Dla mnie to jedna z najsłabszych pozycji Koontza, jakie czytałem (ale zbyt dużo nie czytałem, przyznać muszę). Nieciekawi główni bohaterowie, sporo fabularnych skrótów (vide biblioteczka tego miejscowego sklepikarza...), nieciekawa raczej końcówka...W sumie jednak to jedna z pierwszych pozycji Deana, więc można mu wybaczyć. Jakieś 4/10 jak dla mnie.

EDIT

Przypomniało mi się, że popełniłem niegdyś recenzję do tej książki...

Czy chociaż raz w życiu zdarzyło się wam marzyć o sprawowaniu kontroli nad ludzkim umysłem? Czy po przeczytaniu "Podpalaczki" Stephena Kinga nie zapragnęliście daru narzucania innym swojej woli? W moim przypadku odpowiedź na obydwa pytania brzmi "tak". "Nocne dreszcze", jedna z wcześniejszych książek Deana Koontza, jest próbą odpowiedzi na pytanie, co mogłoby się zdarzyć, gdyby komuś faktycznie udało się opracować metodę umożliwiającą sterowanie ludźmi. Próbą, niestety, dość nieudaną.

Akcja rozgrywa się w Black River, maleńkim miasteczku w stanie Maine. Jest sierpień 1977 roku. Paul Annendale przybywa tu na wakacje wraz z swoimi dziećmi - synem Markiem i córką o imienia Rya. Bohater jest wdowcem. Powoli, ostrożnie próbuje jednak zbudować nowe życie na bazie związku z Jenny, córką miejscowego właściciela sklepu, Sama Edisona. Black River jest dla Paula azylem, przybywa tu co roku, aby pochodzić po górach. Jednakże tym razem wydarzy się coś, co na zawsze odmieni jego opinię o tym miasteczku, a zwyczajową idyllę zamieni w koszmar. W Black River niemalże wszyscy mieszkańcy cierpią na nocne dreszcze - nikt nie podejrzewa, że są one efektem poddania miejscowej społeczności pewnemu naukowemu eksperymentowi.

Wszystko zaczęło się w styczniu 1975 roku, kiedy to Ogden Salsbury odwiedził swojego przyjaciela ze studiów, milionera Leonarda Dawsona. Naukowiec potrzebował pieniędzy na swoje eksperymenty. Ogden wynalazł bowiem substancję, dzięki której ludzki umysł - na poziomie podświadomości - można zaprogramować tak, by dana osoba na określone słowo-klucz przemieniała się w bezwolną istotę, absolutnie posłuszną swojemu "panu". Przez długie miesiące program "klucz-zamek" był udoskonalany, aż wreszcie nadszedł czas na próbę terenową - serum Salsbury'ego zostało umieszczone w zbiornikach zaopatrujących Black River w wodę. Naukowiec przybył na miejsce, by osobiście sprawdzić efekty eksperymentu.

Kontrola ludzkiego umysłu jest pomysłem, który bardzo ciekawie można rozwinąć. Można, lecz Koontzowi w "Nocnych dreszczach" się to po prostu nie udało. Książka w pierwszej połowie jest zwyczajnie nudna, a nawet pod koniec jakoś specjalnie w napięciu nie trzyma. Fabuła? Bardzo przewidywalna. Annendale'owie przybywają do Black River już po zaaplikowaniu mieszkańcom substancji Salsbury'ego, co - jak się łatwo domyślić - wkrótce wpędzi ich w kłopoty. Główni bohaterowie są skrajnie nieciekawi i doprawdy trudno jest przejąć się ich losem. Rażą też liczne uproszczenia fabularne, które niby popychają akcję do przodu, lecz zwyczajnie nie przekonują.

Jakieś plusy? Trzeba przyznać Koontzowi, że dobrze zgłębił temat reklamy podprogowej. W rozmowach Salsbury'ego z Dawsonem przemyca wiele ciekawych informacji na ten temat. I o ile sam Dawson to bohater do bólu stereotypowy (religijny fanatyk), o tyle postać Salsbury'ego została już skonstruowana w bardziej przemyślany sposób; poznajemy jego tragiczne dzieciństwo czy późniejsze problemy z kobietami. I chociaż ostatecznie Koontz niczego nowego nie odkrywa - źródłem tyranii są kompleksy - to jednak postać szalonego naukowca z pewnością wywiera pewne wrażenie. To jednak za mało, by polecić "Nocne dreszcze" komukolwiek poza fanami pisarza. I jeśli nawet zasadne jest twierdzenie, iż Koontz to najpoważniejszy rywal Stephena Kinga, to jednak w 1976 roku - kiedy "Nocne dreszcze" ujrzały światło dzienne - Koontz był jeszcze daleko w tyle.

Ja właśnie słucham tej książki w formie audiobooka i stwierdzam, ze powieść jest taka sobie. Niby sam pomysł bardzo ciekawy ale mówiąc szczerze słucham Nocnych Dreszczy na zasadzie - skoro zacząłem, to i skończę. Eh, już niewiele zostało do końca. Jeśli tak się przedstawia twórczość Koontza to było to pierwsza i ostatnia powieść tego pana w moim czytelniczym dorobku.

Co prawda mnie ta powieść się podobła i nie chcę bronić tu za wszelką cenę swojej racji. Ale jak czytam coś takiego - - to normalnie scyzoryk mi się otwiera. Jak można skreślać takiego pisarza jak Dean po przesłuchaniu audiobooka jednej tylko jego powieści. I to jeszcze uważanej za jedną ze słabszych w jego twórczości. Akurat ja tak nie twierdzę. Zresztą napisałeś Duddits, że pomysł na tą książkę jest całkiem niezły.

