana, gdzie możemy smakować akcji z punktu widzenia głównej postaci, a omawiana w niniejszym wątku powieść dołączyła pod tym względem do takiej garstki, jak: "Inwazja", wspomniana powyżej "Przepowiednia", oraz cykle "Odd Thomas" i "Fort Wyvern-Moonlight Bay"  .

Więcej wrażeń na dniach  .

I tylko trzy zdania zachwytu, drogi Grześku  Chyba, że to ironiczna opinia, już sam cholera nie mogę rozgryźć Twojej niby jasnej, a jednak zagadkowej wypowiedzi  .

Czas w końcu coś napisać na temat tak długo oczekiwanej nowości Koontza.

Powieść zaczyna się bardzo ciekawie, z rozdziału na rozdział rośnie napięcie. Może i schemat jest oklepany, jak
zauważył to Filippo ale sprawdza się w tego typu powieściach. Podoba mi się sposób narracji, szczególnie w pierwszej połowie książki, bo później uległ trochę zmianie. Nie będę rozpisywać się na temat samej akcji, bo każdy z nas już czytał tę książkę i pewnie ją zna (a jak nie czytał to przeczyta). Napiszę jednak co mnie trochę w niej zniesmaczyło.

Poza tymi kilkoma aspektami, powieść jest b.dobra, czyta się lekko, wciąga i na pewno pozostanie trochę w pamięci.
Do czego można by się jeszcze przyczepić, to samo zakończenie. Wiemy doskonale, że DK ma obsesje na punkcie "happy endów" i tu dał nam dawkę mega pozytywnego zakończenia. Warto też zwrócić uwagę na kilka niedokończonych wątków, które mogłyby być ciekawe, np. Poza tym, nie wiem czy tylko ja zauważyłem sporo wątków autobiograficznych w tej powieści

Oto jestem na półmetku mojego Koontzowego Kwarteciku  .
Czyli świeżo po lekturze Recenzji, a ostatnie jakieś 200 stron pochłonąłem dzisiaj  .
Trudno jednoznacznie ją sklasyfikować, mimo że to solidna pozycja (i wizualnie i czytelniczo  ), to jednak do choćby Opiekunów trochę jej brakuje. Powoli zaczynam się przekonywać do dawnego stylu Deana (masa wątków, galopująca akcja, wszystko na solidnych podstawach), a tu tego trochę mi zabrakło.
Akcja spłycona do jednej rodziny, uciekającej przed krytykiem. Tu pierwsze potknięcie, facet właściwie wie wszystko, a nie wiadomo skąd. W opiekunach przynajmniej był rozbudowany wątek mordercy.
Potem końcowa scena gdzie wszystko się "wyjaśnia". I na koniec ogólnie szczegółów brak.
Mimo tych niedociągnięć, książka podobała mi się bardziej niż Twoje serce czy Oddy.
Oczywiście są też te tak zwane smaczki, które serwuje Koontz (pozytywy jak by co):
- superpies (wreszcie nie golden  ) i jego zagrania (leżenie na szafie, potem w szufladzie)
- fajny genialny młodziak Milo
- rodzice Penny
- i ten miejscami lekko ironiczny styl pisania
I to już absolutnie na koniec - ostatni rozdział To mnie najbardziej uderzyło.
Aa, zapomniał bym   jeszcze jedno mnie zaskoczyło, ten mega spojler, który autor sam zamieścił w książce, cytuję , osobiście trochę mi to zaburzyło czytanie, zwłaszcza że to połowa książki.