Doskonałym tego przykładem jest odkrycie przez Sama Bookera niecnych planów intruzów, jacy zagnieździli się w miasteczku - moment, w którym włamywał się do wrogiej bazy danych podniósł mi tętno, a jakże by inaczej .
Także spotkanie Bookera z Tessą w pralni miało w sobie wydźwięk niesamowitości . Do tego rozmowa  dziewczynki z Ojcem Castelli'm - to już była ostra jazda z adrenaliną za pan brat    I jeszcze świetne momenty, gdy bohaterowie w końcówce powieści uciekali na strych przed zdziczałymi obiektami poddanymi konwersji  .

Swego rodzaju wizytówką zakończeń wielu utworów Koontza jest zbyt łatwe i mało spektakularne rozprawienie się bohaterów z ostatnim wrogim ogniwem powieści i tak jest niestety również w "Północy" . Nie chodzi nawet o brak jakiś diametralnych zwrotów akcji w których ci dobrzy będą lawirować sprytem i zaciętością pomiędzy czarnymi charakterami, ile o proste uporanie się z nimi i tym samym uratowanie świata niemal w jednej, mało widowiskowej dla czytelnika chwili .

moment, w ktorym wydawało się, iż czworonóg zginął z rąk oprawców poddanych konwersji.

Nie zgadzam się, że postać Chrissie była wiarygodna. Interesująca jak najbardziej, ale niezbyt wiarygodna.

Ściganana przez poczwary, niby się bała, ale zachowała więcej zimnej krwi, niż zrobiliby to w takiej samej sytuacji dorośli mężczyźni. Schowana w ciemnym tunelu, słysząc warczące potwory, deptając po zwłokach jakiegoś zwierzęcia i zmagając się z wytworami własnej wyobraźni, która w takich sytuacjach raczej nie pomaga, Chrissie pokazała niewyobrażalnie mocny charakter. Panowie, gdybym był na jej miejscu i jeślibym z tego tunelu wyszedł o własnych siłach, to na pewno nie byłbym już brunetem, ale starym siwym mężczyzną

Żarty tej 11-letniej - zdaje się - dziewczynki były zbyt wyszukane. Wyczulona była nawet na takie detale jak aliteracja, co wywołało u mnie śmiech. Od kiedy to dzieci znają takie słowa i od kiedy zamiast trząść się ze strachu zwracają uwagę na takie subtelności?

Rozbroiła mnie szczególnie jedno jej spostrzeżenie (którego nie wyartykułowała, ale jedynie pomyślała): po tym, jak Sam oznajmił, że wybije teraz szybę, Chrissie od razu pomyślała o taśmie maskującej, którą zakleja się szybę, aby ta nie narobiła hałasu i nie roztukła się na setki kawałków. Od kiedy to małe dziewczynki znają się na takich rzeczach? Odkąd wyczytają to w książkach? No tak, to wszystko wyjaśnia...

Koontz starał się nieco zinfantylizować wizerunek Chrissie i dlatego zrobił z niej bardzo gadatliwe dziecko, które chce od razu z siebie wszystko wyrzucić. Na domiar dziewczynka non stop trajkotała o kosmitach, co miało chyba w zamiarze pokazać, że to istotka jeszcze niedojrzała i naiwna. Niezbyt się to udało, ponieważ hipoteza "kosmiczna" nie jest wcale gorsza od nazywania pokrak "Zjawami" (dlaczego przez duże zet?).

Tak się zastawiam - czy gdyby zmienić wiek dziewczynki i uczynić z niej, powiedzmy, 19-letnią pannę, powieść cokolwiek na tym straciłaby? Moim zdaniem nie tylko by nie straciła, ale nawet zyskała. I można by te wszystkie gadki o kosmitach zostawić, należałoby tylko skreślić te parę fragmentów o tym, jak bardzo Tessa jest zachwycona dzieckiem.

Postaci zbudowane są poprawnie, ale cały szkopuł w tym, że są zbyt wyidealizowane. Pomimo dość rozbudowanego portretu psychologicznego i aparatu emocjonalnego każdej potaci, bohaterosie są "zbyt doskonali", przez co bez znaczenia się staje, kto przemawia, kto decyduje, kto coś robi. Efekt zawsze będzie ten sam. Na dodatek niektóre postacie myślą niemal tak samo. Vide: opinia Harrego o świecie (zły, okropny, ludzie to bestie itd.). Miałem wrażenie, że Koontz się pomylił i zamiast "Sam powiedział", napisał: "Harry powiedział". Było więcej takich sytuacji, w których można by dowolnie podstawiać imiona. Niby postacie tak rozbudowane, ale w rzeczywistości bardzo podobne. Mam tu na myśli zwłaszcza ich zmysł spostrzegawczości, umiejętność przerwania w pojedynkę (de facto wszyscy byli sami), dużą rozwagę i opanowanie. Aż się prosiło, żeby ktokolwiek z tej czwórki (albo: piątki, jeśli liczyć psa) zachowywał się ciut histerycznie. Żeby ktoś z kimś się chociaż pokłócił. W końcu nie gadali o dupie Maryny, ale o tym, jak własne dupy uratować. Pomimo tego że świat stanął na głowie, Tessa nuciła piosenki podczas przyrządzania śniadania, a narady były nadzwyczaj spokojne. Żadnych emocji, żadnego napięcia, zgrzytu, czegokolwiek, w tych rozmowach nie było. Miałem wrażenie, że wszyscy się tylko poklepują po ramieniu i utwierdzają w przekonaniu, jacy to oni mądrzy. Nikt nikomu nie wszedł w słowo, spokojnie wymienili się informacjami i przystąpili do działania. Raz może ktoś wyraził niepokój o Harrego czy psa, ale tyle, to tyle co nic.

W końcowej scenie - zamiast Sama - mogła się szarpać z Shaddackiem Tessa albo Chrissie; założę się, że rezultat byłby ten sam. A może nawet Chrissie rozłożyłaby Shaddacka kopem z półobrotu? Gdyby ją potem zdziwiony Sam spytał: "gdzie się tego nauczyłaś?", cudowna dziewczynka, nieznacznie się rumieniąc, odpowiedziałaby: "po prostu czytam książki".

A tak w ogóle to nie była zła powieść