Jakiż nam się kontrowersyjny wątek zrobił, ale w sumie treść rzeczonej powieści wieje kontrowersją, to co tu się dziwić  .

Widzę, że Kujot z grubej rury wykładasz kawę na ławę , ja przy Tobie to jak dymplomata się wypowiedziałem  . Ale faktem jest, że zakładanie z góry po jednej przesłuchanej książce, iż z danym autorem nie chce się więcej mieć do czynienia, to dosyć krzywdzące jest dla całego dorobku literackiego pisarza, którego w samej Polsce mamy opublikowanych ponad 50 powieści!! Chyba jednak coś w tym musi być, że ten autor jest wydawany w naszym kraju już trzecią dekadę i ma szerokie grono swoich sympatyków, nieprawdaż??  

Także Duddits, warto poświęcić więcej czasu temu pisarzowi niż tylko na jednego audiobooka . W zasadzie p.a. podrzucił również bardzo dobrą sugestię - "Odwieczny wróg" to niesamowite połączenie powieści grozy z fantastyką, obwitujące w świetnie opisane mroczne motywy z pogranicza rzeczywistości  .

Nigdy nie mów nigdy . Tak zupełnie na marginesie napomknę, że kilka Kingów przeczytałem - kolejno "Christine", "Bezsenność", "Miasteczko Salem", "Wielki marsz" oraz "Blaze"  . Przy czym o ile "Christine" mnie oczarowała, to po "Bezsenności" miałem wielką niestrawność  [wiem wiem, aby zrozumieć w pełni te cegłę, wypadałoby poczytać też "Mroczną wieżę", bo są tam odwołania do utworu, w którym pierwsze skrzypce gra dziadkowaty bohater "Insmoni", niejaki Ralph Roberts o ile mnie pamięć nie zwodzi ] i na kilka dłuuugich lat dałem sobie spokój ze Stephenem, ale nie wykluczyłem powrotu do jego prozy - bo kolejne trzy książki na które się zdecydowałem, były już bardzo dobre i miło je wspominam . Także ja Kingowi dałem szansę po wielkiej wtopie, choć czytuję go średnio raz na dwa lata, ale czytuję .


Choć masz jednego guru literackiego, to odznaczasz się zdrowym podejściem do sprawy 

Tymczasem co jeszcze ciekawego w kwestii "Nocnych dreszczy", ażeby powrócić do tematu, hę?? 
 

Ano tak  . Stebbins [wszelka zbieżność z użytkownikiem naszego forum nie/przypadkowa - niepotrzebne skreślić  ], Garraty... te klimaty  .


Jednak w "Fałszywej pamięci" czarny charakter w osobie doktora Ahrimana był bardziej dziarski w swoich zbrodniczych poczynaniach, aniżeli dewiacyjny Salisbury w "Nocnych dreszczach", ale sam pomysł grzebania ludziom we łbach i przejmowania nad nimi kontroli, ciekawy zarówno tu i tu  .

Dla mnie taką ulepszoną wersją "Nocnych dreszczy" i znacznie mroczniejszą w całej wymowie jest "Północ" - tam Koontz nie tylko ukazał proces przejmowania kontroli nad poszczególnymi jednostkami, ale też zrobił z tych biednych ludzi prawdziwe monstra  ... choć nie za pomocą nocno-dreszczowej wody ma się rozumieć .

Akurat takich informacji nie posiadam, ale może kiedyś tam w przeszłości spotkali się na jakiejś książkowej gali grozy  .

Na co dzień zaś na pewno się nie widują, z racji iż jeden mieszka na wschodnim [Maine], a drugi zachodnim [Kalifornia] wybrzeżu Stanów  . I zdaje się, że Starsi Panowie Dwaj mają taką samą chorobę lokomocyjną 

Racja . Autor "Nocnych dreszczy" [coby nadal pozostać w temacie rzeczonej książki  - o całej reszcie mówimy sobie tylko pobocznie ] generalnie unika zgiełku sławy i rozgłosu, wiodąc sobie spokojne życie w Południowej Kaliforni u boku żony Gerdy i drugiego - po zmarłej Trixie - golden retrievera  . Raczej unika spotkań autorskich i z rzadka udziela wywiadów - a więc taka trochę szara myszka z niego prywatnie [], co jest ogromną przeciwwagą osobowościową dla jego bohaterów książkowych, nierzadko aż dymiących energią skumulowaną tak w dobrych jak i złych charakterach, jakie znamy z jego prozy  .

Ale z drugiej strony też już ma swoje lata facet, jeszcze cztery wiosny i 70-tka mu stuknie  ... kiedy to minęło, jak zacząłem go czytać miał raptem 47 lat, młodzieniaszek jeden  .

No proszę, nie wiedziałem ,że King rekomendował Koontza, a już tym bardziej nigdy nic nie czytałem o tym żeby obydwoje wyrażali jakiekolwiek zdanie na swój temat. No,ale fajna ciekawostka i ja już tu nic nie pisze,coby nie śmiecić.

Hehe, najlepsze jest to, że osoba, która wywołała te całe zamieszanie, coś siedzi cicho;)

Ale widzisz, Duddits, King też polecał "Odwiecznego wroga", więc coś jest na rzeczy.

Xargon, być może w swojej prośbie, by nie porównywać Koontza do Kinga, odnosiłeś się również do mnie. Sam  zdaję sobie sprawę z tego, iż Koontza z Kingiem łączy niewiele, poza wymienionymi  przez Ciebie atrybutami, ale ostatnie zdanie w mojej recenzji wzięło się właśnie z tej powielanej przez wielu opinii. Zresztą recka była pisana pierwotnie na biblionetkę a tam na stronie Koontza jest taki temat jak "Koontz - najpoważniejszy rywal S. Kinga", więc to też niejako w odpowiedzi na tego typu pomysły